P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Spółki z o. o. z dnia 3 sierpnia 2006 r. (data wpływu 4 sierpnia 2006 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Spółki za prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Wnioskodawca sprzedał w ramach prowadzonej działalności gospodarczej firmie M Sp. z o. o. (dalej jako M) swoje towary i z tego tytułu wystawił fakturę sprzedaży. Wartość należności wynikająca z tej faktury została przez Spółkę zaliczona do przychodów należnych podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Kontrahent utracił płynność finansową, wskutek czego nie był w stanie uregulować długu. W związku z tym Spółka utworzyła zgodnie z przepisami o rachunkowości odpis aktualizujący wartość tej należności. Odpis ten nie został przez Spółkę zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, gdyż nieściągalność nie została uprawdopodobniona zgodnie z przepisami podatkowymi.

Następnie, postanowieniem sądu firma M została postawiona w stan upadłości. Postanowienie to zostało Spółce doręczone i na tej podstawie utworzony wcześniej odpis aktualizujący został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Postępowanie upadłościowe zostało zakończone postanowieniem sądu wydanym 12 grudnia 2005 r. Zostało ono doręczone Spółce w dniu 5 czerwca 2006 r. W związku z tym Spółka dokonała rozwiązania odpisu aktualizującego w ten sposób, że zaliczyła jego wartość do przychodów podlegających opodatkowaniu. Z drugiej Strony wartość wierzytelności, której nieściągalność została udokumentowana w/w postanowieniem sądu, Spółka zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów. Zarówno rozpoznanie przychodu, jak i kosztu nastąpiło w roku otrzymania przez Spółkę w/w postanowienia, tj. w 2006 r.

W związku z powyższym Spółka wystąpiła z pytaniem, w którym okresie powinna zaliczyć wartość nieściągalnej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, tj.:

- tylko w roku, w którym nieściągalność wierzytelności została udokumentowana wydanym postanowieniem (2005 r.) lub

- w roku, w którym nieściągalność wierzytelności została udokumentowana lub w latach następnych, o ile nie minął termin przedawnienia wierzytelności (okres ten obejmuje zatem także rok doręczenia Spółce postanowienia sądu, tj. 2006 r.)

Zdaniem Spółki podatnik ma prawo do rozliczenia wartości wierzytelności w okresie pomiędzy momentem udokumentowania jej nieściągalności, a terminem jej przedawnienia. Podstawą prawną do rozliczenia nieściągalnej wierzytelności jako stanowiącej koszty uzyskania przychodów jest art. 16 ust. 2 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ wierzytelność była wcześniej zaliczona do przychodów należnych, a jej nieściągalność została udokumentowana postanowieniem sądu kończącym postępowanie upadłościowe obejmujące likwidację majątku.

Przytoczone przepisy nie zawierają okresu, w którym Spółka powinna rozliczyć koszty podatkowe. Mówią one jedynie o konieczności zaistnienia określonych okoliczności warunkujących zaliczenie wierzytelności do kosztów podatkowych, tj. m. in.: ukończenie postępowania upadłościowego, co jest dokumentowane postanowieniem sądu. Okoliczność ta w omawianym przypadku zaistniała w 2005 r., niemniej jednak Spółka powzięła o niej wiadomość dopiero w 2006 r., gdyż w tym czasie sąd doręczył jej odpis postanowienia. Zdaniem Spółki jedynym ograniczeniem czasowym rozliczenia należności nieściągalnej będzie jej przedawnienie, co wynika z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten wyznacza górną granicę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości nieściągalnej wierzytelności.

Reasumując Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów nieściągalną wierzytelność w okresie, począwszy od momentu, w którym okoliczność ta został uprawdopodobniona zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aż do chwili jej przedawnienia. Zatem rozliczenie przez Spółkę wierzytelności nieściągalnej w kosztach uzyskania przychodu 2006 r. (czyli w okresie, w którym doręczono Spółce postanowienie sądu) będzie działaniem prawidłowym, ponieważ jej nieściągalność została uprawdopodobniona w 2005 r., a nie nastąpiło jeszcze przedawnienie tej wierzytelności.

W podobny sposób argumentowała swoje stanowisko w zakresie określenia odpisów aktualizujących wartość nieściągalnych wierzytelności do kosztów podatkowych Izba Skarbowa w Warszawie w piśmie z dnia 7 grudnia 2005 r. (sygn. 1401/PD/4230Z-93/05/BB). Wyraziła ona tym samym pogląd, że w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych określono jedynie termin graniczny możliwości wykorzystania przysługującego podatnikowi prawa zaliczenia ich do kosztów podatkowych. Wobec tego zdaniem Izby Skarbowej, podatnik ma możliwość rozliczenia się w dowolnym, wybranym przez niego okresie pomiędzy momentem uprawdopodobnienia nieściągalności a jej przedawnieniem.

Po zapoznaniu się z wnioskiem Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego wyjaśnia, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W związku z powyższym art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a cyt. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 w/w ustawy.

Zatem podatnicy mogą zaliczać do kosztów podatkowych wierzytelności odpisane jako nieściągalne w przypadku, gdy zostały one zarachowane jako przychody należne, zaś ich nieściągalność została udokumentowana w określony sposób, oraz nie uległy one przedawnieniu. Natomiast z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wierzytelności Spółki zostały zarachowane jako przychody należne.

Zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo,

2) postanowieniem sądu o:

a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub

b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lub

c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo

3) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Wymieniony katalog udokumentowania wierzytelności jako nieściągalnej jest katalogiem zamkniętym i w sposób bardzo precyzyjny określa rodzaj dokumentów, które dokumentują nieściągalność wierzytelności, aby takowa mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Aby zatem można było zaliczyć nieściągalne wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, muszą być one udokumentowane zgodnie z przepisem art. 16 ust. 2 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje ściśle momentu, w którym podatnik ma prawo dokonać w/w zaliczenia wierzytelności odpisanych jako nieściągalne do kosztów uzyskania przychodów. Należy więc przyjąć, że takim momentem początkowym, w którym można dokonać w/w zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, jest moment, w którym podatnik jest w stanie udokumentować tę nieściągalność. Podatnik nie ma prawa zaliczyć wierzytelności odpisanych jako nieściągalne do kosztów uzyskania przychodów w okresie pomiędzy dniem wydania postanowienia o nieściągalności, a dniem jego doręczenia. Prawo takie powstaje dopiero w momencie doręczenia Wnioskodawcy takiego postanowienia.

Termin graniczny, tj. termin końcowy w którym można wierzytelności odpisane jako nieściągalne zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wyznacza art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten stanowi, że nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Zatem w momencie, kiedy roszczenie Wnioskodawcy o zapłatę wierzytelności przedawnia się – traci on uprawnienie do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne.

W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego postanawia jak na wstępie.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę w złożonym wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia (art. 236 § 2 i art. 239 w związku z art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa). Do zażalenia należy załączyć znaki opłaty skarbowej w wysokości 5 zł oraz 0,50 zł od każdego załącznika (ustawa z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej – t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2532 ze zm.).