DECYZJA

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1, art. 14a § 1, art. 207 i art. 239 oraz art. 14 b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 - tekst jednolity ze zm.), art. 90 ust 1-3 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), po rozpatrzeniu zażalenia Spółki z dnia 13.03.2006 r. na postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 01.03.2006 r. nr 1472/RPP1/443-141/06/MK w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego, zgodnie z którym uznano stanowisko strony za nieprawidłowe - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

postanowił

- odmówić uchylenia zaskarżonego postanowienia.

UZASADNIENIE

Według stanu faktycznego opisanego we wnioskiem z dnia 26.01.2006 r. Spółka, świadczy usługi turystyki, dla których podstawę opodatkowania stanowi marża, o której mowa w art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług. W ramach działalności gospodarczej świadczy również usługi turystyczne i inne usługi opodatkowane na zasadach ogólnych oraz usługi zwolnione z podatku od towarów i usług.

W stosunku do części usług zwolnionych od podatku VAT (tj. usług kantorowych) Spółka prowadzi odrębną ewidencję księgową, która pozwala na wyodrębnienie całości kwot podatku VAT naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których Spółce nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego.

Natomiast w stosunku do pozostałych usług zwolnionych od podatku VAT (tj. usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, wizy oraz wpłaty pieniędzy dla klientów firmy Western Union) Spółka obniża podatek VAT naliczony zgodnie z przepisami art. 90 ust. 2 i 3 ustawy o podatku VAT. Oznacza to, iż Spółka odlicza podatek VAT związany z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT oraz czynnościami zwolnionymi od podatku VAT, tj. czynnościami, co do których nie jest możliwe wyodrębnienie przez Spółkę całości lub części tych kwot, zgodnie z przepisem art. 90 ust. 1 ustawy o podatku VAT (innych niż kantorowe) wg proporcji, zgodnie z przepisem art. 90 ust. 2 i 3 ustawy o podatku VAT.

Dla zakupów, w przypadku do których Spółka nie jest w stanie wyodrębnić podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje również prowadzona jest odrębna ewidencja.

We wniosku Spółka wystąpiła m. in. o potwierdzenie własnego stanowiska, zgodnie z którym w opisanym powyżej stanie faktycznym "obrót uzyskany z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, w rozumieniu art. 90 ust 3 in fine ustawy o podatku VAT nie obejmuje obrotu uzyskanego z tytułu czynności, w stosunku do których podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego, o ile było możliwe wyodrębnienie przez podatnika całości lub części tych kwot, zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy o podatku VAT".

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowieniem z dnia 01.03.2006 r. nr 1472/RPPI/443-141/06/MK uznał stanowisko Strony za nieprawidłowe. Organ I instancji stwierdził, że przepis art. 90 ust 3 ustawy VAT mówi o całkowitym obrocie, a więc o obrocie wynikającym ze wszystkich dokonywanych przez Stronę czynności (z wyłączeniem czynności o których mowa w ust. 5 i 6 w/w artykułu). Nie można zatem, przy ustalaniu wysokości obrotu pomijać czynności, w stosunku do których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia. Zdaniem organu I instancji inny sposób postępowania doprowadziłby do zawyżenia wskaźnika proporcji, co skutkowałoby uchybieniem między innymi przepisowi art. 86 ust. 1 oraz art. 90 ustawy o VAT.

Na powyższe postanowienie Strona wniosła zażalenie z dnia 13.03.2006 r. wnosząc o uchylenie w/w postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w całości i uznanie za prawidłowe stanowisko Spółki wyrażone we wniosku z dnia 26.01.2006 r. Zaskarżonemu postanowieniu Strona zarzuca naruszenie art. 90 ust. 1-3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) poprzez rażąco błędną wykładnię tych przepisów. Zdaniem Strony w/w przepis dotyczy ustalenia proporcji odliczenia podatku VAT w obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo. Przy czym zdaniem Spółki chodzi tutaj wyłącznie o czynności inne niż czynności, w stosunku do których było możliwe wyodrębnienie przez podatnika całości kwot podatku VAT naliczonego.

Strona twierdzi więc, że w przypadku podatku VAT naliczonego, który da się przypisać do zwolnionych od podatku VAT usług kantorowych świadczonych przez Spółkę, co do których jest prowadzona odrębna ewidencja księgowa, ma zastosowanie jedynie przepis art. 90 ust. 1 w/w ustawy VAT. Spółka uważa, iż w mianowniku proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i 3 ustawy VAT nie powinien być uwzględniany obrót z tytułu w/w działalności kantorowej Spółki, co do której nie jest odliczany w całości podatek VAT naliczony.

Po rozpatrzeniu zażalenia Strony Dyrektor Izby Skarbowej wyjaśnia, co następuje:

Na wstępie należy podkreślić, że zgodnie z przepisami ustawy o VAT podatnikowi przysługuje prawo do odliczania podatku naliczonego VAT w takim zakresie, w jakim nabywane towary i usługi wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych. Natomiast w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku, jak i takimi, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik zgodnie z treścią art. 90 ust. 1 ustawy o VAT jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których przysługuje mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W sytuacji zaś, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku naliczonego, związanego z czynnościami dającymi prawo do odliczenia, zastosowanie znajduje przepis art. 90 ust. 2 cytowanej ustawy, w myśl którego w takim przypadku podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10. Proporcję tę ustala się na podstawie rocznych obrotów osiągniętych przez podatnika w roku poprzedzającym rok, w odniesieniu do którego ustalana jest proporcja (art. 90 ust. 3 i 4 ustawy) jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo. Zgodnie z art. 90 ust 9 ustawy w przypadku gdy podatnik uzna, iż w odniesieniu do niego kwota obrotu byłaby niereprezentatywna należy stosować przepis ust. 8 powołanego artykułu. W myśl ust. 8 do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmuje się proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zatem proporcja, o której mowa w art. 90 ust. 2 ma w liczniku całkowitą kwotę obrotu w danym roku uzyskanego z transakcji, do których stosuje się odliczenie podatku od towarów i usług, a w mianowniku całkowitą kwotę obrotu w danym roku uzyskanego z transakcji uwzględnionych w liczniku oraz transakcji dla których nie przysługuje odliczenie podatku od towarów i usług. Regulacje takie są zgodne z VI Dyrektywy, gdyż art. 19(1) stanowił podstawę regulacji w tym zakresie.

W świetle powyższych wyjaśnień można stwierdzić, że podatnik ma prawo odliczyć taką część podatku naliczonego VAT, jaka związana jest z wydatkami, które służyć mają czynnościom opodatkowanym. Zatem, jeżeli Strona nie jest w stanie wyodrębnić wydatków, które służą wykonywaniu przez nią czynności opodatkowanych, musi obliczać proporcję, w oparciu o którą odliczałaby podatek naliczony VAT. Proporcję należy wyliczyć w sposób opisany powyżej, z uwzględnieniem w mianowniku całkowitego obrotu. Taka konkluzja wynika również z postanowienia wydanego przez organ I instancji.

Po rozpatrzeniu zażalenia i zapoznaniu się z całością materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Dyrektor Izby Skarbowej nie znalazł podstaw do uchylenia zaskarżonego postanowienia.