POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz.60) po rozpatrzeniu wniosku Spółki xxx Sp. z o.o. z dnia 25.08.2006 r. (data wpływu do tutejszego Urzędu 28.08.2006 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

postanawia

uznać stanowisko Spółki za prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 28-08-2006r. do tutejszego Urzędu wpłynął wniosek Podatnika o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Podatnika.

Zgodnie ze stanem faktycznym podanym we wniosku xxx Sp. z o.o. współpracuje z firmą Kancelarią Prawną yyy z siedzibą w Warszawie w Al .... Od pewnego czasu za wykonane na rzecz Spółki usługi Kancelaria zaczęła wystawiać faktury „pro forma”.

Zdaniem Spółki w/w kancelaria postępuje nieprawidłowo. Faktury „pro forma” występują w obrocie gospodarczym wyłącznie jako pomocniczy dokument przy dokonywaniu płatności np. za granicę i są zawsze zastępowane przez fakturę właściwą, która stanowi potwierdzenie dokonania transakcji i jest podstawą zapisów w księgach. Nie ma tu znaczenia fakt zapłaty bądź nie za wykonane usługi. Wynika to z ustaw podatkowych jak i z ustawy o rachunkowości.

W związku z powyższym Spółka zwróciła się z pytaniem, czy faktura z dopiskiem pro forma może być podstawą zapisu w księgach a koszty w niej wykazane mogą stanowić koszt uzyskania przychodów. Spółka nie zalicza kosztów wynikających z faktur „pro forma” do kosztów uzyskania przychodów.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie po zapoznaniu się z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym stwierdza co następuje:

Zapytanie podatnika o faktury „pro forma” nie dotyczy bezpośrednio przepisów prawa podatkowego. Na mocy art. 9 ust. 1 updop podatnicy zobowiązani są do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Faktura „pro forma” według słownika wyrazów obcych Wł. Kopalińskiego oznacza dla pozoru, prowizoryczny, tymczasowy.

Leksykon biznesu (J. Penc) wyjaśnia, że faktura „pro forma” to inaczej faktura fikcyjna. Jest ona wystawiana nie jako dowód wykonania transakcji towarowej, lecz przed jej zawarciem i przesyłana przez dostawcę razem z ofertą lub potwierdzeniem przyjęcia zamówienia do wykonania, ewentualnie przedkładana w ślad za towarami wysyłanymi na prośbę na sprzedaż konsygnacyjną.

Regulacje prawne dotyczące sposobu dokumentowania zawarte zostały w następujących źródłach prawa dla celów podatkowych:

1) rozdział 12 art. 87-90 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz. 60)

2) art. 106-108 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535)

3) art. 20-21 ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (tekst jednolity Dz. U. z 2002r. Nr 76 poz. 694 ze zm.)

W zakresie prawidłowego dokumentowania zdarzeń gospodarczych należy odnieść się do w/w przepisów. Podatnik zaś nie precyzuje z jakich powodów otrzymuje fakturę „pro forma”.

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia dotyczące roli przedmiotowych faktur Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego uznaje, że faktury te nie oddają istoty rzeczywistych operacji gospodarczych, nie mogą więc stanowić podstawy kwalifikowania kosztów do kosztów uzyskania przychodu podatnika.

W zakresie podatku od towarów i usług została udzielona odpowiedź postanowieniem 1472/RPP1/443-567/06/BIK z dnia 06.11.2006r.

Wobec powyższego Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowił jak w sentencji.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę w złożonym wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia. Zgodnie z art. 14b § 1-2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na niniejsze postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia ( art. 236 § 2 i art. 239 w związku z art.. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa). Do zażalenia należy załączyć znaki opłaty skarbowej w wysokości 5 zł oraz 0,50 zł od każdego załącznika ( ustawa z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej – tj. Dz. U. z 2004r. Nr 253, poz. 2532 ze zm.).