POSTANOWIENIE

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku działając na podstawie art. 14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w sprawie koszty uzyskania przychodu – uprawnienia do emisji do powietrza gazów cieplarnianych

stwierdza, że stanowisko przedstawione w tym wniosku nie jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Na podstawie ustawy z dnia 22.12.2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz. U. Nr 281, poz. 2784) i przepisów wykonawczych Spółce z o.o. przyznano w ramach krajowego systemu handlu uprawnieniami do emisji 471.900 praw do emisji dwutlenku węgla. Jest to liczba średnioroczna na każde z 3 lat obrotowych okresu rozliczeniowego 2005-2007.

W momencie otrzymania uprawnień do emisji dwutlenku węgla na lata 2005-2007, tj. 30 grudnia 2005 r. Spółka wyliczyła wartość przyznanych jej praw na kwotę 103.818 zł (471.900 x 22 gr/t) i zaliczyła tę wartość do kosztów uzyskania przychodów 2005 r. W 2005 r. Spółka na własne potrzeby zużyła prawa do emisji dwutlenku węgla o wartości 26.523,01 zł (120.559 x 22gr/t).

Podatnik ma wątpliwość, czy w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych prawidłowym był sposób postępowania Spółki odnośnie przyznanych w 2005 r. praw do emisji dwutlenku węgla na lata 2005-2007.

Zdaniem Podatnika w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego zasadnym było zakwalifikowanie przyznanych w 2005 r. praw do emisji dwutlenku węgla na lata 2005-2007, z chwilą ich przyznania i wprowadzenia do ksiąg rachunkowych, do kosztów uzyskania przychodów.

Na tle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Jak stanowi art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 22.12.2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz. U. Nr 281, poz. 2784) prowadzący instalację, któremu przyznano uprawnienia do emisji, uiszcza opłatę w wysokości równej iloczynowi liczby uprawnień do emisji przyznanych na pierwszy rok okresu rozliczeniowego i, obowiązującej w roku poprzednim, jednostkowej stawki opłaty za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, dotyczącej substancji objętej uprawnieniem do emisji, pomnożonej przez tysiąc. Jednostkowej stawki opłaty nie mnoży się przez tysiąc w przypadku gdy dotyczy ona dwutlenku węgla (CO2) i metanu (CH4).

Z kolei zgodnie z art. 25 ust. 2 ustawy o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji prowadzący instalację, który uiścił opłatę, o której mowa w ust. 1, nie ponosi, w pierwszym roku okresu rozliczeniowego, opłat za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, o których mowa w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska, za wprowadzanie do powietrza substancji, na których emisję uzyskał uprawnienia do emisji, z tym że jest obowiązany zgodnie z przepisem art. 286 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska, do złożenia marszałkowi województwa i wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska wykazu zawierającego informacje i dane o wprowadzonych do powietrza ilościach substancji.

Jak stanowi art. 25 ust. 5 ustawy o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji opłatę, o której mowa w ust. 1, wnosi się na wyodrębniony rachunek bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

Średnioroczna liczba uprawnień do emisji dwutlenku węgla na lata 2005-2007 przydzielona Podatnikowi wynika z poz. 325 i 326 tabeli Nr 2, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27.12.2005 r. w sprawie przyjęcia Krajowego Planu Podziału Uprawnień do emisji dwutlenku węgla na lata 2005-2007 oraz wykazu instalacji czasowo wykluczonych ze wspólnotowego sytemu handlu uprawnieniami do emisji w okresie od dnia 1 stycznia 2005 do 31 grudnia 2007 r. (Dz. U. Nr 264, poz. 2206) i opiewa łącznie dla dwóch instalacji na 157.000.

Z kolei jednostkowa stawka opłaty za wprowadzanie dwutlenku węgla do powietrza obowiązująca w roku poprzednim, o której mowa w art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 22.12.2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji, wynika z poz. 23 tabeli stanowiącej załącznik nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14.12.2004 r. w sprawie opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U. Nr 279, poz. 2758) i wynosi 0,22 zł.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych(Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 z późn zm.). Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Można wskazać następujące warunki, które muszą zostać spełnione, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu:

• wydatek został poniesiony przez podatnika (co oznacza, że w ostatecznym rozrachunku musiał zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika),
• wydatek jest definitywny (co oznacza, że wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona),
• wydatek poniesiony został w celu uzyskania przychodów (co oznacza, iż wydatek przyczynił się lub mógł przyczynić się do osiągnięcia przychodów przez podatnika),
• nie został wymieniany w katalogu negatywnym zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• został właściwie udokumentowany.

Zgodnie z ww. art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 22.12.2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji jedynie w pierwszym roku (2005) trzyletniego okresu rozliczeniowego prowadzący instalację, któremu przyznano uprawnienia do emisji, uiszcza opłatę w wysokości równej iloczynowi liczby uprawnień do emisji przyznanych na pierwszy rok okresu rozliczeniowego i obowiązującej w roku poprzednim, jednostkowej stawki opłaty za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, dotyczącej substancji objętej uprawnieniem do emisji.

W ocenie tut. Organu podatkowego w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za koszt uzyskania przychodów uznana może zostać jedynie opłata uiszczana w pierwszym roku trzyletniego okresu rozliczeniowego, jako wydatek faktycznie ponoszony z zasobów majątkowych podatnika. Tym samym brak jest podstaw prawnych do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty 103.818 zł , gdyż prowadzący instalację nie ponosi żadnej opłaty za prawa do emisji przyznane dla innych lat niż pierwszy rok okresu rozliczeniowego.

Reasumując w ocenie tut. Organu podatkowego nieprawidłowe jest stanowisko Podatnika, iż w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego zasadnym było zakwalifikowanie przyznanych w 2005 r. praw do emisji dwutlenku węgla na lata 2005-2007 z chwilą ich przyznania i wprowadzenia do ksiąg rachunkowych do kosztów uzyskania przychodów.