DECYZJA

Na podstawie art. 14a § 4, art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (tekst jednolity z 2005r., Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm./, art. 27 ust. 3 w związku z art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 27 stycznia 2006r., złożonego przez Pełnomocnika firmy X na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 16 stycznia 2006r., znak: 1471/NTR1/443-538/06/AM w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

postanawia

zmienić postanowienie organu pierwszej instancji

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 20 października 2005r. Strona wystąpiła o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania art. 27 ust. 3 w związku z art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług / Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm. /.

Strona wskazała, iż świadczy usługi na rzecz firmy z siedzibą w Szwajcarii. Zgodnie z zawartą umowa usługi te obejmują w szczególności następujące działania:

• prowadzenie działań marketingowych i promocyjnych, w tym organizowanie spotkań prezentacyjnych produktów kontrahenta Strony, oferowanie tych produktów, jak również pozyskiwanie i przekazywanie kontrahentowi zamówień na jego produkty od klientów polskich,

• prowadzenie działań wspomagających sprzedaż produktów kontrahenta, w tym współpraca z siecią autoryzowanych dystrybutorów kontrahenta, pomoc w zakresie dochodzenia zaległych należności od klientów, itp.

W ocenie Strony przedmiotowe usługi „powinny być z punku widzenia ustawy o VAT traktowane jak usługi reklamy”, a w konsekwencji powinny one podlegać opodatkowaniu VAT na podstawie art. 27 ust. 3 w związku z art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług - w miejscu gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, czyli w rozpatrywanym przypadku w Szwajcarii.

Postanowieniem z dnia 16 stycznia 2006r., znak: 1471/NTR1/443-538/06/AM, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał stanowisko Strony przedstawione we wniosku za nieprawidłowe, wskazując jednocześnie, że dokonana przez Stronę klasyfikacja świadczonych przez Nią usług jest nieprawidłowa. Organ pierwszej instancji wskazał, iż zgodnie z art. 8 ust. 3 w/w ustawy usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych.

Na powyższe postanowienie Strona złożyła zażalenie. Zdaniem Strony przedmiotowe postanowienie zostało wydane z naruszeniem obowiązującego stanu prawnego, tj. z naruszeniem przepisów art. 8 ust. 3 ustawy o VAT oraz art. 27 ust. 3 w związku z art. 27 ust. 4 pkt 2 powołanej ustawy.

Strona podnosi, iż stanowisko Naczelnika o konieczności każdorazowego posługiwania się klasyfikacją statystyczną dla celu określenia miejsca opodatkowania czynności podatkiem od towarów i usług jest błędne. Z art. 8 ust. 3 ustawy o VAT nie wynika bowiem jako ogólna zasada obowiązek wskazywania i posługiwania się przez podatnika klasyfikacją statystyczną świadczonych usług dla potrzeb ustalenia sposobu ich opodatkowania, ani tym bardziej obowiązek posługiwania się taką klasyfikacją przez organ podatkowy w celu rozstrzygnięcia przez Naczelnika Urzędu o miejscu opodatkowania czynności. Pogląd ten – podkreśla Strona – uprawniony jest zwłaszcza w sytuacji, gdy ustawa wprost nie przywołuje symbolu statystycznego danej usługi i jednocześnie usługi wymienione w ustawie nie są wprost wymienione w klasyfikacjach statystycznych (np. w przypadku usług architektonicznych i inżynierskich PKWiU 74.1).

Ponadto Strona podnosi, że usługi reklamy nie są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, co oznacza, iż art. 8 ust. 3 ustawy o VAT nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie. Klasyfikacje statystyczne jak wskazuje Strona – zawierają jedynie grupowanie PKWiU 74.4 „usługi reklamowe”, które nie jest jednak tożsame z pojęciem „usług reklamy”, którym posługuje się omawiana ustawa.

W związku z powyższym, podkreśla Strona, należy stwierdzić, że dla potrzeb określenia sposobu opodatkowania VAT usług reklamy nie jest konieczna, zgodnie z wola ustawodawcy, klasyfikacja świadczonych usług reklamy pod konkretnym symbolem PKWiU.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Strona powołuje się na orzecznictwo ETS i wiążącą interpretację prawa podatkowego wydaną przez Naczelnika II MUS. Ponadto w zażaleniu Strona przytacza obszerną argumentację, popartą orzecznictwem ETS, a uzasadniającą prezentowaną przez Nią tezę, iż świadczone przez Stronę usługi z całą pewnością należy zaliczyć do usług reklamy, o których mowa w art. 27 ust. 4 pkt 2 cyt. ustawy.

Dodatkowo Strona podkreśla, że Naczelnik Urzędu Skarbowego nie odniósł się w uzasadnieniu postanowienia do przedstawionego przez Stronę rozumienia pojęcia „reklamy” oraz nie przedstawił własnej interpretacji przepisów ustawy o VAT, lecz jedynie ograniczył się do stwierdzenia, że stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe. Wziąwszy pod uwagę powyższe Strona wnosi o zmianę zaskarżonego postanowienia i potwierdzenie prawidłowości opisanego we wniosku stanowiska, zgodnie z którym podejmowane przez Stronę działania stanowiące usługi reklamy produktów kontrahenta powinny być opodatkowane zgodnie z zasadami przewidzianymi w art. 27 ust. 3 i 4 ustawy o VAT dla usług reklamy, co oznacza, iż w przypadku świadczenia usług reklamy na rzecz usługobiorcy posiadającego siedzibę w Szwajcarii, miejscem świadczenia spornych usług będzie Szwajcaria.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, że zażalenie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług /Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm./, w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi – miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności – miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28.

W przypadku gdy usługi, o których mowa w ust. 4, są świadczone na rzecz:

1) osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego, lub

2) podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę

- miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania (art. 27 ust. 3 w/w ustawy).

Stosownie do art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, przepis ust. 3 pkt 2 stosuje się do usług reklamy.

Jak wynika ze stanu faktycznego zaistniałego w sprawie Strona świadczy usługi na rzecz podmiotu z siedzibą w Szwajcarii. Usługi te Strona uznaje za usługi reklamy.

Ustawa o podatku od towarów i usług w treści swoich postanowień nie definiuje jednak, co to są usługi reklamy. Występujący w źródłach prawa brak wyraźnego, jednoznacznego rozróżnienia reklamy np. w odniesieniu do informacji powoduje problemy w interpretacji omawianego przepisu art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT. W praktyce dla potrzeb podatkowych przyjmuje się, że informacja zawiera wyłącznie dane do złożenia oferty, zaproszenia do rokowań czy też zawarcia umowy. Natomiast reklama to informacja w powyższym ujęciu oraz dodatkowo (częściej głównie) elementy zachęcające i wartościujące, których użycie ma na celu zwrócenie uwagi potencjalnych nabywców na określony towar lub usługę.

Ponadto istotnym jest wskazanie w tym miejscu definicji usług reklamy, w sposób zgodny z istniejącym w tym zakresie orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

W jednym z orzeczeń ETS (sprawa C-68/92), zdefiniowano pojęcie „usługi reklamowe” jako obejmujące działalność promocyjną, np. sprzedaż towarów po obniżonych cenach, wręczanie klientom ruchomego majątku trwałego sprzedawanego odbiorcy przez agencję reklamową, świadczenie usług po niższych cenach lub bez wynagrodzenia, organizację przyjęć lub bankietów, jeśli w zakres tych czynności wchodzi informowanie odbiorców o istnieniu firmy oraz jakości oferowanych produktów lub usług będących przedmiotem tych czynności w celu zwiększenia sprzedaży produktu lub usługi. Dotyczy to także wszelkich czynności stanowiących integralną część kampanii reklamowej, które przyczyniają się do reklamy produktu/usługi, np. wytwarzanie przedmiotów wykorzystywanych w konkretnej reklamie.

Z powyższego wynika, że określone usługi mają charakter usług reklamy, gdy informują odbiorców o jakości produktu i jego producencie w celu zwiększenia sprzedaży. Jednocześnie zauważyć należy, iż do kompetencji organów podatkowych nie należy rozstrzyganie, czy wykonywana usługa ma charakter reklamowy, czy też nie. Organy podatkowe wskazują natomiast jakie elementy są istotne w celu interpretacji przepisu, który posługuje się określonym pojęciem.

W tym miejscu należy podkreślić, iż przepis art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT w zakresie miejsca opodatkowania usług reklamy nie odwołuje się do klasyfikacji statystycznych. Dyrektor Izby Skarbowej uznaje więc za nietrafne stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego, który uznał, iż do udzielenia odpowiedzi na zapytanie Strony niezbędne jest posiadanie klasyfikacji statystycznej wykonywanych przez Stronę usług. Tak samo ocenić należy twierdzenie organu pierwszej instancji, iż „pobieżna charakterystyka świadczonych przez Stronę na rzecz zagranicznego kontrahenta usług (...) pozwala stwierdzić, iż nie stanowią one usług reklamy, o których mowa w art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy”.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, iż w rozpatrywanej sprawie zastosowanie klasyfikacji statystycznej, o której mowa w postanowieniu Naczelnika Urzędu Skarbowego nie znajduje uzasadnienia w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług. Na marginesie wskazać należy, iż to podatnik ma obowiązek dokonania zaklasyfikowania wykonywanych przez siebie czynności do odpowiedniej grupy usług. Nadto wymaga podkreślenia, iż w sytuacji braku przywołania przez ustawodawcę symbolu PKWiU, nie ma konieczności dokonywania klasyfikacji wykonywanych usług zgodnie z zasadami obowiązującymi w statystyce publicznej. Wskazać przy tym również należy, iż jak wynika z uchwały NSA z dnia 11 listopada 2006r., sygn. akt II FSP 3/06, opinie klasyfikacyjne organów statystyki publicznej nie mają charakteru decyzji administracyjnej, ani innych aktów czy czynności z zakresu administracji publicznej, podlegających kontroli sądowej. Są to tylko akty wiedzy podlegające – jako dowody – swobodnej ocenie organów podatkowych.

Podsumowując przedstawioną powyżej argumentację Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, że o ile usługi świadczone przez Stronę na rzecz kontrahenta ze Szwajcarii są usługami reklamy (w ujęciu wskazanym wyżej), to podlegają opodatkowaniu w miejscu określonym według zasad wynikających z przepisu art. 27 ust. 3 ustawy o VAT, a więc w Szwajcarii. Natomiast, jeżeli przedmiotowe usługi nie spełniają wymogów dla uznania ich za usługi, o których mowa w art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, wówczas miejsce ich świadczenia winno zostać określone zgodnie z regulacją art. 27 ust. 1 w/w ustawy, tzn. w miejscu, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności – miejsce stałego zamieszkania.

Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak sentencji decyzji.