INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa(t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zmianami) Dyrektor Izby Skarbowejw Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2012 r. (data wpływu 15 czerwca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 sierpnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji poniesionych wydatków z tytułu emisji obligacji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 czerwca 2012 r. wpłynął do tut. organu, uzupełniony pismem z dnia 7 sierpnia 2012 roku, wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji poniesionych wydatków z tytułu emisji obligacji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Spółka z o.o. jest w trakcie realizacji inwestycji zakupu i budowyśrodków trwałych znacznej wartości, na co posiada wszelkie zgody i wymagane prawem pozwolenia. W celu pozyskania kapitału na dokończenie inwestycji, zrealizowała emisję obligacji zwykłych na okaziciela. Emisja została zrealizowana zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (Dz. U. z 2001 r., Nr 120, poz. 1300 ze. zm.).

Spółka poniosła na rzecz podmiotu, któremu zlecono przeprowadzenie emisji, następujące koszty emisji - jednorazowo: wynagrodzenie za sporządzenie memorandum informacyjnego, wynagrodzenie za czynności związane z uplasowaniem emisji i pełnieniem funkcji agenta emisji obligacji oraz miesięcznie - koszty prowadzenia ewidencji obligacji. Są to koszty doradcze, prawne, marketingowe i maklerskie. Wszystkie wymienione koszty nie są w sposób bezpośredni powiązane z konkretnym przychodem Spółki. Przeznaczenie środków z emisji obligacji pozostaje w związku z wieloma prowadzonymi lub planowanymi przedsięwzięciami.

Pozyskane środki spółka zamierza przeznaczyć na finansowanie zakupów służących prowadzonej działalności gospodarczej, z której pochodzą przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Spełnione są więc przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W wyniku zrealizowania inwestycji, spółka osiągnie możliwość uzyskiwania wyższych przychodów ze świadczenia usług wykonywanych przez spółkę w wyniku wdrożenia technologii nowych środków trwałych. Zatem wymienione wydatki poniesione na przygotowanie emisji obligacji stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu, które nie są bezpośrednio związane z przychodami. Są więc kosztami o charakterze pośrednim, a zatem na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dla spółki stanowiąkoszt w dacie poniesienia.

W piśmie z dnia 7 sierpnia 2012 roku, stanowiącym uzupełnienie wniosku, Spółka poinformowała, że w czasie od złożenia wniosku, do chwili obecnej, stan faktyczny uległ zmianie.

Spółka uzyskane z emisji obligacji środki pieniężne przeznaczyła wyłącznie na zrealizowanie inwestycji zakupu i budowy środków trwałych. Spółka pozyskane środki nie przeznaczyła na finansowanie zakupów służących prowadzeniu bieżącej działalności gospodarczej, jak podała we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 15 czerwca 2012 r.,dlatego nie mają zastosowania przepisy art. 15 ust. 1 i ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka nie uzyskiwała przychodów z bieżącej działalności w postaci środków pieniężnych, w stopniu wystarczającym na zapłatę zobowiązań wynikających z realizowania inwestycji zakupu i budowy środków trwałych, dlatego środki pieniężne uzyskane z obligacji w całości przeznaczyła na zapłatę zobowiązań inwestycyjnych. Otrzymane środki z emisji obligacji były wynikiem działania podmiotu, któremu zlecono przeprowadzenie emisji obligacji. W związku z powyższym, Spółka poniosła na rzecz tego podmiotu następujące koszty emisji: jednorazowo koszty wynagrodzenia za sporządzenie memorandum informacyjnego oraz miesięcznie, związane z uplasowaniem emisji i pełnieniem funkcji agenta emisji obligacji oraz ewidencji obligacji.

Naliczone zostały prowizje i odsetki od pozyskanych w drodze emisji obligacji środków pieniężnych. Pozyskane w drodze emisji obligacji środki pieniężne nie były związanez bieżącą działalnością gospodarczą Spółki w wyniku której uzyskiwane były przychody Spółki.

Wnioskodawca podkreślił, że pierwotnie, we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 15 czerwca 2012 r., Spółka określiła powiązanie przychodów i uzyskania środków z emisji obligacji jako pośrednie, dlatego koszty związane z emisją obligacji uznała, żenależy je traktować jako koszty uzyskania przychodów i ewidencjonować w dacie poniesienia. Jednak według stanu faktycznego związanego z podjęciem decyzji przez Spółkę o przeznaczeniu środków pieniężnych z emisji obligacji w całości na zakup i budowę środków trwałych, koszty emisji obligacji oraz prowizje i odsetki poniesione do dnia oddania środków trwałych do użytkowania, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 i powinny podnieść wartość środków trwałych.

Reasumując, w wyniku zmiany stanu faktycznego zaistniałego od dnia złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w dniu 15 czerwca 2012 r. do wykonania decyzji Spółki o przeznaczeniu środków pieniężnych pozyskanych z emisji obligacji w całości na zrealizowanie zakupu i budowy środków trwałych, wszelkie poniesione koszty związane z emisją obligacji, tj.: jednorazowo koszty wynagrodzenia za sporządzenie memorandum informacyjnego oraz miesięcznie, związane z uplasowaniem emisji i pełnieniem funkcji agenta emisji obligacji oraz ewidencji obligacji, a także prowizje i odsetki naliczone do dnia oddania środków trwałych do użytkowania, Spółka zaliczyła do wartości środków trwałych i podniosła proporcjonalnie ich wartość początkową o te koszty.

Odnosząc zatem stan faktyczny do przepisów prawa podatkowego, Spółka uznała, że zapłacone przez Spółkę odsetki stanowiące wynagrodzenie obligatariuszy oraz zapłacone prowizjei koszty związane ze zorganizowaniem emisji, które miały miejsce do dnia przyjęcia środka trwałego do używania, stanowią o koszcie wytworzenia środka trwałego, czylio jego wartości początkowej, o której mowa w art. 16g ust. 1 pkt 2 w związku z art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy koszty emisji obligacji: tj.: poniesione jednorazowo koszty wynagrodzenia za sporządzenie memorandum informacyjnego oraz miesięcznie, związane z uplasowaniem emisji i pełnieniem funkcji agenta emisji obligacji oraz ewidencji obligacji, stanowią koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia, jeżeli emisja obligacji została zrealizowana w celu pozyskania środków finansowych na pokrycie zobowiązań związanych z zakupem i budową środków trwałych...
2. Czy prowizje bankowe i odsetki stanowiące wynagrodzenie obligatariuszy stanowią koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, jeżeli zostały poniesione w związku z emisją obligacji zrealizowanej w celu pozyskania środków finansowych na pokrycie zobowiązań związanych z zakupem i budową środków trwałych...

Wnioskodawca podnosi, iż w związku ze zmianą stanu faktycznego, Spółka przeznaczyła uzyskane środki z emisji obligacji na zakup i budowę środków trwałych, nie zaś na bieżącą działalność gospodarczą i uzyskiwaniem przychodów związanych z tą działalnością. Dlatego, zdaniem Spółki:

1. koszty emisji obligacji tj.: poniesione jednorazowo koszty wynagrodzenia za sporządzenie memorandum informacyjnego oraz miesięcznie, związane z uplasowaniem emisji i pełnieniem funkcji agenta emisji obligacji oraz ewidencji obligacji, NIE stanowią kosztu uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawyo podatku dochodowym od osób prawnych, natomiast związane bezpośrednioz zakupem i budową środków trwałych, zwiększają na podstawie art. 16g ust. 4 koszt wytworzenia środków trwałych i stanowią wartość początkową środka trwałego na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 2,
2. prowizje bankowe i odsetki stanowiące wynagrodzenia obligatariuszy naliczonedo dnia przyjęcia do użytkowania środków trwałych kupionych i wytworzonych ze środków pozyskanych z emisji obligacji, zwiększają na podstawie art. 16g ust. 4 koszt wytworzenia środków trwałych i stanowią wartość początkową środka trwałego na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 2, i dlatego nie stanowią kosztu uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na tle przedstawionego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Koszty są drugim po przychodach elementem konstrukcyjnym podatku mającym wpływ na dochód jako przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym. Właściwe zakwalifikowanie kosztów wpływa na ustalenie wielkości dochodów, które podlegają opodatkowaniu lub zwolnieniu od podatku. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

W konsekwencji nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem osiągnięcia przychodów, to ten cel musi być widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny. Prawo zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dany podmiot ma w przypadku, gdy wydatki te pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiąganymi przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie) - odrębnie regulując zasady ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b - 4d powołanej ustawy).

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem takie koszty, które spełniają łącznie następujące warunki:

• zostały poniesione przez podatnika,
• pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Ponadto, w myśl punktu 12 cytowanego przepisu, nie uznaje się za koszty odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Natomiast sposób podatkowego traktowania dyskonta od obligacji reguluje przepis art. 16 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na wykup obligacji, pomniejszonych o kwotę dyskonta.

Wykup obligacji stanowi swoisty zwrot kwot wydanych przez obligatariusza na nabycie obligacji. Co do zasady - kwota wykupu zawiera także zapłatę za korzystanie z kapitału, którą ustawa określa jako „kwotę dyskonta”.

Przez dyskonto należy rozumieć różnicę między wartością nominalną obligacji a kwotą,za jaką obligacje zostały zakupione (w tym wykupione przez emitenta), zarówno na rynku pierwotnym, jak i wtórnym. Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 23 cyt. ustawy kwota dyskonta od obligacji stanowi dla emitenta koszt uzyskania przychodu. Przepis ten pośrednio przesądza o tym, że dopiero z chwilą wykupu obligacji podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę dyskonta.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych definiuje wprost, co należy rozumieć przez pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 4a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości(Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zmianami). Z kolei, środki trwałe w budowie to– w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Ustawa o rachunkowości definiuje natomiast środki trwałe jako rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich w szczególności:

• nieruchomości – w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
• maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy,
• ulepszenia w obcych środkach trwałych,
• inwentarz żywy.

Z definicji środka trwałego zawartej w art. 16a ust 1 ustawy podatkowej płynie zaś wniosek, że aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

1. stanowić własność lub współwłasność podatnika,
2. być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, tzn. środek powinien być wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem,
3. przewidywany okres jego używania musi być dłuższy niż rok,
4. musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto, jak stanowi art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Regulacja zawarta w art. 15 ust. 6 powołanej ustawy normuje przewiduje zatem, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodniez art. 16a – 16m, z uwzględnieniem art. 16.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał, że uzyskane z emisji obligacji środki pieniężne przeznaczył wyłącznie na zrealizowanie inwestycji zakupu i budowy środków trwałych. Spółka nie uzyskiwała przychodów z bieżącej działalności w postaci środków pieniężnych, w stopniu wystarczającym na zapłatę zobowiązań wynikających z realizowania inwestycji zakupu i budowy środków trwałych, dlatego środki pieniężne uzyskane z obligacji w całości przeznaczyła na zapłatę zobowiązań inwestycyjnych. W związku z powyższym, Spółka poniosła na rzecz tego podmiotu koszty emisji: jednorazowo koszty wynagrodzenia za sporządzenie memorandum informacyjnego oraz miesięcznie, związane z uplasowaniem emisji i pełnieniem funkcji agenta emisji obligacji oraz ewidencji obligacji. Naliczone zostały również prowizje i odsetki od pozyskanych w drodze emisji obligacji środków pieniężnych. Pozyskane w drodze emisji obligacji środki pieniężne nie były związane z bieżącą działalnością gospodarczą Spółki, w wyniku której uzyskiwane były przychody Spółki. Według stanu faktycznego związanego z podjęciem decyzji przez Spółkę o przeznaczeniu środków pieniężnych z emisji obligacji w całości na zakup i budowę środków trwałych wszelkie poniesione koszty związane z emisją obligacji, Spółka zaliczyła do wartości środków trwałych i podniosła proporcjonalnie ich wartość początkową o te koszty.

Podkreślić należy, że obligacja zaliczana jest do kategorii dłużnych papierów wartościowych. Jest klasycznym instrumentem lokacyjnym i pożyczkowym, można ją traktować jako dług podmiotu, który ją wyemitował. Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r.o obligacjach (j.t.: Dz.U z 2001 r. Nr 120, poz. 1300 ze zm.) obligacja jest papierem wartościowym emitowanym w serii, w którym emitent stwierdza, że jest dłużnikiem właściciela obligacji (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia (wykupu obligacji).

Obligacje, jako instrumenty rynku kapitałowego, pełnią liczne funkcje, tj.: obok pożyczkowej, lokacyjnej, także płatniczą, obiegową, gwarancyjną i zabezpieczającą. W wyniku emisji obligacji emitent uzyskuje, często długoterminowe, źródło finansowania swojej działalności, nabywca zaś lokuje środki pieniężne w celu uzyskania korzyści o charakterze pieniężnym lub niepieniężnym. Korzyścią nabywcy – obligatariusza są korzyści, np. pieniężnew postaci odsetek lub różnicy pomiędzy ceną emisyjną, a ceną nominalną, wypłacanaw formie należności głównej lub ubocznej - w sposób i w terminach określonychw warunkach emisji.

Zgodnie z powyższą definicją, nabywca obligacji (wierzyciel) w zamian za udzieloną emitentowi obligacji pożyczkę, ma prawo, w przypadku świadczenia pieniężnego do zwrotu, w ściśle określonym terminie, pożyczonej kwoty wraz z należnymi odsetkami (należnościami ubocznymi stanowiącymi de facto wynagrodzenie za korzystanie z cudzego środka). Emitent zatem w dacie wykupu obligacji ma obowiązek pozostawienia do dyspozycji nabywcy obligacji powyższą należność.

W stosunku do obligacji mają także zastosowanie przepisy art. 921⁶-921¹⁴ Kodeksu cywilnego, które pozwalają zaliczyć obligacje do papierów wartościowych, opierających się na tzw. zapisie długu (na okaziciela, na zlecenie). Wynika z tego, że emisja obligacji jest czynnością prawną jednostronną, gdyż źródłem zobowiązania z obligacji jako papieru wartościowego jest wystawienie przez emitenta dokumentu o takiej nazwie i cechach określonych w prawie, w odróżnieniu od pożyczki, która jest czynnością prawną dwustronną (umową).

Tak więc, choć „pożyczka” i emisja obligacji to dwa odrębne typy stosunków prawnych,których nie należy ze sobą utożsamiać z uwagi na odmienny charakter prawny obu zobowiązań, to niemniej jednak na płaszczyźnie ekonomicznej sens obu tych instytucjijest zbliżony - obligacje pod pewnymi względami przypominają pożyczkę lub kredyt.

Podnieść należy, że generalnie wydatki na inwestycje, jako że ponoszone są w celu zabezpieczenia źródła przychodów i nie zostały wymienione w katalogu kosztów wyłączonych z kosztów podatkowych stanowią koszty uzyskania przychodów. Kwalifikując je do kosztów podatkowych należy więc uwzględnić wyłączenia enumeratywnie wymienione w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a (tj. gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych,o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Wartość początkową środka trwałego

• w razie odpłatnego nabycia , ustala się według ceny ich nabycia (art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy);
• w razie jego wytworzenia we własnym zakresie, ustala się według kosztu wytworzenia (art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy).

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. (art. 16g ust. 3 cyt. ustawy).

Natomiast stosownie do art. 16g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się– wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracewraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.

Do kosztu wytworzenia nie zalicza się natomiast: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odseteki prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W świetle powyższych przepisów wydatki ponoszone przez daną jednostkę można zakwalifikować w następujący sposób.

1. Wydatki, które nie mogą być odnoszone w koszty bezpośrednio, stanowiące koszt wytworzenia środka trwałego.
2. Wydatki, które powinny być odnoszone w koszty bezpośrednio (w dacie poniesienia).
3. Wydatki, których kwalifikacja podatkowa zależy od powiązania z planowaną inwestycją:

Wydatki, które nie mogą być odnoszone w koszty bezpośrednio, stanowiące cenę nabycia bądź wytworzenia środka trwałego są to wydatki pozostające w bezpośrednim związku z wytworzeniem środków trwałych i mimo, że poniesione zostały do dnia oddania ich do używania stanowią o ich koszcie wytworzenia. Koszt ten zarazem stanowi o ich wartości początkowej, od której dokonuje się następnie odpisów amortyzacyjnych.

Wydatki te mogą więc zmniejszać podstawę opodatkowania osoby prawnej przez możliwość zaliczenia w koszty odpisów z tytułu zużycia środków trwałych – tzw. odpisy amortyzacyjne (wyjątek stanowią tu grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, które zgodnie z art. 16c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji nie podlegają).

Do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego – w myśl art. 16g ust. 4 omawianej ustawy – zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem od momentu rozpoczęcia inwestycji, aż do momentu przekazania środka do używania. Użycie przez ustawodawcę zwrotu, że do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” oznacza, że katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty, co wskazuje na to, że mieszcząsię w nim również inne, nie wymienione wprost koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku.

Co istotne, o tym, czy wydatki stanowić powinny koszt poprzez odpisy amortyzacyjne decyduje związek kosztu z realizowanym przedsięwzięciem inwestycyjnym.

Nakład inwestycyjny oznacza wszystkie koszty poniesione dla realizacji inwestycji, w tym na działania wstępne, przygotowujące prace rzeczowe. Wobec tego, jako związane z inwestycją główną, powiększają wartość początkową środka trwałego wytworzonego w rezultacie zakończenia inwestycji. Wydatkami zwiększającymi koszt wytworzenia będą więc m.in. zakup usług projektowych, inżynierskich, doradztwa finansowego i prawnego związanych z prowadzoną inwestycją, koszty dokumentacji przetargowej i uczestnictwa w nich, koszty rozbiórki i wyburzenia obiektów znajdujących się na gruncie przeznaczonym pod nową inwestycję, koszty wywozu gruzu i przygotowania terenu, prace geologiczne i geodezyjne niezbędne do uzyskania pozwolenia na budowę.

Odnosząc zatem przedstawione w sprawie zdarzenie przyszłe do przepisów prawa podatkowego, stwierdzić należy, że koszty emisji obligacji oraz zapłacone wynagrodzenie prowizyjne i odsetki stanowiące wynagrodzenia obligatariuszy naliczone do dnia przyjęcia do użytkowania środków trwałych nabytych i wytworzonych ze środków pozyskanychz emisji obligacji, które to płatności mają miejsce w okresie do dnia przyjęcia środkatrwałego do używania, stanowić mogą o kwocie nabycia bądź wytworzenia danegośrodka trwałego, a tym samym, o jego wartości początkowej, o której mowa w art. 16gust. 1 pkt 1 i 2 w związku z art. 16g ust. 4 ustawy.

Podkreślić należy, że tutejszy organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego. Przepisy te nie uprawniają do zajęcia (rozstrzygania) co do ekonomicznych aspektów działania Jednostki w planowanych zdarzeniach przyszłych bądź stanach faktycznych. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia,w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.