Decyzja

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm ) w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 26.02.2007r. sygn. akt III S.A./Wa 4152/06 po ponownym rozpatrzeniu zażalenia z dnia 4.09.2005r wniesionego przez pana A. P. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa - Wawer z dnia 15.09.2005r znak US39/ZV/P/Pr/75/2005 którym uznano stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 28.06.2005r. i piśmie z dnia 5.09.2005r. za nieprawidłowe, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie postanawia

- uchylić postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa - Wawer.

Uzasadnienie

Z treści wniosku z dnia 28.06.2005r.uzupełnionego pismem z dnia 5.09.2005r. wynika, że Strona prowadzi działalność gospodarczą w zakresie okazjonalnego przewozu osób (samochodem osobowym) i nie przekroczyła obrotu 40.000 zł, a więc nie musiała instalować kasy rejestrującej . Ponadto Strona zauważa, że rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2004r. w sprawie kas rejestrujących ( Dz. U. Nr 273, poz. 2706 ) mówi, że kasy należy stosować przy przewozach regularnych i nieregularnych, nie mówi natomiast nic o przewozach okazjonalnych czy też wahadłowych . Z uwagi na powyższe w ocenie Strony powyższy przepis nie dotyczy działalności wykonywanej przez Stronę.

Postanowieniem z dnia 15.09.2005r. znak US39/ZV/P/Pr/75/2005 Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa - Wawer uznał stanowisko Strony za nieprawidłowe .

W uzasadnieniu postanowienia organ pierwszej instancji stwierdził, że zgodnie z § 4 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2004r. w sprawie kas rejestrujących od dnia 1 stycznia 2005r. zwolnień od ewidencjonowania bez względu na wysokość osiągniętego obrotu nie stosuje się :1) do podatników prowadzących działalność w zakresie sprzedaży gazu płynnego2) przy świadczeniu usług przewozów regularnych i nieregularnych pasażerskich w samochodowej komunikacji, z wyjątkiem przewozów, o których mowa w poz. 6 i 7 załącznika do rozporządzenia 3) przy świadczeniu usług przewozu osób i ładunków taksówkami .

Ponadto Naczelnik Urzędu Skarbowego zauważył, że zgodnie z ustawa o Transporcie drogowym z dnia 6.09.2001r (Dz. U. Nr 125, poz. 1371):- przewóz regularny został zdefiniowany jako publiczny przewóz osób i bagażu wykonywany według rozkładu jazdy podanego przez przewoźnika do publicznej wiadomości co najmniej poprzez ogłoszenie wywieszone na przystankach i dworcach autobusowych, w którym należność za przejazd pobierana jest zgodnie z taryfą opłat oraz z warunkami przewozu określonym w zezwoleniu , o którym mowa w art. 18- przewóz okazjonalny - jest to przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego , przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego .

Ponieważ pojęcie przewozu nieregularnego nie zostało zdefiniowane w rozporządzeniu o kasach fiskalnych jak również w ustawie o podatku od towarów i usług , ani też w ustawie o Transporcie Drogowym, jak wynika z powyższych definicji okazjonalny przewóz osób (samochodem osobowym) należy traktować jako przewóz nieregularny . W świetle powyższego organ pierwszej instancji uznał, że w przedmiotowej sprawie ma zastosowanie § 4 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2004r. w sprawie kas rejestrujących .

Na wyżej wymienione postanowienie Strona złożyła zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie .

Decyzją z dnia 6.01.2006r. znak 1401/VR/4407-138/05/MCz Dyrektor Izby Skarbowej odmówił zmiany postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa - Wawer .

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy zauważył, że art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U Nr 54, poz. 535) stanowi, że podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą w formie indywidualnych gospodarstw rolnych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących .

Zgodnie z § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2004r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. Nr 273, poz. 2706) zwolnień od obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 oraz § 3 rozporządzenia, nie stosuje się bez względu na wysokość osiąganych obrotów : 1) do podatników prowadzących działalność w zakresie sprzedaży gazu płynnego , 2) przy świadczeniu usług przewozów regularnych i nieregularnych pasażerskich w samochodowej komunikacji, z wyjątkiem przewozów, o których mowa w poz. 6 i 7 załącznika do rozporządzenia . Wyjątkiem o którym mowa wyżej są: przewozy miejskie rozkładowe pasażerskie, inne niż kolejowe, za które pobierane są ceny urzędowe ustalone przez gminę (radę m.st. Warszawy) lub związek komunalny i przewozy rozkładowe pasażerskie pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane, za które pobierane są ceny urzędowe w wysokości ustalonej przez gminę (Radę m.st. Warszawy) lub związek komunalny . 3) przy świadczeniu usług przewozu osób i ładunków taksówkami .

W przedmiotowej sprawie Strona prowadzi działalność gospodarczą w zakresie okazjonalnego przewozu osób (samochodem osobowym) i nie przekroczyła obrotu 40.000 zł

Zgodnie z art. 4 pkt. 11 ustawy z dnia 6 września 2001r. o Transporcie Drogowym (Dz. U. Nr 125, poz. 1371 ze zm.) przewóz okazjonalny - jest to przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego, przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego . Zgodnie zaś z pkt 7 powołanego przepisu przewóz regularny to publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami .

Z uwagi na powyższe w ocenie organu odwoławczego zasadne jest stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego zgodnie z którym okazjonalny przewóz osób (samochodem osobowym) należy traktować jako przewóz nieregularny .

W świetle powyższego zgodnie z § 4 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2004r w sprawie kas rejestrujących Strona od dnia 1 stycznia 2005r. prowadząc działalność w wymienionym zakresie miała obowiązek prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy fiskalnej bez względu na wysokość osiągniętego obrotu. Wyjątek od tej zasady dotyczy tylko przewozów, o których mowa w poz. 6 i 7 załącznika do rozporządzenia .

Odnosząc się do argumentacji Strony wyrażonej w zażaleniu Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że pojęcie przewozu nieregularnego nie zostało wprawdzie zdefiniowane ani w ustawie z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, ani w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2004r. w sprawie kas fiskalnych jednak w kontekście przytoczonych na wstępie przepisów bez pomijania któregokolwiek z nich zasadne jest stanowisko zgodnie z którym przewozy okazjonalne należy traktować jako przewozy nieregularne .

Na wyżej wymienioną decyzję Strona złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z dnia 26.02.2007r. sygn. akt III SA/Wa 4152/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję .

W wyżej wymienionym wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że w niniejszej sprawie kluczowe znaczenie ma treść art. 14 b § 3 Ordynacji podatkowej. Przepis ten stanowi, iż w przypadku niewydania przez organ postanowienia w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku, o którym mowa w art. 14a § 1 , uznaje się , że organ ten jest związany stanowiskiem podatnika, płatnika lub inkasenta zawartym we wniosku . W takiej sytuacji przepis art. 14 § 5 Ordynacji podatkowej stosuje się odpowiednio.

Tak więc na skutek przekroczenia przez organ podatkowy 3 - miesięcznego terminu do wydania postanowienia (w okolicznościach przewidzianych w art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej 4- miesięcznego terminu) wiążące dla organu staje się stanowisko podatnika zawarte we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego ( tzw. „ milcząca interpretacja” ) .

Sąd zauważył, że wydanie postanowienia w sprawie wiążącej interpretacji podatkowej ma sens wówczas, gdy realizuje ono zasadniczą funkcję jaką przypisał tej instytucji prawnej ustawodawca, tj. funkcję gwarancyjną ( vide art. 14 b § 1 i w art. 14c Ordynacji podatkowej). Jeśli funkcja ta zostaje zrealizowana poprzez wejście do obrotu prawnego tzw. milczącej interpretacji odpada podstawa prawna wydania postanowienia w sprawie interpretacji .

W ocenie składu orzekającego na gruncie art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej zasadne jest stanowisko zgodnie z którym pojęcie wydanie decyzji należy utożsamiać z pojęciem jej doręczenia. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych oraz poglądem wyrażonym w piśmiennictwie, faktyczną datą wydania decyzji (postanowienia) jest data doręczenia decyzji (postanowienia) stronie. Data naniesiona na decyzji (postanowieniu) wskazuje, iż w dniu tym sporządzona została decyzja (postanowienie), a zatem wyrażony został akt woli organu podatkowego w indywidualnej sprawie podatkowej. Data ta wskazuje też w jakim stanie prawnym i faktycznym zapadło rozstrzygnięcie w sprawie. Natomiast związanie organu podatkowego własną decyzją (postanowieniem) wywołuje skutki prawne dopiero od chwili wprowadzenia jej do obrotu prawnego, tzn. z chwilą doręczenia decyzji (postanowienia) stronie (art. 212 w związku z art. 219 Ordynacji podatkowej).

Rozstrzygnięcie sprawy przez władcze działanie prawne organu podatkowego musi być skierowane do konkretnego adresata. Sprawa nie będzie załatwiona co do swej istoty, gdy organ podatkowy wyda decyzję i nie doręczy jej stronie. Spełnienie bowiem przez organ wymagań formalnych decyzji oznacza jedynie, że decyzja została sporządzona , a nie wydana, co również przesądza o słuszności stanowiska, iż data doręczenia decyzji stronie jest faktyczną datą wydania decyzji .

W przedmiotowej sprawie wniosek o wydanie pisemnej interpretacji wpłynął do Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa - Wawer w dniu 29.06.2005r. Postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa - Wawer z dnia 15.09.2005r. doręczone zostało podatnikowi w dniu 4.10.2005r., czyli po upływie terminu określonego w art. 14 b § 3 Ordynacji podatkowej .

Mając na uwadze w/w orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, Dyrektor Izby Skarbowej postanowił uchylić postanowienie organu pierwszej instancji . Zgodnie bowiem z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej w chwili wydania postanowienia Naczelnik Urzędu Skarbowego był już związany stanowiskiem podatnika (tzw. milcząca interpretacja). Związanie to oznacza zaś, że nie mógł już skutecznie wydać postanowienia w sprawie interpretacji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna w administracyjnym toku instancji .

W przypadku uznania decyzji za niezgodną z prawem, Stronie przysługuje prawo wniesienia skargi na podstawie art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30.08.2002r prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej.