INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23.08.2007 r. (data wpływu 12.09.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej konwencji z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840; dalej: konwencja) w zakresie uznania depozytów i transakcji typu Call Account za „jakąkolwiek pożyczkę” w rozumieniu art. 11 ust. 3 lit. d tej konwencji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.09.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej konwencji z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840; dalej: konwencja) w zakresie uznania depozytów i transakcji typu Call Account za „jakąkolwiek pożyczkę” w rozumieniu art. 11 ust. 3 lit. d tej konwencji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

P., dalej: Bank lub "P" w ramach prowadzenia działalności gospodarczej na rynku międzybankowym m.in. przyjmuje depozyty oraz dokonuje transakcji typu Call Account z zagranicznymi bankami. Umowy depozytu polegają na otrzymaniu środków finansowych przez "P" przekazanych przez inwestora (bank zagraniczny) na pewien okres. Bank ma prawo swobodnego wykorzystania kapitału w zamian za odsetki od wpłaconych środków pieniężnych na warunkach wynikających z umowy. Inwestor natomiast ma prawo żądania zwrotu depozytu w określonym dniu wraz z odsetkami od Banku.

Umowy typu Cali Account mają charakter lokacyjno-depozytowy, zabezpieczają inną transakcję np. instrumenty pochodne. Dla każdej umowy zabezpieczającej ustanowione są dwa rachunki Call Account. Pierwszy z nich “Loan" dotyczy zabezpieczeń pieniężnych wniesionych przez P. na rzecz kontrahenta. Drugi rachunek “Deposit", dotyczy wszelkiego rodzaju zabezpieczeń pieniężnych wnoszonych przez kontrahenta na rzecz "P". Środki pieniężne zgromadzone na wyżej wymienionych rachunkach podlegają oprocentowaniu. W przypadku rachunku “Deposit" "P." nalicza, pobiera i odprowadza podatek z tytułu przychodów odsetkowych zagranicznych banków z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania po przedstawieniu aktualnego certyfikatu rezydencji.

Wyżej wymienione transakcje umożliwiają m.in. pozyskiwanie środków pieniężnych na rynku międzybankowym, które następnie są wykorzystywane do bieżącej działalności P. dla zapewnienia płynności finansowej jak również do dalszego inwestowania w celu osiągnięcia dochodów w postaci odsetek i stanowią równoważną alternatywę dla kredytów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 11 ust. 3 lit. d) konwencji z dnia 20 lipca 2006r. zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840) przez zwrot “jakiekolwiek pożyczki udzielonej przez bank" należy rozumieć również depozyty oraz transakcje typu Call Account...

Zdaniem wnioskodawcy na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób i prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) podatnicy jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W przypadku uzyskania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych przychodów z tytułu odsetek ustala się w wysokości 20% przychodów podatek dochodowy - stosownie do postanowień art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepisy art. 21 ust. 1 powyższej ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Stosownie do postanowień art. 11 ust. 3 lit. d) konwencji z dnia 20 lipca 2006r. zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840), dalej: umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, jakiekolwiek odsetki powstałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wypłacone kontrahentowi mającemu siedzibę w drugim umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu tylko w Państwie w którym osoba uzyskująca odsetki ma siedzibę jeżeli taka osoba jest osobą uprawnioną do odsetek i odsetki są wypłacane: z tytułu jakiejkolwiek pożyczki udzielonej przez bank.

Zdaniem P. przy interpretacji przepisu art. 11 ust. 3 lit. d) umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania istotne będzie miało określenie zwrotu „jakiekolwiek i pożyczki". Zgodnie z art. 3 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jeżeli z kontekstu umowy nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie ma ono w tym czasie w przepisach prawnych tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa, przy czym znaczenie wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 16 ust. 7b ustawodawca zawarł definicje pożyczki (jednak nie „Jakiejkolwiek") za którą uznaje się każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuję się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy przez pożyczkę rozumie się także emisje papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę. Wyżej wymieniona definicja dotyczy “cienkiej kapitalizacji" także “zagranicznej". Mając na względzie postanowienie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania odnośnie odwołania się w pierwszej kolejności do właściwej ustawy podatkowej Bank stoi na stanowisku, iż sformułowaniu „jakiekolwiek pożyczki" należy nadać przede wszystkim znaczenie ekonomiczne analogicznie jak wyżej wymienionym przepisie.

W przypadku przyjęcia odmiennego stanowiska odnośnie definicji pożyczki zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych należy odnieść się do definicji zawartych w kodeksiecywilnym. Definicja umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), dalej: K.c, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną iiość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa rachunku bankowego podlega natomiast regulacjom zawartym w art. 725-733 K.c., uzupełnionych przepisami rozdziału 3 (art. 49-62) Prawa bankowego. Zgodnie z art. 725 i 726 K.c., przez umowę rachunku bankowego, bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, do przechowywania jego środków pieniężnych oraz o prowadzenia na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych i ma prawo obracać czasowo wolnymi środkami pieniężnymi zgromadzonymi na rachunku bankowym, na potrzeby gospodarki narodowej, z obowiązkiem ich zwrotu na każde żądanie. W sensie ekonomicznym składający depozyt pełni funkcję pożyczkodawcy (bank zagraniczny) na rzecz osoby przyjmującej depozyt ("P.". - pożyczkobiorca), która następnie wykorzystuje środki pieniężne dla potrzeb sfinansowania własnej działalności operacyjnej.

Zgodnie z art. 845 K.c. o depozycie nieprawidłowym, jeżeli z przepisów szczegółowych albo z umowy lub okoliczności wynika, iż przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tytko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce, w tym art. 720 K.c. Z unormowań tych wynika, że posiadacz rachunku bankowego z chwilą wpłaty pieniędzy do banku traci ich własność na rzecz banku, a nabywa roszczenie o zwrot takiej samej ich ilości.

Z przedstawionych powyżej definicji pożyczki, umowy rachunku bankowego oraz depozytu nieprawidłowego wynika iż cechą wspólną przedmiotowych umów jest przeniesienie własności określonej ilości pieniędzy, swobodne dysponowanie środkami pieniężnymi oraz roszczenie o zwrot tych środków. Wyżej wymienione cechy posiadają również depozyty oraz transakcje typu Call Account, w których "P.". nabywa własność otrzymanych środków pieniężnych oraz prawo do swobodnego dysponowania nimi a kontrahent (bank zagraniczny) może żądać ich zwrotu. Ponadto użycie w art. 11 ust. 3 lit. d) umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zwrotu “jakiekolwiek pożyczki" wskazuje iż Umawiające się Państwa miały na celu objęcie zakresem nie tylko pożyczki w sensie prawnym ale także ekonomicznym. Należy zwrócić również uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem. W Komentarzu do art. 11 Modelowej Konwencji (pkt 7.7) zwraca się szczególną uwagę na konieczność przeanalizowania postanowień umów ustanawiających warunki “jakiejkolwiek pożyczki". Celem zawarcia w umowach o unikaniu podwójnemu opodatkowaniu, zastrzeżeń dotyczących zwolnienia z opodatkowania u źródła odsetek wypłacanych z tytułu jakiejkolwiek pożyczki udzielonej przez bank, jest unikanie opodatkowania banku, który finansuje pożyczkę, udzieloną z pożyczonych mu funduszy, a w szczególności z funduszy przyjętych w depozyt.W punkcie tym stwierdza się również, iż ponieważ państwo źródła przy określaniu kwoty podatku od odsetek może zazwyczaj nie znać kosztów ponoszonych przez bank stawiający do dyspozycji fundusze, kwota podatku może przeszkodzić w zawarciu transakcji, chyba że kwota podatku będzie poniesiona przez dłużnika (ubruttowienie). Z tego powodu wiele państw postanawia, że odsetki wypłacone instytucji finansowej, będą wyłączone z opodatkowania u źródła.

Reasumując Bank stoi na stanowisku, iż zawarte w art. 11 ust. 3 lit. d) umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania sformułowanie “jakiekolwiek pożyczki udzielonej przez bank" dotyczy również depozytów oraz transakcji typu Call Account. Powyższe wynika z zastosowania wykładni gramatycznej jak również celowościowej. Przedstawione przez bank transakcje w stanie faktycznym spełniają przesłanki definicji pożyczki zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych jak również w kodeksie cywilnym. Określenie “jakiekolwiek pożyczki udzielonej przez bank" wskazuje iż dotyczy ona również innych umów które pod względem ekonomicznym spełniają funkcję pożyczki.

"P" pragnie zaznaczyć, iż powyższa argumentacja znajduje potwierdzenie w postanowieniu Ministra Finansów z dnia 2 lutego 2007r. znak: DD7/033-253-PD/07/570-06.

Mając na uwadze powyższe P. wnosi jak na wstępie.pieniężne dla potrzeb sfinansowania własnej działalności operacyjnej

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Polski.

Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnicy podlegający ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, uzyskujący na terytorium Polski przychody z tytułu odsetek, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w wysokości 20% od tych przychodów. Przepisy art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska (art. 21 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 11 ust. 3 lit. d konwencji z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840; dalej: konwencja) bez względu na postanowienia ustępu 2 niniejszego artykułu, jakiekolwiek odsetki, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym osoba uzyskująca odsetki ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, jeżeli taka osoba jest osobą uprawnioną do odsetek i odsetki są wypłacane z tytułu jakiejkolwiek pożyczki udzielonej przez bank. Zgodnie natomiast z ustępem 4 art. 11 konwencji użyte w tym artykule określenie "odsetki" oznacza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności, zarówno zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką lub prawem do uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych. Określenie to nie obejmuje żadnego dochodu, który jest traktowany jak dywidenda zgodnie z postanowieniami artykułu 10 niniejszej Konwencji.

Istotnym zatem dla rozstrzygnięcia sprawy jest właściwe określenie pojęcia „jakiejkolwiek pożyczki” Określenie to nie są zdefiniowane w konwencji, dlatego stosownie do art. 3 ust. 2 konwencji, przy stosowaniu j Konwencji w dowolnym czasie przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie ma ono w tym czasie w przepisach prawnych tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza Konwencja, przy czym znaczenie wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa. W związku z powyższym podkreślić należy, że polskie przepisy podatkowe nie definiują pojęcia „pożyczki”, a tym bardziej pojęcia „jakiejkolwiek pożyczki”. Za taką definicję nie można uznać definicji zamieszczonej w art. 16 ust. 7b, jest to bowiem definicja pożyczki, o której stanowią wskazane przepisy, tj. art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy. Definicja ta nie ma zastosowania w innych przypadkach, w szczególności w określonym w przedmiotowym wniosku. Stosownie zatem do zasad interpretacji przepisów prawa podatkowego, w braku definicji zawartych w przepisach podatkowych, decydujące znaczenie powinno mieć literalne dosłowne rozumienie określeń zawartych w przepisach podatkowych. Niemniej jednak nie pozbawione są znaczenia rozumienia pożyczki wynikające z innych aniżeli podatkowe przepisów. Jeśli bowiem w przedmiotowym przypadku można byłoby stwierdzić w rozumieniu tych przepisów istnienie pożyczki, to tym bardziej można by było mówić w przedmiotowym przypadku o istnieniu „jakiejkolwiek pożyczki”.

Stosownie do art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 z późn. zm.; dalej: K.c.), przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Umowa rachunku bankowego podlega natomiast regulacjom zawartym w art. 725-733 K.c., uzupełnionych przepisami rozdziału 3 (art. 49-62) Prawa bankowego. Zgodnie z art. 725 i 726 K.c., przez umowę rachunku bankowego, bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, do przechowywania jego środków pieniężnych oraz do prowadzenia na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych i ma prawo obracać czasowo wolnymi środkami pieniężnymi zgromadzonymi na rachunku bankowym, na potrzeby gospodarki narodowej, z obowiązkiem ich zwrotu na każde żądanie.

Zgodnie z art. 845 K.c. o depozycie nieprawidłowym, jeżeli z przepisów szczegółowych albo z umowy lub okoliczności wynika, iż przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce, w tym art. 720 K.c. Z unormowań tych wynika, że posiadacz rachunku bankowego z chwilą wpłaty pieniędzy do banku traci ich własność na rzecz banku, a nabywa roszczenie o zwrot takiej samej ich ilości.

Należy zwrócić również uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej (Komentarz OECD do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, wersja z lipca 2005 r., Dom Wydawniczy ABC, dalej Komentarz). Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W Komentarzu do art. 11 Modelowej Konwencji (pkt 7.7) zwraca się szczególną uwagę na konieczność przeanalizowania postanowień umów ustanawiających warunki „jakiejkolwiek pożyczki”. Celem zawarcia w umowach o unikaniu podwójnemu opodatkowaniu, zastrzeżeń dotyczących zwolnienia z opodatkowania u źródła odsetek wypłacanych z tytułu jakiejkolwiek pożyczki udzielonej przez bank, jest unikanie opodatkowania banku, który finansuje pożyczkę, udzieloną z pożyczonych mu funduszy, a w szczególności z funduszy przyjętych w depozyt. W punkcie tym stwierdza się również, iż ponieważ państwo źródła przy określaniu kwoty podatku przypadającego zapłacie od odsetek może zazwyczaj nie znać kosztów ponoszonych przez bank stawiający do dyspozycji fundusze, kwota podatku może przeszkodzić w zawarciu transakcji, chyba że kwota podatku będzie poniesiona przez dłużnika.

Dla właściwej oceny prawnej, istotnym zatem jest rozstrzygnięcie, czy Bank ma prawo do rozporządzania powierzonymi mu środkami pieniężnymi przekazanymi. Czyli rozstrzygnięcie, czy do umów zawartych przez Bank można zastosować przepisy o depozycie nieprawidłowym i ewentualnie, o ile treść umów odpowiada definicji depozytu nieprawidłowego zawartej w art. 845 K.c., przepisy o pożyczce. Jeżeli więc zgodnie z art. 726 K.c. Bank wykorzystuje środki pieniężne będące przedmiotem otrzymanego depozytu (środki zdeponowane na rachunku bankowym) do własnych celów gospodarczych, tj. prowadzenia bieżącej działalności np. dla zapewnienia płynności finansowej, i dalszego inwestowania w celu osiągnięcia dochodów w postaci odsetek – depozyty te stanowią tym samym równoważną alternatywę do kredytów. Czyli jeżeli Bank może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi zgromadzonymi w ramach rachunku Call Account, do środków tych stosują się przepisy o depozycie nieprawidłowym, a poprzez art. 845 K.c. stosuje się również przepisy o pożyczce. W takim przypadku, odsetki wypłacane przez Bank na podstawie zawartych umów traktowane powinny być jako odsetki wypłacane w związku z jakąkolwiek pożyczką udzieloną przez Bank.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że taka sytuacja ma miejsce, co oznacza że zawarte w art. 11 ust. 3 lit. d konwencji określenie „jakakolwiek pożyczka” ma zastosowanie w stanie faktycznym przedstawionym przez stronę, pomimo iż odsetki są wypłacane w związku z depozytem nie mającym samodzielnego charakteru, tj. powiązanym z innymi transakcjami, których stanowi zabezpieczenie. Stanowisko wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Jednocześnie zauważyć należy, iż zastosowanie znajdzie art. 26 ust. 3d ustawy, zgodnie z którym informację, o której mowa w art. 26 ust. 3 pkt 2 ustawy, sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 2 ustawy, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku. Przepisy art. 26 ust. 3b i 3c ustawy stosuje się odpowiednio.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock