INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2007 r. (data wpływu 8 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów zapłaconej renty planistycznej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2007 r. do Naczelnika Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Bydgoszczy Spółka złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych.

Pismem z dnia 6 listopada 2007 r., nr ZD/422-1/07 Naczelnik Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Bydgoszczy – działając na podstawie art. 16 i 14b § 1 Ordynacji podatkowej – przekazał wniosek Spółki do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Bydgoszczy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zbyła aktem notarialnym z dnia 14 listopada 2006 r., nieruchomości położone w T. przy ul. P., przed upływem 5 lat od dnia wejścia w życie zmiany miejscowego planu zagospodarowania miasta T.

Wynikiem zmiany planu miejscowego, nastąpił wzrost wartości sprzedanych nieruchomości o kwotę 571.367,- zł. Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, stanowiącym: „Jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel albo użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30% wzrostu wartości nieruchomości”, Prezydent Miasta T. pobrał przedmiotową opłatę w kwocie 171.410,10 zł.

W związku z powyższym, Spółka zadała pytanie, czy poniesiona przez nią jednorazowa opłata z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, związana ze zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, stanowi koszt uzyskania przychodów w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłata przedmiotowej opłaty pozostaje w bezpośrednim związku ze sprzedażą nieruchomości, zatem stanowi ona koszt podatkowy Spółki, poniesiony w celu uzyskania przychodu ze sprzedaży nieruchomości. Zastosowanie znajduje tutaj przepis art. 7 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który określa jakich przychodów i kosztów nie należy uwzględniać wyliczając podstawę opodatkowania i należny podatek dochodowy. Skoro nie ma w nim wymienionego przedmiotowego kosztu, poniesiona opłata z tytułu wzrostu wartości nieruchomości stanowi koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe, jednakże Spółka wskazała błędną podstawę prawną zaliczenia przedmiotowej opłaty do kosztów uzyskania przychodów.

Powołany przez Spółkę przepis art. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) – dalej: ustawy, dotyczy przedmiotu opodatkowania, natomiast materię kosztów uzyskania przychodów reguluje rozdział 3 ustawy, w szczególności art. 15 i 16 ustawy.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Warunkiem koniecznym zakwalifikowania konkretnego wydatku do kosztu uzyskania przychodów jest występowanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W kontekście powyższego, wydatek z tytułu zapłaty renty planistycznej poniesiony przez Spółkę, spełnia niewątpliwie wszystkie wyżej wymienione warunki ustawowe do zakwalifikowania go jako kosztu podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej, powoduje, iż interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.