I N T E R P R E T A C J A I N D Y W I D U A L N A

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112 poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana N. przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2007r. (data wpływu do tut. Biura – 2 października 2007r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 02 października 2007r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia wierzytelności nieściągalnych do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w ramach której w latach 2004-2006 dokonał sprzedaży towarów kontrahentowi z USA na łączną kwotę 100 324,40 USD. Firma ta nie uregulowała należności wynikających z wystawionych jej faktur. Podatnik wystąpił do firmy windykacyjnej w celu wyegzekwowania należnych mu kwot. Uzyskał jednak informację, że jakakolwiek próba odzyskania należności jest niemożliwa. Próby polubownego załatwienia sprawy również okazały się bezskuteczne. Wnioskodawca uzyskał także informację od amerykańskiego partnera firmy windykacyjnej, że kontrahent nie posiada majątku, z którego możliwa byłaby egzekucja sądowa. Według informacji uzyskanych od firmy windykacyjnej koszty postępowania sądowego w USA mogą przekroczyć, w pierwszej fazie, kwotę 40 000 USD nie dając żadnej gwarancji wyegzekwowania długu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można powyżej opisaną należność uznać za koszt podatkowy np. na podstawie spisanego protokołu, w którym podatnik uwidoczni ewentualne koszty do poniesienia w sądzie w USA bez żadnych szans odzyskania tejże należności...

Zdaniem wnioskodawcy na podstawie opisanego stanu faktycznego można uznać za koszty podatkowe należność, która nie jest możliwa do odzyskania na postawie art. 23 ust. 1 pkt 20 oraz ust. 2.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 w/w ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów musi spełniać następujące przesłanki:

1. być ponoszony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie może być wymieniony w art. 23 ustawy,
3. musi być należycie udokumentowany.
   
   

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona. Ustawodawca treścią art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustanowił zamknięty katalog dokumentów, za pomocą których nieściągalność wierzytelności określonych w art. 23 ust. 1 pkt 20 cytowanej wyżej ustawy może zostać udokumentowana. Stosownie do jego treści jest to:

1. postanowienie o nieściągalności, uznane przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowienie sądu o:
   a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
   b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
   c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
   
3. protokół sporządzony przez podatnika, stwierdzający, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w inny sposób nie skutkuje powstaniem prawa do zaliczenia ich wartości do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż podatnik może uprawdopodobnić nieściągalność wierzytelności poprzez sporządzenie protokołu, w którym wykaże, że przewidywane koszty procesowe oraz egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe bądź wyższe od kwoty wierzytelności. Sporządzenie takiego protokołu będzie zasadne zarówno w sytuacji, gdy toczy się już postępowanie związane z dochodzeniem wierzytelności i analiza kosztów już poniesionych oraz kosztów przewidywanych, koniecznych do poniesienia wskazuje, że będą one równe lub wyższe dochodzonej kwocie jak również w przypadku, gdy podatnik nie podjął jeszcze czynności dochodzeniowych, ale przeprowadzona analiza ewentualnych kosztów postępowania wskazuje, że będą one przewyższać wartość wierzytelności. Przepisy prawa podatkowego nie precyzują co, oprócz stwierdzenia, iż ustalone przez podatnika przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne są równe lub wyższe od kwoty danej wierzytelności, powinien zawierać protokół. Biorąc jednak pod uwagę fakt, iż ma on stanowić analizę potencjalnie poniesionych kosztów należy przyjąć, iż poza wcześniej wymienionym stwierdzeniem powinien zawierać w szczególności: określenie wielkości wierzytelności, wysokość kosztów sądowych, zastępstwa procesowego oraz kosztów egzekucyjnych, ustalonych zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami.

W przedstawionym stanie faktycznym podatnik nie podniósł faktu posiadania jakiegokolwiek dokumentu określonego w art. 23 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogącego stanowić podstawę do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie wynika także, iż przewidywane koszty prowadzenia postępowania sądowego i egzekucyjnego byłyby równe bądź wyższe od kwoty dochodzonych wierzytelności, co uprawniałoby wnioskodawcę do sporządzenia protokołu, o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym do zaliczenia stwierdzonej nim wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.