INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2007 r. (data wpływu 19 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z refakturami kosztów ochrony przeciwpożarowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z refakturami dotyczącymi kosztów ochrony przeciwpożarowej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące stan faktyczny:

Biuro rachunkowe prowadzące obsługę rachunkową Spółki nie uznaje niżej wymienionych czynności za koszt uzyskania przychodu Spółki: kosztów ochrony przeciwpożarowej refakturowanych na firmę prowadzącą kompleksową obsługę techniczną budynku.

Spółka jako właściciel budynku jest zobowiązana na podstawie znowelizowanego art.3 ust.1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. Nr 81 poz.351 ze zm.) do zabezpieczenia jego przed zagrożeniem pożarowym lub innym miejscowym zagrożeniem. Zapewnienie powyższego wymaga zawarcia umowy z odpowiednio wyspecjalizowanym podmiotem realizującym takie zadania. Jednocześnie do pomocy przy bieżącej obsłudze funkcjonowania centrum handlowego (typu sprzątanie, bieżące naprawy itp.) Spółka zatrudnia firmę świadczącą profesjonalne usługi z tego zakresu. Zawarta umowa z tym podmiotem precyzuje, iż przedmiotowy wydatek (zapewnienie ochrony przeciwpożarowej) mieści się w kategorii wydatków do ponoszenia których zobowiązany jest podmiot świadczący usługi bieżącego utrzymania i konserwacji centrum. Jednakże wspomniana powyżej ustawa o ochronie przeciwpożarowej zobowiązuje właścicieli (lub w drodze umowy cywilnoprawnej zarządcę bądź użytkownika) do zabezpieczenia/podpisania umowy z odpowiednim podmiotem świadczącym usługi ochrony przeciwpożarowej. Z uwagi na fakt, iż firma obsługująca centrum w zakresie bieżącego funkcjonowania nie jest ani zarządcą ani użytkownikiem Spółka była zobowiązana zawrzeć stosowną umowę o ochronę przeciwpożarową. W efekcie czego Spółka jest obciążana za świadczenia w tym zakresie. Natomiast na podstawie oświadczenia do umowy zawartej z podmiotem zajmującym się bieżącą obsługą centrum, Spółka przenosi przedmiotowe koszty na ten podmiot poprzez dokonanie refaktury kosztu, którym obciążył Spółkę podmiot świadczący usługi ochrony przeciwpożarowej. Powyższa refaktura jest konieczna z uwagi na fakt, iż przedmiotowe usługi są elementem składowym kompleksowej usługi świadczonej przez firmę zajmującą się bieżącą obsługą centrum.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy spółka dokonując refaktury kosztów ochrony przeciwpożarowej na firmę zajmującą się bieżącym utrzymaniem i konserwacjami centrum handlowego, do której obligują ją przepisy ustawy z dnia 24 sierpnia 1991r. o ochronie przeciwpożarowej może kwotę refaktury zaliczyć do swoich kosztów uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy przepisy ustaw podatkowych zarówno ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawa o podatku od towarów i usług, jak również przepisy wykonawcze do tych ustaw, nie definiują pojęcia refakturowania. Termin ten został jednak zdefiniowany przez doktrynę i praktykę. Zgodnie z orzecznictwem za refakturowanie uznaje się odsprzedaż usług. Podmiot zakupujący daną usługę nabywa ją na własny rachunek i we własnym imieniu, a następnie odsprzedaje ją ostatecznemu nabywcy, który najczęściej jest konsumentem tej usługi. Refaktura jest więc zwykłą fakturą tyle, że wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą a rzeczywistym nabywcą tej usługi.

Przepisy unijne jedynie pośrednio odnoszą się do problemu refakturowania. W myśl regulacji zawartych w art.28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. W sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten sam podatnik otrzymał i wyświadczył te usługi.

W związku z koniecznością dopełnienia wymogów ustawy o ochronie przeciwpożarowej wydatek ten winien stanowić koszt uzyskania przychodu spółki zgodnie z dyspozycją art. 15 ust.1 przy uwzględnieniu wyłączeń zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54 poz. 654 ze zm.). Spółka zgodnie z wymogami ustawy o ochronie przeciwpożarowej jako właściciel budynku celem zabezpieczenia źródła przychodu ponosi koszty ochrony ppoż. Usługi te są jednym z elementów kompleksowej obsługi technicznej świadczonej przez podmiot zewnętrzny. Wobec powyższego spółka musi dokonać refaktury kosztu, którego poniesienie wymusza na niej ustawa o ochronie ppoż., a którym spółka jest już obciążona w cenie za obsługę techniczną budynku. Gdyby Spółka nie dokonała refaktury przedmiotowego kosztu, mielibyśmy sytuację w której spółka posiada podwojone koszty z tego tytułu.

Reasumując wszystkie wyżej wymienione przypadki kosztów (dot. refaktur) winny stanowić koszty uzyskania przychodu spółki, gdyż wiążą się bezpośrednio z uzyskiwanymi przychodami – zachodzi tutaj związek przyczynowo – skutkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Refakturowanie usług jest dopuszczalne wówczas, gdy strony zawarły umowę przewidującą taką możliwość. Jeżeli natomiast w umowie pomiędzy wynajmującym i najemcą nie zawarto rozwiązania przewidującego wprost odrębnego refakturowania tych tytułów, bardziej zasadne jest traktowanie kosztów eksploatacyjnych jako elementów usługi najmu (dzierżawy).

Dodatkowo refakturowana cena musi odpowiadać cenie wynikającej z faktury wystawionej przez usługodawcę. Dotyczy to również przypadków częściowego refakturowania. Należy przy tym zaznaczyć, że każda pozycja kosztów musi być dokładnie określona pod względem ilości i ceny, gdyż obciążanie podwykonawcy (podmiotu świadczącego usługi bieżącego utrzymania i konserwacji) na innych zasadach uniemożliwia wystawienie refaktury.

W przypadku wystawiania refaktury, podatnik nie może doliczać żadnej marży, a jedynie dokonuje technicznego podziału danej należności na rzecz swoich kontrahentów z zastosowaniem stawki podatku VAT właściwej dla danej usługi (takiej jak w przypadku stawki podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika od wyspecjalizowanego podmiotu realizującego zadania ochrony przeciwpożarowej).

W sytuacji, gdy podatnik dokonuje refakturowania, powinien zaliczyć ponoszone wydatki z tytułu zapłaty na rzecz dostawcy mediów do kosztów podatkowych w dacie ich poniesienia (art. 15 ust. 1 i 4 updop). Są to bowiem koszty związane z uzyskiwanymi przez podatnika przychodami.

Przychody podatników z tytułu należności wynikającej z wystawionej refakfury powinny być rozpatrywane na podstawie odpowiednich przepisów określających datę powstania przychodów należnych. Właściwym przepisem w odniesieniu do daty powstania przychodów należnych z tytułu wystawianych refaktur jest art. 12 ust. 3a updop. Podmiot dokonujący refakturowania wykonuje bowiem określone świadczenie na rzecz firmy prowadzącej kompleksową obsługę techniczną budynku polegające na przekazywaniu opłat z tytułu rozliczania kosztów ochrony przeciwpożarowej. Spółka jest więc jedynie pośrednikiem pomiędzy podmiotem faktycznie świadczącym usługi a rzeczywistym odbiorcą tych usług.

Mając powyższe na uwadze, przychód należny z tytułu refakturowania usług ochrony przeciwpożarowej na rzecz firmy prowadzącej kompleksową obsługę techniczną budynku powinien być wykazywany w dacie wystawienia refaktury, zgodnie z powyższym przepisem art. 12 ust. 3a updop.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.