POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14 a § 4 w związku z art. 14 a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 12 czerwca 2007 r. (data wpływu do tutejszego Urzędu 13 czerwca 2007 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

postanawia

uznać stanowisko Spółki za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka w celu reklamy swojej marki oraz rozpowszechniania informacji o świadczonych usługach wśród klientów ponosi wydatki na zakup drobnych gadżetów reklamowych z logo firmy, np. długopisy, smycze, kalendarze, kubki. Prezenty wręczane są klientom oraz potencjalnym klientom na imprezach reklamowych organizowanych w formie festynów, stoisk reklamowych oraz przy bezpośrednich kontaktach związanych z zawieraniem lub zmianami umów o świadczenie usług.

W związku z przedstawionym powyżej stanem faktycznym Spółka zapytuje, czy prawidłowym jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki ponoszone na gadżety reklamowe z logo firmy wydawane klientom i potencjalnym klientom stanowią koszty uzyskania przychodu?

Spółka stoi na stanowisku, że wydatki ponoszone na prezenty z logo firmy, jako koszty reklamy ponoszone w celu osiągnięcia przychodów stanowią koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1, gdyż nie są wymienione w katalogu wydatków nie uznanych za koszty uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy.

Jak twierdzi Spółka, wobec braku definicji ustawowych pojęć „reklama” i „reprezentacja”, organa skarbowe i sądy administracyjne posiłkują się definicjami słownikowymi. Według Spółki, „Słownik języka polskiego” pod redakcją prof. Stanisława Dubisza definiuje reprezentację jako:

- grupę osób, instytucję występującą w czyimś imieniu, reprezentującą czyjeś interesy, przedstawicielstwo,

- okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

Z kolei reklama, według Spółki jest definiowana jako:

- działanie polegające na zachęceniu potencjalnych klientów do zakupu określonych towarów lub usług,

- napis, rysunek, film, plakat itp. służące temu celowi,

- efekt czyjejś celowej działalności dotyczący własnego wizerunku w środowiskach opiniotwórczych (opinia).

W ocenie Spółki oznakowanie drobnych prezentów logo firmy decyduje o tym, iż dany upominek nabiera charakteru reklamowego.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, po zapoznaniu się z przedstawionymi okolicznościami, uznając stanowisko Spółki za prawidłowe, informuje co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 w/w ustawy stanowić będą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu lub zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z tym, że w przepisach art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest zapisu wyłączającego koszty reklamy z kosztów uzyskania przychodów, należy uznać, iż wydatki na reklamę mogą być kosztem podatkowym. Jednocześnie przepisy w/w ustawy nie określają rodzaju wydatków, które można zaliczyć do kosztów reklamy. Należy zaznaczyć, iż charakter wydatków na reklamę powinien być na tyle związany z prowadzoną działalnością, by możliwa była ocena oparta na zasadzie logiki i zasad doświadczenia życiowego, że wydatki te mogą mieć wpływ na uzyskanie przychodu.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że Spółka swoim klientom przekazuje drobne gadżety reklamowe opatrzone logo firmy, w szczególności długopisy, smycze, kalendarze, kubki. Prezenty te wręczane są klientom oraz potencjalnym klientom na imprezach reklamowych organizowanych w formie festynów, stoisk reklamowych oraz przy bezpośrednich kontaktach związanych z zawieraniem lub zmianami umów oświadczenie usług.

Celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia. Polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta) aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu (do korzystania z usługi).

Przekazywanie gadżetów reklamowych opatrzonych logo firmy, takich jak długopisy, smycze, kalendarze, kubki w sytuacji, gdy są to materiały opatrzone widocznym logo Podatnika lub hasłem promującym określone wyroby lub usługi Podatnika, stanowi że wydatki na takie materiały, a więc materiały reklamujące określone wyroby lub usługi bądź samą Spółkę będzie można zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w przypadku, gdy są to wartościowe przedmioty, a samo logo Podatnika jest umieszczone w dyskretny, nierzucający się w oczy sposób, to wręczenie takiego przedmiotu ma na celu w istocie stworzenie wizerunku, reprezentację Podatnika. Takie wydatki nie będą mogły być zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Zauważyć należy, że poniesienie przez Spółkę kosztu powinno być właściwie udokumentowane. Stosownie bowiem do przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Przepis ten, w powiązaniu z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) oznacza, że tylko prawidłowo prowadzone księgi rachunkowe mogą być uznane za bezpośredni dowód m.in. poniesienia wydatków zaliczonych w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc powyższe pod uwagę wydatki na gadżety reklamowe opatrzone logo Spółki (np. długopisy, smycze, kalendarze, kubki), można traktować jako koszty uzyskania przychodów zgodnie z dyspozycją art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o ile spełniony jest ogólny warunek celowości ponoszonych wydatków.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie orzekł jak w sentencji.

W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego postanawia jak na wstępie.

Zawarta w niniejszym postanowieniu interpretacja odnosi się wyłącznie do przedstawionego przez podatnika we wniosku stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia (lub) w dniu zaistnienia przedstawionego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14 b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa powyższa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, jednakże jest wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej do momentu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie służy stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.