Wnioskiem z dnia 6 grudnia 2005r., uzupełnionym pismem z 11 stycznia 2006r. Podatnik zwrócił się z prośbą o opinię w sprawie uznania za koszt uzyskania przychodów wydatku poniesionego przez Spółkę tytułem opłaty za udzielone zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych w punktach gier zlokalizowanych na terenie województwa wielkopolskiego, w sytuacji gdy faktycznie nie rozpoczęto działalności w tym zakresie na tym terenie z powodu uchylenia ww. zezwolenia przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

Z przedstawionego w ww. piśmie stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych, określoną w ustawie o grach i zakładach wzajemnych (tekst jedn. Dz. U. z 2004r. Nr 4, poz. 27 ze zm.).

Na urządzanie i prowadzenie takiej działalności Spółka obowiązana jest posiadać zezwolenie udzielane przez dyrektora właściwej izby skarbowej. Jedno zezwolenie – co do zasady – dotyczy jednego ośrodka gier lub określonej liczby punktów gier na automatach o niskich wygranych i udzielane jest na okres 6 lat. W 2004r. na wnioski złożone w roku 2003 Podatnik uzyskał zezwolenia na prowadzenie działalności w okresie 6 lat w punktach gier na terenie województw: dolnośląskiego, zachodniopomorskiego i wielkopolskiego.

W ustalonych w decyzjach terminach Spółka uiściła opłaty za zezwolenie w kwotach określonych w ustawie o grach losowych i zakładach wzajemnych, które zaliczono do kosztów uzyskania przychodu w roku, w którym zostały poniesione, tj. w 2004 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu z powodu zmian w strukturze kapitału uchylił w całości decyzję zezwalającą Spółce na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych w punktach gier zlokalizowanych na terenie województwa wielkopolskiego. Spółka, pomimo uzyskanego w dniu 31.05.2004r. zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa wielkopolskiego, nie uruchomiła żadnego z punktów gier wymienionych w decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu. Natomiast prowadziła działalność w tym zakresie na terenie województw dolnośląskiego i zachodniopomorskiego.

Z uwagi na opisany stan faktyczny, Spółka od maja 2005r. umniejszała koszty uzyskania przychodu wykazywane w deklaracjach miesięcznych na podatek dochodowy od osób prawnych / CIT-2 / o kwotę opłaty wniesionej w dniu 1.06.2004r. w wysokości 81.932,00 zł za zezwolenie na prowadzenie działalności w powyższym zakresie na terenie województwa wielkopolskiego. W tym stanie rzeczy, Podatnik zwrócił się do organu podatkowego z pytaniem czy przedstawiony tryb postępowania jest prawidłowy.

Naczelnik Urzędu Skarbowego Poznań - Jeżyce, w postanowieniu z dnia 26 stycznia 2006r., nr TD/423-15/05, stwierdził, że stanowisko Podatnika jest nieprawidłowe. W opinii organu pierwszej instancji, w świetle art. 15 ust. 4, w związku z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), w sytuacji gdy zezwolenie dotyczy nowootwieranego salonu, poniesiona z tego tytułu opłata będzie stanowić koszt uzyskania przychodów nie wcześniej niż w roku podatkowym /miesiącu/, w którym spółka uzyskuje przychód do opodatkowania z działalności prowadzonej w salonie, którego opłata ta dotyczy. Natomiast jeśli zezwolenie stanowi przedłużenie działalności w już istniejącym salonie, poniesiona z tego tytułu opłata będzie stanowić koszt uzyskania przychodu w dacie jej faktycznej zapłaty. W świetle przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego organ podatkowy pierwszej instancji stwierdził, że skoro Spółka nie uzyskuje przychodów z salonów gier na terenie województwa wielkopolskiego to wniesiona dnia 1.06.2004r. opłata od zezwolenia nie stanowi kosztu uzyskania przychodów.

Na powyższe postanowienie Podatnik wniósł w dniu 10 lutego 2006r. zażalenie, nie zgadzając się z interpretacją przepisów art. 15 ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dokonaną przez organ pierwszej instancji. W opinii Strony, stosownie do przepisów ww. art. 15 ust. 1 oraz zgodnie z orzecznictwem sądów, przesłanką umożliwiającą podatnikom zaliczenie określonego wydatku do kosztów podatkowych jest jego poniesienie w celu osiągnięcia przychodów a nie faktyczne osiągnięcie przychodu.

Po dokonaniu wnikliwej analizy przedstawionych przez Podatnika we wniosku z dnia 6.12.2005r. (uzupełnionym pismem z dnia 11.01.2006r.) okoliczności faktycznych sprawy, a także treści zaskarżonego postanowienia oraz obowiązujących unormowań prawnych stwierdzam:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższy przepis stanowi swoistą klauzulę generalną, jednakże nie definiuje on wszystkich elementów składających się na pojęcie kosztów uzyskania przychodów. Ustanawia on bardzo pojemną regułę, w myśl której zasadniczo każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu powinien być uznany za koszt uzyskania tego przychodu, chyba że został wymieniony w katalogu kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu, zawartym w art. 16 tej ustawy. Zatem co do zasady, możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika, od istnienia bezpośredniego lub nawet tylko potencjalnego związku przyczynowego między wydatkiem a uzyskanym przychodem oraz od właściwego udokumentowania tego wydatku, przy czym przesłanki te muszą być spełnione łącznie. Równie ważne dla poprawności dokonania odliczenia jest ustalenie, w którym okresie rozliczeniowym podatnik może dokonać potrącenia kosztów podatkowych. O powyższym stanowi art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są potrącalne w roku, w którym zostały poniesione. Co do zasady, podatnik może zaliczyć wydatki do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, którego te koszty dotyczą, tj. w roku podatkowym, w którym w efekcie poniesienia tych kosztów uzyskał przychód do opodatkowania. Ponadto przesłanką zaliczenia wydatków do kosztów podatkowych danego roku podatkowego jest faktyczne poniesienie tych wydatków przez podatnika. Powyższy przepis daje również możliwość odliczania od przychodów poniesionych w roku podatkowym kosztów ich uzyskania, pomimo że nie dotyczą one przychodów tego roku podatkowego. Są to koszty o charakterze ogólnym, które trudno przyporządkować do określonych przychodów.

Z przedstawionego w sprawie stanu faktycznego wynika, że do takich kosztów można zakwalifikować opłaty za uzyskanie zezwolenia na wykonywanie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych. Ich poniesienie, choć niewątpliwie ma wpływ na osiągane przychody, to jednak trudno powiązać je bezpośrednio z konkretnym przychodem. Podatnik bowiem wykonuje jedną, globalną działalność prowadzoną z uwagi na jej charakter w salonach gry, które nie stanowią odrębnych jednostek organizacyjnych. Przychód z tej działalności jest rozliczany całościowo bez rozdzielania na poszczególne salony. Dlatego też, sporne koszty należy odnosić do całokształtu działalności Podatnika.

W związku z powyższym, zdaniem organu odwoławczego, ze wskazanych powyżej przepisów wynika, iż wydatki z tytułu opłat za uzyskanie zezwolenia winny być zaliczane w całości do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich faktycznego poniesienia.

Ponadto, nieprawidłowe jest działanie Podatnika polegające na umniejszeniu w 2005r. kosztów uzyskania przychodów o kwotę opłaty – zasadność odniesienia wydatku do kosztów ocenia się na moment jego poniesienia; nie zachodzą również żadne przesłanki do korekty kosztów podatkowych.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.