Postanowienie

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego, działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Strony z dnia 19.03.2007 roku (wpływ do Urzędu 23.03.2007 roku) w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych potwierdza stanowisko przedstawione w zapytaniu.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż ... Sp. z o.o. zamierza udzielić kolejnej pożyczki przedsiębiorstwu ... s.a.r.l., które jest udziałowcem Pożyczkodawcy. Umowa pożyczki zostanie zawarta na terytorium Luksemburga, zaś prawem właściwym dla rozstrzygnięcia wszelkich sporów z niej wynikających będzie prawo luksemburskie. W związku z powyższym Spółka wystosowała zapytanie czy wskazana umowa pożyczki podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Spółka przyjęła stanowisko, że umowa pożyczki zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ze spółką zagraniczną jako pożyczkobiorcą, której przedmiotem jest prawo majątkowe wykonywane za granicą nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Ustosunkowując się do złożonego wniosku Naczelnik tut. Urzędu stwierdza co następuje:

Umowy pożyczki zgodnie z art. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 9 września 2000 roku o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 86, poz. 959 ze zm.) podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Opodatkowaniu podatkiem ód czynności cywilnoprawnych w myśl art. 1 ust. 4 pkt 1 cyt. wyżej ustawy podlegają wszystkie czynności wymienione enumeratywnie w art. 1 ust.1, jeżeli ich przedmiotem są rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - w tym wypadku nie ma znaczenia miejsce zawarcia umowy. Istotnym, w związku z powyższym jest ustalenie czy w omawianej sprawie przedmiot stanowi rzecz czy prawo majątkowe. Przedmiotem umowy pożyczki są pieniądze albo rzeczy oznaczone tyko co do gatunku. Pieniądze są szczególnym rodzajem rzeczy (sui generis), bowiem ich wartość nie jest wynikiem naturalnych właściwości fizycznych, lecz wynikiem przyznanej przez państwo mocy umarzania zobowiązań pieniężnych i są przede wszystkim prawnym środkiem płatniczym. W obrocie pełnią więc głównie funkcje przedmiotu świadczeń w stosunkach obligacyjnych. Pierwotnie jednak - w ujęciu statycznym - są przedmiotem własności osób uczestniczących w obrocie. Można wiec uznać je za szczególny rodzaj rzeczy, podobnych rzeczom oznaczonym co do gatunku. Na podobnym stanowisku stoi prawo zobowiązań - art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.); pożyczka jest umową, przez którą dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego pożyczkę określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący pożyczkę zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju. Dlatego też na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych pieniądz gotówkowy jak i bezgotówkowy traktowany jest jak rzecz ruchoma.

W przedmiotowej sprawie podstawowe znaczenie ma fakt, gdzie w momencie zawierania umowy znajdują się pieniądze będące przedmiotem pożyczki. Jeżeli w chwili zawarcia umowy pożyczki znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, umowa taka podlega regulacji ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Jednocześnie na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest z niego zwolniona, z wyjątkiem umów sprzedaży i zamiany zwolnionych z podatku od towarów i usług, których przedmiotem są nieruchomości lub ich części albo prawo użytkowania wieczystego. Treść tego przepisu została ustalona przez art. 143 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Przez „podatek od towarów i usług" rozumie się podatek nakładany wyżej wymienioną ustawą o VAT lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących,w państwach członkowskich - zgodnie z definicją zawartą w art. 1a pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Umowy pożyczek udzielane na rzecz podmiotu zagranicznego nie podlegają opodatkowaniu na gruncie ustawy o VAT, ze względu na fakt, że miejscem świadczenia przedmiotowej usługi jest terytorium Luksemburga. Wynika to z regulacji zawartych w art. 27 ust. 3 pkt 2 w związku z zapisem ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Tego typu transakcje podlegają natomiast opodatkowaniu podobnym w konstrukcji podatkiem od wartości dodanej według prawa Luksemburga.

Wyłączenie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych będzie miało w tym przypadku zastosowanie, zatem przedmiotowa umowa pożyczki nie będzie podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Równocześnie zauważa się, że w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2006 roku określenie „podatek od towarów i usług" było rozumiane tylko i wyłącznie jako podatek nakładany ustawą z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) dlatego w analogicznym stanie faktycznym wyłączenie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie miało zastosowania.

W świetle powyższych ustaleń Naczelnik tut. Urzędu potwierdza stanowisko Podatnika orzekając jak w sentencji postanowienia.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę.
Stosownie do art. 14b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.

W dniu złożenia wniosku nie toczyło się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani postępowanie przed sadem administracyjnym w zakresie wniosku.

Na niniejsze postanowienie służy prawo do wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie, za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego, w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia, stosownie do art. 14a § 4 i art 236 § 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia, stosownie do art. 222 w związku z art. 239 ustawy Ordynacja podatkowa.