POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz.60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Spółki w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

postanawia

uznać stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Zgodnie ze stanem faktycznym przedstawionym we wniosku Spółka jest dystrybutorem kosmetyków zapachowych. Klientami Spółki są głównie duże sieci handlowe i perfumerie. W toku prowadzonej działalności gospodarczej Spółka ponosi między innymi koszty bezpośrednio związane z przychodami, takie jak:

a) premie pieniężne za osiągnięcie określonej wysokości obrotu (poziomu zakupów) w okresie miesiąca, kwartału, roku, wypłacane klientom Spółki;

b) liczone od obrotu premie dla sieci handlowych za podejmowane w danym okresie działania marketingowe i logistyczne (szczególna ekspozycja towarów Spółki, dostawy do magazynu centralnego, składanie zamówień poprzez specjalny system informatyczny, utrzymanie sieci sklepów w danym okresie, otwarcie nowych sklepów);

c) koszty prowizji dla niezależnych przedstawicieli handlowych, wypłacanych za zebranie określonej liczby zamówień od klientów w danym okresie (miesiąc, kwartał).

Rok podatkowy Spółki trwa od 01.07. do 30.06. Regułą jest, że Spółka otrzymuje faktury dokumentujące w/w rodzaje kosztów dotyczących roku ubiegłego w kolejnych miesiącach następnego roku podatkowego.

W związku z przedstawionym powyżej stanem faktycznym Spółka zwraca się o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: Do którego momentu w/w koszty można zaliczać do ubiegłego roku podatkowego, tj. czy datą graniczną, od której otrzymywane przez Spółkę faktury dokumentujące w/w koszty powinny być ujmowane w deklaracjach za rok bieżący, pomimo że dotyczą one roku ubiegłego, jest:

a) data sporządzenia sprawozdania finansowego,

b) data złożenia zeznania CIT-8 za dany rok podatkowy,

c) data zatwierdzenia sprawozdania finansowego przez zgromadzenie wspólników.

Kwestię zaliczania kosztów do danego roku podatkowego reguluje przepis art. 15 ust. 4 updop. Zdaniem Spółki, stosowanie przepisu art. 15 ust. 4 updop budzi w praktyce wiele wątpliwości. Spółka stoi na stanowisku, że datą od której te powinny być zaliczane do podatkowych kosztów roku bieżącego, jako koszty bezpośrednio związane z przychodami roku 2005/2006 jest data złożenia zeznania rocznego CIT-8.

Zdaniem Spółki jeżeli przed tą datą Spółka będzie miała możliwość zarachowania tych kosztów do roku 2005/2006 (przez zarachowanie należy rozumieć zdaniem Spółki otrzymanie dokumentu z możliwością jego ujęcia w księgach), powinna to uczynić, bez względu na datę wystawienia faktury, jej otrzymania, zaksięgowania i zapłaty (bez względu na to, czy zdarzenia te nastąpiły w czerwcu, czy też w lipcu lub późniejszych miesiącach aż do dnia złożenia zeznania CIT-8).

Po zapoznaniu się ze stanem faktycznym przedstawionym we wniosku Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie wyjaśnia co następuje:

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2006r. nr 217, poz. 1589) podatnicy, których rok podatkowy rozpoczął się przed dniem 1 stycznia 2007r. i zakończy się po tym dniu, stosują do przyjętego przez siebie roku podatkowego ustawę z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych sprzed nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która weszła w życie 01.01.2007r. Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego rok podatkowy Spółki trwa od 1 lipca do 30 czerwca. W związku z powyższym niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sprzed nowelizacji.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654. ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie między nim a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo – skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kwestie zarachowania kosztów do danego okresu podatkowego regulują postanowienia art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na podstawie art. 15 ust. 4 updop koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone, co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba, że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.

Należy jednak wziąć pod uwagę fakt, iż koszty uzyskania przychodów, ze względu na ich rodzaj, mogą dotyczyć roku podatkowego w dwojaki sposób, a mianowicie:

a) koszty, które w sposób bezpośredni można przypisać do określonego przychodu uzyskanego przez podatnika w roku podatkowym, podlegać będą zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w dacie osiągnięcia przychodu, (jeśli zarachowanie tych kosztów w danym roku podatkowym nie było możliwe to są one potrącane w roku poniesienia);

b) natomiast koszty, których nie można bezpośrednio powiązać z uzyskaniem przychodów, gdyż są związane z całokształtem działalności podatnika, podlegają zaliczeniu w koszty uzyskania przychodów z chwilą ich faktycznego poniesienia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka kwalifikuje opisane we wniosku koszty jako koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do końca 2006r. w sposób ogólny stanowił przedstawione zasady nie precyzując momentów zaliczenia kosztów bezpośrednio związanych z przychodami do kosztów uzyskania przychodów danego roku, gdy koszty te poniesiono po zakończeniu roku podatkowego (od 2007r. przepisy art. 15 ust. 4 b i c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych precyzują to zagadnienie szczegółowo).

Pojęcie zarachowania nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Biorąc po uwagę znaczenie słownikowe tego pojęcia należy je rozumieć jako przyporządkowanie określonych co do rodzaju i kwot kosztów do danego konta księgowego zgodnie z wymogami ustawy o rachunkowości.

Jeżeli przyporządkowanie to w stosunku do kosztów bezpośrednio związanych z przychodem skończonego roku podatkowego nastąpi dla celów podatkowych przed terminem obowiązującym do złożenia zeznania za ten rok (a wiec przed upływem 3 pierwszych miesięcy nowego roku podatkowego) to Spółka może zaliczyć ten koszt do kosztów uzyskania przychodów roku podatkowego, który upłynął. Wszelkie bowiem korekty podstawy opodatkowania dokonywane po terminie do złożenia zeznania pociągają za sobą konieczność uiszczenia odsetek, gdy podatek był wykazany w niższej wysokości niż należny. Dotyczy to również przedmiotowych kosztów znanych konkretnie co do rodzaju i wysokości, których podatnik jeszcze nie poniósł, a już zarachował. Ponieważ jednak Podatnik nie określa granicznej daty zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów roku ubiegłego jako obowiązującego terminu do złożenia zeznania w rozumieniu art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a datę tę określa jako datę złożenia zeznania (co jest istotną różnicą) stanowisko Podatnika nie może zostać uznane za prawidłowe.

obec powyższego Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowił jak w sentencji.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę w złożonym wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia. Zgodnie z art. 14b § 1-2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na niniejsze postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia (art. 236 § 2 i art. 239 w związku z art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa).