Na podstawie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30.08.2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi po rozpatrzeniu skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 27.12.2006 r. nr PB I-1/4160/IN-8/06/AS X /007-0513/06-W dotyczącej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 22.11.2006 r. Nr PB I-1/4117/IS/IN-8/06/AS utrzymującej w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 07.09.2006r. nr PB I-1/4150/IN-215/US Łowicz/06/AS, zmieniającą z urzędu postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Łowiczu z dnia 12.07.2006r. nr US I/1 415/7/06 uchyla w całości powyższą decyzję.
Jednocześnie na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) uchyla w całości decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 07.09.2006r. nr PB I-1/4150/IN-215/USŁowicz/06/AS, zmieniającą z urzędu w trybie art. 14b § 5 pkt 2 ww. ustawy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Łowiczu z dnia 12.07.2006r. nr US I/1 415/7/06 i umarza postępowanie w sprawie.

Pismem z dnia 29.04.2006r. (data wpływu do Urzędu Skarbowego w Łowiczu w dniu 10.05.2006r.) zwrócił się Pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Łowiczu z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z oddelegowaniem kierowców, w celu wykonania usług transportowych ( a w szczególności diet). We wniosku wskazał Pan, iż kierowców zatrudnia na umowę o pracę w firmie świadczącej usługi transportu samochodowego na terenie kraju i zagranicą. Zdaniem Pana ww. wydatki stanowią koszty uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łowiczu po dokonaniu analizy złożonych dokumentów w postanowieniu z dnia 12.07.2006r. nr US I/1 415/7/06 podzielił wyrażony przez Pana pogląd.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi decyzją z dnia 07.09.2006r. nr PB I-1/ 4150/IN-251/US Łowicz/06/AS zmienił z urzędu postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Łowiczu z dnia 12.07.2006r. nr US I/1 415/7/06 w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego uznając za nieprawidłowe Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29.04.2006r.
Powyższą decyzję doręczono Stronie w dniu 11.09.2006r.

W dniu 25.09.2006r. (data nadanie w Urzędzie pocztowym) zostało złożone odwołanie od decyzji z dnia 07.09.2006r. nr PB I-1/ 4150/IN-251/US Łowicz/06/AS Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi decyzją z dnia 22.11.2006 r. Nr PB I-1/4117/IS/IN-8/06/AS utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 07.09.2006r. nr PB I-1/4150/IN-215/US-Łowicz/06/AS, zmieniającą z urzędu postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Łowiczu z dnia 12.07.2006r. nr US I/1 415/7/06.
Decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi doręczono w dniu 27.11.2006r.

Na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 22.11.2006 r. Nr PB I-1/4117/IS/IN-8/06/AS została wniesiona skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi w dniu 27.12.2006 r. (data nadania w Urzędzie pocztowym).W skardze wnosi Pan o uchylenie zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 22.11.2006 r., tj. uznanie postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w Łowiczu z dnia 12.07.2006r. nr US I/1 415/7/06 jako wiążącego i uznanie przedstawionego przez Pana stanowiska z dnia 29.04.2006r. jako prawidłowego, zarzucając naruszenie przepisów art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 77 5 § 1 Kodeksu pracy.

W wyniku ponownej analizy sprawy Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi kierując się przepisem art. 54 § 3 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, postanawia uwzględnić skargę w całości i zauważa, co następuje:

Jak wynika z akt sprawy prowadzi Pan działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportu samochodowego na terenie kraju i zagranicą. W prowadzonej firmie zatrudnia Pan kierowców na umowę o pracę. Przedstawiając stan faktyczny w złożonym przez Pana wniosku, wskazał Pan, iż w umowie o pracę jako miejsce wykonywania pracy wskazana jest siedziba firmy. W Pana ocenie kierowcom delegowanym do wykonywania usług transportowych, stosownie do przepisów art. 775 § 1 Kodeksu pracy, przysługują diety oraz zwrot poniesionych w podróży i prawidłowo udokumentowanych wydatków, a ww. wydatki stanowią koszty uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Powyższe oznacza, iż określone wydatki mogą być potraktowane jako koszty uzyskania przychodu jedynie pod warunkiem wykazania ich związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wykazania, że ich poniesienie może lub ma bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16.10.2001r. sygn. akt I SA/Łd 1483/99).

Zaliczenie w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu podróży służbowych uregulowane zostało w art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, w świetle którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Z cytowanego przepisu wynika, iż ustawodawca wyłącza z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych tylko dla osób prowadzących działalność gospodarczą w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.
Tym samym dyspozycje wynikające z ww. przepisu nie mają zastosowania do wypłat dokonywanych pracownikom mających na celu rekompensatę zwiększonych kosztów utrzymania w trakcie podróży służbowej (tzw. diet). Zatem art. 23 ww. ustawy nie wyłącza z kosztów uzyskania przychodów diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika.
Stosownie do art. 775 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Zasady ustalania należności z tytułu podróży służbowych dla pracowników sfery budżetowej regulują odpowiednio: Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz.U. nr 236 poz. 1990 ze zm.) oraz Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. nr 236, poz. 1991 ze zm.) Przepis art. 775 § 3 Kodeksu pracy daje pozostałym pracodawcom działającym w sferze pozabudżetowej możliwość dowolnego ustalania wysokości należności z tytułu podróży służbowych pracowników (w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania). W myśl art. 775 § 4 Kodeksu pracy ustalona przez pracodawcę wysokość diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju lub poza jego granicami nie może być jednak niższa od wysokości diety ustalonej dla pracowników zatrudnionych w sferze budżetowej (tj. wynikających z przywołanych wyżej rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej). W przypadku braku uregulowania przez pracodawcę kwestii zwrotu należności z tytułu podróży służbowej pracowników w układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania, umowie o pracę w myśl art. 775 § 5 Kodeksu pracy pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży w wysokości przewidzianej dla pracowników sfery budżetowej. Zgodnie z bieżącą linią orzecznictwa skoro w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w sposób zorganizowany kierowca przemieszcza się w celu dostarczenia towaru (w kraju lub za granicą), to jego podróż jest podróżą służbową, w trakcie której może ponosić wydatki (na swoje utrzymanie) związane z pracą. W wyroku z dnia 15.05.2005 sygn. akt. FSK 2175/04 Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zagraniczną podróż służbową wykonywanie bezpośrednio przez przedsiębiorcę zadań spółki poza granicami kraju. W świetle obecnej linii orzeczniczej taką definicję należy również odnieść do pojęcia podróży służbowej pracownika na stanowisku kierowcy zatrudnionego w firmie, świadczącej usługi transportowe.
W szczególności w wyroku z dnia 18.10.2006r. sygn. akt I SA/Łd 912/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wskazał, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podroży służbowych od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej.
A zatem z przytoczonych przepisów i przedstawionego stanu faktycznego wynika, że pracownikom Pana w związku z wykonywaniem przez nich usług transportowych na podstawie umowy o pracę na stanowiskach kierowca przysługują diety z tytułu podróży służbowych.
Mając na uwadze powyższe w ocenie Dyrektora tut. Izby Skarbowej w przedstawionym stanie faktycznym przysługuje Panu prawo zaewidencjonowania na poczet kosztów działalności gospodarczej wysokości diet z tytułu podróży służbowych, wypłaconych pracownikom zatrudnionym na stanowisku kierowcy, zgodnie z wyżej powołanymi przepisami.

Ponadto należy zauważyć, iż tryb nadzoru, przewidziany w art. 14b § 5 ustawy Ordynacja podatkowa, ma zastosowanie wyłącznie, jeżeli postanowienie rażąco narusza prawo, orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, w tym także, jeżeli niezgodność z prawem jest wynikiem zmiany przepisów. Należy przy tym podkreślić, iż zgodnie z wyrokiem z dnia 23.02.2007r. sygn. akt I S.A./Łd 2022/06 Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi zmiana stanowiska organu w zakresie interpretacji przepisu prawa nie jest równoznaczna z przyjęciem, iż dotychczasowa interpretacja dotknięta jest kwalifikowaną wadą prawną w postaci rażącego naruszenia prawa. W szczególności Sąd podkreślił, iż przesłanką zmiany postanowienia w trybie nadzorczym nie jest każde naruszenie prawa, lecz jedynie takie naruszenie, któremu można przypisać charakter rażący.

W tym stanie rzeczy postanowiono jak w sentencji.