P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14 a § 4 w związku z art. 14 a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 22 czerwca 2007 r. (z datą wpływu do tutejszego Urzędu w dniu 22 czerwca 2007 r.), w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

postanawia

uznać stanowisko Spółki za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest dealerem samochodów (sprzedaż, skup, usługi serwisowe). W celu zareklamowania firmy i zachęcenia klienta do kupna towarów lub usług, Spółka rozdaje klientom gadżety reklamowe z logo firmy (smycze, czapeczki, długopisy, parasole, kalendarze).

W świetle powyższego stanu faktycznego, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka wnosi o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy wydatki na materiały z logo firmy stanowią reklamę i są kosztem podatkowym?

Zdaniem Wnioskodawcy umieszczenie na rozdawanych gadżetach logo Spółki przesądza o tym, że mają one charakter reklamowy. Ponadto materiały te posiadają następujące cechy:

1. posiadają niewielką wartość i rozdawane są masowo potencjalnym klientom,

2. umieszczane na nich logo spełnia funkcje informacyjną,

3. promują firmę,

4. zachęcają do kupna produktów i usług Spółki.

W opinii podatnika wydatki na zakup w/w gadżetów z logo firmy są kosztem podatkowym i stanowią reklamę firmy.

Odnosząc się do opisanego stanu faktycznego Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, uznając stanowisko Spółki za prawidłowe, informuje co następuje:

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej dalej updop) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Interpretacja pojęcia "koszty uzyskania przychodów" zawartego w/w art. 15 ust. 1 updop, prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

- są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,

- są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

- nie są kosztami wymienionymi w art. 16 ust. 1 updop.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, iż wydatki na reklamę mogą być kosztem podatkowym. Jednocześnie przepis ten nie określa rodzaju wydatków, które można zaliczyć do kosztów reklamy. Należy zaznaczyć, iż charakter wydatków na reklamę powinien być na tyle związany z prowadzoną działalnością, by możliwa była ocena oparta na zasadzie logiki i zasad doświadczenia życiowego, że wydatki te mogą mieć wpływ na uzyskanie przychodu.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że Spółka przekazuje swoim klientom lub potencjalnym klientom gadżety reklamowe opatrzone logo firmy, w szczególności smycze, czapeczki, długopisy, parasole, kalendarze itp.

Celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia. Polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta) aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu (do korzystania z usługi).

Przekazywanie gadżetów reklamowych opatrzonych logo firmy, takich jak smycze, czapeczki, długopisy, parasole, kalendarze w sytuacji, gdy są to materiały opatrzone widocznym logo Podatnika lub hasłem promującym określone wyroby lub usługi Podatnika, stanowi że wydatki na takie materiały, a więc materiały reklamujące określone wyroby lub usługi bądź samą Spółkę będzie można zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w przypadku, gdy są to wartościowe przedmioty, a samo logo Podatnika jest umieszczone w dyskretny, nierzucający się w oczy sposób, to wręczenie takiego przedmiotu ma na celu w istocie stworzenie wizerunku, reprezentację Podatnika. Takie wydatki nie będą mogły być zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż wydatki na gadżety reklamowe wymienione powyżej opatrzone logo Spółki mogą być traktowane jako koszty uzyskania przychodów zgodnie z dyspozycją art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o ile spełniony jest ogólny warunek celowości ponoszonych wydatków.

Zauważyć należy, że poniesienie przez Spółkę kosztu powinno być właściwie udokumentowane. Stosownie bowiem do przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Przepis ten, w powiązaniu z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) oznacza, że dowody księgowe zgodne ze stanem faktycznym, prawidłowo wprowadzone do ksiąg rachunkowych mogą być uznane za bezpośrednie dowody m.in. poniesienia wydatków zaliczonych w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie orzekł jak w sentencji.

Zawarta w niniejszym postanowieniu interpretacja odnosi się do przedstawionego przez podatnika we wniosku stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia.

Zgodnie z art 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa powyższa interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, jednakże jest wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej do momentu jej zmiany lub uchylenia.

Na postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tutejszego urzędu, w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia. Zażalenie na postanowienie organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu oraz uzasadnienie przyczyn uznania interpretacji zawartej w niniejszym postanowieniu za niewłaściwą.