P o s t a n o w i e n i e

Działając na podstawie art. 216 § 1, art. 14 a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r – Ordynacja podatkowa /Dz.U. z 2005r Nr 8, poz. 60 z późn. zm./ w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego, Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Wawer

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko strony za prawidłowe

U z a s a d n i e n i e

Pismem z dnia 18.01.2007r (data wpływu do Urzędu 22.01.2007r) zwrócił się Pan o interpretację przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do przepisu art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r – Ordynacja podatkowa (Dz.U z 2005 r. Nr 8, poz.60 z póżn. zm.) naczelnik urzędu skarbowego na pisemny wniosek podatnika ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Podatnik składając zapytanie do właściwego urzędu zgodnie z art.14a § 2 w/w ustawy jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż w restauracji, którą Pan prowadzi, wystawia pieczywo i smalec własnej produkcji jako gratisowa przekąska przed zamówieniem posiłku. Pieczywo ze smalcem zyskało wielu zwolenników i stało się reklamówką Pańskiej firmy. Do końca 2006 roku produkty do wyrobu smalcu zaliczał Pan do kosztów reklamy i reprezentacji.

W związku z tym, że zmieniły się z dniem 1 stycznia 2007r zasady rozliczania wydatków na reklamę i reprezentację, zwrócił się Pan z zapytaniem czy może zaliczyć w koszty reklamy wyrób smalcu sporządzonego według własnej receptury, który podaje klientom gratis przed zamówieniem. Zdaniem Pana można ujmować pieczywo i smalec jako koszt reklamy i nie traktować jako towar do sprzedaży.

Po zapoznaniu się ze stanem faktycznym, Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Wawer stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U. Z 2000r Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tejże ustawy (definicja obowiązująca od 01.01.2007r). W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo – skutkowego między danym wydatkiem, a uzyskanym przychodem. Poza tym, celem ponoszonego kosztu powinno być osiągnięcie przychodu i jednocześnie przedmiotowy wydatek nie może znajdować się na liście wydatków wymienionych w art. 23 ustawy.

Koszty jakie ponosi Pan w związku ze sporządzeniem według specjalnej procedury smalcu, który podawany jest klientom gratis wraz z pieczywem przed właściwym zamówieniem, stanowią niewątpliwie koszt uzyskania przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Dzięki temu wyrobowi, restauracja Pana stała się miejscem, które przyciąga klientów, traktujących pieczywo ze smalcem jako reklamę firmy. Dlatego też należy uznać, że w/w wydatki mogą być zaliczane jako reklama firmy i powinny być zaewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w rub. 14 „pozostałe wydatki”.

Od 1 stycznia 2007 roku przedsiębiorcy mogą wydatki poniesione na reklamę w całości zaliczać do kosztów uzyskania przychodów. Tym samym nie muszą się zastanawiać, czy adresatem prowadzonych przez niego działań reklamowych jest szeroki krąg potencjalnych, bliżej nieokreślonych odbiorców, czy też grupa odbiorców skonkretyzowana. Oczywiście należy przy tym pamiętać o podstawowej przesłance zaliczenia konkretnego wydatku w ciężar kosztów podatkowych: musi on wykazywać związek z przychodami z działalności gospodarczej prowadzonej przez przedsiębiorcę.

Reasumując, mając powyższe na uwadze Naczelnik tutejszego Urzędu Skarbowego uznaje stanowisko strony za prawidłowe.

Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Wawer informuje, iż niniejsza interpretacja o zakresie stosowania prawa podatkowego, dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14 b § 1 i § 2 ustawy ordynacja podatkowa udzielona interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika , inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie zgodnie z art. 14 a § 4 Ordynacja podatkowa przysługuje prawo złożenia zażalenia. Zażalenie składa się do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia /art. 236 § 2 Ordynacji podatkowej/ za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego. Zażalenie winno odpowiadać warunkom określonym w art. 222 Ordynacji podatkowej – czyli powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.