POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 4, w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. 2005, Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, w związku z wnioskiem Spółki z dnia 07 listopada 2006 roku (data wpływu do tut. Urzędu Skarbowego 09 listopada 2006 roku) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do sposobu i zakresu zastosowania przepisów prawa podatkowego

postanawia

uznać stanowisko Podatnika za nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka zrealizowała na rzecz kontrahenta będącego czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego czy likwidacji, dostawę towaru, co udokumentowała wystawioną w lipcu 2005 roku fakturą VAT, będącą jednocześnie wezwaniem do zapłaty w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego. Wierzytelność ta została wykazana w deklaracji jako obrót opodatkowany i podatek należny. Termin płatności przemiotowej faktury VAT upłynął w październiku 2005 roku. Ponieważ Spółka podejrzewała, że klient będzie chciał się uchylić od zapłaty, Spółka utworzyła odpis aktualizacyjny tę należność i skierowała sprawę do sądu. We wrześniu 2006 roku sąd wydał orzeczenie, po czym Spółka skierowała wierzytelność na drogę postępowania egzekucyjnego. Przedmiotowa wierzytelność nie została uregulowana w jakiejkolwiek innej formie oraz nie została zbyta.

W tak przedstawionym stanie faktycznym Spółka stoi na stanowisku, iż przedmiotową wierzytelność może uznać jako nieściągalną w dniu skierowania na drogę postępowania egzekucyjnego i zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samych po spełnieniu pozostałych warunków przewidzianych w art. 89a ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), Spółka będzie mogła skorzystać z tzw. "ulgi na złe długi" określonej w art. 89a ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę powyższe Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, Podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, stanowiących koszty uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z zastrzeżeniem ust. 2-7. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna.

Natomiast zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od towarów i usług (Dz. U. 2000, Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów w art. 16 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Od dnia 01 stycznia 2007 roku ustawodawca jako cel poniesienia kosztów dodał również zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Art. 16 ust. 1 pkt 25 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne. Od tej zasady przepis ten przewiduje wyjątki. Jednym z nich, zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest, iż do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Możliwość zaliczenia określonej nieściągalnej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów jest uzależniona od spełnienia trzech warunków. Po pierwsze wierzytelność musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny. Jak stanowi art. 12 ust. 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu zwróconych towarów, udzielnych bonifikat i skont.

Po drugie nieściągalność wierzytelności powinna zostać udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1)postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2)postanowieniem sądu o:

1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidacje majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidacje majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lub
3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo

3)protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe lub wyższe od tej kwoty.

Trzecim warunkiem, którego spełnienie jest niezbędne, aby można było wierzytelności odpisane jako nieściągalne zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, jest aby wierzytelności te nie uległy przedawnieniu.

W świetle wyżej cytowanych przepisów należy stwierdzić, iż przedmiotowa wierzytelność nie można być uznana za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych, zatem w analizowanym przypadku nie zostały spełnione warunki konieczne uprawniające do skorzystania z dyspozycji art. 89a ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dokonana została dla konkretnego stanu faktycznego zawartego we wniosku z zastrzeżeniami wynikającymi z art. 14a, art. 14b oraz art. 14c ww. ustawy Ordynacja podatkowa.