P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Kraków działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 21/08/2006 roku w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w zakresie zaliczenia do przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych nieodpłatnie użyczanej nieruchomości stwierdza, iż przedstawione stanowisko nie jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego stanu faktycznego, będącego przedmiotem analizy tutejszego organu podatkowego wynika, iż XYZ – 1 Sp. z o.o. nieodpłatnie użycza od osoby fizycznej (będącej jej jedynym udziałowcem) pomieszczenie wraz z wyposażeniem do prowadzenia działalności.

Spółka zwróciła się z zapytaniem czy nieodpłatne użyczenie nieruchomości od osoby fizycznej będącej jedynym jej udziałowcem będzie stanowiło dla Spółki przychód do opodatkowania.
Zdaniem Spółki nieodpłatne użyczenie nieruchomości nie stanowi dla niej przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i obowiązujący stan prawny, tutejszy organ podatkowy udziela następującej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
Umowa użyczenia to umowa cywilnoprawna, uregulowana przepisami art. 710-719 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), której istota polega na tym, że użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.
Termin „nieodpłatne świadczenie” w rozumieniu przepisów podatkowych ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym i obejmuje nie tylko świadczenia w sensie cywilistycznym, lecz także zdarzenia gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne – tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) przychodem w rozumieniu w/wym. ustawy jest między innymi wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez zakłady budżetowe, gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych, spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.
Natomiast art. 12 ust. 6 pkt 2 w/cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się – jeśli przedmiotem świadczeń jest udostępnianie lokalu – w wysokości równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu.
W przypadku odpłatnego udostępnienia nieruchomości, podmiot wynajmujący czy wydzierżawiający nieruchomość uzyskuje czynsz, stanowiący jego przychód, od którego odprowadzić należy podatek, natomiast osoba korzystająca z nieruchomości zobowiązana jest do zapłaty przedmiotowego czynszu. Przy zawarciu umowy bezpłatnego użyczenia Spółka uzyskuje korzyści i wartość takiego bezpłatnego przysporzenia podlega opodatkowaniu.
Mając na uwadze powyższe należy podkreślić, że przy wykorzystaniu do używania w działalności gospodarczej nieodpłatnie udostępnianej nieruchomości po stronie Spółki korzystającej nieodpłatnie z nieruchomości powstaje przychód podlegający opodatkowaniu na mocy art. 12 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Biorąc powyższe pod uwagę, stanowisko Spółki w przedmiotowej sprawie jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę.
Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.

Na niniejsze postanowienie zgodnie z art. 14a § 4 w/w ustawy – Ordynacja podatkowa służy zażalenie. Stosownie do art. 236 § 1 powyższej ustawy zażalenie wnosi się do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośrednictwem Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego Kraków w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia.