POSTANOWIENIE
Na podstawie art. 14 a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu stwierdza, że stanowisko Podatnika, przedstawione we wniosku z dnia 29.12.2006 r. (data wpływu do tutejszego Urzędu 02.01.2007 r.) o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej wskazania, czy wyrok sądowy opatrzony klauzulą wykonalności można uznać za dokument uprawniający do obniżenia kwoty podatku należnego i czy datę otrzymania wyroku można uznać za moment, w którym Podatnik może dokonać tego obniżenia - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 02.01.2007 r. do Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony przez Podatnika w zakresie pełnomocnictwa pismem z dnia 26.03.2007 r. (data wpływu do tutejszego urzędu 28.03.2007 r.) oraz pismem z dnia 10.04.2007 r.
Jak stanowi art. 14 a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14 a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Podatnik zawarł w październiku 2005 r. z podwykonawcą umowę na wykonanie robót budowlanych. Zawarta umowa stanowiła zadość ustnej obietnicy, iż umowa ta zostanie przejęta przez trzeci podmiot, tj. generalnego wykonawcę inwestycji. Doszło jednak do sporu pomiędzy stronami w efekcie czego, wskazana umowa nie została przejęta przez generalnego wykonawcę. Pomiędzy Podatnikiem a generalnym wykonawcą nie została zawarta żadna umowa. Jak wskazała Spółka, umowa zawarta z podwykonawcą faktycznie została wykonana przez generalnego wykonawcę, który dokonywał odbiorów częściowych oraz nadzorował ich wykonanie. W grudniu 2005 r. podwykonawca wykonał roboty budowlane i wystawił dla Podatnika fakturę VAT. Podatnik nie przyjął jednak tej faktury i odesłał ją podwykonawcy. Takie działanie podyktowane było tym, że w już w tym momencie Podatnik wiedział, że sporna będzie kwestia wynagrodzenia należnego za wykonane prace, w istocie zlecone generalnemu wykonawcy. Odsyłając fakturę Podatnik chciał uniknąć zarzutu, że przyjmując fakturę i zaliczając ją w koszty oraz odliczając podatek od towarów i usług uznał roszczenie. Podwykonawca powiększył kwotę za wykonane roboty o podatek VAT oraz odprowadził od niej podatek dochodowy. W kwietniu 2006 r. sprawa trafiła na wokandę, a pozwanymi solidarnie byli: Podatnik i generalny wykonawca. Wartość przedmiotu sporu była równa wartości wykonanych robót. Generalny wykonawca podniósł argument, iż w związku z tym, że art. 647 (1) § 4 k. c. wymaga, aby umowa o roboty budowlane z podwykonawcą była zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności, a taka umowa nie łączyła go z podatnikiem, co powoduje że jest on zwolniony od solidarnej odpowiedzialności. Podatnik przyjął za słuszne argumenty obrony generalnego wykonawcy i zawarł z podwykonawca ugodę sadową, na mocy której zobowiązał się do zapłaty 90% dochodzonej kwoty, która została rozłożona na cztery raty. Spółka po wywiązaniu z płatności należnej kwoty na podstawie ugody, będzie dochodziła zwrotu tej kwoty od generalnego wykonawcy. Jednocześnie Spółka wskazała, iż na dzień dzisiejszy nie posiada faktury, o której mowa w przedmiotowym wniosku.
Na tle tak opisanego stanu faktycznego Podatnik zwrócił się z następującymi pytaniami:
1. czy wyrok sądowy opatrzony klauzulą wykonalności można uznać za dokument uprawniający Podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz
2. w rozliczeniu za jaki okres Spółka może dokonać obniżenia kwoty podatku należnego?
Spółka stanęła na stanowisku, iż w oparciu o regulację art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dochodzona kwota stanowić będzie koszt bezpośredni. Koszt ten powinien być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w momencie, gdy Podatnik uzyska z tego tytułu przychód. Przychód ten zostanie uzyskany przez Spółkę dopiero po wyegzekwowaniu od generalnego wykonawcy zwrotu kwoty uiszczonej podwykonawcy(bądź po zasądzeniu przez sąd wynagrodzenia za wykonanie umowy o roboty budowlane zawarte w formie ustanej. Jak wskazał Podatnik wyrok sądu opatrzony klauzulą wykonalności jest dokumentem, który daje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, mimo że regulacja art. 83 ust. 10 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług wiąże to uprawnienie z dokumentem jakim jest faktura. Równocześnie zdaniem Podatnika, w momencie otrzymania wyroku sądowego (data jego otrzymania) ma on prawo obniżyć kwotę podatku należnego w rozliczeniu za ten okres.
W ocenie Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu przedstawione przez Podatnika stanowisko w sprawie jest nieprawidłowe.
W myśl regulacji art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.),w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Zgodnie z brzmieniem ust. 2 pkt 1 lit. a wskazanego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Natomiast w myśl regulacji art. 86 ust. 10 pkt 1 wskazanej ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-4 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.
Z brzmienia przepisu art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż w przypadku sprzedaży dokonywanej na terytorium kraju jedynym dokumentem uprawniającym do odliczenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego jest faktura. Dla potrzeb odliczenia podatku naliczonego podstawowe znaczenia ma więc otrzymanie faktury (dokument, o którym mowa w art. 86 ust. 10 ustawy o podatku od towarów), a moment jej otrzymania jest momentem kluczowym dla dokonania odliczenia. Opisany we wniosku stan faktyczny wskazuje jednoznacznie, iż Spółka nie posiada faktury za roboty budowlane, ponieważ odmówiła jej przyjęcia. Z uwagi na powyższe należy wskazać, iż stanowisko zajęte przez Spółkę jest nieprawidłowe. Wyrok sądu opatrzony klauzulą wykonalności nie stanowi dokumentu, z którym ustawodawca na gruncie ustawy o podatku od towar i usług wiąże prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Jednocześnie za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Podatnika w kwestii możliwości obniżenia kwoty podatku należnego w momencie otrzymania wyroku sądowego opatrzonego klauzulą wykonalności. W tak opisanym we wniosku stanie faktycznym należy wskazać, iż skoro Spółka nie posiada dokumentu, z którym ustawodawca wiąże możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego, nie istnieje również możliwość wskazania momentu, w którym prawo to może zrealizować.
Podsumowując, zajęte przez Podatnika stanowisko należy uznać za nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.