POSTANOWIENIE

Działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu Pani wniosku z dnia 21.12.2006 r., który wpłynął do urzędu w dniu 28.12.2006r., w sprawie udzielenia interpretacji co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Tarnowie stwierdza, że przedstawione przez Panią we wniosku stanowisko nie jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego we wniosku z dnia 21.12.2006 r. stanu faktycznego wynika, iż prowadzi Pani działalność gospodarczą jako osoba fizyczna pod nazwą Firma Handlowa „E”. Posiada Pani wierzytelności powstałe w latach 2003, 2004 i 2005 – ( nie przedawnione ) z tytułu sprzedaży towarów, które w kwocie netto zostały zaliczone do przychodów. Podatek VAT został ujęty w rejestrze VAT i odprowadzony do Urzędu Skarbowego. Należności od odbiorców mimo wielu starań i zabiegów nie zostały uregulowane.Twierdzi Pani, że w związku z tym, iż kopie faktur nie są podpisane przez odbiorców (brak oświadczenia o wystawieniu faktur bez podpisu) nie ma możliwości wniesienia powództwa do sądu. Jednakże czynność ta faktycznie miała miejsce, towar wysłano do odbiorcy wraz z fakturą, są dowody przewozowe i pokwitowanie przewoźnika o odbiorze przesyłki.
Pyta Pani czy:
-w świetle art. 23 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można uznać powyższe wierzytelności za nieściągalne i wpisać w koszty,
czy ewentualnie umorzyć długi na podstawie art. 23 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Pani zdaniem wierzytelności te mogłaby Pani odpisać jako nieściągalne i zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Rozpatrując przedstawiony w Pani wniosku stan faktyczny, uwzględniając obowiązujące w tym zakresie przepisy prawne, Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Tarnowie stwierdza, co następuje:
W myśl art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:
1) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2) postanowieniem sądu o:
a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit.a, lub
c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3)protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
Wymienione przez ustawodawcę sytuacje, w których nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, stanowią zamknięty katalog przypadków, w którym wymienione zostały enumeratywnie dokumenty, potwierdzające nieściągalność wierzytelności.Z przedstawionego przez Panią stanu faktycznego nie wynika, aby nieściągalność wierzytelności została udokumentowana którymkolwiek z wymienionych w przepisach art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokumentów.
Ponieważ nieściągalność wierzytelności nie została uprawdopodobniona zgodnie z powołanym art.23 ust.2 ustawy – brak jest podstaw do uznania ich za koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne.Z powyższego przepisu wynika, że o możliwości zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów decydują dwa warunki, które muszą być spełnione łącznie:
-wierzytelność musi zostać umorzona,
-wierzytelność taka musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny.
Wierzytelność jest prawem majątkowym, którego podatnik może się w dowolnym momencie zrzec. Zrzeczenie polega na umorzeniu zobowiązania bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika. Zgodnie z art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz.93 ze zm.), zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Podatnik chcąc zaliczyć wierzytelność do kosztów uzyskania przychodów musi posiadać oświadczenie dłużnika, że zwolnienie z długu zostało przez niego przyjęte.
W Pani przypadku spełniony został tylko jeden z warunków tj. wierzytelność została wcześniej zarachowana jako przychody należne. Natomiast jeżeli nie zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 508 Kodeksu cywilnego, pozwalające uznać wierzytelność za umorzoną, to brak podstaw do zaliczenia tych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art.14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę.Stosownie do art.14b §1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.