POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz.60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Spółki xxx Sp. z o.o. z dnia 20.11.2006 r. (data wpływu do tutejszego Urzędu 20.11.2006 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

postanawia

uznać za nieprawidłowe stanowisko Spółki

UZASADNIENIE

Zgodnie ze stanem faktycznym podanym we wniosku rok podatkowy Spółki nie pokrywa się z rokiem kalendarzowym i trwa od 1 lipca do 30 czerwca roku następnego. Spółka sporządza sprawozdanie finansowe, które jest przedkładane do badania biegłemu rewidentowi. Zatwierdzenie sprawozdania finansowego przez zgromadzenie wspólników następuje w terminach przewidzianych przepisami prawa. Spółka obowiązana jest złożyć zeznanie podatkowe od osób prawnych na druku CIT – 8 do 30 września.

W związku z wykonywanymi czynnościami w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka ponosi koszty, na które składają się m.in.

a) koszty eksploatacyjne (czynsz, media, połączenia telefoniczne), w przypadku których regułą jest, że Spółka otrzymuje faktury dotyczące ostatniego miesiąca roku podatkowego w pierwszych miesiącach roku następnego;

b) koszty związane z akcjami promocyjnymi i marketingowymi przeprowadzanymi w miesiącu czerwcu, za które faktury Spółka otrzymuje w pierwszych miesiącach roku następnego;

c) usługi kadrowe dotyczące miesiąca czerwca, za które faktury Spółka otrzymuje w pierwszych miesiącach roku następnego;

d) koszty bieżącego doradztwa prawnego i podatkowego, w przypadku których Spółka otrzymuje faktury dotyczące usług wykonywanych w czerwcu, w pierwszych miesiącach roku następnego;

e) koszty związane z usługą polegającą na sporządzeniu deklaracji Intrastat za miesiąc czerwiec, a którą faktury Spółka otrzymuje w pierwszych miesiącach roku następnego;

f) koszty doradztwa podatkowego dotyczące przygotowania dokumentacji cen transferowych za poprzedni rok podatkowy, za które faktury Spółka otrzymuje po wykonaniu usług, w pierwszych miesiącach roku następnego;

g) koszty badania sprawozdania finansowego, za które faktury Spółka otrzymuje w roku następnym, tj., roku, w którym faktycznie zostało przeprowadzone badanie;

Kwestie do rozstrzygnięcia

Spółka zwraca się z pytaniem, do którego roku podatkowego należy zaliczyć wyżej wymienione koszty, tj. czy datą graniczną, od której koszty te powinny być ujmowane w deklaracjach za rok bieżący, pomimo że dotyczą roku ubiegłego, jest:

a) data sporządzenia sprawozdania finansowego;

b) data złożenia zeznania CIT–8 za dany rok podatkowy (data faktycznego złożenia, choćby nastąpiło ono przed dniem 30 września);

c) data zatwierdzenia sprawozdania finansowego przez zgromadzenie wspólników.

Stanowisko Spółki

Zdaniem Spółki stosowanie przepisu art. 15 ust. 4 updop budzi w praktyce wiele wątpliwości. Spółka stoi na stanowisku, że datą, od której ww. koszty powinny być zaliczane do roku bieżącego, tj. do roku, w którym koszty te zostały faktycznie poniesione, jest data sporządzenia bilansu. W przypadku, gdyby bilans był sporządzany po dniu złożenia zeznania CIT–8 za ubiegły rok podatkowy, choćby zostało ono złożone przed 30 września, datą taką jest data faktycznego złożenia tego zeznania.

W opinii Spółki jej stanowisko jest zgodne z linią orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego (np. wyroki z 23.03.2001 I S.A./Wr 395(98, z 21.08.2001 S.A./Rz 1907/99, z 11.04.2001 I S.A./Gd 2134/98) stojącego na stanowisku, że datą graniczną jest zawsze data sporządzenia sprawozdania finansowego.

Zdaniem Spółki za datę sporządzenia sprawozdania finansowego należy przyjąć datę podpisania sprawozdania przez głównego księgowego. Od roku 2004 nie ma możliwości złożenia wstępnego zeznania CIT-8, a w terminie 3 miesięcy od zakończenia roku podatkowego należy złożyć zeznanie ostateczne, dlatego też reguła wyrażona w ww. orzeczeniach NSA powinna ulec modyfikacji, tj. w przypadku sporządzenia po dacie złożenia zeznania CIT-8, za datę graniczną należy uznać datę złożenia zeznania, a nie datę sporządzenia sprawozdania.

Koszty badania sprawozdania finansowego, które nie mogą być uznane za bezpośrednio przyczyniające się do uzyskania przychodów, zdaniem Spółki potrąca się w roku podatkowym, w którym usługa została wykonana.

Zdaniem Spółki stanowisko powyższe potwierdzone zostało pismem PB3-8214-99/WK/02 Podsekretarza Stanu z 26.04.2002r. do izb i urzędów skarbowych oraz urzędów kontroli skarbowej, wydanym w celu zapewnienia jednolitego stosowania prawa na podstawie art. 14 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), wydatki poniesione na badanie sprawozdania finansowego, zarówno o charakterze obligatoryjnym, jak i prowadzonego na podstawie decyzji organów jednostki, która nie ma ustawowego obowiązku poddawania badaniu jej rocznych sprawozdań finansowych – w myśl ww. art. 15 ust. 1 zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich faktycznego poniesienia. Powyższe dotyczy badania, które związane jest ze zwykłym tokiem działalności podmiotu, a nie np. w celu sprzedaży przedsiębiorstwa.

Po zapoznaniu się z wnioskiem Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie wyjaśnia co następuje:

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2006r. nr 217, poz. 1589) podatnicy, których rok podatkowy rozpoczął się przed dniem 1 stycznia 2007r. i zakończy się po tym dniu, stosują do przyjętego przez siebie roku podatkowego ustawę z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych sprzed nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która weszła w życie 01.01.2007r. Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego rok podatkowy Spółki trwa od 1 lipca do 30 czerwca. W związku z powyższym niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sprzed nowelizacji.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654. ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie między nim a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo – skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kwestie zarachowania kosztów do danego okresu podatkowego regulują postanowienia art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na podstawie art. 15 ust. 4 updop koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone, co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba, że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione. Należy generalnie zauważyć, że jeżeli wydatki (koszty) mają charakter ogólny niezwiązany z konkretnym przychodem podatnika – zalicza się je do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia – co jest powszechnie akceptowaną zasadą orzecznictwa.

Z powyższego przepisu wynika, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów można potrącić w roku podatkowym, w którym przychód ten wystąpił. Można też potrącić koszty nie poniesione, jeżeli:

-odnoszą się do danego roku podatkowego,

-są określone co do rodzaju i kwoty,

-można je było zarachować, mimo ich nieponiesienia.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie zauważa, że wymienione przez Spółkę we wniosku koszty nie są kosztami o których mowa powyżej tj. nieponiesionymi, których zarachowanie było możliwe lub niemożliwe w roku którego dotyczą. Ze swej istoty bowiem do roku podatkowego którego dotyczą można przyporządkować tylko koszty bezpośrednio związane z danym przychodem tego roku. Zaś przedmiotowych kosztów wymienionych we wniosku nie można powiązać z konkretnym przychodem roku, czy ostatniego miesiąca roku podatkowego 1.07.2005-30.06.2006. Nie można bowiem ustalić jaki konkretny przychód w miesiącu czerwcu 2006 Spółka osiągnęła dzięki sporządzeniu audytu, zapłaceniu czynszu, rachunku telefonicznego, uzyskaniu opinii prawnej itp.

Dlatego do tego rodzaju kosztów tj. kosztów ogólnych, których związek z konkretnym przychodem nie jest bezpośredni stosuje się zasadę zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów wg daty poniesienia kosztów (w rozumieniu kasowym czy wystąpienia zdarzenia mającego trwałe odzwierciedlenie w aktywach i pasywach majątku).

Wobec powyższego nie ma znaczenia data sporządzenia sprawozdania czy złożenia zeznania – wymienione przez podatnika koszty będą kosztami uzyskania przychodów w roku podatkowym w którym je poniesiono czyli jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego w pierwszych miesiącach roku następnego po 1.07.2005-30.06.2006.

Wobec powyższego Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowił jak w sentencji.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę w złożonym wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia. Zgodnie z art. 14b § 1-2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na niniejsze postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia ( art. 236 § 2 i art. 239 w związku z art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa).