P O S T A N O W I E N I E

Działając na podstawie art. 14a §4 i art. 14a §1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Naczelnik Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu stwierdza, że stanowisko Spółki dotyczące stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, opisane w piśmie z dnia 20 grudnia 2006 r. nie jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Pismem z dnia 20 grudnia 2006 r. Spółka zwróciła się z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w Jej indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Spółka przedstawiła następujący stan faktyczny:

Spółka przejęła z dniem 30 listopada 2006 r. inną spółkę, której była jedynym właścicielem. Zgodnie z rozesłaną informacją o przejęciu oraz z datą wpisu zmiany do KRS, kontrahenci winni wystawiać wszystkie faktury od dnia 01 grudnia 2006 r. na Spółkę (przejmującą), jednakże niektórzy z nich nadal wystawiają faktury na podmiot przejęty wykreślony z KRS z dniem 30 listopada 2006 r.

Wątpliwości Spółki dotyczą zakresu stosowania ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.). Zdaniem Spółki może ona akceptować kwoty wynikające z faktur wystawionych na podmiot przejęty jako koszty uzyskania przychodów pod warunkiem otrzymania potwierdzonej przez wystawcę faktury noty korygującej dotyczącej błędnej faktury, zmieniającej odbiorcę na prawidłowego.

W stanie faktycznym przedstawionym przez Spółkę Naczelnik Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu informuje:

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy dochodem jest nadwyżka sum przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Zgodnie natomiast z art. 9 ust. 1 ustawy podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości m.in. dochodu. Tymi „odrębnymi przepisami” w przypadku osób prawnych jest ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.), która w art. 21 ust. 1 wskazuje jakie warunki powinien spełniać dokument, aby mógł stanowić podstawę do uznania go za dowód księgowy.

Zgodnie z tą ustawą tylko dowód księgowy może stanowić podstawę wpisu do ksiąg rachunkowych (vide art. 20). W przypadku gdy dowód księgowy zawiera błędy, to na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy o rachunkowości błędy takie, jeśli dotyczą dowodów zewnętrznych obcych można korygować jedynie przez wysłanie kontrahentowi odpowiedniego dokumentu, zawierającego sprostowanie, wraz ze stosownym uzasadnieniem, chyba że inne przepisy stanowią inaczej. Żaden z przepisów ustawy o rachunkowości nie uzależnia uznania skorygowanego dowodu zewnętrznego obcego za dokument prawidłowy - od potwierdzenia od kontrahenta otrzymania dokumentu zawierającego sprostowanie. Dodatkowo ewentualnie „innymi przepisami”, o których mowa w art. 22 ust. 2 jest rozporządzenie Ministra Finansów z dnia z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.) – jednakże w tym zakresie interpretacja tut. organu podatkowego została zawarta w postanowieniach z dnia 01 lutego 2007 r. Nr PP/443-92-1-GK/06/07 i z dnia 21 lutego 2007 r. Nr PP/443-13-1-GK/07.

Reasumując, w przedstawionej przez Spółkę sytuacji może Ona akceptować faktury wystawione na podmiot przejęty oraz zaliczać wynikające z nich kwoty do kosztów uzyskania przychodów o ile wyśle kontrahentowi (który wystawił błędną fakturę) notę korygującą (tj. dokument zawierający sprostowanie). Do uznania takiej sprostowanej faktury za dowód księgowy stanowiący w konsekwencji podstawę do uznania wydatków z niego wynikających za koszty uzyskania przychodów nie ma żadnego znaczenia fakt potwierdzenia przez kontrahenta otrzymania takiej noty korygującej.

Wobec powyższego postanowiono jak w sentencji.

Jednocześnie Naczelnik Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu informuje, iż niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę i stanu prawnego obowiązującego w czasie zaistnienia opisanej sytuacji. Interpretacja ta nie jest wiążąca dla Spółki, natomiast jest ona wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla Jednostki – do czasu jej zmiany lub uchylenia przez organ odwoławczy oraz do czasu zmiany przepisów. Na podstawie art. 14a § 4 i art. 236 § 2 pkt 1 oraz art. 223 § 1 w związku z art. 239 powołanej ustawy Ordynacja podatkowa, na niniejsze postanowienie służy zażalenie, które wnosi się do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu, za pośrednictwem tut. organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszego postanowienia.