Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa (j.t. DZ. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), art. 16d ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku „G” S.A. z dnia 06.12.2006r. (data wpływu do tut. Urzędu 11.12.2006r.) uzupełnionego pismem z dnia 14.12.2006r. (data wpływu do tut. Urzędu 18.12.2006r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych - Naczelnik Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie postanawia uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym stanowisko zawarte we wniosku jest prawidłowe.

„G” S.A. przedstawiając stan faktyczny podaje, iż Spółka w ramach zadania inwestycyjnego „Budowa magazynu”, nabyła jako pierwsze wyposażenie kosze do przechowywania wyrobów w magazynach wysokiego składowania. Kosze te mają cechy środków trwałych (okres użytkowania dłuższy niż jeden rok, kompletne i zdatne do użytkowania). Wartość początkowa każdego kosza nie przekracza wartości granicznej wymienionej w art. 16d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. 3.500,00 zł, jednak całkowity koszt związany z przedmiotowym zakupem stanowi dużą wartość (ze względu na zakup dużej ilości koszy, tj. 1.000 sztuk). Z bilansowego punktu widzenia, zasadne jest, zdaniem podatnika, wprowadzenie takich przedmiotów do ewidencji przedmiotów niskocennych i rozliczanie ich kosztów w czasie, za pośrednictwem rozliczeń międzyokresowych w okresie 5 lat. Do takiego podejścia upoważniają Spółkę zapisy w Zakładowym Planie Kont. Przedstawiając swoje stanowisko w sprawie Podatnik podaje, iż na podstawie art. 16d pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka prawidłowo postąpiła zaliczając całkowity koszt dotyczący wszystkich zakupionych koszy jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów, w miesiącu oddania ich do używania, mimo że bilansowo koszt jest rozliczany w czasie. „G” S.A. wnoszą o potwierdzenie prawidłowości stanowiska Spółki w przedmiotowej sprawie.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz pytanie Spółki postawione we wniosku Naczelnik Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie stwierdza, co następuje.

Składniki majątkowe spełniające kryteria do zaliczenia ich do środków trwałych w rozumieniu przepisów art. 16a lub 16b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powinny być zaliczone do środków trwałych, bądź wartości niematerialnych i prawnych. Jak stanowi art. 15 ust. 6 w/w ustawy odpisy z tytułu zużycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a – 16m ustawy (z uwzględnieniem art. 16), stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę przepisy, do których odsyła art. 15 ust. 6 ustawy, należy stwierdzić, iż podatnik nabywając lub wytwarzając składnik majątku o cechach środka trwałego lub nabywając składnik majątku spełniający kryteria zaliczenia go do wartości niematerialnych i prawnych:

• jeśli wartość jednostkowa tego składnika przekracza 3.500 zł – dokonuje obowiązkowo odpisów amortyzacyjnych (art. 16f ust.3 ustawy),
• jeśli wartość jednostkowa tego składnika nie przekracza 3.500 zł – może zaliczyć go do środków trwałych i dokonać odpisu amortyzacyjnego jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka, albo w miesiącu następnym (art. 16f ust. 3 ustawy),
• jeśli wartość jednostkowa tego składnika nie przekracza 3.500 zł – może nie zaliczać takiego składnika do podlegających amortyzacji środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, odnosząc jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów (art. 16d ust. 1 ustawy).

Zgodnie bowiem z przepisem art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Biorąc powyższe pod uwagę Naczelnik Podkarpackiego Urzędu Skarbowego stwierdza, iż stanowisko Spółki w przedmiotowej sprawie jest prawidłowe.