P o s t a n o w i e n i e

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy a dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa ( tekst jednolity :Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Namysłowie stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 31.01.2007r., o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów usług gastronomicznych takich jak zakup żywności i napojów dla uczestników organizowanych na zlecenie szkoleń czy imprez , jest prawidłowe.

U z a s a d n i e n i e

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz ( prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Wnioskiem, który wpłynął do tut. Urzędu w dniu 31.01.2007r. zwrócił się Pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego o interpretację przepisów prawa podatkowego w zakresie zaliczenia usług gastronomicznych takich jak zakup żywności i napojów do kosztów uzyskania przychodów. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż prowadzi Pan działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług branży rozrywkowej, tj. artystycznej i literackiej oraz organizowaniu szkoleń. W złożonym wniosku pisze Pan, iż w ramach prowadzonej działalności zawiera Pan umowy z firmami, urzędami i instytucjami, które nakładają na Pana obowiązek zapewnienia wyżywienia uczestnikom imprez lub szkoleń. Zdaniem Pana koszty związane z zakupem wyżywienia, napojów stanowią dla Pana firmy koszt uzyskania przychodu. Zakup powyższy nie jest, Pana zdaniem, kosztem związanym z reprezentacją lecz kosztem do dalszej odsprzedaży.

Zgodnie z treścią art. 22, ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Podatnik ma więc prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków, jeżeli pozostają one w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, o ile przedmiotowe wydatki nie zostały wymienione w art. 23 ww ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiącym zamknięty katalog wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów.

Z kolei w myśl przepisu art. 23, ust.1 pkt 23 ww ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych od dnia 1 stycznia 2007r. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „reprezentacja”, dlatego też posłużyć się należy wykładnią słownikową. Reprezentacja oznacza „okazałość, wytworność, wystawność w czyimś sposobie życia związaną ze stanowiskiem lub pozycją społeczną”( Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003). Przenosząc tę definicję na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przyjąć należy, iż reprezentacja to występowanie w imieniu firmy, wiążące się z okazałością, w celu wywołania dobrego wrażenia. W określeniu reprezentacja mieści się więc takie działanie podatnika, które ma na celu stworzenie (utrwalenie) właściwego wizerunku firmy. Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego towarów, produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez podatników ma na celu stworzenie takiego wyobrażenia o przedsiębiorcy, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego towarów, produktów czy usług. Dobre reprezentowanie może polegać na odpowiednim ubiorze pracowników, wystroju firmy, sposobie podejmowania interesantów i kontrahentów, czy też innych okolicznościach. Reasumując, reprezentacja to tworzenie i utrwalenie dobrego wizerunku firmy poprzez działania skierowane na zewnątrz.

Analiza przepisu art. 23 ust.1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prowadzi więc do wniosku, że przepis ten nie będzie miał zastosowania w stanie faktycznym przedstawionym przez Pana, ponieważ ponosi Pan wydatki w celu wykonania usługi, a nie w celu reprezentacji.

Wobec powyższego należy zgodzić się z Pana stanowiskiem, że świadczenie ww usług dla innych firm nie jest działaniem z zakresu reprezentacji Pana firmy.

Usługi świadczone przez Pana polegające na zapewnieniu wyżywienia i napojów uczestnikom organizowanych imprez lub szkoleń wskazują na ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą w zakresie świadczenia usług branży rozrywkowej oraz usług polegających na organizowaniu szkoleń oraz możliwością uzyskania z tego tytułu przychodów. W związku z powyższym wydatki poniesione na ich nabycie będą stanowiły koszt własny sprzedaży usług, będący kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22, ust.1 ww ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy kwalifikowaniu wydatku do kosztów podatkowych trzeba stwierdzić, że muszą spełnić one dwa warunki następujące: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów, nie może to być wydatek wymieniony w art. 23 ww ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca wiąże pojęcie kosztu z pojęciem przychodu. Koszt jest wydatkiem, zaliczenie konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od wykazania jego związku z prowadzoną działalnością, a poniesienie wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu dla danego rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej albo w oczywisty sposób służyło zabezpieczeniu źródła przychodu czy zachowaniu źródła przychodu. Ciężar dowodu co do wykazania istnienia związku przyczynowego spoczywa na podatniku. Utrwalonym w orzecznictwie jest pogląd, że przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanym w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem jego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu.

Zaznaczyć należy, że organ podatkowy dokonuje analizy wydatków zakwalifikowanych przez podatników do kosztów uzyskania przychodów, w oparciu o zgromadzony przez nich materiał dowodowy. Dowody winny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami jednostki.

Zatem powyższe wydatki poniesione w celu wykonania usług, a wynikające z charakteru prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, odpowiadają- jako koszty prawidłowego funkcjonowania i prowadzenia działalności gospodarczej - kryteriom wynikającym z art. 22, ust.1 ww ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tutejszy organ podatkowy, uznając za prawidłowe Pana stanowisko przedstawione we wniosku, postanowił jak w sentencji.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, zgodnie z art. 236 § 1 w związku z art. 14 § 4 ustawy Ordynacja podatkowa przysługuje prawo wniesienia zażalenia.

Zażalenie, zgodnie z art. 223 w związku z art. 239 ustawy Ordynacja podatkowa, wnosi się do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Namysłowie w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.

Zażalenie, zgodnie z art. 222 w związku z art. 239 ustawy Ordynacja podatkowa powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające żądanie.