INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19 sierpnia 2010 r. sygn. akt I SA/Po 207/10 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 czerwca 2012 r. sygn. akt II FSK 2469/10 – stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 17 sierpnia 2009 r. (data wpływu 21.08.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z wycofaniem wkładu ze spółki komandytowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z wycofaniem wkładu ze spółki komandytowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka jest właścicielem nieruchomości gruntowej niezabudowanej położonej w Polsce stanowiącej środek trwały (dalej: grunt). W celu poszerzenia zakresu swojej działalności oraz zdobycia niezbędnej wiedzy i doświadczenia, Spółka zamierza utworzyć wraz z osobą fizyczną spółkę komandytową, w której Spółka będzie komandytariuszem, natomiast osoba fizyczna będzie komplementariuszem. Spółka planuje wnieść do spółki komandytowej wkład niepieniężny w postaci gruntu. Drugi wspólnik - osoba fizyczna, obejmie udziały w spółce komandytowej w zamian za wkład pieniężny. Grunt zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych spółki komandytowej, a jego wartość początkowa zostanie ustalona wg wartości rynkowej na dzień wniesienia wkładu.

W związku z niepewną sytuacją gospodarczą, istnieje niebezpieczeństwo, iż spółka komandytowa nie zrealizuje zakładanych celów gospodarczych. W takiej sytuacji, Spółka zmuszona będzie rozważyć wycofanie wkładu wniesionego do spółki komandytowej. Zwrot wkładu nastąpiłby na podstawie przepisów Kodeksu spółek handlowych w formie pieniężnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jak należy ustalić przychód z tytułu wycofania wkładu ze spółki komandytowej...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku zwrotu wkładu ze spółki komandytowej, opodatkowaniu podlegać będzie wyłącznie nadwyżka kwoty wypłaconej Spółce przy zwrocie wkładu ponad wartość tego wkładu określoną na dzień jego wniesienia w umowie spółki komandytowej.

Stosownie do przepisu art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego udziału. Na podstawie art. 5 ust. 2 tej ustawy, powyższą zasadę stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera żadnego przepisu, który regulowałby opodatkowanie majątku otrzymanego przez wspólnika - osobę prawną z tytułu zwrotu wkładu ze spółki osobowej. W szczególności, ustawodawca nie zamieścił w niej odpowiednika przepisu art. 21 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewidującego zwolnienie od podatku.

W ocenie Spółki, w przypadku zwrotu wkładu ze spółki komandytowej nie znajdzie zastosowania art. 10 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym dochodem (przychodem) z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4a i 4b, jest dochód (przychód) faktycznie uzyskany z tego udziału (akcji). W przedstawionym stanie faktycznym, Spółka nie posiada bowiem żadnych udziałów (akcji) w spółce osobowej, zaś spółka komandytowa nie jest osobą prawną. Zdaniem Spółki, w przedmiotowej sprawie powinny znaleźć zastosowanie zasady ogólne.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dochodem jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania. Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Wkład zwrócony Spółce w formie pieniężnej będzie stanowił dla Niej przychód podatkowy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie, Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 tej ustawy, wartość wkładu wniesionego do spółki komandytowej, określoną na dzień jego wniesienia w umowie spółki komandytowej.

W konsekwencji, wypłacona Spółce kwota z tytułu wycofania wkładu nie będzie podlegać opodatkowaniu do wysokości odpowiadającej wartości wniesionego przez Spółkę wkładu.

Natomiast nadwyżka zwróconego wkładu ponad jego wartość zostanie opodatkowana 19% podatkiem, zgodnie z art. 19 ust. 1 ww. ustawy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 13 listopada 2009 r. interpretację indywidualną nr ILPB3/423-673/09-2/MC, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W ww. interpretacji indywidualnej tut. Organ stwierdził co następuje.

W przypadku wycofania wkładu ze spółki komandytowej, przychód podatkowy Spółki stanowi różnica pomiędzy wartością otrzymanej przez Spółkę kwoty tytułem zwrotu wkładu a ewentualnie wartością niewypłaconych dochodów z tytułu udziału w spółce komandytowej (opodatkowanych wcześniej po stronie Spółki proporcjonalnie do posiadanych udziałów w zyskach). Natomiast kosztem uzyskania przychodów będą wydatki związane z przystąpieniem do spółki komandytowej, w tym niezaliczone przez Spółkę do kosztów podatkowych wydatki na nabycie przedmiotowej nieruchomości gruntowej niezabudowanej, wniesionej aportem do tej spółki.

Różnica pomiędzy przychodem a kosztami jego uzyskania stanowić będzie – w myśl art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Pismem z dnia 25 listopada 2009 r. (data wpływu 02 grudnia 2009 r.) Spółka Akcyjna wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy, tut. Organ stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji (odpowiedź na ww. wezwanie z dnia 28 grudnia 2009 r. nr ILPB3/423W-115/09-2/BN).

W związku z powyższym, Strona wystosowała w dniu 26 stycznia 2010 r. (data nadania w Urzędzie Poczta Polska) skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu za pośrednictwem tut. Organu. Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z dnia 26 lutego 2010 r. nr ILPB3/4240-13/10-2/BN.

Sąd po rozpoznaniu sprawy, wydał w dniu 19 sierpnia 2010 r. wyrok sygn. akt I SA/Po 207/10, uchylający interpretację.

W uzasadnieniu wyroku Sąd uznał skargę za zasadną.

Sąd zgodził się ze stanowiskiem obu stron, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają bezpośrednio zasad ustalania przychodu wspólnika spółki osobowej w przypadku wycofania jego wkładu z takiej spółki i wypłaty majątku przysługującego temu wspólnikowi. W szczególności, ustawodawca nie zamieścił w niej odpowiednika przepisu art. 21 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Następnie Sąd wskazał, iż w przypadku zwrotu wkładu ze spółki komandytowej nie znajdzie zastosowania również art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym dochodem (przychodem) z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4a i 4b, jest dochód (przychód) faktycznie uzyskany z tego udziału (akcji).

Powoławszy art. 7 ust. 1 i 2 tej ustawy Sąd stwierdził, iż przychód Spółka zobowiązana będzie ustalić w oparciu o regulacje art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, natomiast koszty podatkowe w myśl art. 15 tej ustawy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Natomiast za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Ponadto, Sąd wskazał na brzmienie art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie Sądu, zasada jednokrotności opodatkowania spółek osobowych w podatku dochodowym od osób prawnych i wynikająca z art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zasada traktowania dochodów spółek bezpośrednio jako dochodów wspólników (w proporcji odpowiadającej posiadanym udziałom), skutkuje brakiem powstawania obowiązku podatkowego przy wnoszeniu wkładów do spółek osobowych, ale także brakiem powstania obowiązku podatkowego przy wycofywaniu wkładów i podziału zysków, na skutek wystąpienia wspólnika ze spółki lub też likwidacji całej spółki (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 marca 2008 r. sygn. akt I SA/Kr 1029/07).

Przyjęcie tezy, że wniesienie wkładu do spółki osobowej oraz jego wycofanie pozostaje neutralne na gruncie podatków dochodowych pozostaje w sprzeczności ze stanowiskiem organu podatkowego, że w przypadku wycofania wkładu w postaci nieruchomości przez spółkę akcyjną ze spółki komandytowej koszt uzyskania przychodu należy ustalić wg wartości historycznej, tj. wydatku poniesionego przez Skarżącą na nabycie wnoszonej aportem nieruchomości gruntowej, niezliczonego do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto, Sąd zwrócił uwagę, że zgodnie art. 105 pkt 3 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), dalej powoływana jako k.s.h, umowa spółki komandytowej powinna zawierać m.in. oznaczenie wkładów wnoszonych przez każdego wspólnika i ich wartość. Art. 107 § 1 k.s.h. stanowi natomiast, że jeżeli wkładem komandytariusza do spółki jest w całości lub w części świadczenie niepieniężne, umowa spółki określa przedmiot tego świadczenia (aport), jego wartość, jak również osobę wspólnika wnoszącego takie świadczenie niepieniężne. Art. 123 § 1 k.s.h. stanowi, że komandytariusz uczestniczy w zysku spółki proporcjonalnie do jego wkładu rzeczywiście wniesionego do spółki, chyba że umowa spółki stanowi inaczej.

Natomiast zgodnie z art. 65 § 1 - 5 w związku z art. 103 k.s.h., wystąpienie spółki jako wspólnika ze spółki komandytowej powoduje obowiązek rozliczenia się z nią. Prawo do zwrotu udziału kapitałowego obejmuje zwrot wniesionych do spółki wkładów, a także nadwyżkę majątkową. Rozliczenie poprzedza ustalenie wartości udziału kapitałowego wspólnika, przez sporządzenie osobnego bilansu, uwzględniającego wszystkie składniki materialne i niematerialne, które mają wartość wymierną w pieniądzu oraz wartość zbywczą spółki, czyli wartość jej majątku w obrocie prawnym i gospodarczym - oznaczające konieczność wyceny majątku spółki komandytowej według cen rynkowych. Ustalony w ten sposób udział kapitałowy wypłaca się wspólnikowi - co do zasady - w pieniądzu.

Zatem, występujący ze spółki komandytowej wspólnik otrzymuje zwrot wartości wniesionego wkładu i ewentualnej nadwyżki majątkowej ponad wniesiony wkład.

Z uznania, że czynność zwrotu wkładu ze spółki osobowej jest neutralna na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że koszt uzyskania przychodu uzyskanego z tytułu wycofania takiego wkładu należy ustalić zgodnie z wartością wynikającą z umowy spółki osobowej, ponieważ jedynie wówczas uzyskany przychód będzie równoważny z kosztem jego uzyskania.

Wobec powyższego, zwrot Skarżącej wkładów niepieniężnych wniesionych do spółki komandytowej, w kwotach nie przekraczających ich wartości określonych w umowie spółki komandytowej nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (por. również wyrok WSA w Krakowie z dnia 18 marca 2008 r. sygn. akt I SA/Kr 1029/07).

Dodatkowo, Sąd zwrócił uwagę, że poniesienie wydatku, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ww. ustawy nie zawsze musi być związane z uiszczeniem określonej kwoty pieniężnej. Współcześnie przedmiotem wydatku może być nie tylko pieniądz, ale - tak jak w tym przypadku - także wartość wniesionego wkładu.

Udział w zysku w spółce komandytowej związany jest z wniesieniem wkładu, który może mieć charakter pieniężny bądź niepieniężny. Zatem, wniesienie wkładu niepieniężnego o odpowiedniej wartości może być uznane za formę poniesienia wydatku. Wartość ta w przypadku wkładów niepieniężnych pozostaje oznaczona w umowie spółki.

Art. 65 § 3 k.s.h. mający zastosowanie do spółek komandytowych stanowi, że udział kapitałowy obliczony w sposób określony w § 1 i § 2 powinien być wypłacony w pieniądzu.

Zatem, poniesienie wydatku na objęcie określonego wkładu udziałowego następuje w momencie wniesienia wkładów do spółki komandytowej i to z tej daty należy przyjąć cenę jego nabycia, która stanowi koszt uzyskania z tytułu ewentualnie późniejszego zwrotu wkładu.

Pismem z dnia 18 października 2010 r. nr ILRP-007-178/10-1/EŚ Minister Finansów – przez organ upoważniony: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu – Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie – złożył od ww. wyroku, za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 21 czerwca 2012 r. sygn. akt II FSK 2469/10 oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19 sierpnia 2010 r. sygn. akt I SA/Po 207/10.

W wyroku tym, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie, bowiem w skardze tej nie powołano zarzutów naruszenia przepisów postępowania sądowego mogących mieć wpływ na wynik sprawy. Oznacza to, że stan faktyczny sprawy przyjęty przez sąd pierwszej instancji jest wiążący dla Naczelnego Sądu Administracyjnego rozpoznającego skargę kasacyjną. Powyższe stwierdzenie wynika z treści art. 183 § 1 oraz art. 188 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Ponadto, Sąd wskazał, iż na podstawie art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, podany we wniosku stan faktyczny stanowi jedyną podstawę faktyczną wydanej interpretacji i tym samym, wyznacza granice, w jakich interpretacja będzie mogła wywołać określone w ustawie skutki prawne. Skutkiem tego, ani organ wydający interpretację, ani sąd administracyjny ją kontrolujący, nie mogą przyjmować własnych ustaleń faktycznych, odmiennych od okoliczności przedstawionych przez wnioskodawcę.

Sąd uznał za prawidłowe stanowisko sądu pierwszej instancji, że w przypadku wycofania przez komandytariusza (spółkę akcyjną) wkładu niepieniężnego wniesionego uprzednio do spółki komandytowej w postaci nieruchomości gruntowej, kosztem uzyskania przychodu będzie wartość wkładu wniesionego do spółki komandytowej określona na dzień jego wniesienia w umowie spółki komandytowej. Odwołując się do regulacji art. 65 § 3 k.s.h. mającego odpowiednie zastosowanie do spółek komandytowych oraz art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, sąd pierwszej instancji trafnie stwierdził, że poniesienie wydatku na objęcie określonego wkładu udziałowego następuje w momencie wniesienia wkładów do spółki komandytowej i to z tej daty należy przyjąć cenę jego nabycia, która stanowi koszt uzyskania z tytułu ewentualnie późniejszego zwrotu wkładu.

Uznając za prawidłową ocenę sądu pierwszej instancji w pierwszej kolejności Sąd przypomniał, że zgodnie z art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis ten pozostaje w ścisłym powiązaniu z art. 7 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy. Zgodnie z kolei z tymi przepisami, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj przychodów z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Z kolei, art. 7 ust. 2 wprowadza legalną definicję dochodu, stanowiąc, że dochodem jest (z zastrzeżeniem art. 10 i 11) nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli zaś koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą Zastrzeżenia zawarte w tym przepisie (art. 10 i 11) dopuszczające w niektórych przypadkach opodatkowanie przychodu oraz wprowadzające szczególne zasady opodatkowania przedsiębiorstw powiązanych, nie odnoszą się do stanu faktycznego przedstawionego w rozpoznawanej sprawie. Dla potrzeb rozpoznawanej sprawy należy zatem przyjąć, że podstawę opodatkowania stanowić będzie dochód spółki stanowiący, zgodnie z przywołanymi przepisami, nadwyżkę sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania (art. 7 ust. 2).

W związku z powyższym, Sąd wskazał, iż skoro w stanie prawnym obowiązującym przed 1 stycznia 2011r., wniesienie wkładu do spółki osobowej oraz jego wycofanie pozostaje neutralne na gruncie podatków dochodowych, to w sprzeczności z tą oceną stało stanowisko organu podatkowego wyrażone również w skardze kasacyjnej, że w przypadku wycofania wkładu w postaci nieruchomości przez spółkę akcyjną ze spółki komandytowej koszt uzyskania przychodu należy ustalić w wysokości wydatków poniesionych na nabycie wnoszonej aportem nieruchomości gruntowej. Prowadziło to bowiem wbrew tym regułom do powstania z tego tytułu dochodu podlegającego opodatkowaniu. Jak trafnie stwierdził to sąd pierwszej instancji, uznanie, że czynność zwrotu wkładu ze spółki osobowej jest neutralna na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nakazuje uznać, że koszt uzyskania przychodu uzyskanego z tytułu wycofania takiego wkładu należy ustalić zgodnie z wartością wynikającą z umowy spółki osobowej, ponieważ jedynie wówczas uzyskany przychód będzie równoważny z kosztem jego uzyskania. Zgadzając się z tą oceną, ponownie należało odwołać się do przepisu art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z którego jednoznacznie wynika, że przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego udziału. Wysokość tych udziałów w rozpoznawanej sprawie nie mogła zostać określona w inny sposób niż przez wskazanie na treść umowy spółki komandytowej. W tej sytuacji, udział wypłacany wspólnikowi powinien uwzględniać wniesione do spółki wkłady oraz przy wypłacie wspólnikowi również nadwyżkę majątkową ponad wniesione przez wspólników wkłady (art. 65 § 1 k.s.h.). Udział w zysku w spółce komandytowej związany jest z wniesieniem wkładu, który może mieć charakter pieniężny bądź niepieniężny. Zatem, wniesienie wkładu niepieniężnego o odpowiedniej wartości może być uznane za formę poniesienia wydatku. Wartość ta w przypadku wkładów niepieniężnych pozostaje oznaczona w umowie spółki.

W dniu 22 sierpnia 2012 r. do tut. Organu wpłynęło prawomocne – od dnia 21 czerwca 2012 r. – orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19 sierpnia 2010 r. sygn. akt I SA/Po 207/10.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 19 sierpnia 2010 r. sygn. akt I SA/Po 207/10 oraz w wyroku NSA w Warszawie z dnia 21 czerwca 2012 r. sygn. akt II FSK 2469/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonej interpretacji z dnia 13 listopada 2009 r. nr ILPB3/423-673/09-2/MC.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.