Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-35/13-4/PM
z 18 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w X działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2013 r. (data wpływu 25 stycznia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 marca 2013 r. (data wpływu 8 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na kampanię reklamową - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na kampanię reklamową.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w X działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), pismem z dnia 25 lutego 2013 r., nr IPTPB3/423-35/13-2/PM, (doręczonym w dniu 28 lutego 2013 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie, dniu 8 marca 2013 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 4 września 2012 r. została podjęta uchwala Zarządu X S.A. w X w sprawie rozliczania kosztów związanych z kampanią reklamową dla produktów X w mediach. Kampania reklamowa została wyemitowana w środkach masowego przekazu w dniach 15 listopada – 7 grudnia 2012 r. Spółka poniosła wydatki z tytułu zlecenia przeprowadzenia kampanii reklamowej.

Spółka przyjęła w ww. uchwale Zarządu, iż biorąc pod uwagę wysokość zaplanowanego budżetu oraz fakt, że planowana kampania reklamowa zaplanowana została na dwa ostatnie miesiące 2012 r. zasadnym jest aby ponoszone w 2012 r. wydatki na kampanię reklamową rozliczyć w ten sposób, iż dla rozliczeń bilansowych w 2012 r. przyjąć 2/12 części i w 2013 r. 10/12 części poniesionych kosztów z uwagi na fakt, iż spodziewane efekty oddziaływania kampanii zakłada się dopiero od jej emisji i w kolejnych miesiącach 2013 r.

W związku z faktem, iż wpływ kampanii reklamowej na wzrost przychodów Spółki będzie miał miejsce w 2013 r., Spółka chciała się dowiedzieć, czy wydatki na kampanię reklamową mogą zostać potraktowane, jako koszt uzyskania przychodów w części w 2012 r. (2/12 wysokości poniesionych kosztów), a w pozostałej części w 2013 r. (10/12 wysokości poniesionych kosztów).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca poinformował, iż:

• jest przedsiębiorstwem założonym i prowadzonym od lat przez członków jednej rodziny. W 1981 r. jego założyciel - X - zaczął produkcję pomp wodnych, a w 1987 r. wraz z grupą inżynierów zatrudnionych w jego przedsiębiorstwie rozpoczął produkcję przepływowych ogrzewaczy wody, które do dnia dzisiejszego zostały sprzedane w ilości kilkunastu milionów sztuk na całym świecie. Od tamtego czasu firma bardzo poszerzyła asortyment swoich produktów, powiększyła powierzchnię produkcyjną oraz znacznie zwiększyła ilość zatrudnionych pracowników. Główne marki Wnioskodawcy to X - elektryczne podgrzewacze do wody, X - pojemniki próżniowe oraz dzbankowe filtry do wody;
  

• reklama dotyczy produktów własnych Wnioskodawcy, tj. filtrów do wody (marka X);
  

• celem kampanii reklamowej jest zwiększenie sprzedaży produktów marki X dostępnych na rynku oraz zwiększenie rozpoznawalności marki X;
  

• Wnioskodawca poniósł wydatki na kampanię reklamową, w szczególności obejmującą przygotowanie przez agencję reklamową spotu reklamowego oraz jego emisję w telewizji (…), w radiu (…) oraz w internecie (serwisy o tematyce kobiecej i …);
  

• wydatki na kampanię reklamową zostały poniesione na podstawie faktury wystawionej przez agencję reklamową za prowadzenie całości kampanii i otrzymanej przez Wnioskodawcę w 2012 r.;
  

• rozliczenie wydatków reklamowych w 2/12 w 2012 r. oraz 10/12 w 2013 r. wynika z przyjętych zasad (polityki rachunkowości) w tym sensie, iż stanowi realizację wyrażonej w polityce rachunkowości zasady współmierności (statuuowanej także w art. 6 ustawy o rachunkowości) oraz nakazu dokonywania księgowania z uwzględnieniem tej zasady i pozostaje to w zgodności z polityką rachunkowości Wnioskodawcy. Polityka rachunkowości nie odnosi się jednak wprost do zasad księgowania lub zasad stosowania zasady współmierności w odniesieniu do wydatków reklamowych;
  

• Wnioskodawca otrzymał fakturę dotyczącą kosztów reklamy w 2012 r. Została ona zaksięgowana jako koszt (koszty operacyjne) w 2/12 wysokości w 2012 r., natomiast 10/12 wysokości kwoty z faktury będzie stanowić w księgach koszt (koszt operacyjny) 2013 r. Wydatki na kampanię reklamową we wskazanych proporcjach i okresach będą stanowić koszty operacyjne w księgach rachunkowych Wnioskodawcy.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione w 2012 r. na kampanię reklamową, w związku z opisanym ujęciem ich w księgach rachunkowym, stanowić będą w 2012 r. koszt uzyskania przychodu na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych w 2/12 wysokości, a w pozostałej części (10/12 wysokości) stanowić będą koszt uzyskania przychodu w 2013 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zdaniem Spółki data poniesienia kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami jest data, pod którą ujęto dany koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) jako kosztu rachunkowego, co skutkuje odniesieniem go na bieżący wynik finansowy.

Podstawę naliczania podatku dochodowego jest wynik finansowy obliczony na podstawie rachunku zysku i strat, zgodnie z ustawą o rachunkowości, z uwzględnieniem ustaw podatkowych. Zatem, nie jest obojętne kiedy koszt bilansowy może być uznany za koszt podatkowy. W związku z tym moment odpisu kosztów w ewidencji rachunkowej w ciężar kont o charakterze wynikowym, mający wpływ na ustalenie prawidłowego wyniku finansowego (zysku) firmy, jest momentem mającym również wpływ na wynik podatkowy (dochód).

W związku z powyższym ujęcie w księgach rachunkowych (zaksięgowanie) kosztu na określony dzień, według zasad rachunkowych, decyduje o dacie i sposobie rozliczenia podatkowych kosztów pośrednich.

Zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 17 sierpnia 2011 r., nr ITPB3/423-241/11/AW: „Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wynika zatem z tego, iż pod pojęciem dzień poniesienia kosztu rozumieć należy dzień, na który Spółka uwzględniła koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych. Tym samym jest to dzień, który Spółka wskazała jako dzień (okres), do którego dany wydatek został przypisany. Jeśli więc dla celów rachunkowych podatnik ujmuje jako koszt w prowadzonych przez siebie księgach rachunkowych ponoszone wydatki, wówczas dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zasadne jest przyjęcie, iż jest to koszt poniesiony w rozumieniu podatkowym”.

Odnosząc się do przedmiotowego stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę, należy uznać, iż wpływy z kampanii reklamowej produktów …. powinny być ujęte jako koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych w księgach rachunkowych (zaksięgowanie) na określony dzień, wg zasad rachunkowych, gdyż decyduje to o dacie i sposobie rozliczenia podatkowych kosztów pośrednich. Zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości koszty pośrednio związane z przychodami potrąca się jednorazowo albo przypisuje do okresów, których koszty te dotyczą.

W związku z faktem, iż koszty na kampanię reklamową można przypisać do konkretnych okresów sprawozdawczych, to zgodnie z rachunkową zasadą memoriału powinny być zaliczone do tych okresów, których dotyczą (art. 6 ustawy o rachunkowości). Spółka zakłada dokonywanie w księgach czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 39 ustawy o rachunkowości) i takiego samego rozliczenia kosztów w czasie dla celów podatkowych.

Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 15 ust. 4d updop).

Drugim argumentem przemawiającym za rozliczeniem kosztów w czasie jest prawo do stosowania uproszczeń, a zatem do potrąceń kosztów w księgach rachunkowych. Dla ujęcia kosztów w danym okresie ważna jest też zasada istotności, czyli wpływu na rzetelne i jasne przedstawienie sytuacji majątkowej i finansowej jednostki oraz na jej wynik finansowy (art. 8 ust. 1 ustawy o rachunkowości).

Dla Spółki przedmiotowy koszt jest kosztem istotnym, a zatem możliwym do rozliczenia w czasie, niezależnie od okresu, którego koszt dotyczy. Dla oceny istotności kosztu przesądzające znaczenie mają skala prowadzonej działalności oraz kwota ponoszonych wydatków. Ujęcie tego zagadnienia podatkowego stosownie do zasady istotności pozwala na rozliczanie w czasie kosztów nawet przy założeniu, że te koszty nie dotyczyłyby konkretnych okresów.

Konkludując, zdaniem Spółki, zgodnie z polityką rachunkowości powinna Ona uznać dla celów bilansowych określone koszty niedotyczące konkretnych okresów za istotne i rozliczać je poprzez czynne rozliczenia międzyokresowe.

W ocenie Spółki, należy uznać, iż dzień na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) powinien być interpretowany przez pryzmat przepisów o rachunkowości. Ujęcie w księgach rachunkowych (zaksięgowanie) kosztu na określony dzień decyduje o dacie i sposobie rozliczenia wydatku jako kosztu podatkowego. Zatem, jeżeli ww. koszty dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy na potrzeby ksiąg rachunkowych i tak zostały w nich ujęte, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (w księgach rachunkowych) zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, iż wydatki poniesione na kampanię reklamową w 2012 r. dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy tj. dotyczą zarówno 2012 r. jak i 2013 r. Wobec tego możliwe jest rozliczenie ich jako koszt uzyskania przychodów w 2/12 części w 2012 r., natomiast w 10/12 części będą stanowić koszt uzyskania przychodu w 2013 r.

W uzupełnieniu własnego stanowiska Wnioskodawca stwierdził, iż wydatki na kampanię reklamową, we wskazanych proporcjach i okresach będą stanowić koszty operacyjne w księgach rachunkowych Wnioskodawcy.

Zatem, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wydatki poniesione na kampanię reklamową stanowią koszt pośredni uzyskania przychodu i w związku z tym powinny być potrącone w dacie ich poniesienia (art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ww. ustawy „Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.”

Zdaniem Wnioskodawcy, potraktowanie wydatków na kampanię reklamową powinno pokrywać się z ujęciem księgowym danego wydatku, gdyż pojęcie dnia „na który ujęto koszt w księgach rachunkowych” jednoznacznie wskazuje, iż ujęcie jako kosztu rachunkowego danego okresu powinno pociągać uznanie danego kosztu rachunkowego za koszt uzyskania przychodu w tych samych okresach. Ustawodawca celowo posłużył się zwrotem „na który” (a nie „w którym”) sugerując, iż decydującą dla momentu poniesienia kosztu dla celów podatkowych datą powinna być nie data wpisania danego dokumentu księgowego (faktury) do ksiąg podatkowych, lecz datę (lub okres) do którego dany wydatek się odnosi w rozumieniu przepisów rachunkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne również, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Ponadto, dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwe udokumentowanie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Mocą art. 9 ust. 1 nakłada ona jednak na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (…), przy czym odrębnymi przepisami dotyczącymi prowadzenia ewidencji rachunkowej są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 330).

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż w prawie podatkowym brak jest definicji reklamy. Zgodnie jednak z przyjętą linią orzecznictwa z definicji słownikowej wynika, że na gruncie prawa podatkowego pod pojęciem reklamy rozumieć należy ogół działań podatnika zmierzających do rozpowszechniania pochlebnych informacji o firmie, zaletach jej towarów bądź usług, informacji o miejscach i możliwościach ich nabycia - w celu zwrócenia uwagi na towar lub usługę i zachęcenia do ich zakupu. Reklama może mieć charakter publiczny lub niepubliczny.

Od reklamy należy odróżnić jednak informację handlową o towarach i firmie (np. zawiadomienie o istnieniu firmy, oferowanych produktach i ich cenach). Różni się ona od reklamy tym, iż nie zawiera w sobie elementów wartościujących przedmiot sprzedaży, ani zachęcających do jego nabycia. Wydatki te podobnie jak wydatki na reklamę stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowią koszty uzyskania przychodów.

Ocena charakteru wydatku (reklama, informacja handlowa) możliwa jest na podstawie całokształtu działalności gospodarczej i powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc tę działalność może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji jaką będzie spełniać w firmie.

Należy również podkreślić, iż ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje dwie kategorie kosztów:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4, ust. 4b i ust. 4c),
  

• koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4d).
  
  

Do pierwszej kategorii kosztów należy zaliczyć koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie konkretnego przychodu, druga zaś kategoria obejmuje wszelkie inne koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem oraz koszty, które pomimo, że niewątpliwie związane są z osiągniętym przychodem, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Należy zatem zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Natomiast w świetle art. 15 ust. 4d ww. ustawy koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Datę poniesienia kosztu podatkowego określa art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca będzie ponosił wydatki związane z kampanią reklamową w środkach masowego przekazu, takie jak: emisja w telewizji, w radiu oraz w internecie.

W polityce rachunkowości przyjętej przez Spółkę określono, że ww. koszty dotyczące przychodów osiągniętych w następnych okresach rozliczane są w czasie. Wnioskodawca otrzymał fakturę dotyczącą kosztów reklamy w 2012 r. Została ona zaksięgowana jako koszt (koszty operacyjne) w 2/12 wysokości w 2012 r., natomiast 10/12 wysokości kwoty z faktury będzie stanowić w księgach koszt (koszt operacyjny) 2013 r. Wydatki na kampanię reklamową we wskazanych proporcjach i okresach będą stanowić koszty operacyjne w księgach rachunkowych Wnioskodawcy.

Odnosząc powyższe do opisanego przez Spółkę zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż ponoszone wydatki z tytułu zlecenia przeprowadzenia kampanii reklamowej, tj. wydatki poniesione na emisję w telewizji, w radiu oraz w internecie, stanowią koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami, których moment poniesienia uregulowany został w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatki te ponoszone są co prawda w okresie poprzedzającym rok podatkowy, w którym generowane są przychody Spółki, lecz trudno przyjąć, iż mają one bezpośredni z nimi związek, bowiem niemożliwym jest określenie wpływu tych wydatków, jako działań zmierzających do rozpowszechniania informacji o Spółce, na decyzje potencjalnych osób o wyborze danego produktu. Innymi słowy, są to wydatki związane z całokształtem prowadzonej działalności Wnioskodawcy prowadzącego działalność produkcyjną, których nie sposób odnieść do konkretnych Jego przychodów, ponieważ nie sposób ocenić efektywności podejmowanych działań zmierzających do rozpowszechniania informacji o produkcie.

W związku z powyższym wskazać należy, iż z brzmienia art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko jego „ujęcie jako kosztu”, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości, przy zachowaniu zasady ostrożności (art. 7 ustawy o rachunkowości), zasady istotności (art. 8 powołanej ustawy) i zasady współmierności przychodów i kosztów (art. 6 wskazanej ustawy). Zgodnie z art. 39 ust. 1 i ust. 3 tejże ustawy, jednostki dokonują czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów, jeżeli dotyczą one przyszłych okresów sprawozdawczych. Odpisy czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów mogą następować stosownie do upływu czasu lub wielkości świadczeń. Polskie prawo nie definiuje kategorii czynnych rozliczeń międzyokresowych. Stosuje się do nich ogólną definicję aktywów, przez które rozumie się kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych. Rozliczanie takich kosztów w czasie jest uzasadnione wówczas, gdy stanowią one kwotę istotną dla podatnika.

Konkludując, ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Koszt podatkowy powstaje zatem w dniu faktycznego zaksięgowania kosztu w księgach rachunkowych, a nie w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej, np. w dniu wystawienia faktury.

Z powyższego wynika zatem, iż pod pojęciem „dzień poniesienia kosztu” rozumieć należy dzień, na który Spółka uwzględniła koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych. Tym samym jest to dzień, który Spółka wskazała jako dzień (okres), do którego dany wydatek został przypisany.

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 330), ilekroć w ustawie jest mowa o przyjętych zasadach (polityce) rachunkowości - rozumie się przez to wybrane i stosowane przez jednostkę rozwiązania dopuszczone ustawą, w tym także określone w MSR, zapewniające wymaganą jakość sprawozdań finansowych.

Przyjęta zatem przez Spółkę polityka rachunkowości, zgodnie z którą Wnioskodawca przedmiotowe wydatki rozliczać będzie poprzez czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów, w którym nastąpi generowanie przychodów, decydować będzie o sposobie ujęcia tych wydatków z punktu widzenia podatkowego.

Końcowo, stwierdzić należy więc, że z treści przywołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa reguła: moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Innymi słowy, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stoją na przeszkodzie w rozliczeniu w czasie wymienionych przez Wnioskodawcę kosztów. Skoro podatnik zdecydował się rozliczać przedmiotowe wydatki w oparciu o zasady wynikające z przepisu art. 39 ust. 1 i ust. 3 ustawy o rachunkowości, a więc dokonywać systematycznie odpisów w ciężar kosztów proporcjonalnie do ustalonego okresu podatkowego, z którym związane są wydatki reklamowe, to powinien je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Co do zasady, stanowi o tym art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, poniesione wydatki na kampanię reklamową Wnioskodawca będzie mógł potraktować jako koszt uzyskania przychodu w 2012 r. i 2013 r. w oparciu o art. 15 ust. 4 w zw. z ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w X.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.