Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-477/12/PS
z 9 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2012 r. (data wpływu 27 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej ze sprzedaży części nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej ze sprzedaży części nieruchomości .

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności developerskiej nabył w dniu 14 grudnia 2010 r. aktem notarialnym nieruchomość - użytkowanie wieczyste gruntu i budynki wybudowane w latach 60-70. Od czasu nabycia nieruchomość jest wynajmowana. Z uwagi na zmianę koniunktury nastąpił spadek ilości sprzedaży mieszkań a także spadek ich cen. Wnioskodawca ma zamiar po upływie dwóch lat od nabycia dokonać podziału nieruchomości i sprzedać jej część zabudowaną budynkiem biurowym, magazynowym, handlowo - usługowym, halą produkcyjną. Według wstępnej wyceny przeprowadzonej przez Spółkę, cena za metr kwadratowy kształtować się będzie poniżej wartości, po jakiej Wnioskodawca zakupił nieruchomość. Zatem sprzedaż części tej nieruchomości nastąpi ze stratą dla Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy strata powstała ze sprzedaży części nieruchomości w części nie pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych po cenie poniżej ceny zakupu, potwierdzona opinią biegłego, stanowi dla spółki koszt uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, strata powstała w wyniku zbycia nieruchomości w części nie pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych po cenie poniżej ceny zakupu jest kosztem uzyskania przychodu. Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tejże ustawy. Zgodnie zaś z art. 16 ust. 1 pkt. 5, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt. 1. Zatem stwierdzić należy, iż straty w środkach trwałych i wartościach niematerialnych i prawnych w części nie pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, można uznać za koszty uzyskania przychodów z wyjątkiem przypadku o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt. 6 tejże ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Jeżeli zatem nie zaistnieje zmiana rodzaju działalności, to wartość niezamortyzowanych środków trwałych może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Art. 16 zawiera bowiem zamknięty katalog wydatków, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodu. Zatem skoro stratę poniesioną w wyniku likwidacji szeroko rozumianego środka trwałego nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów jedynie w przypadku zmiany rodzaju działalności, to w innych przypadkach stratę tę można zaliczyć w ciężar kosztów. Tak wskazał też NSA w wyroku z dnia 4 listopada 2008 r., sygn. akt II FSK 1035/07.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
  

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy.
  

Co do zasady wydatki na nabycie lub wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do odpłatnego zbycia tych wartości (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wydatki te mogą być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi (art. 15 ust. 6 wskazanej ustawy).

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności developerskiej nabył nieruchomość - użytkowanie wieczyste gruntu i budynki wybudowane w latach 60-70. Od czasu nabycia nieruchomość jest wynajmowana. Z uwagi jednak na zmianę koniunktury nastąpił spadek ilości sprzedaży mieszkań a także spadek ich cen. Wnioskodawca ma zamiar po upływie dwóch lat od nabycia dokonać podziału nieruchomości i sprzedać jej część zabudowaną budynkiem biurowym, magazynowym, handlowo - usługowym, halą produkcyjną. Według wstępnej wyceny przeprowadzonej przez Spółkę, cena za metr kwadratowy kształtować się będzie poniżej wartości, po jakiej Wnioskodawca zakupił nieruchomość. Zatem sprzedaż części tej nieruchomości nastąpi ze stratą dla Spółki.

Wnioskodawca sformułował pytanie, czy strata powstała ze sprzedaży części nieruchomości w części nie pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych po cenie poniżej ceny zakupu, potwierdzona opinią biegłego, stanowi dla spółki koszt uzyskania przychodów.

Wskazać należy więc, że pojęcie straty jako kosztu uzyskania przychodu nie zostało zdefiniowane w ustawie podatkowej. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zdefiniowała jedynie stratę jako wynik działalności, stwierdzając, że jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, to różnica jest stratą (art. 7 ust. 2). Przytoczona definicja nie ma jednak nic wspólnego ze stratą, jako kosztem. Jeżeli bowiem strata w przytoczonym znaczeniu oznacza wynik odejmowania, to nie może jednocześnie oznaczać odejmowanego elementu. Znaczenia straty, jako kosztu poszukiwać zatem należy co do zasady w drodze wykładni językowej. Stratę należy raczej ujmować jako szkodę w cywilistycznym rozumieniu tego pojęcia, a więc ubytek na majątku spowodowany okolicznościami niezależnymi od podatnika, który stratę tę (szkodę) poniósł.

Ustawodawca przewidział w pewnych wypadkach możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat jako ubytku na majątku podatnika. Kosztami uzyskania przychodów mogą być na przykład straty:

• w środkach obrotowych,
  

• w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych (art. 16 ust. 1 pkt 5),
  

• powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, z innych przyczyn aniżeli utrata przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności (art. 16 ust. 1 pkt 6),
  

• z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, jeżeli wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny (art. 16 ust. 1 pkt 39).
  

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 5 przedmiotowej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Z przepisu tego wynika zatem, że kosztem uzyskania przychodów będą straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, w części, w jakiej nie zostały zamortyzowane. Przepis ten ma na celu zapobieżenie sytuacji, gdy podatnik uwzględniłby w kosztach podatkowych straty w składnikach majątku, które zostały już przez niego rozliczone dla celów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne.

Stosownie natomiast do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeśli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Jak wynika z cytowanego przepisu, w przypadku, gdy likwidacja środków trwałych została dokonana z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany w działalności gospodarczej środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego. Jeżeli jednak wszelkie działania w zakresie racjonalnej gospodarki środkami trwałymi w ramach prowadzonej już działalności gospodarczej skutkują likwidacją niektórych z tych środków i polegają na zastosowaniu lepszych rozwiązań technologicznych, czy są ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione, nie mogą być kwalifikowane jako zmiana rodzaju działalności gospodarczej w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W takim wypadku, a contrario, straty z likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane tego rodzaju zdarzeniami mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków.

Regulacja art. 16 ust. 1 pkt 6 omawianej ustawy służy wyłączeniu możliwości generowania kosztów uzyskania przychodów, poprzez zaliczanie do nich strat będących wynikiem likwidacji środków trwałych w sytuacji, gdy likwidacja ta była skutkiem decyzji podatnika o zmianie rodzaju prowadzonej działalności.

W każdym z ww. dwóch przypadków strata odzwierciedla wartość wydatków poniesionych przez podatnika na nabycie lub wytworzenie utraconych/likwidowanych składników majątku. Wydatki tego rodzaju – w braku utraty lub likwidacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych – mieszczą się w kategorii kosztów uzyskania przychodów potrącalnych w momencie powstania przychodów ze zbycia tych składników majątku albo rozliczanych dla celów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne. Utrata, likwidacja składników majątku uniemożliwia realizację bądź kontynuację ww. sposobów podatkowego rozliczenia wskazanych wydatków. Wartość tych – poniesionych w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła – nierozliczonych dla celów podatkowych wydatków (tj. wydatków, które stanowiłyby koszty uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia składnika majątku lub zostałyby rozliczone podatkowo poprzez amortyzację, gdyby nie doszło do utraty/likwidacji) stanowi wartość straty, o której mowa w powołanych przepisach art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy. Strata, o której mowa w omawianych przepisach odzwierciedla zatem wartość „podatkową” utraconego/likwidowanego składnika majątku – nierozliczone podatkowo wydatki na nabycie lub wytworzenie tego składnika majątku.

Nie jest to więc strata w znaczeniu ekonomicznym, a więc jak wskazano w stanie faktycznym strata powstała w skutek sprzedaży części nieruchomości po cenie niższej od ceny jej zakupu.

Jak wynika z analizy ww. regulacji art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczących strat podatnika, ustawodawca utożsamia stratę z wartością podatkową składników majątku podatnika. Strata w rozumieniu przepisów o kosztach uzyskania przychodów nie jest samoistną/niezależną kategorią podatkową, ale pochodną poniesienia wydatków kwalifikujących się do ujęcia w kosztach podatkowych albo posiadania prawa do uzyskania należności uwzględnionych w kategorii przychodów należnych. Jest bowiem ściśle związana z utratą możliwości podatkowego rozliczenia faktycznie poniesionych wydatków kwalifikujących się do kategorii kosztów uzyskania przychodów albo z utratą możliwości faktycznej realizacji przychodu rozpoznanego już dla celów podatkowych jako przychód należny.

Strata w powyższym rozumieniu, nieobjęta żadnym z wyłączeń określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako element ryzyka związanego z działalnością prowadzoną przez podatnika może być traktowana jak koszt uzyskania przychodów, o ile analiza okoliczności powstania straty, a także całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika i działań podjętych przez niego w celu zabezpieczenia się przed powstawaniem strat, prowadzi do wniosku, że strata była zdarzeniem losowym, powstała w trakcie normalnego i racjonalnego działania podatnika, była niezależna od jego woli, niezawiniona przez podatnika, nie wynikała z braku dochowania przez niego należytej staranności. Strat tych nie można zatem a priori traktować jako należących do kategorii kosztów uzyskania przychodów albo niemieszczących się w tym pojęciu. Każdorazowo, strata zaistniała po stronie podatnika powinna podlegać indywidualnej ocenie dla potrzeb jej kwalifikacji podatkowej.

Znaczenie nadane pojęciu „straty” na gruncie analizowanych unormowań art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie daje jednocześnie podstaw dla uznania, że kosztem uzyskania przychodów może być każda nieobjęta zakresem art. 16 ust. 1 strata podatnika w znaczeniu tego pojęcia funkcjonującym w języku powszechnym. Takie twierdzenie byłoby skutkiem „nadużycia” argumentu z przeciwieństwa (a contrario), nieuprawnionym rozciągnięciem skutków tego wnioskowania na kategorie kosztów czy też kategorie zdarzeń, do których ustawodawca nie odnosił się w treści art. 16 ust. 1.

Biorąc więc pod uwagę przytoczone powyższej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stwierdzić należy, że powołany przez Spółkę w uzasadnieniu stanowiska przepis art. 16 ust. 1 pkt 5 i pkt 6 nie będzie miał zastosowania w niniejszej sprawie.

W opisie zdarzenia przyszłego wskazano bowiem że Spółka ma zamiar dokonać sprzedaży części nieruchomości, co wyklucza możliwość zastosowania do tej sytuacji dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 5 i pkt 6 ustawy. Okoliczność ta przekłada się z kolei na obowiązek rozliczenia tej transakcji zgodnie z dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy, tj. kosztem uzyskania przychodów ze zbycia składników majątkowych będących środkami trwałymi są wydatki poniesione na ich nabycie albo wytworzenie, pomniejszone o odpisy amortyzacyjne (zarówno stanowiące, jak i niestanowiące kosztów uzyskania przychodów).

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż nieumorzona część wartości początkowej środków trwałych, które zostaną sprzedane, stanowić będzie dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w momencie dokonania sprzedaży. Stosownie do powołanego wcześniej art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Odnosząc się do okoliczności wskazanych w zdarzeniu przyszłym, czyli zbycia części nieruchomości i uzyskania ceny niższej od ceny jej zakupu wskazać należy, że niewątpliwie stanowi dla podatnika stratę w znaczeniu ekonomicznym. Pod względem podatkowym trzeba jednakże zauważyć, że podatnik ma co do zasady prawo do uznania za koszty podatkowe wydatków na zakup środków trwałych (poprzez odpisy amortyzacyjne, przy jednoczesnym wykazaniu przychodów ze sprzedaży tych środków trwałych i jednoczesnym rozliczeniu w kosztach uzyskania przychodów pozostałych niezamortyzowanych wydatków). Takie rozliczenie podatkowe w sytuacji wskazanej w zdarzeniu przyszłym prowadzi w efekcie do powstania straty w wyniku podatkowego rozpoznania takiej sprzedaży (koszty przewyższają przychody). Ujęcie w kosztach podatkowych straty w znaczeniu ekonomicznym spowodowałoby więc powtórne zaliczenie do kosztów tych samych wielkości.

Wnioskodawca dopatruje się natomiast straty w różnicy wynikającej pomiędzy wydatkami poniesionymi na zakup tej części nieruchomości, a przychodem uzyskanym następnie przy jej sprzedaży.

Nie każda strata w znaczeniu ekonomicznym może być jednak kosztem uzyskania przychodów. Oznaczałoby to w rzeczywistości rekompensowanie ryzyka gospodarczego za pomocą przepisów podatkowych. Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione oraz straty powstałe w prowadzonej działalności stanowią koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania.

Odnosząc się więc do pytania Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że strata powstała na sprzedaży części nieruchomości jako strata z punktu widzenia ekonomicznego nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu.

Nie można również podzielić stanowiska Spółki, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy art. 16 ust. 1 pkt 5 oraz pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepisy te mają bowiem zastosowanie do strat odzwierciedlających wartość wydatków poniesionych przez podatnika na nabycie lub wytworzenie utraconych/likwidowanych składników majątku, a nie strat z punktu wiedzenia ekonomicznego, jak np. na sprzedaży składnika majątkowego. Poza tym drugi z przytoczonych przez Wnioskodawcę przepisów, tj. art. 16 ust. 1 pkt 6 dotyczy likwidacji środków trwałych, a tak sytuacja nie miała miejsca w niniejsze sprawie.

Reasumując, Spółka w momencie sprzedaży części nieruchomości zabudowanej budynkiem biurowym, magazynowym, handlowo - usługowym, halą produkcyjną ma prawo nieumorzoną część wartości początkowej środków trwałych, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie ma jednak możliwości dla ujęcia w kosztach uzyskania przychodów straty ekonomicznej powstałej ze sprzedaży części nieruchomości w części nie pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych bowiem spowodowałoby to powtórne zaliczenie do kosztów tych samych wielkości.

Stanowisko Spółki uznać należy więc za nieprawidłowe.

Odnosząc się do przytoczonego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 listopada 2008 r., sygn. akt II FSK 1035/07, stwierdzić należy, iż dotyczy on odmiennego stanu faktycznego, w którym podatnik poniósł nakłady na wynajmowane lokale, stanowiące inwestycję w obcym środku trwałym, a przedmiotem wątpliwości była możliwość zaliczenia straty odpowiadającej niezamortyzowanej części tej inwestycji do kosztów uzyskania przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.