INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2008r. (data wpływu 15 stycznia 2008r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 kwietnia 2008r. (data wpływu 9 kwietnia 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży działek budowlanych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży działek budowlanych. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 kwietnia 2008r. (data wpływu 9 kwietnia 2008r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Nr IBPP1/443-83/08/KG z dnia 28 marca 2008r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca w 2001r. wraz z żoną nabył działkę rolną o pow. 6650 m2 z myślą o odrolnieniu jej z przeznaczeniem na budowę domu jednorodzinnego. W 2007r. działka została odrolniona i podzielona na kilka działek w celu odsprzedaży.Działka stanowi odrębny majątek prywatny, co oznacza, iż nie została nabyta z myślą o działalności gospodarczej, oraz nie została nabyta jako środek trwały do działalności. Wnioskodawca oraz jego małżonka prowadzą działalność gospodarczą w zakresie handlu artykułami przemysłowymi – głównie odzieżą. Żona Wnioskodawcy jest zarejestrowana w podatku od towarów i usług, a Wnioskodawca jest zwolniony z podatku VAT, jednocześnie sprzedaż działek nie jest związana z jakąkolwiek działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca nie jest rolnikiem ryczałtowym, nie dokonywał i nie dokonuje dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej. Opisane działki nie były przedmiotem najmu, dzierżawy i Wnioskodawca nie czerpał z tego tytułu żadnych pożytków.Przyczyną podziału gruntu na mniejsze działki oraz przyszłej sprzedaży ww. działek jest podjęcie decyzji o kupnie działki budowlanej w innym miejscu ze względu na miejsce wykonywania działalności z zamiarem budowy domu jednorodzinnego wraz z lokalem użytkowym. Podzielony grunt dawał gwarancję szybszego zbycia mniejszej części działki, niż całej.Działki przeznaczone na sprzedaż są działkami niezabudowanymi. Wnioskodawca wcześniej nie dokonywał sprzedaży gruntów oraz nie posiada innych gruntów przeznaczonych do sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż ww. gruntu podzielonego na działki powinna być opodatkowana podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem wnioskodawcy, planowana sprzedaż działek pochodzących z majątku osobistego nie ma nic wspólnego z prowadzoną działalnością gospodarczą w zakresie handlu artykułami przemysłowymi – odzieżą. Wnioskodawca nie uważa ww. sprzedaży działek za częstotliwą dostawę gruntów. Dlatego też sprzedaż ta nie mieści się w definicji działalności gospodarczej o której mowa w art. 15 ustawy o VAT, a co za tym idzie sprzedaż działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności te podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa, o czym stanowi art. 5 ust. 2 ww. ustawy.Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 2 ust. 6 ww. ustawy towarami są rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko rozumianego przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

1. podwójnego opodatkowania,
2. braku opodatkowania,
3. zakłócenia konkurencji.
   
   

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

1. powszechność opodatkowania,
2. faktyczne opodatkowanie konsumpcji,
3. stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.
   
   

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat) ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie (więcej niż jeden).

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca wraz z małżonką przedsięwzięli określone działania przygotowawcze tj. w 2001r. dokonali zakupu gruntu rolnego o powierzchni 6650 m2 z myślą o jego odrolnieniu, wskazując we wniosku, iż nabycia dokonano celem budowy domu jednorodzinnego. Jednakże z dalszej treści wniosku jednoznacznie wynika, iż cyt.: „W 2007r. działka została odrolniona i podzielona na kilka działek w celu odsprzedaży”. Zatem stwierdzić należy, iż wszystkie czynności związane z przekwalifikowaniem gruntu z rolnego na budowlany, jak również podjęcie wszelkich działań związanych z podziałem gruntu na mniejsze działki, zostały poczynione w celu odsprzedaży gruntu, nie zaś – jak Wnioskodawca wskazywał – w celu wybudowania domu jednorodzinnego dla zaspokojenia osobistych potrzeb mieszkaniowych. Wnioskodawca stwierdza, iż podzielony grunt dawał gwarancję szybszego zbycia mniejszej części działki, niż całej. Zachowania takie jednoznacznie wskazują na zamiar uatrakcyjnienia gruntu i przygotowanie go w sposób umożliwiający jego sprzedaż – znalezienie nabywców. Ponadto stwierdzić należy, że już sama okoliczność przekwalifikowania gruntu oraz podziału nieruchomości gruntowej na kilka mniejszych działek wskazuje, iż powzięto zamiar sprzedaży działek w sposób częstotliwy. W przeciwnym razie czynności te byłoby niecelowe i ekonomicznie nieuzasadnione.

Wnioskodawca wskazuje, iż ww. nieruchomość gruntowa przeznaczona do sprzedaży stanowi odrębny majątek prywatny, niezwiązany z jakąkolwiek działalnością gospodarczą. Jednakże Wnioskodawca we wniosku wyraźnie stwierdza, iż przyczyną podziału gruntu na mniejsze działki oraz przyszłej sprzedaży ww. działek jest podjęcie decyzji o kupnie działki budowlanej w innym miejscu ze względu na miejsce wykonywania działalności z zamiarem budowy domu jednorodzinnego wraz z lokalem użytkowym. Należy zauważyć, iż zarówno Wnioskodawca, jak i jego żona, prowadzą zarejestrowana działalność gospodarczą. Powyższe oznacza, iż sprzedaż ww. działek pozwoli nie tylko na zaspokojenie potrzeb osobistych Wnioskodawcy i jego małżonki, ale przyczyni się również do realizacji działalności gospodarczej prowadzonej przez obojga małżonków w przyszłości.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż Wnioskodawca, dokonując zakupu nieruchomości gruntowej, zmieniając przeznaczenie gruntu z rolnego na budowlany, dokonując następnie podziału tego gruntu oraz podejmując czynności zmierzające do jego sprzedaży, rozporządza swoim majątkiem w celu osiągnięcia zysku. W takiej sytuacji dostawa wskazanych we wniosku działek kwalifikuje te czynności jako działalność gospodarczą podejmowaną w celach zarobkowych.Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca ma zamiar dokonać dostawy kilku działek. Zatem mamy do czynienia z powtarzalnością czynności i to w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

Wszystkie powyższe działania wskazują zatem na handlowy charakter podejmowanych czynności spełniający definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Wymienione powyżej okoliczności jednoznacznie wskazują, iż zarówno w momencie nabycia gruntu, jak i w czasie jego posiadania, podjęto szereg działań wskazujących na zamiar związania zakupionej nieruchomości z działalnością gospodarczą.Zatem planowaną sprzedaż gruntu należy traktować jako dostawę towarów, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów o usług.

Nadmienić należy ponadto, że dostawa przedmiotowych nieruchomości nie może korzystać z jakiegokolwiek zwolnienia od podatku VAT, bowiem w myśl art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d) ww. ustawy, zwolnienia podmiotowego określonego w ust. 1 i 9 tegoż artykułu (tj. ze względu na wartość sprzedaży niższą niż 50.000 zł), nie stosuje się do podatników dokonujących dostaw terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę. Zatem nawet w przypadku, gdy wartość sprzedaży wymienionych gruntów byłaby niższa niż 50.000 zł, istnieje obowiązek opodatkowania tej transakcji.

Jeśli zaś chodzi o zwolnienie przedmiotowe dla dostawy gruntu to ustawodawca przewidział takowe w dwóch przypadkach, mianowicie:

• dla gruntu niezabudowanego – ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, korzysta jedynie dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę,
• dla gruntu zabudowanego – ze zwolnienia wynikającego z powiązania art. 43 ust. 1 pkt 2, art. 43 ust. 2 pkt 1 oraz art. 29 ust. 5 i przy wyłączeniu art. 43 ust. 6 ustawy o VAT, korzysta dostawa gruntu zabudowanego budynkami lub budowlami trwale z gruntem związanymi, przy czym budynki te (lub budowle albo ich części) muszą nosić znamiona towaru używanego w rozumieniu ww. art. 43 ust. 2 pkt 1 lub też być obiektem budownictwa mieszkaniowego, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.
  
  

W przedmiotowej sprawie nie zachodzi żadna z ww. okoliczności, zatem przedmiotowa dostawa będzie podlegała opodatkowaniu według stawki podstawowej zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, tj. 22%.

Podsumowując w oparciu o przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, iż stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.