INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. V., przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2008r. (data wpływu 12 lutego 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości wpłacenia kaucji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości wpłacenia kaucji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT oraz VAT UE od miesiąca listopada 2006r. W deklaracji VAT-7 za wszystkie miesiące występuje nadwyżka podatku naliczonego nad należnym, dla której termin zwrotu zgodnie z art. 97 ust. 5 wydłuża się do 180 dni. W okresie od listopada 2006r. do grudnia 2007r. Spółka nieterminowo zapłaciła podatek dochodowy od osób fizycznych w n/w miesiącach:

• za m-c grudzień 2006r. – termin 20 stycznia 2007r., zapłacono 7 lutego 2007r.,
  
• za m-c sierpień 2007r. – termin 20 września 2007r., zapłacono 21 września 2007r.
  
  

Spółka nie złożyła w Urzędzie Skarbowym kaucji, o której mowa w art. 97 pkt 7.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy możliwe jest wpłacenie kaucji, o której mowa w art. 97 ust. 7 w chwili obecnej...

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 97 ust. 7 nie warunkuje terminu złożenia „kaucji”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawowe zasady zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym określone zostały w art. 87 (ust. 2 – 6) ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.).

Zgodnie z art. 87 ust. 2 ww. ustawy z zastrzeżeniem ust. 3 i 3a, zwrot różnicy podatku następuje na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju wskazanym w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach, w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika. Różnica podatku podlegająca zwrotowi w kwocie przekraczającej wartość podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów lub usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały one zaliczone do środków trwałych nabywcy, powiększonej o 22% obrotu podatnika opodatkowanego stawkami niższymi niż określona w art. 41 ust. 1 oraz obrotu z tytułu dostaw towarów lub świadczenia usług, o których mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1, podlega zwrotowi w terminie 180 dni od dnia złożenia deklaracji (art. 87 ust. 3 ustawy).

Jedną z okoliczności powodujących wydłużenie terminu zwrotu różnicy podatku do 180 dni zawiera przepis art. 97 ust. 5 ustawy ustawy o VAT, który stanowi, że w przypadku podatników rozpoczynających wykonywanie czynności, o których mowa w art. 5, oraz podatników, którzy rozpoczęli wykonywanie tych czynności w okresie krótszym niż 12 miesięcy przed złożeniem zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1, i którzy zostali zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, termin zwrotu różnicy podatku, o którym mowa w art. 87 ust. 2, 4-6, wydłuża się do 180 dni. Zdanie drugie i trzecie art. 87 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Z kolei z przepisu art. 97 ust. 6 ustawy wynika, ze w stosunku do podatników, o których mowa w ust. 5, zasady i terminy zwrotu określone w art. 87 ust. 2 – 6 stosuje się począwszy od rozliczenia za okres rozliczeniowy następujący po upływie 12 miesięcy lub po upływie 4 kwartałów, za które podatnik składał deklaracje podatkowe, oraz rozliczał się terminowo z podatków stanowiących dochód budżetu państwa, w tym również jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych.

Odstąpieniem od wydłużonego terminu zwrotu w omawianych sytuacjach jest regulacja zawarta w art. 97 ust. 7, zgodnie z którą wyżej przytoczonego przepisu nie stosuje się, jeżeli podatnik złoży w urzędzie skarbowym kaucję gwarancyjną, zabezpieczenie majątkowe lub gwarancje bankowe na kwotę 250.000 zł, zwane dalej „kaucją”.

Ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT oraz VAT UE od listopada 2006r. W deklaracjach VAT-7 za wszystkie miesiące występuje nadwyżka podatku naliczonego nad należnym, dla której termin zwrotu zgodnie z art. 97 ust. 5 ustawy wydłuża się do 180 dni. W miesiącu grudniu 2006r. oraz w sierpniu 2007r. Spółka nieterminowo zapłaciła podatek dochodowy od osób fizycznych. Spółka nie złożyła w urzędzie skarbowym kaucji, o której mowa w art. 97 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku stwierdzić należy, że aby Spółka, będąca w sytuacji, o której mowa w art. 97 ust. 5 i 6, mogła skorzystać z wcześniejszego terminu zwrotu kwoty różnicy podatku VAT (tj. w terminie do 60 dni) w każdej chwili może złożyć „kaucję”, o której stanowi art. 97 ust. 7 ustawy o VAT.

W takim przypadku, pomimo zaistnienia sytuacji, kiedy Spółka w okresie 12 kolejnych następujących po sobie miesięcy nieterminowo regulowała podatki należne wobec budżetu państwa, ma prawo ubiegać się o zwrot różnicy podatku VAT na zasadach i w terminach określonych zgodnie z art. 87 ust. 2 – 6 ustawy o VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy uznać należało za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.