INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2008 r. (data wpływu do tut. BKIP 19 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zdefiniowania zapisu „dzień poniesienia kosztu” oraz rozliczania kosztów na przełomie roku podatkowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2008 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zdefiniowania zapisu „dzień poniesienia kosztu” oraz rozliczania kosztów na przełomie roku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Działalność biznesowa Spółki polega na zapewnianiu stałej obsługi kontrahentów we wszelkiego rodzaju płyny techniczne, smary oraz oleje (usługa fluidcare). W chwili obecnej praktycznie wszystkie kontrakty realizowane przez Spółkę są rozliczane na zasadzie CPU (COST PER UNIT), co oznacza, że wysokość wynagrodzenia należnego dla Spółki kalkulowana jest w oparciu o średnie, jednostkowe zużycie materiałów koniecznych dla zapewnienia procesu produkcji przez kontrahentów oraz określonej przez Spółkę marży zysku. Wysokość CPU kalkulowana jest przez Spółkę przed podpisaniem kontraktu i obejmuje całość wydatków średnio przypadających na obsługę wyprodukowania określonego elementu (tj. obejmuje koszty materiałów/smarów, koszty usług np. utylizacji zużytych olejów, czyli koszty bezpośrednio związane z przychodem opodatkowanym) oraz jest odpowiednio waloryzowana w poszczególnych okresach tak, aby uwzględnić wzrost cen materiałów i zapewnić Spółce określony poziom dochodowości na świadczonych usługach.

Dla potrzeb zapewnienia należytego poziomu usług Spółka ponosi wydatki na przełomie lat podatkowych.

Wydatki Spółki są związane z realizacją umów podpisanych z kontrahentami, które są realizowane w sposób ciągły, a w konsekwencji są również rozliczane na przełomie lat podatkowych.

Spółka ma wątpliwość odnośnie kwalifikowania wydatków do kosztów bezpośrednich lub innych niż bezpośrednie, a także w zakresie momentu rozpoznania ich jako kosztów uzyskania przychodów. Wątpliwość Spółki dotyczy w szczególności kosztów, które powinny być uznane za inne niż bezpośrednie i zostały udokumentowane (I) fakturami wystawionymi przez dostawców po zakończeniu roku lub (II) fakturami wystawionymi przed zakończeniem roku podatkowego, ale otrzymanymi po zakończeniu tego roku podatkowego.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej „updop”) za dzień poniesienia kosztu należy traktować dzień, na który ujęto koszt w księgach... W którym miesiącu (roku podatkowym) powinny zostać rozpoznane dla celów pdop w przypadku, gdy faktury z nimi związane są wystawiane alternatywnie w grudniu lub w styczniu, zaś Spółka otrzymuje je i dokonuje ich faktycznego księgowania w styczniu, ujmując je w księgach roku poprzedniego...

Zdaniem Spółki dla potrzeb ustalenia momentu rozpoznania danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów podstawowe znaczenie ma zaklasyfikowanie go do grupy kosztów bezpośrednich lub innych niż koszty bezpośrednie w rozumieniu przepisów updop.

W przypadku uznania kosztu za bezpośredni będzie on co do zasady potrącany w okresie w którym Spółka wykazała związany z nim przychód. Wyjątek stanowią sytuacje gdy Spółka uzyska dokumenty potwierdzające poniesienie danego kosztu po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego, nie później jednak niż do upływu terminu do złożenia zeznania albo po dniu złożenia zeznania.

Spółka jest zdania, iż wydatek uznany za koszt inny niż bezpośredni powinien być potrącany w dacie poniesienia. Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o pdop za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Zatem dniem poniesienia w przypadku kosztu innego niż bezpośredni powinien być dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych Spółki, co w praktyce powinno odpowiadać dniu wskazanemu przez przepisy ustawy o rachunkowości (dalej: „urach”), pod warunkiem, iż rozpoznanie kosztu nie zostało dokonane poprzez rezerwy lub bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów.

Biorąc pod uwagę powyższą regulację, zdaniem Spółki elementem decydującym o momencie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednie jest data, na którą dany koszt został prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych.

Prawidłowe i zgodne z wykładnią językową i celowościową przepisu art. 15 ust. 4e ustawy o pdop jest zaliczanie wydatku do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z datą, pod którą zaksięgowano dany koszt. Ustawodawca posłużył się bowiem w treści przytoczonego przepisu sformułowaniem „dzień na który ujęto koszt”. Data zapisu w księgach (księgowania) będzie w tym wypadku jedynie datą technicznego wprowadzenia informacji do systemu i wprowadzenia do tzw. dziennika (z natury rzeczy będzie ona późniejsza niż data operacji, której dotyczy). W przeciwnym wypadku przepisy pozwalałyby na możliwość przenoszenia kosztów pomiędzy latami tylko z powodu opóźnień w technicznym zaksięgowaniu wydatku.

Ponadto, zgodnie z uzasadnieniem do nowelizacji przepisów ustawy o pdop, która wprowadziła z dniem 1 stycznia 2007 analizowane przepisy, jednym z podstawowych celów ustawodawcy było zbliżenie zasad ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych dla celów podatkowych do zasad wynikających z prawa bilansowego (tj. urach). W konsekwencji, ujęcie danego wydatku zgodnie z przepisami urach, w związku z obecnym brzmieniem art. 15 ust. 4 ustawy o pdop, nie powinno być uznawane jako implementowanie podatkotwórczego charakteru tej ustawy do prawa podatkowego – a jedynie uzupełnienie, które było zamierzonym celem ustawodawcy. Ustawa o pdop nie określa terminów do dokonywania odpowiednich czynności związanych z prowadzeniem ksiąg rachunkowych. W art. 9 ustawy zostało jedynie zawarte sformułowanie, iż podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami. Należałoby zatem przyjąć, iż przepis art. 15 ust. 4e odsyła w tym zakresie pośrednio do odpowiednich przepisów urach. Zgodnie z art. 6 ust. 1 tej ustawy w księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z przychodami, dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty. Jeżeli więc przepisy rachunkowe nakazują zaewidencjonować dany wydatek (który oceniony został jako koszt inny niż bezpośredni) w ciężar grudnia, to również w grudniu powinien on stanowić koszt uzyskania przychodów.

W konsekwencji, zgodnie z art. 20 ust. 1 urach do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić w postaci zapisu każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Zgodnie zaś z art. 23 ust. 2 tej ustawy, zapis księgowy powinien zawierać m.in. datę dokonania operacji gospodarczej, określenie rodzaju i numer identyfikacyjny dowodu księgowego stanowiącego podstawę zapisu oraz jego datę, jeżeli różni się ona od daty dokonania operacji oraz kwotę i datę zapisu. Tak więc z brzmienia powyższych przepisów jasno wynika, że poszczególne kategorie informacji ewidencjonowanych w systemie księgowym są dla siebie odrębne i bezwzględnie nie mogą być stosowane zamiennie.

Podsumowując, zdaniem Spółki dniem poniesienia kosztu będzie wykazana w księgach data operacji gospodarczej (a więc data, na którą Spółka ujęła w księgach dane zdarzenie gospodarcze).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.