Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1029/12/AK
z 15 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 03 lipca 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 09 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 14 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty paliwa oraz eksploatacji samochodów osobowych przyjętych w komis będą w całości stanowiły koszty uzyskania przychodów bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2011 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy koszty paliwa oraz eksploatacji samochodów osobowych przyjętych w komis będą w całości stanowiły koszty uzyskania przychodów bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność w oparciu o umowy komisu. Jest komisantem, który przyjmuje od zleceniodawcy towar w celu jego sprzedaży finalnemu nabywcy. Sprzedaż następuje za ustalonym w umowie wynagrodzeniem w formie prowizji. Towar przyjęty przez komisanta pozostaje własnością komitenta aż do momentu sprzedaży osobie trzeciej. Towarami są samochody osobowe, które nie są wykorzystywane przez Spółkę do własnych celów służbowych. Z uwagi na odległości dzielące dającego zlecenie (komitenta) od komisanta koniecznym staje się transport samochodów tak, aby potencjalni klienci mogli je obejrzeć oraz odbyć jazdy próbne, których możliwość odbycia stanowi obecnie standard w przypadku tego typu działalności. Zatem w/w samochody są wykorzystywane przez pracowników Spółki w celu przetransportowania ich do punktu, w którym znajduje się komis, oraz przez obce osoby, które mają możliwość odbycia jazdy próbnej. W umowie komisu brak zapisu, kto ponosi koszty transportu rzeczonych samochodów od komitenta do siedziby komisanta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty paliwa oraz eksploatacji samochodów osobowych przyjętych w komis będą w całości stanowiły dla komisanta koszt uzyskania przychodów bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów?

Zdaniem Spółki, w sytuacji, gdy samochody są przyjmowane w komis przez Spółkę, a jednocześnie nigdy nie były i nie będą używane przez nią do celów służbowych, ma ona możliwość w przypadku, gdy jest zawarta umowa komisu pomiędzy właścicielem w/w samochodów komisantem w całości zaliczać do kosztów uzyskania przychodów koszty paliwa oraz eksploatacji tych samochodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowych od osób prawnych - bez obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Samochody przyjęte w komis przez Spółkę są używane zarówno przez pracowników firmy jak i przez klientów Spółki, czyli obce osoby fizyczne lub prawne poza siedzibą Spółki, zatem nie ma możliwości prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów w sposób przewidziany w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. O ile bowiem jest możliwe kontrolowanie przez Spółkę informacji o przejechanych kilometrach z punktu przekazania w/w samochodu do miejsca, w którym znajduje się komis, o tyle nie ma możliwości sporządzenia wiarygodnej informacji o miejscach, do których pojechały osoby odbywające jazdy próbne. Koszty poniesione z tytułu eksploatacji rzeczonych samochodów będą kosztami uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, bowiem oczywiste jest, że koszty poniesione przez Spółkę, a dotyczące samochodów przeznaczonych dla klientów Spółki są kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów. Zatem, jak wynika z powyższego, Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie wydatki związane z przedmiotowymi samochodami na zasadach ogólnych, wyrażonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm., określanej w dalszej części skrótem „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. Pośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki związane z całokształtem działalności podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 51 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka prowadzi działalność w oparciu o umowy komisu. Towarami są samochody osobowe, które nie są wykorzystywane przez Spółkę do własnych celów służbowych. Z uwagi na odległości dzielące dającego zlecenie (komitenta) od komisanta koniecznym staje się transport samochodów tak, aby potencjalni klienci mogli je obejrzeć oraz odbyć jazdy próbne, których możliwość odbycia stanowi obecnie standard w przypadku tego typu działalności. Zatem w/w samochody są wykorzystywane przez pracowników Spółki w celu przetransportowania ich do punktu, w którym znajduje się komis, oraz przez obce osoby, które mają możliwość odbycia jazdy próbnej. W umowie komisu brak zapisu, kto ponosi koszty transportu rzeczonych samochodów od komitenta do siedziby komisanta.

W świetle powyższego zauważyć należy że, jeżeli samochody są przyjmowane w komis przez Spółkę, a jednocześnie nigdy nie były i nie będą wykorzystywane przez Nią w prowadzonej działalności gospodarczej to nie ma zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 51 updop.

Zatem, koszty paliwa oraz eksploatacji samochodów osobowych przyjętych w komis będą stanowiły w całości dla Wnioskodawcy (komisanta) koszty uzyskania przychodów bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.