INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30.07.2008 r. (data wpływu 01.08.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasadności i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont lokali socjalnych niebędących własnością Spółki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01.08.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasadności i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont lokali socjalnych niebędących własnością Spółki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca - Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe „F” Sp. z o.o. z siedzibą w S nabył w dniu 16 lipca 2004 r. zorganizowaną cześć przedsiębiorstwa, w skład którego wchodził zamieszkany przez lokatorów budynek wielopiętrowy, położony w W przy ul..

Spółka w latach 2007-2008 uzyskała kilka wyroków eksmisyjnych wobec lokatorów, którzy nie uiszczali w pełnej wysokości opłat za lokale.

Jednocześnie, zgodnie z wyrokami Sądu Rejonowego w W, eksmitowanym przyznano prawo do lokalu socjalnego.

Miasto W nie dysponuje lokalami posiadającymi standard „lokalu socjalnego”.

W wyniku rozmów podjętych przez Spółkę z władzami W, gmina wyraziła gotowość przyznania lokali socjalnych, pod warunkiem ich wyremontowania przez Spółkę.

W dniu 28 lutego 2008 r. zawarto stosowne porozumienie, mocą którego gmina zobowiązana była wskazać cztery lokale mieszkalne do remontu z przeznaczeniem na lokale socjalne, orzeczone w prawomocnych wyrokach eksmisyjnych.

Obecnie gmina, zgodnie z porozumieniem, wskazała lokale a Spółka - po opracowaniu kosztorysu - przystąpi do ich wyremontowania.

Lokale nie stanowią własności Spółki.

Eksmisje lokatorów z zajmowanych przez nich mieszkań oraz związany z tym remont wskazanych przez gminę lokali socjalnych są konieczne by można było dokonać remontu kapitalnego lokali dotychczas zamieszkiwanych - w celu osiągnięcia przychodu z tytułu najmu lub sprzedaży przedmiotowych lokali bądź przeznaczenia wyremontowanego budynku na działalność hotelarską lub potrzeby własne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione przez Spółkę na remont lokali wskazanych przez gminę są kosztem uzyskania przychodu bezpośrednio w dacie ich poniesienia...

Zdaniem Spółki, zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz.654 ze zm.).

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1 ww. ustawy.

Wykładnia przepisu wskazuje, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Lokale „socjalne” nie stanowią własności Spółki - a zatem nie spełniają definicji środka trwałego, zawartej w art. 16a ust. 1 ww. ustawy.

W związku z powyższym PH-U „F” Sp. z o.o. uważa, iż wydatki poniesione na remont wskazanych przez gminę pomieszczeń, przeznaczonych na lokale socjalne stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu w momencie ich poniesienia - przy zachowaniu, że zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Art. 16a ust. 1 tej ustawy stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

Natomiast w myśl art. 16a ust. 2 pkt 1, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych".

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie definiuje wprost pojęcia "inwestycji w obcym środku trwałym". Jednak w praktyce przyjmuje się, że taką inwestycją są nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego dzierżawionego, wynajmowanego, leasingowanego lub wykorzystywanego w działalności. Są to więc poniesione wydatki mające na celu przystosowanie środka trwałego do używania go przez podatnika.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka, na podstawie porozumienia zawartego w dniu 28.02.2008 r. z władzami Gminy W, przeprowadzi remont wskazanych przez Gminę czterech lokali mieszkalnych, z przeznaczeniem na mieszkania socjalne dla osób zamieszkujących w budynku należącym Spółki, wobec których to osób w prawomocnych wyrokach sądowych orzeczono eksmisję i przyznano prawo do lokalu socjalnego.

Porozumienie zawarte pomiędzy Spółką a Gminą w sprawie remontu lokali nie określa jednak tytułu prawnego, na podstawie którego lokale te mogłyby być przyjęte przez Spółkę do używania.

Ponieważ lokale socjalne, które będzie remontować Spółka nie stanowią własności ani współwłasności Spółki, należy stwierdzić – jak słusznie zauważyła Spółka - że w świetle ww. art. 16a ust. 1 nie spełniają one kryteriów środków trwałych, podlegających amortyzacji.

Lokale socjalne nie będą też przyjęte przez Spółkę do używania. A zatem z tego chociażby względu, wydatki związane z nakładami na remont przedmiotowych lokali nie stanowią inwestycji w obcym środku trwałym, a tym samym nie mogą być rozliczane w formie odpisów amortyzacyjnych.

Jednakże należy wskazać na generalną zasadę kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do tego przepisu - w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2007 r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami (o związku takim można mówić, gdy wydatek bezpośrednio wpływa na osiągnięcie konkretnego przychodu) lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu - w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z powyższym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Rozpatrując możliwość zaliczenia określonego wydatku do kosztów podatkowych należy jednak w pierwszej kolejności mieć na względzie czy wydatek ten nie mieści się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, określonym w art. 16 ust. 1 ustawy.

Podkreślenia wymaga, iż o celowości ponoszenia wydatków związanych z prowadzoną działalnością, w tym również o podejmowaniu decyzji związanych z organizacją, funkcjonowaniem i określaniem kierunków działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Jednakże, ze względu na szeroki zakres celowości, powinno poddawać się szczegółowej analizie czynniki wpływające na celowość w postaci racjonalności i efektywności.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy istotnym jest, iż wydatki Spółki związane z remontem lokali socjalnych nie są uwzględnione w katalogu wyłączeń z kosztów podatkowych, określonym w art. 16 ust. 1 ustawy.

Ponadto Spółka argumentuje, że poniesienie przedmiotowych wydatków niezbędne jest w celu skutecznej eksmisji lokatorów z zajmowanych przez nich mieszkań w budynku należącym do Spółki. W rezultacie umożliwi to Spółce przeprowadzenie kapitalnego remontu dotychczas zajmowanych mieszkań po to, aby osiągnąć przychód z tytułu najmu lub sprzedaży przedmiotowych lokali bądź przeznaczenia wyremontowanego budynku na działalność hotelarską lub potrzeby własne.

W tych okolicznościach należy uznać, iż sfinansowanie przez Spółkę wydatków na remont lokali socjalnych niewątpliwie znajduje ekonomiczne uzasadnienie. Jest to racjonalne działanie ze strony Spółki, zmierzające do zapewnienia w przyszłości źródła przychodów w związku z możliwością odpowiedniego zagospodarowania opuszczonych mieszkań.

Na uwagę zasługuje również społeczny aspekt w tej sprawie. Sfinansowanie remontu lokali socjalnych stwarza Spółce pozytywny wizerunek w szeroko rozumianym otoczeniu, a to sprzyja rozwojowi działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie stwierdzić więc należy, że wydatki, jakie poniesie Spółka na remont lokali socjalnych, mieszczą się w kategorii kosztów uzyskania przychodów służących zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Jednakże w kontekście możliwości zaliczenia tego typu wydatków do kosztów uzyskania przychodów Spółka winna mieć na uwadze uzasadniony „rząd wielkości” tych wydatków, przy czym ocena zasadności ich wysokości nie może być przedmiotem interpretacji udzielonej w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa. Taka ocena może natomiast być dokonana w toku badania dokumentów źródłowych w postępowaniu podatkowym lub kontrolnym.

Nieodzownym jest także właściwe udokumentowanie tych wydatków. Dlatego Spółka powinna gromadzić dokumentację dotyczącą kosztów remontu lokali socjalnych, potwierdzającą faktyczne wykonanie robót czy usług. Na taką dokumentację składać się mogą, m.in.: rachunki, faktury VAT, umowy o świadczenie usług, sprawozdania, raporty, opinie, analizy ekonomiczne itp.

Wymóg ten wynika z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższy przepis zobowiązuje podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Tymi odrębnymi przepisami są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.), która w art. 20 ust. 1 i 2 stwierdza, że do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym, a podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej.

Kwestia właściwego dokumentowania wydatków w sposób szczególny dotyczy usług niematerialnych.

Ponadto w celu wszechstronnego wyjaśnienia stanu faktycznego przepisy podatkowe dopuszczają przeprowadzenie innych dowodów. Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem (art. 180 Ordynacji podatkowej). Istotnym jest jednak, że przedstawione dowody muszą być pewne i niewątpliwe.

Unormowania dotyczące momentu rozpoznania danego kosztu, kwalifikowanego jako koszt uzyskania przychodów zawierają przepisy art. 15 ust. 4-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z których wynikają trzy odrębne zasady określania tego momentu:

• zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami – zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c;

• zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami – art. 15 ust. 4d ustawy stanowi, że są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą;

• zasada dotycząca poniesionych kosztów prac rozwojowych - art. 15 ust. 4a - są kosztem w roku podatkowym, w którym prace zostały zakończone, o ile nie mogą być uznane za wartości niematerialne i prawne w rozumieniu art. 16b ust. 2 pkt 3.
  
  

Ustawodawca w omawianym przepisie nie zdefiniował pojęcia "koszty bezpośrednio związane z przychodami" oraz "koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami". Jednak znaczenie tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie koszty niebędące kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem.

W przypadku wydatków, jakie poniesie Spółka na remont lokali socjalnych należy zauważyć, że nie będą to koszty związane z konkretnymi, określonymi przychodami.

Podstawowa zasada rozpoznawania w rachunku podatkowym kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami jest zawarta w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl przepisów powołanego art. 15 ust. 4d koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W ust. 4e omawianego artykułu ustawodawca wyjaśnił, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Reasumując stwierdzić należy, iż poniesione przez Spółkę wydatki na remont lokali socjalnych wskazanych przez Gminę mieszczą się w kategorii kosztów uzyskania przychodów służących zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów i jako koszty nie związane z konkretnymi przychodami są kosztem uzyskania przychodu bezpośrednio w dacie ich poniesienia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.