INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana …, przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2008 r. (data wpływu 7 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca uważa, że być może w zeznaniach podatkowych za lata 2000-2005 złożonych w ustawowym terminie wykazał podatek w wysokości większej niż należna.

Powyższe wykrył w roku bieżącym po analizie szeregu interpretacji i orzeczeń podatkowych opublikowanych przez Ministerstwo Finansów RP merytorycznie odnoszących się do sytuacji takiej jak w Jego przypadku.

Wnioskodawca na tej podstawie twierdzi, że nadpłata była spowodowana sposobem kwalifikacji przez płatnika kwoty kosztów uzyskania przychodu z tytułu wynagrodzenia za realizację dwóch projektów wynalazczych przyjętych do stosowania, których jest współtwórcą.

Wnioskodawca jako współtwórca dokonał na rzecz płatnika a jednocześnie pracodawcy, u którego był zatrudniony (Przedsiębiorstwo X S.A.) zgłoszenia (w identycznym trybie) dwóch niezależnych projektów racjonalizatorskich:

• w roku 1997 projektu pt.: „(…)",
• w roku 1998 projektu pt.: „(…)".

Wnioskodawca wskazał, iż nie należało do Jego zakresu obowiązków służbowych tworzenie i zgłaszanie projektów racjonalizatorskich.

Zgłoszenie obu projektów odbyło się w trybie zgodnym z przepisami w zakresie zgłaszania rozwiązań racjonalizatorskich wg obowiązującego w przedsiębiorstwie X S.A. regulaminu (załącznik nr 2 do uchwały nr (…) Zarządu X S.A. z dnia 7 kwietnia 1997 r. - Zasady funkcjonowania wynalazczości w X S.A.).

Wnioskodawca podał, że pomysłodawcy rozwiązania w trybie umownym na okoliczność każdego z ww. projektów uzgodnili z przedsiębiorstwem podmiot, któremu w przyszłości przysługiwać będzie prawo do uzyskania patentu na ewentualny wynalazek (w tych wypadkach ustalono, że przedsiębiorstwu) przez co należy rozumieć umowne przeniesienie praw do projektu przed jego powstaniem (w tym prawa wyłącznego) na przedsiębiorstwo.

Również w trybie umownym uzgodniono sposób wynagradzania, z którego analizy treści wynika, że wynagrodzenie obejmuje zarówno projekt, umowne uzyskanie do niego praw (w tym wyłącznego) przez przedsiębiorstwo jak i uzyskiwanie z niego korzyści.

Oba projekty w wyniku postępowania patentowego przeprowadzanego przez Urząd Patentowy RP zostały z czasem uznane za wynalazki poprzez wydanie decyzji Urzędu Patentowego o udzieleniu patentu.

Projekty zostały przyjęte i zastosowane w przedsiębiorstwie przed ich zgłoszeniem do Urzędu Patentowego.

Z istoty rozwiązań zawartych w projektach, (co uwzględniają m.in. tytuły poprzez użycie zwrotu „sposób") wynika, że projekty zawierają wyłącznie cechę wartości intelektualnych (nie jest to „rzecz materialna"). Wnioskodawca zaznaczył, że projekt, wynalazek i wszystko co z tym związane powstało z wcześniejszej inspiracji pomysłodawców. Przed zaistnieniem faktu pierwotnym (dziełem, pomysłem, utworem) pomysłodawców był przejaw działalności twórczej (zasugerowny przedsiębiorstwu) o indywidualnym (oryginalnym i wyróżniającym się) charakterze, którego kto inny nie wykonałby tak samo.

Pierwotne nie była to idea, procedura technologiczna ani wynalazek (procedurą i wynalazkiem stał się dopiero w wyniku projektu). Należy uznać, że było to autorskie zestawienie informacji w twórczy i indywidualny sposób (jako wytwór umysłu człowieka) w pewnej postaci bez względu na jej wartość, przeznaczenie i sposób wyrażania. Ta postać aczkolwiek rozpoznawalna miała charakter niedokończony.

Wnioskodawca wskazał, iż płatnik wykazał dochód w latach 2000-2005 nie uwzględniając uwarunkowań wynikających z treści innych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w szczególności art. 18 oraz art. 22 ust. 9) w odniesieniu do przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (w szczególności art. 7 oraz art. 8.)

Wnioskodawca podał, iż interpretacje i orzeczenia podatkowe urzędów skarbowych opublikowanych przez Ministerstwo Finansów RP merytorycznie odnoszące się do takich sytuacji jak w Jego przypadku przekonują Go do stwierdzenia, że uregulowania zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące kosztów uzyskania przychodów przysługujące twórcom projektów wynalazczych należy rozpatrywać w kontekście przepisów ustawy Prawo własności przemysłowej z dnia 30 czerwca 2000 r., określających między innymi zasady, na jakich przedsiębiorcy mogą przyjmować projekty racjonalizatorskie i wynagradzać ich twórców.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przyznane pracownikowi wynagrodzenie za opracowanie projektu racjonalizatorskiego (wynalazczego) zgłoszonego w trybie zgodnym z przepisami w zakresie zgłaszania rozwiązań racjonalizatorskich wg obowiązującego w przedsiębiorstwie regulaminu racjonalizacji może podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 18 oraz art. 22 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w kontekście art. 7 oraz art 8 przepisów ustawy z dnia z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej...

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i znane interpretacje (przykładowo: sygnatura PD-I/423/53/04, jak również PUS.1/415/4/06) w odniesieniu do Jego przypadku, wypłacone wynagrodzenie za przedmiotowe projekty racjonalizatorskie może być kwalifikowane w myśl ustawy Prawo własności przemysłowej, jako wynagrodzenie, którego dotyczą przepisy art.18 i art. 22 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 18 ww. ustawy za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochodem ze źródła przychodów jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – co do zasady - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Natomiast art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż koszty uzyskania przychodów z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego określa się w wysokości 50 % uzyskanego przychodu.

Wymieniona w tym przepisie 50% stawka kosztów uzyskania przychodów odnosi się jedynie do tych sytuacji, w których wypłata wynagrodzenia twórcy projektu wynalazczego wiąże się z zawarciem umowy przenoszącej prawo własności tego projektu.

Uregulowania zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczące kosztów uzyskania przychodów przysługujących twórcom projektów wynalazczych, należy rozpatrywać w kontekście przepisów o własności przemysłowej, określających status prawny twórców projektów wynalazczych w zakresie prawa do uzyskania patentu, prawa ochronnego oraz prawa do wynagrodzenia.

Sposób opodatkowania przychodów wynalazcy uzależniony jest od warunków, w jakich wynalazek został dokonany oraz w jakiej formie uzyskiwane są przychody.

Status prawny twórców wynalazku w zakresie m.in. prawa do uzyskania patentu oraz prawa do wynagrodzenia regulują aktualnie przepisy ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t. j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, przez projekty wynalazcze rozumie się wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, topografie układów scalonych i projekty racjonalizatorskie.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, przedsiębiorcy mogą przewidzieć przyjmowanie projektów racjonalizatorskich na warunkach określonych w ustalanym przez siebie regulaminie racjonalizacji.

Stosownie do treści art. 7 ust. 2 ww. ustawy przedsiębiorca może uznać za projekt racjonalizatorski, w rozumieniu ustawy, każde rozwiązanie nadające się do wykorzystania, niebędące wynalazkiem podlegającym opatentowaniu, wzorem użytkowym, wzorem przemysłowym lub topografią układu scalonego.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 3 tej ustawy w regulaminie, o którym mowa w ust. 1, przedsiębiorca określa co najmniej, jakie rozwiązania i przez kogo dokonane uznaje się w przedsiębiorstwie za projekty racjonalizatorskie, a także sposób załatwiania zgłoszonych projektów i zasady wynagradzania twórców tych projektów.

Przepis art. 8 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej stanowi, iż na warunkach określonych w ustawie twórcy wynalazku, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego oraz topografii układu scalonego przysługuje prawo do:

1. uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji;
2. wynagrodzenia;
3. wymieniania go jako twórcy w opisach, rejestrach oraz w innych dokumentach i publikacjach.

Stosownie do treści art. 8 ust. 2 ww. ustawy twórca projektu racjonalizatorskiego przyjętego przez przedsiębiorcę do wykorzystania ma prawo do wynagrodzenia określonego w regulaminie, o którym mowa w art. 7 ust. 1, obowiązującym w dniu zgłoszenia projektu, chyba że wydany później regulamin jest dla twórcy korzystniejszy. Przepis ust. 1 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 8 ust. 3 cytowanej ustawy przepisy ust. 1 i 2 stosuje się także do współtwórcy.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, prawo do uzyskania patentu na wynalazek albo prawa ochronnego na wzór użytkowy, jak również prawa z rejestracji wzoru przemysłowego przysługuje, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, twórcy.

W myśl art. 11. ust. 2 ww. ustawy współtwórcom wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego uprawnienie do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji przysługuje wspólnie.

Stosownie do treści art. 11 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej, w razie dokonania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w wyniku wykonywania przez twórcę obowiązków ze stosunku pracy albo z realizacji innej umowy, prawo, o którym mowa w ust. 1, przysługuje pracodawcy lub zamawiającemu, chyba że strony ustaliły inaczej.

Przepis art. 20 ustawy Prawo własności przemysłowej stanowi, iż twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego uprawniony do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji może przenieść to prawo nieodpłatnie lub za uzgodnioną zapłatą na rzecz przedsiębiorcy albo przekazać mu wynalazek, wzór użytkowy albo wzór przemysłowy do korzystania.

Zgodnie z treścią art. 21 ustawy Prawo własności przemysłowej w przypadku przekazania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego do korzystania zgodnie z art. 20, z dniem jego przedstawienia na piśmie następuje przejście na przedsiębiorcę prawa do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji, pod warunkiem przyjęcia wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez przedsiębiorcę do wykorzystania i zawiadomienia o tym twórcy w terminie 1 miesiąca, chyba że strony ustalą inny termin.

W przedmiotowej sprawie z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że do zakresu obowiązków służbowych Wnioskodawcy nie należało tworzenie i zgłaszanie projektów racjonalizatorskich. Ponadto Wnioskodawca, jako współtwórca projektu racjonalizatorskiego (wynalazku), któremu przysługuje pierwotne prawo własności wynalazku, czyli „pierwszy właściciel” przeniósł prawo do patentu za uzgodnionym wynagrodzeniem na przedsiębiorcę.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, że wypłacone pracownikowi w myśl ustawy Prawo własności przemysłowej, wynagrodzenie za opracowanie projektu racjonalizatorskiego może być kwalifikowane jako wynagrodzenie, którego dotyczą art. 18 i 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Warunkiem jest by pracownik nie byli zobowiązany do tworzenia projektów racjonalizatorskich w ramach wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, a wypłacone wynagrodzenie było wynagrodzeniem za przeniesienie praw do projektu racjonalizatorskiego, o czym mowa w ww. przepisach.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), rozpoznawanie spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych dotyczących wydawania w indywidualnych sprawach pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacje indywidualne), o których mowa w art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), przekazuje się wojewódzkim sądom administracyjnym, na których obszarze właściwości strona skarżąca zamieszkuje lub ma siedzibę. Powyższe rozporządzenie, zgodnie z brzmieniem § 3, wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia, tj. z dniem 11 października 2008 r.

W związku z powyższym tut. organ informuje, że jeżeli skarga na niniejszą interpretację będzie składana po dniu 10 października 2008 r., właściwym do jej rozpoznania będzie Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.