INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 05.11.2008r. (data wpływu 12.11.2008r.),uzupełnionym na wezwanie organu podatkowego z dnia 29.01.2009r. nr IPPB3/423-1606/08-2/MS, pismem z dnia 10.02.2009r. (data wpływu 16.02.2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych poniesienia wydatków na zakup samochodów, których okres użytkowania będzie krótszy niż rok i kosztów ich użytkowania:

• w części dotyczącej zastosowania ograniczenia, wynikającego z art. 16 ust.1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe,
• w części dotyczącej ograniczenia wydatków na używanie samochodów, wynikającego z tzw. „kilometrówki ” - jest prawidłowe,
• w części dotyczącej momentu potrącalności wydatków na zakup samochodów służbowych - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 12.11.2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Pismem z dnia 29.01.2009r. IPPB3/423-1606/08-2/MS Wnioskodawca został wezwany do uzupełnienia stanu faktycznego poprzez wskazanie dnia ujęcia wydatku poniesionego w związku z zakupem samochodów jako kosztu w księgach rachunkowych. Pismo skutecznie doręczono w dniu 03.02.2009r. Odpowiedź na wezwanie została udzielona pismem z dnia 10.02.2009r. (data wpływu 16.02.2009r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

xxxx Bank Polska S A. (dalej „Bank” lub „Spółka”) nabywa, na podstawie umowy kupna-sprzedaży, samochody osobowe i przeznacza je do użytkowania pracownikom Banku. Spółka otrzymuje od zbywcy samochodu fakturę VAT, dokumentującą fakt nabycia przez nią samochodu osobowego, którą ujmuje w księgach rachunkowych.

Pracownicy używają przedmiotowe samochody wyłącznie do celów służbowych. Cena nabycia poszczególnych samochodów może przekraczać 20.000 EUR. Z uwagi na fakt, iż przewidywany okres użytkowania przedmiotowych samochodów wynosi 6-8 miesięcy, Podatnik nie wprowadza aut do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Banku. Po okresie użytkowania Bank sprzedaje samochody będące przedmiotem wniosku. Do sprzedaży dochodzi w okresie 6-8 miesięcy od zakupu pojazdów.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2002r., Nr 76, poz. 694 ze zm.) jednostki obowiązane są stosować przyjęte zasady (politykę) rachunkowości, rzetelnie i jasno przedstawiając sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy. Na mocy art. 4 ust. 2 ustawy o rachunkowości zdarzenia, w tym operacje gospodarcze, ujmuje się w księgach rachunkowych i wykazuje w sprawozdaniu finansowym zgodnie z ich treścią ekonomiczną.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o rachunkowości w księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty. Stosownie do art. 6 ust. 2 ustawy o rachunkowości dla zapewnienia współmierności przychodów i związanych z nimi kosztów do aktywów lub pasywów danego okresu sprawozdawczego zaliczane będą koszty lub przychody dotyczące przyszłych okresów oraz przypadające na ten okres koszty, które jeszcze nie zostały poniesione.

Spółka zauważa, że w pewnych przypadkach ujęcie podatkowe oraz rachunkowe może być rozbieżne, co powoduje powstanie różnic przejściowych i co jest powszechną praktyką. Bank, zgodnie z powołanymi powyżej przepisami ustawy o rachunkowości, ujmuje w księgach rachunkowych wydatek poniesiony na nabycie samochodów będących przedmiotem wniosku według następującego schematu:

1. Bank przewiduje spadek wartości pojazdu w okresie pomiędzy nabyciem pojazdu a jego zbyciem.
2. Na tej podstawie Bank ustala różnicę pomiędzy wartością początkową pojazdu a jego wartością rezydualną. W takim wypadku wynik finansowy Banku będzie obciążała kwota różnicy pomiędzy wartością nabycia a wartością rezydualną proporcjonalnie do okresu, w którym samochód był wykorzystywany na potrzeby działalności przez Bank.
3. Różnica pomiędzy ceną nabycia a ceną rezydualną będzie rozliczana przez Bank w czasie. Zatem różnica ta będzie obciążała wynik finansowy Banku w okresie, którego dotyczy.
4. Wartość rezydualna samochodu będzie obciążać wynik finansowy Banku jako koszt własny sprzedaży danego pojazdu.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w odniesieniu do samochodów nabywanych przez Bank będą miały zastosowanie ograniczenia, które nie pozwalają zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisów w rozumieniu przepisów art. 16a-16m ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (jt. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654), z tytułu zużycia samochodu osobowego, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 000 EURO...
2. Czy Bank będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę wydatkowaną przez niego na używanie służbowych samochodów osobowych, czy też wydatki takie będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wyłącznie do wysokości wynikającej z zastosowania tzw. kilometrówki...
3. Czy prawidłowe będzie postępowanie Banku w zakresie, w jakim wydatek na zakup samochodu osobowego przeznaczonego do używania przez pracowników dla celów służbowych, zaliczy do pośrednich kosztów uzyskania przychodów i potrąci taki koszt w momencie jego poniesienia, to jest w momencie zaksięgowania faktury, dokumentującej jego nabycie w księgach rachunkowych Spółki...
   
   

Stanowisko wnioskodawcy.

Ad.1.

Zdaniem Banku, ograniczenie pozwalające zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jedynie odpisy z tytułu zużycia samochodu osobowego w części ustalonej od wartości samochodu nieprzekraczającej wartości 20 000 EURO, nie będzie miało zastosowania do nabywanych przez niego samochodów osobowych. Ograniczenie to, w ocenie Podatnika, dotyczy wyłącznie środków trwałych podlegających amortyzacji zgodnie z art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na mocy art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o pdop, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, odpisy z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywane według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości przewyższającej równowartość 20 000 EURO przeliczonej na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Powyższy przepis dotyczy jedynie podlegających amortyzacji środków trwałych. Zgodnie z art. 16a ust. 1, amortyzacji podlegają stanowiące własność podatnika, nabyte, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, zwane środkami trwałymi. Tym samym, należy uznać, iż środki trwale zostały w sposób szczegółowy zdefiniowane w ustawie o pdop. W konsekwencji za środki trwałe można uznać, jedynie te przedmioty, które spełniają definicję ustawową. Biorąc powyższe pod uwagę, należy zauważyć, iż ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o pdop znajduje zastosowanie jedynie do podlegających amortyzacji środków trwałych spełniających warunki ściśle wskazane w art. 16a-16m ustawy o pdop, W przedmiotowej sytuacji, Bank nie będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych od wartości samochodów osobowych.

W konsekwencji ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 4 nie będą miały, w ocenie Spółki, zastosowania do nabywanych przez nią samochodów osobowych. Ponadto, z uwagi na fakt, iż przedmiotowe samochody nie są środkami trwałymi nie będą znajdować zastosowania ograniczenia wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 1 lit b ustawy o pdop. Wobec powyższego, zdaniem Banku, będzie on mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę wynikającą z faktury zakupu samochodów, także w przypadku gdy cena ich nabycia była wyższa niż 20 000 EURO.

Ad.2.

W ocenie Banku koszt uzyskania przychodów może stanowić cała kwota ponoszona przez Bank z tytułu używania dla celów służbowych samochodów osobowych stanowiących składnik majątku Banku. Zatem nie będzie w tym zakresie znajdować zastosowania ograniczenie wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o pdop.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 51, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków. z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika — w części przekraczającej kwotę wynikająca z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra (tzw. kilometrówka); podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu. W ocenie Spółki powyższe ograniczenie nie będzie miało zastosowania do wydatków ponoszonych na używanie samochodów przez Bank dla celów służbowych. Ograniczenia wynikające z powyższego przepisu mają bowiem zastosowanie wyłącznie do samochodów osobowych niestanowiących majątku podatnika. W ocenie Spółki, do składników majątku podatnika zaliczane są te samochody osobowe, w stosunku do których przysługuje jej prawo własności. Zatem, aby do wydatków ponoszonych na używanie samochodów osobowych nie miało zastosowania ograniczenie wynikające z art. 16 ust 1 pkt 51, składniki te muszą być własnością Spółki.

Zgodnie z art. 140 ustawy Kodeks cywilny (dalej: k,c.), właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. W przedmiotowym wypadku, Spółka nabywa na podstawie umowy kupna-sprzedaży samochody osobowe z zamiarem ich użytkowania dla potrzeb działalności gospodarczej przez okres krótszy niż 12 miesięcy. Tymczasem zgodnie z art. 535 k-c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Z powyższego wynika, że przedmiotowe samochody stanowią własność Podatnika, zatem ograniczenia wynikające z art. 16 ust 1 pkt 51 nie będą miały zastosowania do wydatków poniesionych przez Spółkę na używanie tych aut przez pracowników dla celów służbowych. W tym wypadku, zdaniem Banku, za koszty uzyskania przychodów należy uznać wszystkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. tj. wszelkie wydatki jakie Bank ponosi z tytułu używana samochodów osobowych dla celów służbowych. Ponadto, Bank nie będzie także zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Ad.3.

Zdaniem Spółki, wydatek na zakup samochodów osobowych będzie stanowił koszt pośredni i Bank będzie mógł go potracić w dacie jego poniesienia, tj. w dniu na który ujęto koszt w księgach rachunkowych Banku.

Co do zasady, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Moment potrącalności kosztów będzie natomiast uzależniony od faktu czy dany wydatek posiada bezpośredni czy pośredni związek z przychodem. Koszty bezpośrednie obejmują wydatki, których poniesienie wiąże się bezpośrednio z uzyskaniem konkretnego przychodu.

Z kolei w przypadku kosztów pośrednich brak jest możliwości zidentyfikowania bezpośredniego związku pomiędzy poniesieniem wydatku a uzyskaniem określonego przychodu. Do kosztów pośrednich mogą zatem zostać zaliczone wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiągnięciu skonkretyzowanych przychodów. Niemniej jednak, poniesienie przedmiotowych kosztów ma związek z uzyskaniem przychodów.

W ocenie Banku, wydatku poniesionego na nabycie samochodów, przeznaczonych do używania dla celów służbowych, nie można odnieść do konkretnych, uzyskanych z tego tytułu przychodów. Skoro zatem przedmiotowy wydatek nie jest bezpośrednio związany z konkretnymi przychodami, można uznać, iż taki wydatek stanowi koszt pośredni.

Stosownie do art. 15 ust. 4d koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenia, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalne do długości okresu, którego dotyczą. Tym samym, co do zasady koszty pośrednie uzyskania przychodów są potrącane w dacie ich poniesienia. Sytuacja szczególna występuje wówczas gdy, dany koszt dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy. W takiej sytuacji wydatki nie są ujmowane w jednej dacie. Zgodnie z art. 15 ust. 4e, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w sytuacji braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów

W związku z powyższym, koszt nabycia samochodów służbowych powinien stanowić koszt uzyskania przychodów w momencie poniesienia. Zgodnie z art. 15 ust 4e ustawy o pdop, za dzień poniesienia uważa się dzień, na który koszt został ujęty w księgach rachunkowych Banku pod warunkiem, iż nie zostanie on ujęty w rozliczeniach międzyokresowych biernych lub jako rezerwa. Jednocześnie, zgodnie z art. 15 ust 4d ustawy o pdop, jeżeli koszty dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do okresu, którego dotyczą. W analizowanym przypadku, potencjalnie samochody mogą być wykorzystywane w trakcie dwóch lat podatkowych. Niemniej jednak, w przypadku gdy Bank, w momencie nabycia nie ma możliwości oceny czy dany samochód będzie wykorzystywany w trakcie więcej niż jednego roku podatkowego, całość wydatku poniesionego z tytułu nabycia przedmiotowych samochodów powinna zostać ujęta w okresie w którym przedmiotowy samochód został nabyty. Brak jest bowiem w takiej sytuacji możliwości (podstawy prawnej) ustalenia proporcji w jakiej wydatek powinien zostać ujęty w czasie.

Biorąc zatem powyższe pod uwagę, zdaniem Banku, w przedstawionym stanie faktycznym, koszt nabycia samochodów osobowych będzie stanowił koszt uzyskania przychodów w dniu, na który zostanie ujęty w księgach (zaksięgowany) dokument dokumentujący nabycie przez Bank danego samochodu.

W świetle stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, w części dotyczącej pytania nr 1 i 2 uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska wnioskodawcy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, w części dotyczącej pytania nr 3 stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm. - zwanej dalej "ustawą") kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu - w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W takim ujęciu kosztami będą zarówno koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, że zakupione samochody zostały przeznaczone do używania w Spółce do jej działalności a następnie do dalszej odsprzedaży, a więc wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu. Przewidywany przez Wnioskodawcę okres używania samochodów osobowych będzie wynosił mniej niż jeden rok. Powyższe oznacza, że przedmiotowe samochody nie są środkami trwałymi w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy. Wnioskodawca, uwzględniając spadek wartości konkretnego pojazdu w okresie pomiędzy jego nabyciem a zbyciem, wylicza różnicę pomiędzy wartością początkową pojazdu a jego wartością rezydualną i obciąża nią wynik finansowy proporcjonalnie do okresu, w którym samochód był wykorzystywany na potrzeby działalności Wnioskodawcy.

Z uwagi na okoliczność, iż wydatków na zakup samochodów nie można powiązać bezpośrednio z przychodami Banku, ich zaliczenie do kosztów podatkowych następuje na podstawie przepisu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia (…). Definicja dnia poniesienia kosztów uzyskania przychodów zawarta jest w art. 15 ust. 4e ustawy. W myśl tego przepisu za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W świetle powyżej powołanych przepisów ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych (a nie zaksięgowanie dokumentu potwierdzającego poniesienie wydatku) określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Koszt podatkowy powstaje zatem w dniu, na który koszt został prawidłowo ujęty w księgach rachunkowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa terminów do dokonywania odpowiednich czynności związanych z prowadzeniem ksiąg rachunkowych. W art. 9 ustawy została jedynie zawarta norma, iż podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami. Należy zatem przyjąć, iż przepis art. 15 ust 4e odsyła w tym zakresie do odpowiednich przepisów ustawy o rachunkowości. Jeżeli więc przepisy rachunkowe pozwalają zaewidencjonować dany wydatek w ciężar kosztów w danym dniu to dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów jest dzień, na który Spółka ujęła wydatek w księgach na podstawie faktury lub rachunku, przy uwzględnieniu wszystkich zasad obowiązujących przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych, m.in. zasady memoriału tj. przypisywania kosztu do okresu, którego dotyczy, oraz obowiązku prowadzenia ksiąg na bieżąco, chronologicznie i systematycznie.

W związku z powyższym nieprawidłowe jest stanowisko Banku, że wydatki poniesione na zakup samochodów osobowych, których okres użytkowania określony został na 6-8 miesięcy, mogą być uznane za koszt podatkowy w dniu, na który zostanie ujęty w księgach (zaksięgowany) dokument dokumentujący nabycie przez Bank danego samochodu. W tym dniu nie następuje bowiem ujęcie poniesionego wydatku jako kosztu w księgach rachunkowych. Wydatki te będą zatem kosztem uzyskania przychodów, w tej samej dacie w jakiej wykazane zostaną jako koszt pod względem rachunkowym (obciążą wynik finansowy Banku), tj. jak podano w uzupełnieniu do wniosku, kwota różnicy pomiędzy wartością nabycia a wartością rezydualną proporcjonalnie do okresu, w którym samochód był wykorzystywany przez Bank na potrzeby działalności, zaś wartość rezydualna w momencie sprzedaży samochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, w części dotyczącej pytania nr 3 uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy opisanego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.