INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, reprezentowanego przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2008 r. (data wpływu 04.11.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 listopada 2008 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 19 grudnia 2008 r. (data wpływu 22.12.2008 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Pracownik po wyczerpaniu okresu zasiłkowego (182 dni), z upływem 31.12.2007 r. był nieobecny w pracy i nie miał na to żadnego usprawiedliwienia. Decyzją lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w dniu 30.01.2008 r. przyznano mu na wniosek z 11.01.2008 r. świadczenie rehabilitacyjne. Pracodawca miał więc pełne podstawy do zastosowania zwolnienia dyscyplinarnego, jednak nie chcąc rozstawać się z pracownikiem w ten sposób wręczył mu świadectwo pracy zgodne z przyczyną rozwiązania umowy o pracę, a mianowicie z powodu niezdolności do pracy trwającej dłużej niż okres pobierania wynagrodzenia i zasiłku w czasie choroby (art. 53 § 1 pkt 1 ppkt b Kodeks pracy). Na świadectwie pracy wpisano jednak błędnie zamiast art. 53, art. 43 pkt 2 Kodeksu pracy (uprawniający do 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia).

Firma, będąc nieświadoma konieczności wręczenia pracownikowi wypowiedzenia umowy o pracę zgodnie z ww. art. uchybiła w tym zakresie przepisom Kodeksu pracy.

W dniu 08.10.2008 r. pracownik wystąpił do sądu pracy z wnioskiem o zasądzenie odszkodowania z tytułu niewłaściwego rozwiązania umowy o pracę, tj. braku 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, takie odszkodowanie zostanie mu przyznane i Wnioskodawca uznaje powództwo o odszkodowanie w wysokości 3 miesięcznego wynagrodzenia, liczonego jako ekwiwalent za urlop.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy odszkodowanie wraz z ewentualnymi odsetkami wypłacone na podstawie wyroku sądowego będzie stanowić koszt uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty dotyczące odszkodowań wypłacanych na podstawie wyroku sądu pracownikom za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę nie zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów zapisami art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Wobec tego, wypłata odszkodowania jest związana z prowadzoną działalnością gospodarczą i powinna być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Firma nie działała w złej mierze, pomimo braku zachowania należytej staranności przy rozwiązaniu umowy o pracę Wnioskodawca uważa, że wypłacone pracownikowi odszkodowanie będzie swoistym ekwiwalentem zastępującym wynagrodzenie, jakie otrzymałby, gdyby umowę rozwiązano bez naruszenia stosowanych przepisów i zastąpi niejako koszt tego wynagrodzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

O kwalifikacji wydatków do kosztów uzyskania przychodów decyduje art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższa regulacja wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

• konieczność faktycznego – co do zasady – poniesienia wydatku,
• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Drugi z tych elementów określić można mianem przesłanki negatywnej, zgodnie z którą ponoszony wydatek nie został ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów określony w art. 16 ust. 1.

Jako, że przepisy omawianej ustawy nie przewidują bezpośredniego wyłączenia kosztów odszkodowania z ewentualnymi odsetkami zasądzonymi na podstawie wyroku sądowego za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę z kosztów uzyskania przychodów, zasadnicze znaczenie dla dokonania oceny możliwości zaliczenia wskazanych wydatków do kosztów uzyskania przychodu będzie miało określenie, czy powyższe koszty zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo - skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż w związku z brakiem należytej staranności przy rozwiązaniu umowy o pracę, tj. wpisaniu na świadectwie pracy zamiast art. 53 § 1 pkt 1 ppkt b Kodeksu pracy (uprawniającego do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa: dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową) art. 43 pkt 2 tej ustawy (stanowiącego, iż pracodawca może wypowiedzieć warunki pracy lub płacy pracownikowi, o którym mowa w art. 39, jeżeli wypowiedzenie stało się konieczne ze względu na stwierdzoną orzeczeniem lekarskim utratę zdolności do wykonywania dotychczasowej pracy albo niezawinioną przez pracownika utratę uprawnień koniecznych do jej wykonywania) uprawniającego do 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia.

Powyższe spowodowało, że pracownik wystąpił do sądu pracy z wnioskiem o zasądzenie odszkodowania z tytułu niewłaściwego rozwiązania umowy o pracę, tj. braku 3 miesięcznego okresu wypowiedzenia.

W związku z powyższym stwierdza się, iż celem poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów dotyczących odszkodowania wraz z ewentualnymi odsetkami wypłaconymi na podstawie wyroku sądowego za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę nie będzie uzyskanie przychodu, ani zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, lecz zwolnienie z zobowiązania. Odszkodowanie to nie przyniesie żadnego przychodu. Zobowiązanie to będzie następstwem szkody.

Ustosunkowując się natomiast do argumentacji Wnioskodawcy, iż wypłacone pracownikowi odszkodowanie będzie swoistym ekwiwalentem zastępującym wynagrodzenie, stwierdzić należy, iż nie można tutaj postawić znaku równości. Pracownik bowiem w okresie wypowiedzenia świadczyłby pracę i wówczas koszt w postaci poniesionego wynagrodzenia to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodów.

Reasumując, mając na uwadze analizę powyższych przepisów oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż odszkodowanie wraz z ewentualnymi odsetkami wypłacone byłemu pracownikowi na podstawie wyroku sądowego za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę nie będzie stanowić kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż nie spełnienia ono przesłanek wynikających z tego przepisu, tj. nie będzie miało wpływu na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.