INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2008r. (data wpływu do tut. Biura 28 listopada 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup strojów służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2008r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup strojów służbowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi między innymi działalność polegającą na świadczeniu usług hotelarsko – gastronomicznych. Pracownicy mają obowiązek noszenia odzieży odpowiadającej stylowi danego obiektu hotelowego. Kolorystyka, krój oraz widoczne logo wyklucza używanie ich na potrzeby osobiste. Ubiór wykorzystywany jest tylko w miejscu pracy.

Wnioskodawca oświadcza dodatkowo, że Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego wydał postanowienie nr ... do przepisów obowiązujących do dnia 30 czerwca 2007 roku w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka postępuje prawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodów zakupione stroje służbowe noszone przez pracowników obiektów hotelowych, opatrzone w logo firmy, charakteryzujące się określoną barwą i krojem – traktując je jako koszty materiałowe funkcjonowania danego obiektu hotelowego na równi z innymi kosztami takimi jak np. materiały dekoracyjne, naczynia, obrusy itp....

Zdaniem Spółki, specyfiką obiektów hotelowych jest to, że każdy jest inny. Różnią się od siebie wielkością, ilością gwiazdek, położeniem, wyposażeniem, klimatem. Te czynniki decydują o tym, że gość wybierze dany hotel spośród setek innych. Branża hotelarska nakłada na pracowników obowiązek noszenia strojów, które w pełni oddają charakter danego obiektu, jego klimat i styl. Ubiór jest jednym z podstawowych narzędzi odróżniających od siebie różne obiekty hotelowe. Nienaganne zachowanie a przede wszystkim ubiór jest postrzegany w oczach gościa hotelowego i oceniany na równi z jakością świadczonych usług. To jest podstawa wnioskodawcy do oceny, że ubiór nie świadczy o wykwintności, co równoznaczne jest z reprezentacją lecz stanowi istotny czynnik marketingowy. Głównym kryterium kwalifikującym dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest cel jego poniesienia oraz związek z uzyskaniem przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) za koszt podatkowy może być uznany wydatek poniesiony w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Pojęcie cel, którym posługuje się ustawodawca należy rozumieć jako dążenie do osiągnięcia stanu (przychodu). W swej istocie nie stanowi o konieczności zaistnienia skutku, tj. powstania przychodu. Dlatego brak skutku w postaci przychodu nie dyskwalifikuje wydatku jako kosztu poniesionego w celu jego osiągnięcia. W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów są zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i wydatki pozostające w związku pośrednim. Stanowisko Wnioskodawcy podzielił również Sąd, który w postanowieniu z dnia 5 września 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 623/08 ocenił, że wydatki na zakup strojów opatrzonych w logo lub w inny sposób, wykorzystywane przez pracowników, mogą być uznane za wydatki reklamowe stanowiące koszty uzyskania przychodów bez względu na to, czy są przekazywane na własność pracownikom, czy też przekazywane są im tylko do wykorzystania w miejscu i czasie pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 w/w ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że podatnik wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 w/w ustawy.

Z treści powyższych regulacji prawnych, wyraźnie wynika, iż warunkami kwalifikującymi dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów są:

• poniesienie kosztu w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie zakwalifikowanie kosztu do grupy kosztów nie uznawanych przez ustawę za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź źródło tego przychodu. Nie w każdym oczywiście wypadku związek ten jest tak wyraźny, co powoduje, iż każdą sytuację należy oceniać odrębnie, stosując zasadę zdrowego rozsądku.

Wydatki więc nie tylko muszą być ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów ale jednocześnie -co ma zasadnicze znaczenie dla rozpatrywanej sprawy – nie mogą być wymienione w art. 16 ust. 1 wydatków nie uznawanych za koszt uzyskania przychodów.

Wyłączone z kosztów uzyskania przychodów są, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. W niniejszej sprawie rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy wydatki poniesione na zakup strojów służbowych o odpowiedniej kolorystyce, kroju oraz widocznym logo stanowią wydatki związane z reklamą czy też wydatki związane z reprezentacją i w związku z tym czy można je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji reprezentacji ani reklamy. Zatem należy odwołać się do wykładni językowej tych pojęć. „Słownik języka polskiego” pod redakcją profesora Stanisława Dubisza definiuje reprezentację jako okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, zgodnie z przyjętym od lat poglądem doktryny prawa podatkowego, należy uznać, że reprezentacja to występowanie w imieniu podatnika (firmy) wiążące się z okazałością, wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Reprezentacja to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów. Z kolei reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. Może to być realizowane za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell. W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera; Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia. Samo oznaczenie stroju służbowego logo firmy, pod którym Spółka świadczy usługi hotelarskie nie przesądza jeszcze o jej reklamowym charakterze. Właściwa kwalifikacja wydatku i ocena czy ma on związek z przychodami możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków itp. W przypadku strojów służbowych o niewielkiej wartości, trudno raczej przypisać im funkcję reprezentacyjną. Nie przyczyniają się one w znacznym stopniu do budowy wizerunku, a logo jako znak graficzny stanowi jedynie swojego rodzaju informację handlową. W tym też rozumieniu, wydatki ponoszone na zakup strojów służbowych z nadrukiem logo firmy o niskiej wartości jednostkowej, w które ubrani są pracownicy hotelowi podczas wykonywania swoich obowiązków, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Nadmienić również należy, że „koszty materiałowe” są pojęciem z zakresu ustawy o rachunkowości. Ustawa ta jako niebędąca ustawą podatkową nie podlega interpretacji przepisów prawa podatkowego dokonywanej przez tut. organ podatkowy.

Stanowisko wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.