INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 roku w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2008 r. (data wpływu 28 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu naliczonych opłat za postój wagonów z przewożonym towarem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2008 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu naliczonych opłat za postój wagonów z przewożonym towarem.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka działa w branży spedycyjno-transportowej. Przedmiotem działalności jest świadczenie usług w zakresie organizacji międzynarodowego przewozu towarów transportem kolejowym i samochodowym. Przewóz towarów transportem kolejowym w przypadku, gdy docelowym miejscem przewozu są państwa Europy Wschodniej i Azji jest zorganizowany w następujący sposób: towary są przewożone taborem należącym do „P.” do stacji leżących przy granicy Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie są przeładowywane na wagony szerokotorowe, dalej przewożone na wschód bezpośrednio do odbiorców. Przeładunek na wagony szerokotorowe jest konieczny przez wzgląd na inny rozstaw torów w państwach leżących za granicą RP, który uniemożliwia przewóz towarów na terytorium tych krajów wagonami o standardowym europejskim rozstawie kół.

Wagony szerokotorowe, będące własnością kolei państw wschodnich, w celu zapewnienia dalszego przewozu są zamawiane na zlecenie Spółki przez „P.”. Stanowi to usługę dodatkową świadczoną przez „P.” na podstawie zawartej umowy o świadczenie pomocy wagonowej przez „P.”. Okresowo, w trakcie realizowanych przez Spółkę przewozów, miały miejsce przestoje wagonów „P.” z przewożonym przez Spółkę towarem, w związku z koniecznością oczekiwania na podstawienie przez koleje państw wschodnich zamówionych wagonów szerokotorowych. Brak tych wagonów opóźnił przeładunek i dalszy transport towarów do miejsca przeznaczenia. Niedostępność wagonów szerokotorowych i wymuszony przez to przestój wagonów „P.” był spowodowany wprowadzeniem ograniczeń przewozowych w państwach wschodnich. W jego wyniku czasowo została wyłączona możliwość dostarczania wagonów szerokotorowych przez koleje tych państw. O wprowadzeniu tych ograniczeń Spółka została poinformowana już w trakcie realizacji przewozów, gdy towar znajdował się przy granicy w oczekiwaniu na przeładunek i nie istniała możliwość ich przerwania. Z powodu braku możliwości wyładowania towarów znajdujących się na wagonach „P.” na rampę, towary przez cały czas znajdowały się w wagonach. W związku z tym, że „P.” nie ponosi odpowiedzialności za niedostarczenie lub nieterminowe dostarczenie wagonów szerokotorowych przez koleje będące ich właścicielami, za cały okres postoju wagonów z towarem naliczyła opłatę według stawek wynikających z zawartej umowy.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał pytanie:

Czy opłaty naliczone przez „P.” za okres postoju wagonów z towarem, wynikłego z okoliczności przez Spółkę niezawinionych i niemożliwych do przewidzenia, można w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, całość poniesionych wydatków z tytułu opłat naliczonych przez „P.” za postój wagonów z przewożonym towarem można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. koszty poniesione z tego tytułu mieszczą się w definicji kosztów uzyskania przychodów sformułowanej w art. 15 ust. 1 ustawy.

Koszty, którymi została obciążona Spółka w związku z postojem wagonów, były bezpośrednio związane z prowadzoną działalnością gospodarczą polegającą na świadczeniu usług spedycyjno-transportowych. Postój wagonów w oczekiwaniu na przeładunek na wagony szerokotorowe był konieczny dla umożliwienia dalszego przewozu towarów do miejsca przeznaczenia. Koszty poniesione z tytułu przestoju były niezbędne dla wywiązania się przez Spółkę z przyjętych zleceń na usługi spedycyjno-transportowe. Ich realizacja skutkowała powstaniem przychodów z tego tytułu. Należy więc uznać, że koszty, którymi obciążono Spółkę w związku z postojem wagonów, zostały poniesione w celu zachowania źródła przychodów.

Mając na uwadze powyższe, w sytuacji, gdy Spółka w związku z niezawinionymi przez siebie okolicznościami obowiązana jest, zgodnie z umową zawartą z „P.”, ponieść koszty postoju wagonów z przewożonym towarem, wydatki na ich pokrycie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15. ust. 1 ustawy. Ponadto należy nadmienić, że koszty poniesione przez Spółkę z tytułu opłat za przestój wagonów należących do „P.”, mają charakter definitywny. Możliwość ich anulowania nie została uznana w postępowaniu reklamacyjnym. Obciążenie kosztami za postój wagonów jest udokumentowane fakturami wystawionymi przez „P.” na podstawie wykazu wagonogodzin pozostawania wagonów w dyspozycji nadawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) – dalej: ustawa – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Warunkiem koniecznym zakwalifikowania konkretnego wydatku do kosztu uzyskania przychodów jest występowanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

W kontekście powyższego, opłaty naliczone przez „P.” za okres postoju wagonów z towarem, wynikłego z okoliczności przez Spółkę niezawinionych i niemożliwych do przewidzenia, wypełniają dyspozycję ustawową „kosztów poniesionych w celu uzyskania przychodów” i mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta, co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej, powoduje, iż interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.