INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2008 r. (data wpływu 5 stycznia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 marca 2009 r. (data wpływu 9 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe, o ile zostaną spełnione niżej wymienione warunki.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej. Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, wezwano Wnioskodawcę pismem z dnia 24 lutego 2009 r. Nr ITPB2/415-18/09-2/AD do ich uzupełnienia. Wniosek uzupełniony został przez Pana pismem z dnia 6 marca 2009 r. (data wpływu 9 marca 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W zeznaniach o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za lata 2004-2007 (PIT-37) skorzystał Pan z ulgi podatkowej dotyczącej poniesionych wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych. W wyniku przeprowadzonych czynności sprawdzających organ podatkowy zakwestionował Panu powyższe odliczenia z uwagi, iż nie posiada Pan orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności. Nadmienia Pan, iż jest osobą niepełnosprawną posiadającą orzeczenie lekarza rzeczoznawcy Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Decyzją Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego od 31 marca 2002 r. do 28 lutego 2010 r. przyznano Panu rentę rolniczą z tytułu całkowitej niezdolności do pracy gospodarstwie rolnym, którą w latach 2004-2007 otrzymywał Pan nieprzerwanie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie orzeczenia lekarza rzeczoznawcy Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego ma Pan prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej...

Zdaniem Wnioskodawcy, posiada on prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej na podstawie orzeczenia lekarza rzeczoznawcy Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, w którego to uzasadnieniu stwierdzono całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym. Dodatkowo wskazuje Pan, iż przepisy stanowią, że trzeba posiadać decyzję przyznającą rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, którą to Pan posiada. Wobec tego w Pana opinii przysługuje mu prawo skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe, o ile zostaną spełnione niżej wymienione warunki.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż jest Pan osobą niepełnosprawną posiadającą orzeczenie lekarza rzeczoznawcy Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Decyzją Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego od 31 marca 2002 r. do 28 lutego 2010 r. przyznano Panu rentę rolniczą z tytułu całkowitej niezdolności do pracy gospodarstwie rolnym, którą w latach 2004-2007 otrzymywał Pan nieprzerwanie.

Mając zatem na uwadze stan faktyczny i prawny obowiązujący w ww. zakresie, uprawnionym jest stwierdzenie, iż w latach 2004-2007 posiadał Pan orzeczenie wymagane do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Niemniej wskazać należy, iż prawo do odliczenia pewnej grupy wydatków ograniczone zostało do osób zaliczonych do I lub II grupy inwalidztwa, przez które rozumie się osoby wymienione w art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz. U. z 2008 Nr 14, poz. 92), osoby o stałej albo długotrwałej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym uznaje się za niepełnosprawne, z tym że osoby, którym przysługuje zasiłek pielęgnacyjny, traktuje się jako zaliczone do znacznego stopnia niepełnosprawności, zaś pozostałe osoby traktuje się jako zaliczone do lekkiego stopnia niepełnosprawności. Natomiast z art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz. U. z 2004 r. Nr 92, poz. 353) wynika iż, dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia (...).

Jak wynika z analizy stanu faktycznego w stosunku do Pana orzeczono okresową całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym i jednocześnie nie stwierdzono niezdolności do samodzielnej egzystencji.

W świetle omawianych przepisów osoby posiadające orzeczenie tej treści traktuje się jako zaliczone do lekkiego stopnia niepełnosprawności, a nie do stopnia znacznego czy też umiarkowanego (odpowiednio I lub II grupa inwalidztwa).

Zatem, mając na uwadze stan faktyczny i prawny obowiązujący w ww. zakresie stwierdzić należy, iż przysługiwało Panu prawo do odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz związanych z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, poza przypadkami wymienionymi w art. 26 ust. 7a pkt 7-9 oraz w pkt 13-14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w których to osoba dokonująca odliczenia winna posiadać orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, kwalifikujące ją do I lub II grupy inwalidztwa. Odliczenia te dotyczą wydatków poniesionych na:

1. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł (pkt 7),
2. utrzymanie przez osoby niewidome, o których mowa w pkt 7, psa przewodnika – w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty określonej w pkt 7 (pkt 8),
3. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa (pkt 9),
4. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
   
   
   1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
   2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a) (pkt 13),
      
      
5. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł (pkt 14).

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.