Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP1/443-864/12-3/RG
z 17 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 31 października 2012 r. (data wpływu 05 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT do usług wstępu do kin na podstawie sprzedawanych biletów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT do usług wstępu do kin na podstawie sprzedawanych biletów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

… [dalej: Spółka lub Wnioskodawca] jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług [dalej: VAT].

Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą między innymi na prowadzeniu sieci kin i świadczeniu usług kinowych (wstępu do kin), w związku z czym dokonuje sprzedaży biletów wstępu do kin na wyświetlane w nich filmy.

Działalność Wnioskodawcy prowadzona jest na terenie całej Polski. Nabywcami sprzedawanych przez Spółkę biletów do kin są głównie osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 i poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy o VAT stanowi: podstawę prawną stosowania przez Spółkę obniżonej stawki VAT (obecnie 8%) do usług wstępu do kin na podstawie sprzedawanych biletów w celu obejrzenia wyświetlanych w nich filmów?

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 41 ust 2 w zw. z art. 146a pkt 2 i poz. 182 załącznika nr 3 ustawy o VAT stanowi podstawę prawną stosowania obniżonej stawki VAT do usług wstępu do kin na podstawie sprzedawanych biletów w celu obejrzenia wyświetlanych w nich filmów.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT podstawowa stawka VAT wynosi obecnie 23%.

Natomiast zgodnie z art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do tej ustawy stawka podatku wynosi obecnie 8%. Załącznik nr 3 do ustawy o VAT zawiera wykaz towarów i usług, których sprzedaż podlega opodatkowaniu VAT według preferencyjnej (obniżonej) stawki VAT.

W poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy o VAT przewidziano, że obniżona stawka VAT jest stosowana do: „usług kulturalnych i rozrywkowych - wyłącznie w zakresie wstępu:

1. na widowiska artystyczne, włączając przedstawienia cyrkowe,
2. do obiektów kulturalnych.”
   
   

Co istotne, obniżona stawka VAT jest stosowana do wszelkich usług mieszczących się w zakresie określonym w powyższym przepisie, bez względu na klasyfikację danej usługi do określonej kategorii dla celów statystycznych. Przepis ten nie uzależnia bowiem stosowania stawki obniżonej od zaklasyfikowania usługi do określonego grupowania PKWiU.

Zatem z punktu widzenia oceny czy usługi kinowe świadczone przez Wnioskodawcę mogą podlegać opodatkowaniu VAT według preferencyjnej stawki VAT na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 46a pkt 2 i poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy o VAT istotne jest wyłącznie to, czy usługi te spełniają przesłanki wynikające z brzmienia przedmiotowego przepisu.

Analiza poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy o VAT prowadzi do wniosku, że przepis ten znajduje zastosowanie do usług spełniających łącznie następujące warunki:

1. świadczona usługa jest usługą kulturalną lub rozrywkową, oraz
2. odpłatność dotyczy samego wstępu do obiektu (bądź na widowisko), oraz
3. w przypadku podpunktu 2 - przedmiotowa usługa jest świadczona w obiekcie kulturalnym.
   
   

Ad 1. Usługa kinowa jako usługa z zakresu usług kulturalnych i rozrywkowych.

W ocenie Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że usługa polegająca na umożliwieniu usługobiorcy (nabywcy biletu) wstępu do kina w celu obejrzenia filmu jest usługą mieszczącą się w pojęciu usług kulturalnych i rozrywkowych. Zgodnie z definicją słownikową (internetowy słownik języka polskiego http://sip.pwn.oh „rozrywka” jest zdefiniowana jako „to, co służy odprężeniu, wypoczynkowi”. Natomiast w przypadku sprzedaży biletów na filmy o wysokich walorach artystycznych, bądź filmy prezentowane w ramach różnego rodzaju tematycznych festiwali filmowych, usługa taka może mieć również charakter usługi kulturalnej. „Kulturą” w myśl definicji słownikowej jest „materialna i umysłowa działalność społeczeństw oraz jej wytwory”.

Na charakter kulturalny usługi kinowej wskazują przepisy ustawy z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. 2012 Nr 406 j.t.). Ustawa ta w art. 2 stanowi, że „formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury”. Potwierdza to, że usługi kinowe powinny być postrzegane jako działalność o charakterze kulturalnym. W myśl art. 1 ust. 1 powołanej ustawy działalność kulturalna polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury.

Ponadto, w wielu mniejszych miejscowościach kino stanowi jedno z nielicznych miejsc dostarczających rozrywkę oraz umożliwiających obcowanie z kulturą. Filmy prezentowane w kinach jako nośniki zarówno kultury jak i rozrywki stanowią również niewątpliwie alternatywę dla spędzania czasu z wykorzystaniem mediów internetowych czy telewizyjnych.

Co prawda poz. 182 załącznika do ustawy o VAT nie wymienia wprost usług kinowych, niemniej jednak przepis ten nie wskazuje także na jakąkolwiek inną konkretną kategorię usług kulturalnych czy rozrywkowych. Przepis odnosi się ogólnie do usług kulturalnych i rozrywkowych - wyłącznie w zakresie wstępu na „widowiska artystyczne” oraz do „obiektów kulturalnych”. W tym kontekście pierwszy z wymienionych warunków należy uznać za spełniony – usługi wstępu do kina mieszczą się w kategorii usług kulturalnych i rozrywkowych.

W ocenie Wnioskodawcy, dla ustalenia zakresu usług objętych poz. 182 załącznika do ustawy o VAT należy odwołać się do przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. 2006. 347.1, ze zm.) [dalej: Dyrektywa VAT]. Zgodnie z art. 98 Dyrektywy VAT państwa członkowskie mogą. stosować jedną lub dwie stawki obniżone, przy czym stawki obniżone mają zastosowanie wyłącznie do dostaw towarów i świadczenia usług, których kategorie są określone w załączniku III do tej Dyrektywy. Załącznik nr III do Dyrektywy VAT („Wykaz dostaw towarów i świadczenia usług, do których można zastosować stawki obniżone, o których mowa w art. 98.”) wskazuje w pkt 7 następujące kategorie usług: „wstęp na przedstawienia, do teatrów, cyrków, na targi, do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na koncerty, do muzeów, ogrodów zoologicznych, kin, na wystawy oraz podobne imprezy i obiekty kulturalne”.

Ujęcie na gruncie przepisów Dyrektywy VAT usług wstępu do kin w tej samej kategorii (i w tej samej podstawie prawnej dla zastosowania obniżonej stawki VAT) co usługi wstępu do teatrów, muzeów, parków rozrywki, czy na koncerty, przedstawienia, oznacza, że usługi kinowe powinny być traktowane na gruncie polskich przepisów (poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy o VAT) jako jeden z rodzajów usług kulturalnych i rozrywkowych, podlegających opodatkowaniu według obniżonej stawki VAT. Przepis ten powinien być bowiem interpretowany w świetle regulacji unijnej, która stanowi podstawę jego implementacji do prawa krajowego.

Fakt, iż poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy o VAT stanowi implementację pkt 7 załącznika III do Dyrektywy VAT wynika m.in. z faktu, iż stanowi on podstawę prawną dla stosowania stawki 8% w odniesieniu do usług wstępu do teatrów czy sal koncertowych. Powyższe potwierdza, że przepis ten stanowi również podstawę dla zastosowania obniżonej stawki VAT do usług wstępu do kin.

W związku z powyższym, ocena czy świadczone przez Spółkę usługi kinowe mogą korzystać z preferencyjnej stawki VAT na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 i poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy o VAT powinna być dokonywana z uwzględnieniem brzmienia powołanego przepisu Dyrektywy VAT. Taka interpretacja omawianych przepisów niewątpliwie uzasadnia stosowanie do przedmiotowych usług Spółki obniżonej stawki VAT.

Ad 2. Usługa kinowa jako usługa wstępu

W ocenie Wnioskodawcy, nie budzi także wątpliwości, że świadczone przez Spółkę usługi są usługami w zakresie wstępu, o których mowa w poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy o VAT. Zgodnie z definicją umieszczoną w słowniku języka polskiego (www.sjp.pl) „wstęp” to możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś. Spółka pobiera wynagrodzenie za świadczoną usługę poprzez wydanie nabywcy biletu uprawniającego go do wstępu do kina na konkretny film. Przekazywany w zamian za opłatę bilet stanowi dla nabywcy prawo wstępu do konkretnego obiektu w konkretnym czasie w celu obejrzenia danego filmu. Odpłatność dotyczy zatem samego wstępu do kina w celu obejrzenia filmu wybranego przez klienta.

Co ważne, na gruncie Dyrektywy VAT usługi kinowe zostały jednoznacznie powiązane z „usługami wstępu”. Zgodnie ze wspomnianym pkt 7 w załączniku nr III do Dyrektywy VAT obniżonej stawce VAT podlegają bowiem następujące usługi: „wstęp na przedstawienia, do teatrów, cyrków, na targi, do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na koncerty, do muzeów, ogrodów zoologicznych, kin, na wystawy oraz podobne imprezy i obiekty kulturalne”. Brzmienie powyższej regulacji nie pozostawia wątpliwości, że usługi w zakresie wstępu do kina w celu obejrzenia filmu na podstawie wydanego nabywcy biletu stanowią rodzaj usług wstępu do określonego obiektu po wcześniejszym uiszczeniu opłaty za tenże wstęp.

Powyższy wniosek zostaje potwierdzony w orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej [dalej: TSUE] z 18 marca 2010 r. w sprawie C-3/09 Erotic Center BVBA. W orzeczeniu tym TSUE wskazał, że „poszczególne wydarzenia i obiekty wymienione w kategorii 7 akapit pierwszy załącznika H do szóstej dyrektywy łączy w szczególności to, że są one dostępne dla publiczności po uprzednim zapłaceniu za wstęp, co przyznaje ogółowi osób, które zapłaciły za wstęp, prawo do zbiorowego korzystania ze świadczeń kulturalnych i rozrywkowych właściwych tym wydarzeniom lub obiektom.” Kategoria 7 w załączniku H do tzw. Szóstej Dyrektywy [tj. VI Dyrektywa 77/388/EWG z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. L 145, s. 1)] stanowiła odpowiednik punktu 7 w załączniku III obowiązującej obecnie Dyrektywie VAT.

Potwierdzenia, iż usługi kinowe mogą podlegać opodatkowaniu według preferencyjnej stawki VAT na podstawie poz. 182 załącznika 3 do ustawy o VAT w pośredni sposób dostarczają także niektóre orzeczenia sądów administracyjnych oraz interpretacje organów podatkowych.

Przykładowo, w orzeczeniu z 8 maja 2012 r. (sygn. III SA/GI 1543/11) WSA w Gliwicach dokonał oceny zakresu pojęcia „usługi w zakresie wstępu”. Orzeczenie to dotyczyło możliwości zastosowania preferencyjnej stawki VAT do usług siłowni, solarium i zajęć fitness na podstawie poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy o VAT wskazującej na „Pozostałe usługi związane z rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu (bez względu na symbol PKWiU).” W przedmiotowym wyroku WSA w Gliwicach uznał, że usługi tego rodzaju nie stanowią usług wstępu, a zatem nie podlegają opodatkowaniu VAT według stawki preferencyjnej. Co istotne, uzasadniając swoje stanowisko sąd przeciwstawił wstęp do siłowni/fitness i solarium usługom wstępu do kin, uznając że jedynie te ostatnie mieszczą się w pojęciu „usługi w zakresie wstępu”.

Powyższa konkluzja sądu pośrednio potwierdza, że usługi kinowe są usługami „w zakresie wstępu”, a w konsekwencji mogą korzystać z preferencyjnego opodatkowania w oparciu o poz. 182 załącznika do ustawy o VAT - jako usługi wstępu do obiektów kulturalnych. Sąd stwierdził mianowicie, że „wstęp należy rozumieć zatem jako możliwość wejścia „gdzieś”, co nie jest równoznaczne z możliwością korzystania z dostępnych tam urządzeń. (...) Wstęp na siłownie. do solarium, na zajęcia fitness, czy też wstęp na masaż nie uprawnia korzystającego do wstępu jedynie w sensie wejścia gdzieś, jak to ma miejsce np. w przypadku kupienia biletu do kina, lecz obejmuje również czynne uczestnictwo w zajęciach sportowo - rekreacyjnych, a więc korzystanie z kompleksowej usługi siłownia/fitness, solarium i masaż.” Sąd stwierdził również, że „opłaty pobierane za uczestnictwo w zajęciach fitness i korzystanie z urządzeń siłowni, służących poprawie kondycji fizycznej, nie mogą być uznane za opłatę za wstęp, lecz przede wszystkim za możliwość korzystania z dostępnych urządzeń (...). W związku z tym Spółce na sprzedaż biletów na zajęcia fitness, siłownię, saunę i solarium i masaż nie przysługuje uprawnienie do zastosowania preferencyjnej 8% stawki podatku (...).” Ponieważ sąd przeciwstawił usługom siłowni usługi wstępu do kin, można na tej podstawie dojść do wniosku, że te ostatnie podlegają opodatkowaniu według preferencyjnej stawki VAT jako usługi w zakresie wstępu, a zatem na podstawie poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

Podobny sposób argumentacji pojawia się w szeregu interpretacji indywidualnych wydanych przez orany podatkowe w odniesieniu do usług wstępu na siłownię/fitness. Przykładowo, w interpretacji z 10 kwietnia 2012 r. (sygn. ITPP1/443-1717/11/JJ) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy stwierdził, że „pojęcia usług w zakresie wstępu (o którym mowa w poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy) nie można utożsamiać z pojęciem „biletu wstępu” uprawniającego do uczestniczenia w zajęciach sportowo-rekreacyjnych (bądź korzystania z udostępnionych urządzeń), które prowadzone są na zasadzie czynnego uczestnictwa. Wstęp na siłownie nie uprawnia korzystającego do wstępu jedynie w sensie wejścia gdzieś, jak to ma miejsce w przypadku kupienia biletu do kina, lecz obejmuje również czynne uczestnictwo, ściślej korzystanie z urządzeń.” Analogiczne stanowisko zostało wyrażone m. in. w interpretacjach: Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 lipca 2012 r. (sygn. IPPP1/443-454/12-2/PR) oraz z 9 stycznia 2012 r. (sygn. IPPP2/443-1149/11-4/IG), jak również w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 29 czerwca 2012 r. (sygn. IBPP2/443-622/12/IK).

Ad 3. Kino jako obiekt kulturalny

Na gruncie ustawy o VAT brak jest definicji pojęcia obiekt kulturalny zastosowanego przez ustawodawcę w poz. 182 załącznika 3 do tej ustawy. Pojęcie to nie zostało także zdefiniowane na gruncie innych aktów prawnych, w szczególności brak jest definicji tego pojęcia w ustawie z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Jak już wskazano powyżej, przepisy tej ustawy potwierdzają, że działalność kina jest traktowana jako działalność o charakterze kulturalnym (zgodnie z art. 2 „formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury.”). Konsekwencją takiego określenia działalności kinowej jest uznanie obiektu kinowego za obiekt kulturalny.

Za potraktowaniem kina jako obiektu kulturalnego w rozumieniu poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy o VAT przemawia jednoznacznie brzmienie wspomnianego wcześniej pkt 7 załącznika III do Dyrektywy VAT. Zgodnie z tą regulacją obniżonej stawce VAT podlegają bowiem usługi w zakresie „wstępu na przedstawienia, do teatrów, cyrków, na targi, do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na koncerty, do muzeów zoologicznych,, ogrodów kin, na wystawy oraz podobne imprezy i obiekty kulturalne” Wykładnia językowa powyższego przepisu wprost potwierdza , że kino jest rodzajem „obiektu kulturalnego”.

Traktowanie kin jako „obiektów kulturalnych” zostało wprost potwierdzone w orzeczeniu TSUE z 18 marca 2010 r. w sprawie C-3/09 Erotic Center BVBA. W wyroku tym TSUE uznał, że „kategoria 7 akapit pierwszy załącznika H do szóstej dyrektywy dotyczy „wstępu” na różne wydarzenia kulturalne oraz do różnych obiektów kulturalnych i rozrywkowych, które zostały tam wymienione (....). włączając w to w szczególności kina”.

Dodatkowo warto zaznaczyć, że zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. 2010 Nr 242 poz. 1622.) w kategorii 107 „Budynki oświaty, nauki i kultury oraz budynki sportowe mieści się pozycja „kina, sale koncertowe, opery, teatry (w tym teatry muzyczne) itp.”. Niewątpliwie obiekty kinowe nie mogą być uznane za budynki oświaty, nauki ani też za budynki sportowe, co oznacza, że zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych kina mieszczą się w kategorii budynków kultury.

Powyższy wniosek został również potwierdzony w orzeczeniu WSA w Gliwicach z 7 września 2009 r. (sygn. III SA/Gl 536/09) wydanym na gruncie ustawy o VAT, w którym sąd za przykłady obiektów kulturalnych wskazał: teatry, kina i sale koncertowe. Orzeczenie to nie dotyczyło co prawda stosowania stawki 8% do usług kinowych., lecz zakresu zwolnienia od podatku VAT dla usług świadczonych przez twórców i artystów oraz ich współpracowników. Natomiast sąd powołał się na pojęcie „obiekty kulturalne” dokonując oceny związku danych czynności z działalnością kulturalną, która korzystać może ze zwolnienia od podatku VAT. Niemniej jednak, wskazanie wprost przez sąd wśród obiektów kulturalnych również kin potwierdza, że usługi wstępu do kin (jako wstępu do obiektów kulturalnych) podlegają opodatkowaniu VAT według obniżonej stawki VAT w oparciu o poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej argumenty, w ocenie Spółki, świadczone przez nią usługi polegające na sprzedaży biletów do kin spełniają warunki zastosowania preferencyjnej 8% stawki VAT na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 i poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy zostało jednoznacznie potwierdzone w piśmie podpisanym przez Dyrektora Departamentu Podatku od Towarów i Usług Ministerstwa Finansów nr PT3/0301/1-57/448/LBE/11/12/PT-788 z 18 października 2012 r. adresowanym do p. Pawła Śwista reprezentanta Polskiego Stowarzyszenia Nowe Kina, które stanowiło odpowiedź na wystąpienie Stowarzyszenia z 10 października. W piśmie tym przedstawiciel Ministra Finansów jednoznacznie stwierdza, że „zgodnie z art. 41 ust. 2 w związku z art. 146a pkt 2 i poz. 182 pkt 2 załącznika nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2011 r. i podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177. poz. 1054), opodatkowaniu 8% stawka podatku od towarów i usług podlegają usługi kulturalne i rozrywkowe - wyłącznie w zakresie wstępu do obiektów kulturalnych. Tym samym usługa kulturalna (rozrywkowa) polegająca na umożliwianiu widzowi wstępu do obiektu kulturalnego takiego jak np. kino (celem obejrzenia przez niego filmu) podlega opodatkowaniu 8% stawką podatku od towarów i usług.". Przedmiotowe pismo Ministra Finansów stanowi załącznik do niniejszego wniosku.

W związku z powyższym, Spółka wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o którym mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zatem przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Załącznik nr 3 do ustawy o VAT zawiera wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%.

W pozycji 182 załącznika wymienione zostały, bez względu na symbol PKWiU „Usługi kulturalne i rozrywkowe - wyłącznie w zakresie wstępu:

1. na widowiska artystyczne, włączając przedstawienia cyrkowe,
2. do obiektów kulturalnych”.
   
   

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu stawką podatku VAT w wys. 8% podlegają m. in. usługi kulturalne w zakresie wstępu do obiektów kulturalnych.

Z wniosku wynika, Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą między innymi na prowadzeniu sieci kin i świadczeniu usług kinowych (wstępu do kin), w związku z czym dokonuje sprzedaży biletów wstępu do kin na wyświetlane w nich filmy. Działalność Wnioskodawcy prowadzona jest na terenie całej Polski. Nabywcami sprzedawanych przez Spółkę biletów do kin są głównie osoby fizyczne nie prowadzące działalności gospodarczej.

Dla oceny, czy przedmiotowe usługi spełniają warunki do uznania ich za usługi, o których mowa w poz. 182 ww. załącznika należy wykazać, że są to usługi kulturalne, a także że są usługami w zakresie wstępu do obiektów kulturalnych.

Wskazana pozycja załącznika obejmuje usługi kulturalne i rozrywkowe bez względu na symbol PKWiU. Należy zatem stwierdzić, iż każda usługa z grupy usług sklasyfikowanych w PKWiU jako usługi „kulturalne i rozrywkowe” - po spełnieniu dodatkowych warunków określonych w poz. 182 załącznika - korzysta z preferencyjnej stawki podatku VAT.

W opinii tut. Organu, w kontekście ww. usług uznać należy, iż kino jest obiektem kulturalnym.

Zgodnie bowiem z art. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 406) działalność kulturalna polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury.

W myśl art. 2 ww. ustawy, formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury.

Stosownie do art. 3 ww. ustawy działalność kulturalną mogą prowadzić osoby prawne, osoby fizyczne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej.

Ponadto zasadne jest również odniesienie do ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz. U. Nr 132, poz. 1111 ze zm.). Art. 3 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż państwo sprawuje mecenat nad działalnością w dziedzinie kinematografii, jako części kultury narodowej, polegający w szczególności na wspieraniu produkcji i promocji filmu, upowszechnianiu kultury filmowej oraz ochronie dziedzictwa kulturalnego w dziedzinie filmu.

Ponadto kinematografia obejmuje twórczość filmową, produkcję filmów, usługi filmowe, dystrybucję i rozpowszechnianie filmów, w tym działalność kin, upowszechnianie kultury filmowej, promocję polskiej twórczości filmowej oraz gromadzenie, ochronę i upowszechnianie zasobów sztuki filmowej (art. 3 ust. 2 ustawy).

Na podstawie powołanych wyżej przepisów zgodzić należy się ze stwierdzeniem, iż kinematografia jest częścią kultury narodowej. Elementem kinematografii jest dystrybucja i rozpowszechnianie filmów, w tym działalność kin. Zatem działalność kin w zakresie dystrybucji, wyświetlania i rozpowszechniania filmów niewątpliwie stanowi działalność kulturalną.

Ponadto kina sklasyfikowane zostały w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316) - w grupie 126 („Ogólnodostępne obiekty kulturalne, budynki o charakterze edukacyjnym, budynki szpitali i zakładów opieki medycznej oraz budynki kultury fizycznej”), w klasie 1261 („Ogólnodostępne obiekty kulturalne”).

Uwzględniając powyższe okoliczności należy stwierdzić, że kino stanowi obiekt kulturalny, Spółka wykonuje zatem usługi związane z działalnością obiektów kulturalnych, a te z kolei są częścią usług kulturalnych i rozrywkowych, o których mowa w poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy o VAT. Spełniona została więc pierwsza przesłanka pozwalająca uznać usługi Spółki za usługi, o których mowa w poz. 182 ww. załącznika - świadczone usługi stanowią „usługi kulturalne i rozrywkowe”.

Jak wcześniej wskazano kino jest obiektem kulturalnym, a ponadto z wniosku wynika, że Spółka sprzedaje swoim klientom bilety wstępu do kina, uprawniające do obejrzenia danego filmu.

Ustawodawca nie określił form ani kategorii „wstępu”, które objął 8% stawką podatku. Pod pojęciem „wstępu” określonym w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., strona internetowa - www.sjp.pwn.pl) rozumieć należy możliwość wejścia gdzieś.

Wstęp należy rozumieć zatem jako możliwość wejścia „gdzieś”, co nie jest równoznaczne z możliwością korzystania z dostępnych tam urządzeń. Opłata za wstęp jest opłatą wnoszoną przez np. kibica, co do zasady, za uczestniczenie w imprezie poprzez np. oglądanie (uczestnictwo bierne).

W przedmiotowej sprawie spełnione są zatem warunki pozwalające uznać usługi Spółki za usługi, o których mowa w poz. 182 ww. załącznika.

Podsumowując świadczone przez Spółkę usługi wstępu do kin na podstawie sprzedawanych biletów w celu obejrzenia wyświetlanych w nich filmów są usługami, o których mowa w poz. 182 załącznika nr 3 do ustawy o VAT. Usługi te podlegają zatem do dnia 31 grudnia 2013r. opodatkowaniu podatkiem VAT według preferencyjnej stawki w wysokości 8%.

Wobec powyższego stanowisko Spółki należało zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnośnie dokumentów stanowiących załączniki do wniosku, tutejszy organ pragnie w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny przesłanych załączników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.