INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 17.10.2008r. (data wpływu 23.10.2008r.), uzupełnionym na wezwanie z dnia 04.12.2008r. pełnomocnictwem ( data wpływu 18.12.2008r) oraz pismem z dnia 26.01.2009r. uzupełniającym własne stanowisko, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na świadczenia dla pracowników w ramach BHP - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.10.2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na świadczenia dla pracowników w ramach BHP.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zatrudnia 8 pracowników , którym w ramach świadczeń BHP zagwarantowanych w Zakładowym Regulaminie Pracy kupuje herbatę, kawę, soki, cukier i słodycze. Wydatki związane z zakupem powyższych produktów są księgowane w kwocie brutto w kosztach niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym powstaje pytanie:

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę na powyższe zakupy dla pracowników może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem Spółki, powyższe wydatki może zaliczyć kosztów uzyskania przychodów. Wewnętrzny regulamin firmy w 2008r. został wzbogacony o zapis, który mówi, że pracodawca zapewnia pracownikom dostęp do artykułów spożywczych takich jak: kawa, herbata, cukier, soki, batony czekoladowe. W ocenie Spółki pomiędzy kosztami związanymi z wydatkami na wymienione artykuły spożywcze występuje związek przyczynowo-skutkowy z przychodami firmy. Pracownicy firmy wykonują pracę koncepcyjną, wymagającą dużego skupienia. Dlatego wskazane jest, aby w czasie przerw regeneracyjnych dostarczali do organizmu cukier w postaci napojów i słodyczy Odżywiony umysł działa sprawniej, jest bardziej efektywny i popełnia mniej błędów. Korzyści wynikające ze zwiększonej wydajności, wielokrotnie przewyższają wydatki na wspomniane artykuły spożywcze.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( Dz. U. z 2000r., nr 54, poz.654 z późn. zm.), za koszty uzyskania przychodów uznaje koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem, aby wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, winien pozostawać w związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą Podatnika oraz nie może zostać wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów. W związku z powyższą definicją do kosztów uzyskania przychodów można również zaliczyć wydatki zarówno bezpośrednie wynikające z zatrudnienia jak i pośrednie ponoszone przez pracodawców na rzecz swoich pracowników. Tzw. koszty pracownicze obejmują przede wszystkim wynagrodzenia i inne wypłaty pieniężne. Przepisy prawa pracy, w tym przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. – Kodeks Pracy ( t.j. Dz. U. z 1998r. nr 21, poz. 94 z późn. zm.) w art. 207 k.p. nakładają na pracodawcę odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy. Pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych ( art. 232 kodeksu pracy ). Ze stanu przedstawionego we wniosku nie wynika, aby Spółka jako pracodawca była zobligowana do zapewnienia zatrudnionym w niej pracownikom odpowiednich posiłków i napojów zgodnie z przepisami o bezpieczeństwie i higienie pracy na mocy art. 232 k.p i wydanego na jego podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów ( Dz. U. nr 60, poz. 279 z późn. zm.).

Generalnie jednak w ocenie Organu świadczenia na rzecz pracowników są kosztem uzyskania przychodów pracodawcy niezależnie od tego , czy podstawą ich wypłaty jest Kodeks Pracy, wydane na jego podstawie przepisy wykonawcze, układ zbiorowy pracy czy też regulamin pracy, chyba, że przepisy w sposób wyraźny taką możliwość ograniczają lub wyłączają. Zatem o kwalifikacji wydatków ponoszonych na rzecz pracowników do kosztów uzyskania przychodów powinny decydować przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowej sprawie wydatki ponoszone przez Spółkę będą miały pośredni wpływ na uzyskiwanie przez Spółkę przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej. Pracodawca bowiem zapewniając pracownikom wykonującym pracę koncepcyjną, wymagającą dużego skupienia, warunki w postaci zagwarantowania im napojów i słodyczy generuje tym samym wyższe przychody poprzez bardziej efektywną i wydajną pracę pracowników. Przedmiotowe wydatki na rzecz pracowników będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Kosztem uzyskania przychodów jest rzeczywisty wydatek poniesiony przez pracodawcę na jego zakup, odpowiednio udokumentowany.

Wobec powyższego w świetle obowiązującego prawa podatkowego ocena prawna wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock