Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1225/12/BG
z 27 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 czerwca 2012 r. Sygn. akt II FSK 2411/10 oddalającym skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 20 lipca 2010 r. Sygn. akt I SA/GL 301/10 uchylającego interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów, wniosku z dnia 28 lipca 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 03 sierpnia 2009 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione w ww. wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru i odprowadzenia podatku u źródła przez płatnika na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 sierpnia 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru i odprowadzenia podatku u źródła przez płatnika na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W dniu 30 października 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPBI/2/423-915/09/BG, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona w dniu 30 października 2009 r.

Pismem z dnia 12 listopada 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 17 listopada 2009 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z dnia 17 grudnia 2009 r. Znak: IBPBI/2/423W-133/09/BG odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona w dniu 21 grudnia 2009 r. Pismem z dnia 19 stycznia 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 25 stycznia 2010 r.), wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, pismem z dnia 24 lutego 2010 r. udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 20 lipca 2010 r. Sygn. akt I SA/GL 301/10 uchylił zaskarżoną interpretację. Od ww. wyroku tut. Organ wniósł skargę kasacyjną. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 12 czerwca 2012 r. Sygn. akt II FSK 2411/10 oddalił skargę kasacyjną. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach wraz z aktami sprawy wpłynął do tut. Organu w dniu 25 września 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Bank nabywa od kontrahenta zagranicznego z siedzibą w Wielkiej Brytanii prawo do korzystania/użytkowania programu komputerowego (licencja), za które ponosi tzw. opłatę licencyjną.

W świetle powyższego stanu faktycznego Bank wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska, przy zastosowaniu aktualnie obowiązujących przepisów i orzecznictwa administracyjnego - a mianowicie czy na Banku nie ciążą obowiązki płatnika związane z pobraniem i odprowadzeniem do polskiego urzędu skarbowego zryczałtowanego podatku dochodowego - tzw. podatku u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów. Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie mieć Konwencja z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych - a konkretnie jej art. 12. Przepis art. 12 ust. 3 w/powołanej Konwencji zawiera definicję należności licencyjnych, zgodnie z którą określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Konfrontacja „należności licencyjnych" zdefiniowanych w art. 21 ust.1 pkt 1 polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz w w/cytowanym art. 12 ust. 3 Konwencji prowadzi do wniosku, iż zakres tego pojęcia jest różny w świetle obu powołanych definicji - tzn. Konwencja określa je w sposób węższy, nie wymieniając wprost należności z tytułu użytkowania programu komputerowego. Koniecznym jest zatem ustalenie, czy program komputerowy można uznać za „dzieło literackie, artystyczne lub naukowe", o jakim mówi art. 12 ust. 3 Konwencji. Definicji tych pojęć nie zawiera niestety art. 3 ust. 1 Konwencji, co oznacza, iż ich znaczenie powinno być ustalone zgodnie z regułą zawartą w art. 3 ust. 2 Konwencji - czyli w oparciu o ustawodawstwo wewnętrzne tego kraju, który wywodzi skutki podatkowe. Oznacza to, że kwestia zakwalifikowania programu komputerowego jako - ewentualnie - „dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego" powinna być oceniana na gruncie polskiej ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, albowiem art. 1 ust. 2 pkt 1 tej ustawy wprost wymienia program komputerowy jako utwór będący przedmiotem prawa autorskiego. Systematyka ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych dowodzi, iż program komputerowy jest traktowany jako utwór odrębny od utworu literackiego, artystycznego, czy pracy naukowej, ergo odrębny, samodzielny przedmiot regulacji tejże ustawy. Wskazuje na to treść art. 1, który wymienia poszczególne kategorie utworów wprost wyodrębniając program komputerowy od utworu literackiego czy naukowego, czy też plastycznego i muzycznego (artystycznego). Ponadto odrębność prawną programu komputerowego podkreśla rozdział 7 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, zatytułowany: „Przepisy szczególne dotyczące programów komputerowych", w którego art. 74 ust.1 czytamy, iż: „Programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie /.../". A zatem w świetle polskiej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych - prawa autorskie do programów komputerowych nie mieszczą się w pojęciu praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej. Dodatkowo należy wskazać, iż niektóre z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania - np. umowa z Portugalią, Republiką Kazachstanu, czy Republiką Kirgiską - expressis verbis zaliczają do „należności licencyjnych należności z tytułu użytkowania programu komputerowego, w przeciwieństwie do analizowanej Konwencji z Wielką Brytanią co tym samym pozwala postawić tezę, że brak w Konwencji odwołania wprost do programu komputerowego oznacza intencję nieobjęcia zakresem „należności licencyjnych" opłat z tytułu użytkowania programu komputerowego.

Konkludując - biorąc pod uwagę, iż programy komputerowe nie mieszczą się w pojęciu dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego należy uznać, iż opłaty licencyjne za nie uiszczane nie są „należnościami licencyjnymi", o których mowa w art. 12 ust. 3 Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych - i jako nie wymienione w hipotezie tej normy - nie podlegają opodatkowaniu w Polsce podatkiem u źródła. W związku z czym na Banku dokonującym wypłaty takich świadczeń nie ciąży obowiązek poboru i odprowadzania do polskiego organu podatkowego podatku u źródła. Bank wyrażając przedstawione stanowisko uwzględnił liczne orzeczenia sądów administracyjnych wydawane w podobnym stanie faktycznym i prawnym, w tym orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 czerwca 2009 r. sygn. akt II FSK 276/08.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 30 października 2009 r. Znak: IBPBI/2/423-915/09/BG, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Wnioskodawca zaskarżył, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 20 lipca 2010 r. Sygn. akt I SA/GL 301/10 uchylił zaskarżoną interpretację. W uzasadnieniu ww. wyroku Sąd wskazał, że skargę Spółki należało uwzględnić.

Zdaniem Sądu, „polska ustawa podatkowa przewiduje w art. 21 ust. 1 pkt 1 opodatkowanie podatkiem u źródła stosunkowo szeroki katalog czynności, dla rozstrzygnięcia spornego problemu w niniejszej sprawie konieczne jest ustalenie, czy umowa łącząca Polskę z krajem kontrahenta wnioskodawcy nie przewiduje innego rozwiązania. Taką umową jest Konwencja z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzeczypospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. nr 250, poz. 1840).

W opinii Sądu, „z porównania definicji należności licencyjnych z art. 21 ust. 1 pkt 1 polskiej ustawy (updop) oraz definicji wynikającej z art. 12 ust. 3 Konwencji wypływa wniosek, że zakres tego pojęcia jest różny w świetle obu powołanych definicji - Konwencja określa je w sposób węższy, tzn. nie wymienia ona wprost należności z tytułu użytkowania programu komputerowego.

Istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy jest zatem ustalenie, czy program komputerowy można uznać za "dzieło literackie, artystyczne lub naukowe" w rozumieniu art. 12 ust. 3 Konwencji. Art. 3 ust. 1 Konwencji nie definiuje tych pojęć, dlatego też zgodnie z regułą wyrażoną w art. 3 ust. 2 Konwencji ich znaczenie powinno być ustalone w oparciu o ustawodawstwo wewnętrzne kraju, który wywodzi skutki podatkowe. Oznacza to, że kwalifikacja prawna programu komputerowego powinna być dokonana na gruncie polskiej ustawy z dnia 4 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, Dz. U. z 2006 r. nr 90, poz. 631 ze zm. (dalej: "upa"). Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1 upa przedmiotem prawa autorskiego są w szczególności utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe). Ustawodawca przykładowo wymienił rodzaje utworów, ich katalog jest katalogiem otwartym. Podkreślenia wymaga jednak okoliczność, że na gruncie powołanego przepisu wyraźnie odróżniono programy komputerowe od utworów literackich lub naukowych. Odrębność ta została także dodatkowo podkreślona w systematyce ustawy, albowiem problematyki dotyczącej programów komputerowych dotyczy Rozdział 7 "Przepisy szczególne dotyczące programów komputerowych. Art. 74 upa (…) stanowi, iż programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej. (…) Nie można z przepisu tego wywodzić, że programy komputerowe są tożsame z utworami literackimi. Gdyby istotnie tak było, wprowadzenie normy o charakterze odsyłającym ("podlegają ochronie jak utwory literackie") nie miałoby swego racjonalnego uzasadnienia, bowiem rozciągano by ochronę na przedmiot tej ochronie już poddany. (…)Programy komputerowe są samodzielnym przedmiotem ochrony praw autorskich, w konsekwencji zaś program komputerowy nie stanowi dzieła literackiego, naukowego lub artystycznego w rozumieniu polskich uregulowań prawnych odnoszących się do prawa autorskiego, interpretowanych nawet z uwzględnieniem postanowień o charakterze konwencyjnym (…). Skoro w treści Konwencji, w artykule definiującym należności licencyjne, nie wymieniono należności z tytułu licencji do programów komputerowych, to mając na uwadze obwiązujący w Polsce porządek prawny nie można ich przyporządkować do żadnej z wymienionych tam grup. Uznanie wypłat z tytułu sprzedaży licencji do programów komputerowych wymaga, w świetle polskiego porządku prawnego, ujęcia programów komputerowych w definicji należności licencyjnych w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, które zawiera Polska z innymi krajami (…). W ocenie Sądu treść art. 12 ust. 3 Konwencji, w zakresie w jakim definiuje pojęcie "należności licencyjnych" jest na tyle jednoznaczna (w kontekście nieobejmowania zakresem tego pojęcia programów komputerowych), że (…) nie znajduje tu zastosowania art. 3 ust. 2 Konwencji, zgodnie z którym przy jej stosowaniu, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie ma ono w tym czasie w przepisach prawnych tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie Konwencja, przy czym znaczenie wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa. (...).

Zdaniem Sądu, interpretacja omawianych przepisów uznająca należności z tytułu licencji do używania programów komputerowych za należności licencyjne w myśl art. 12 ust. 3 Konwencji nie znajduje oparcia także z punktu widzenia Komentarza do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD. Prawdą jest, iż wobec trudności interpretacyjnych zapisów umowy wskazuje on na możliwość utożsamiania programu komputerowego z dziełem naukowym. Możliwość ta jednak musi być dopuszczalna w świetle prawa wewnętrznego danego kraju, a to jak wspomniano jest wyłączone ze względu na obowiązującą w Polsce ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych. (…)

Zdaniem Sadu „akty prawa międzynarodowego, nie potwierdzają możliwości zakwalifikowania programów komputerowych do kategorii dzieł literackich. Uznać bowiem należy, że Konwencja Berneńska o ochronie dzieł literackich i artystycznych, (…), odnosi się do zapewnienia programom komputerowym ochrony w zakresie podobnym jak dla dzieł literackich, artystycznych czy naukowych. Nie oznacza to jednakże, że są one tymi prawami. Tak więc, prawo międzynarodowe również nie stawia znaku równości pomiędzy zakresem pojęciowym praw autorskich do dzieł literackich, artystycznych, czy naukowych a programem komputerowym. Dąży ono natomiast do zapewnienia podobnej ochrony prawnej każdej z kategorii praw.”

Zdaniem Sądu ”Interpretacja uznająca należności z tytułu opłat za używanie programów komputerowych za należności licencyjne w myśl art. 12 ust. 3 Umowy nie znajduje oparcia także biorąc pod uwagę Komentarz do Konwencji Modelowej (…). Wobec trudności interpretacyjnych zapisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania wskazuje on na możliwość utożsamiania programu komputerowego z dziełem naukowym jako rozwiązanie, które jest najbardziej realistyczne. Możliwość ta musi jednak być dopuszczalna w świetle prawa wewnętrznego danego kraju, a to jest wyłączone ze względu na obowiązującą w Polsce ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Obowiązku podatkowego nie można domniemywać. Wskazać również należy, że w niektórych umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania w definicję należności licencyjnych wprost zostały wpisane należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programu komputerowego.(…). Fakt ten potwierdzać może wniosek, że gdyby zamiarem stron umowy bilateralnej (w tym Polski) było objęcie zakresem pojęcia "należności licencyjne" również należności z tytułu użytkowania lub używania programów komputerowych, kwestia ta zostałaby wyraźnie wyartykułowana w art. 12 ust. 3 Konwencji polsko-brytyjskiej, tak jak w umowach z Kazachstanem, czy też Portugalią.(…) W konsekwencji powyższego stanowiska stwierdzić należy, iż interpretacja przepisów prawa podatkowego w rozstrzyganej sprawie została wydana w oparciu o błędną kwalifikację należności za licencje do programów komputerowych.”

Od powyższego wyroku Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, wniósł skargę kasacyjną, która została oddalona przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 12 czerwca 2012 r. Sygn. akt II FSK 2411/10.

W uzasadnieniu ww. wyroku NSA wskazał, iż skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie. Zdaniem Sądu w art. 12 ust. 3 umowy „nie wymieniono zatem programów komputerowych obok wskazanych bezpośrednio w sposób szczegółowy dzieł literackich, artystycznych, naukowych i innych. Wedle art. 3 ust. 2 analizowanej umowy międzynarodowej, przy stosowaniu umowy przez umawiające się państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało także znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodne z prawem tego państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie umowa, przy czym oznaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego państwa. Jak już wcześniej zaznaczono, strony umowy definiując pojęcie należności licencyjnych w art. 12 ust.3 umowy, obok wskazanych dzieł literackich, artystycznych czy naukowych nie wymieniły programów komputerowych. Wobec tego użyte pojęcie należy interpretować w świetle właściwego dla polskiego ustawodawstwa systemu ochrony praw autorskich.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawach autorskich i pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze ustalony w jakiejkolwiek postaci niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności są to utwory wyrażone słowem, symbolem matematycznym, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe). Oznacza to, że programy komputerowe są samodzielnym przedmiotem ochrony praw autorskich, że stanowią samodzielny, autonomiczny utwór. Natomiast w art. 74 ust. 1 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych ustawodawca wskazał, że programy komputerowe podlegają ochronie "jak utwory literackie", a nie "jako utwory literackie". Powyższy przepis potwierdza więc tezę, że programy komputerowe posiadają samodzielny, odrębny charakter i jedynie korzystają z ochrony prawnej tak jak utwory literackie. Wobec tego, że programy komputerowe nie zostały zakwalifikowane przez normodawcę jako dzieła literackie ani naukowe to opłaty za użytkowanie lub prawo użytkowania tych programów nie stanowi należności licencyjnych, o których stanowi art. 12 ust.3 umowy międzynarodowej.

Powyższą tezę potwierdza Komentarz do Konwencji Modelowej OECD. Zgodnie z postanowieniami Konwencji, w przypadku trudności interpretacyjnych zapisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania możliwe jest utożsamianie programu komputerowego z dziełem naukowym jako rozwiązanie, które jest najbardziej realistyczne. Możliwość ta musi być jednak dopuszczalna w świetle prawa wewnętrznego danego kraju - a to jest wyłączone ze względu na obowiązującą w Polsce ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W opinii Sądu, „skoro w art. 12 ust. 3 umowy międzynarodowej zawartej przez Rzeczpospolitą Polską ze Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w przedmiocie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, definiującej należności licencyjne, nie wymieniono należności z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego to stosownie do art. 3 ust. 2 umowy, mając na uwadze obowiązujący w Polsce porządek prawny, nie można tych należności przyporządkować do żadnej z wymienionych tam grup, a w konsekwencji, nie mogą być opodatkowane w państwie ich powstania.”

Mając na uwadze powyższe orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego a także treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270), który stanowi, iż ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek z dnia 28 lipca 2009 r. stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. dalej „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 21 ust. 1 pkt 1 updop stanowi, iż z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), podatek dochodowy ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie miała konwencja zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisana w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006r. Nr 250, poz. 1840 dalej „umowa polsko-brytyjska” ).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 konwencji polsko-brytyjskiej, należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże takie należności mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz jeżeli osoba uzyskująca należności jest osobą do nich uprawnioną, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty należności licencyjnych brutto.

W myśl art. 12 ust. 3 konwencji polsko-brytyjskiej, określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Zgodnie z art. 12 ust. 4 konwencji polsko – brytyjskiej, postanowienia ust. 1 i 2 tego artykułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność poprzez zakład w nim położony, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 niniejszej Konwencji.

Na wstępie należy zauważyć, iż brak jest wskazania programów komputerowych, których użytkowanie lub prawo użytkowania stanowiłoby podstawę naliczenia należności licencyjnych objętych definicją zawartą w art. 12 ust. 3 konwencji polsko-brytyjskiej. Istotne znaczenie ma zatem ustalenie czy program komputerowy można uznać za „dzieło literackie, artystyczne lub naukowe.”

W art. 3 ust. 2 przedmiotowej konwencji polsko-brytyjskiej, wskazano bowiem, iż przy stosowaniu Konwencji w dowolnym czasie przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie ma ono w tym czasie w przepisach prawnych tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie Konwencja, przy czym znaczenie wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Definicja należności licencyjnych zawarta w art. 12 ust. 3 umowy polsko-brytyjskiej, obok wskazanych dzieł literackich, artystycznych czy naukowych nie wymienia programów komputerowych. Zatem użyte pojecie należy interpretować w świetle ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm., zwanej dalej „ustawą o prawie autorskim”). Art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawiera ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego. W art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim, stwierdza się, iż przedmiotem prawa autorskiego są w szczególności utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe). Wymieniony katalog jest katalogiem otwartym. Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów. Na gruncie powołanego przepisu wyraźnie odróżnia programy komputerowe od utworów literackich lub naukowych. Problematyki dotyczącej programów komputerowych dotyczy Rozdział 7 ustawy o prawie autorskim tj. „Przepisy szczególne dotyczące programów komputerowych”. Programy komputerowe są samodzielnym przedmiotem ochrony praw autorskich, co oznacza że program komputerowy nie stanowi dzieła literackiego, naukowego lub artystycznego w rozumieniu ustawy o prawie autorskich, a zatem na podstawie art. 12 ust. 3 umowy polsko-brytyjskiej nie może być zakwalifikowany do należności licencyjnych.

W świetle powyższego w przedstawionym stanie faktycznym, w przypadku gdy Wnioskodawca nabywa od kontrahenta zagranicznego z siedzibą w Wielkiej Brytanii prawo do korzystania/użytkowania programu komputerowego (licencja), za które ponosi tzw. opłatę licencyjną, nie ma On obowiązku pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie art. 26 ust. 1 i ust. 3 updop.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy podatkowe i przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż stanowisko Spółki jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.