INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zmianami) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2009 r. (data wpływu 4 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej opłaty koncesyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej opłaty koncesyjnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie budowy oraz eksploatacji autostrady.

W celu podjęcia działalności gospodarczej we wskazanym powyżej zakresie Spółka wzięła udział w przetargu, którego celem było wyłonienie podmiotu, któremu zostanie udzielona koncesja na wybudowanie oraz eksploatację autostrady. Zwycięzcą przetargu została Spółka, w związku z czym, w dniu 25 sierpnia 1997 r. została udzielona jej koncesja. Uzyskanie koncesji wiązało się z nałożeniem na Spółkę obowiązku poniesienia opłaty koncesyjnej w kwocie 15 747 806 zł. Opłata ta została wniesiona przez Jednostkę w ratach (w 1997 r. i w 2000 r.).

Uzyskanie przez Spółkę koncesji nie było jednak równoznaczne z możliwością podjęcia przez nią działalności gospodarczej objętej przedmiotem koncesji. W celu rozpoczęcia budowy a następnie eksploatacji autostrady konieczne było podpisanie przez Spółkę umowy ze Skarbem Państwa (umowy o wybudowanie i eksploatację odcinka autostrady z G. do T.), która to umowa została zawarta w dniu 31 sierpnia 2004 r.

Do czasu zawarcia umowy Spółka nie mogła wykonywać działalności gospodarczej objętej przedmiotem koncesji. Działalność tę Jednostka rozpoczęła w grudniu 2007 r. – w momencie oddania do używania pierwszych dwóch sekcji autostrady.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W jaki sposób – w świetle regulacji zawartych w treści ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – Spółka powinna zakwalifikować wydatki poniesione przez nią tytułem opłaty koncesyjnej...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione przez nią tytułem opłaty koncesyjnej, winny zostać uznane za koszty wytworzenia autostrady, które tym samym zwiększają wartość środka trwałego w momencie oddania go do używania. Tak ustalona wartość autostrady stanowi podstawę do dokonywania przez spółkę odpisów amortyzacyjnych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przedstawione przez Spółkę stanowisko wynika z następujących argumentów:

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z treścią art. 16g ust 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży i oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Użyte w powyższym przepisie pojęcie „ceny nabycia" zdefiniowane jest w art. 16g ust. 3 ustawy podatkowej, zgodnie z którym za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z powyższego wynika, że opłata koncesyjna powinna być uznana za taką „inną" opłatę, której poniesienie było konieczne aby przystąpić do budowy autostrady (wytworzenie środka trwałego).

Zakwalifikowanie przez Spółkę w 1997 r. opłaty koncesyjnej jako elementu składającego się na koszt wytworzenia środka trwałego było również zgodne z obowiązującym w tym czasie prawem podatkowym, tj. z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Regulacja odnośnie zasad ustalania kosztu wytworzenie środków trwałych zawarta w treści rozporządzenia została następnie włączona do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych bez dokonywania istotnych zmian merytorycznych.

Katalog kosztów składających się na koszty wytworzenia nie został przez ustawodawcę określony w sposób wyczerpujący - użycie klauzuli generalnej "inne dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych" oznacza, że katalog kosztów poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty. Mogą to być również, poza wyjątkami wskazanymi w analizowanym przepisie, inne niewymienione wprost koszty, w tym takie, które są pośrednio lub bezpośrednio związane z procesem oddawania do użytku środków trwałych (postanowienie Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego z dnia 26 czerwca 2007 r. sygn. ŁUS-II-2-423/83/07/JB). Analogiczna opinia została wyrażona również w piśmie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 listopada 2008 r. (IPPB3/423-1199/08-3/ER), w treści której organ zasadnie zauważył: „tak więc do wartości początkowej środka trwałego zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem od momentu rozpoczęcia inwestycji aż do momentu przekazania środka trwałego do używania. Użycie przez ustawodawcę zwrotu, iż do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych" oznacza, iż katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty. Mogą więc mieć miejsce również inne, nie wymienione wprost w przepisie koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku."

Kwestia zakresu kosztów, jakie kwalifikowane mogą być do kosztu wytworzenia środka trwałego, wiąże się bezpośrednio z kwestią kompletności i zdatności danego środka trwałego do użytku w dniu jego przyjęcia do używania. Skoro bowiem, zgodnie z art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania jest elementem definiującym środek trwały, a zatem przesłanką której spełnienie decyduje o tym, czy określony przedmiot uznać można w ogóle za środek trwały, istnieją tym samym koszty, których poniesienie jest niezbędnie konieczne, aby ów stan kompletności i zdatności do użytku mógł zostać osiągnięty. Tego rodzaju koszty winny powiększać koszt wytworzenia środka trwałego.

Na wymóg spełnienia przesłanek „kompletności oraz zdatności do użytku" wskazuje orzecznictwo sądowoadministracyjne oraz przedstawiciele doktryny prawa.

Warto przywołać w tym miejscu pogląd, jaki został przedstawiony w treści wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 listopada 2004 r. (III SA 3193/03, Lex nr 171506), gdzie zostało jednoznacznie stwierdzone, iż: „towar/usługa stanie się środkiem trwałym, gdy jako środek kompletny i zdatny do użytku zostanie przekazany do używania. Do tego czasu towary/usługi nie stanowią środków trwałych." Z tak postawionej przez sąd tezy Spółka wyprowadza wniosek, iż o bycie prawnym środka trwałego decyduje jego kompletność oraz zdatność do użytku. W niniejszym stanie faktycznym – w ocenie Spółki – należy rozumieć to w ten sposób, iż posiadanie koncesji (uiszczenie przez Spółkę opłaty koncesyjnej) stanowi warunek sine qua non kompletności autostrady. Ponadto, od posiadania koncesji uzależniona jest także możliwość oddania autostrady do eksploatacji.

Na aspekt „kompletności oraz zdatności do użytku" wskazała także A. Wleklińska (Dor. Podat.2008.5.17), która zauważyła, iż „warunki kompletności i zdatności do użytku środka trwałego, o którym mowa w art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są spełnione dopiero wówczas, gdy obiekt budowlany może, na mocy decyzji o pozwoleniu na użytkowanie, być legalnie przyjęty do użytkowania. Do czasu wydania decyzji, obiekt budowlany nie może być zaliczony do środków trwałych, a tym samym nie może być amortyzowany." Pogląd powyższej autorki – w ocenie Spółki – potwierdza jej stanowisko, iż posiadanie przez nią koncesji warunkuje możliwość wytworzenia oraz oddania do używania autostrady. Tym samym, koszt związany z uzyskaniem koncesji winien być kwalifikowany jako powiększający wartość środka trwałego w dacie oddania go do używania.

W doktrynie prawa podatkowego (por. Podatek dochodowy od osób prawnych. Rok 2006. Komentarz. Red. Dr Janusz Marciniuk, Wydawnictwo C.H. Beck, warszawa 2006 r., s. 533) stwierdza się, że „(...) kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających, które ponadto posiadają stosowne atesty i homologacje oraz dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej." Z tego powodu – jak wskazuje Spółka – nie jest możliwe amortyzowanie np. budynku w trakcie budowy, gdyż budynku takiego nie można, zgodnie z prawem budowlanym, użytkować. W orzeczeniu z dnia 26 czerwca 1996 r. (sygn. akt SA/Wr 1626/95, POP 1/1998) Naczelny Sąd Administracyjny, Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu stwierdził, że „(...) dla oceny, od kiedy podatnik może dokonywać odpisów amortyzacyjnych, konieczne jest ustalenie, kiedy faktycznie nastąpiło oddanie środka trwałego do użytkowania, a także czy w tej dacie był on kompletny i zdatny do użytku, zarówno faktycznie jak i w świetle poszczególnych przepisów regulujących możliwość dopuszczenia poszczególnych urządzeń do użytkowania".

Skoro zatem spełnienie określonych wymogów formalnych, właściwych dla danego rodzaju środka trwałego, warunkuje jego kompletność i możliwość uznania go w ogóle za środek trwały, to – zdaniem Spółki – koszty ponoszone w celu spełnienia tych wymogów uznać należy za element kosztu wytworzenia takich środków trwałych.

Z przytoczonych powyżej argumentów należy – w ocenie Jednostki – wyprowadzić wniosek, że nabycie i utrzymywanie (niedopuszczanie do jej przedwczesnego wygaśnięcia) przez Spółkę koncesji jest koniecznym (choć niewystarczającym) warunkiem dla tego, by móc w ogóle rozpocząć budowę a także następnie eksploatować autostradę. Bez ważnej koncesji autostrada nie jest kompletnym i zdatnym do użytku środkiem trwałym – w sensie fizycznym bez uzyskania koncesji byłaby budowlą ale nie wolno byłoby jej eksploatować jako autostrady. Nie zostałaby dopuszczona do użytku przez właściwe organy państwa a zatem nie można byłoby rozpocząć jej amortyzacji.

Jednostka zwraca także uwagę, iż pomiędzy prowadzoną przez Spółkę inwestycją, jaką jest budowa oraz eksploatacja autostrady, a posiadaniem przez nią koncesji zachodzi szczególny związek prawny. Jak zostało to wskazane powyżej, działalność gospodarcza prowadzona jest przez Spółkę w oparciu o udzieloną jej koncesję oraz na podstawie umowy. Wnioskodawca zauważa, iż autostrada oraz koncesja stanowią funkcjonalną całość – autostrada nie mogłaby zostać oddana do używania w sytuacji gdyby Spółka nie była w stanie wykazać się posiadaniem koncesji. Odseparowanie koncesji od autostrady doprowadziłoby do sytuacji, w której rzecz ta straciłaby swoją zasadniczą cechę - przestałaby być środkiem trwałym, który wykorzystywany jest w ramach przedsiębiorstwa Spółki. Stałaby się natomiast budowlą, która nie spełnia wymogów prawnych warunkujących dopuszczenie jej do używania. Tym samym – w ocenie Spółki – powyższe prowadzi do wniosku, iż koncesja (w konsekwencji opłata koncesyjna) pozostaje w trwałym oraz funkcjonalnym powiązaniu z autostradą, które to powiązanie nakazuje zaliczyć opłatę koncesyjną do elementów zwiększających wartość autostrady będącą podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Ponadto Jednostka podkreśla, iż koncesja nie może być porównywana z koncesją na świadczenie usług telekomunikacyjnych (której dotyczy interpretacja Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2001 r., PB3/GM-8214-99/01). Koncesja wydana na rzecz Spółki jest w istocie potwierdzeniem wygrania przetargu i sama w sobie nie daje jeszcze podstawy do prowadzenia określonej w niej działalności. Podstawą tą jest dopiero umowa o budowę i eksploatację, którą Skarb Państwa zawarł z Wnioskodawcą jako zwycięzcą przetargu a nastąpiło to około 7 lat po uzyskaniu koncesji. Fakt ten potwierdza, że w przeciwieństwie do koncesji na świadczenie usług telekomunikacyjnych, koncesja uzyskana przez Spółkę nie stanowiła wystarczającej podstawy do rozpoczęcia działalności w zakresie budowy i eksploatacji autostrady a zatem opłata za jej udzielenie powinna być traktowana w sposób odmienny niż opłata za koncesję telekomunikacyjną.

Z ostrożności, na wypadek gdyby organ wydający interpretację indywidualną w niniejszej sprawie nie przychylił się do zaprezentowanego wyżej stanowiska prezentowanego przez Spółkę o zakwalifikowaniu opłaty koncesyjnej jako elementu kosztu wytworzenia autostrady, Wnioskodawca poddaje pod rozwagę możliwość rozliczenia kosztu opłaty koncesyjnej w czasie tzn. w równych częściach począwszy od roku podatkowego, w którym Spółka zaczęła uzyskiwać przychody z eksploatacji autostrady a zakończywszy w roku podatkowym, w którym upływa (wskazany w koncesji i w umowie) okres jej eksploatacji przez Wnioskodawcę. Podstawą do takiego rozliczenia byłby przepis art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Koncesja jest aktem administracyjnym wydawanym przez organ koncesyjny. Akt ten upoważnia koncesjonariusza do prowadzenia ściśle określonej działalności gospodarczej. Koncesjonowanie wprowadza się w przypadku działalności, które mają szczególne znaczenie ze względu na bezpieczeństwo państwa lub obywateli albo inny ważny interes publiczny. Koncesja jest przejawem reglamentacji działalności gospodarczej dokonywanej przez państwo. Wyraża ona akt zgody władz publicznych na podjęcie i prowadzenie działalności przez określonego przedsiębiorcę. Zawiera w sobie cechy pozwolenia, a zarazem różni się od niego tym że jest udzielana w pewnym tylko zakresie działalności gospodarczej.

W analizowanym stanie faktycznym w dniu 25 sierpnia 1997 r. została udzielona Spółce koncesja na wybudowanie oraz eksploatację autostrady. Uzyskanie koncesji wiązało się z koniecznością poniesienia opłaty koncesyjnej, która została wniesiona przez Spółkę w ratach (w 1997 r. i w 2000 r.).

Wobec powyższego obowiązek uiszczenia określonej kwoty oraz wpływ tego zdarzenia na zobowiązanie podatkowe Jednostki należy rozpatrywać w oparciu o przepisy obowiązujące w tym czasie.

Zgodnie z art. 55 obowiązującej w tym okresie ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych (Dz. U. z 1994, Nr 127, poz. 627) organem właściwym do udzielenia i cofnięcia koncesji jest Minister Transportu i Gospodarki Morskiej. Udzielenie i cofnięcie koncesji następuje w drodze decyzji (art. 55 ust. 2). Za udzielenie koncesji pobiera się opłatę (ust. 3 niniejszego przepisu).

Koncesja może być udzielona na budowę i eksploatację albo wyłącznie na eksploatację autostrady lub jej odcinka (art. 55 ust. 4 ustawy o autostradach płatnych). Jednocześnie – w myśl ustępu 5 omawianego artykułu – Minister Transportu i Gospodarki Morskiej w porozumieniu z Ministrem Finansów określi, w drodze zarządzenia, wysokość i sposób uiszczenia opłaty, o której mowa w ust. 3.

Opłata koncesyjna jest niewątpliwie związaną z prowadzona przez Spółkę działalnością. Jej uiszczenie jest warunkiem niezbędnym dla uzyskania koncesji na wybudowanie oraz eksploatację autostrad.

W celu prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków do kosztów podatkowych należy odnieść się do przepisów prawa podatkowego obowiązujących w momencie poniesienia tych wydatków.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 ze zmianami) brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w bezpośrednim bądź pośrednim związku przyczynowo - skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów).

Poniesione opłaty są ściśle związane z prowadzoną przez Spółkę koncesjonowaną działalnością gospodarczą w zakresie budowania i eksploatacji autostrad, dlatego też winny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów stosownie do brzmienia tego przepisu.

Z treści art. 15 ust. 4 powołanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym zarówno w 1997 r., jak i 2000 r. wynika natomiast, iż koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.

Zestawienie ogólnej zasady potrącania kosztów podatkowych (art. 15 ust. 1) z zasadami szczególnymi (art. 15 ust. 4) nie budzi wątpliwości co do tego, że jeśli chodzi o koszty pozostające w bezpośrednim związku z przychodami, które podlegają opodatkowaniu, to kosztami tymi są albo koszty faktycznie poniesione, albo tylko zarachowane (zaksięgowane), jeśli pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo – skutkowym z faktycznie otrzymanymi lub należnymi przychodami danego roku podatkowego. W przypadku kosztów, które pozostają jedynie w pośrednim związku z przychodami, stosować należy natomiast zasadę ogólną, tj. potrącać w roku, w którym zostały faktycznie poniesione. Innymi słowy, do tej kategorii kosztów nie ma zastosowania zasada, o której mowa w art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przytoczonego przepisu wynika więc, że wydatki które miały pośredni wpływ na osiągnięcie przychodów dotyczące całokształtu działalności gospodarczej Spółki, należy uznać za koszty podatkowe w okresie faktycznego ich poniesienia.

Opłata koncesyjna, a tym samym wydatek poniesiony na uzyskanie koncesji na wybudowanie oraz eksploatację autostrady nie stanowi kosztu bezpośrednio związanego z osiągniętymi przychodami. Nie można jego powiązać z przychodem konkretnego roku podatkowego. Tym samym koszty te winny być potraktowane dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami.

W związku z powyższym ww. wydatki winny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich faktycznego poniesienia, czyli w momencie zapłaty poszczególnych rat.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, postawionego pytania i stanowiska Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż opłata koncesyjna, jako że stanowi koszt pośredni działalności Spółki, którego nie można powiązać z przychodami określonego roku podatkowego, nie może stanowić kosztu wytworzenia środka trwałego (autostrady). Wskazane przez Spółkę wydatki nie mogą także zostać odniesione w koszty na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bowiem przepis ten został dodany do tej ustawy przez art. 1 pkt 9 lit. e) ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz.1589) zmieniającej niniejszą ustawę z dniem 1 stycznia 2007 r.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta, co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80 – 219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.