INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura 28 kwietnia 2009r.), uzupełnionym w dniu 06 lipca 2009r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania:

• otrzymanego odszkodowania za rzeczywistą szkodę - jest prawidłowe,
• odsetek za zwłokę - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania:

• otrzymanego odszkodowania za rzeczywistą szkodę,
• odsetek za zwłokę.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z dnia 18 czerwca 2009r. Znak: wezwano wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 06 lipca 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni na mocy wyroku sądowego sądu powszechnego zostało zasądzone odszkodowanie pieniężne w trybie obowiązującego do dnia 30 września 2004r. art. 160 Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: k.p.a.) w związku ze:

1. stwierdzeniem przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzjami wydanymi w okresie od maja do lipca 2004r., że decyzje Kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami dotyczące sprzedaży części lokali mieszkalnych będącym własnością poprzednika prawnego wnioskodawczyni budynku zostały wydane z naruszeniem prawa, oraz
2. stwierdzeniem w dniu 25 września 2003r. decyzją Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, że decyzja Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 26 października 1951r. oraz orzeczenie administracyjne z dnia 17 lipca 1951r. dotyczące sprzedaży części lokali w budynku będącym własnością poprzednika prawnego wnioskodawczyni zostały wydane z naruszeniem prawa, a w pozostałej części stwierdzono ich nieważność.
   
   

Ponieważ organy administracji publicznej stwierdzające nieważność decyzji oraz ich wydanie z naruszeniem prawa odmówiły wypłaty odszkodowań w trybie art. 160 k.p.a., wnioskodawczyni wniosła w tej sprawie następnie powództwo do sądu powszechnego na podstawie art. 160 § 5 k.p.a.

Sąd powszechny zasądził tytułem odszkodowania na rzecz wnioskodawczyni odpowiednio od Skarbu Państwa reprezentowanego przez Ministra Infrastruktury kwotę 664.843 zł i 66 gr. oraz reprezentowanego przez Prezydenta Miasta kwotę 375.496 zł. Obie kwoty wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 04 czerwca do dnia zapłaty. Odszkodowanie w całości dotyczy szkody rzeczywiście poniesionej (damnum emergens). Odszkodowanie wraz z odsetkami zostało wypłacone wnioskodawczyni w dniu 04 marca 2009r. przez Skarb Państwa reprezentowany przez Ministra Infrastruktury w kwocie łącznej 724.424 zł i 58 gr. oraz w dniu 05 marca 2009r. przez Skarb Państwa reprezentowany przez Prezydenta Miasta, w kwocie łącznej 409.012 zł i 88 gr. Odsetki zostały naliczone w prawidłowej wysokości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymane przez wnioskodawczynię odszkodowanie podwyższone o kwoty odsetek naliczonych od dnia 04 czerwca 2008r. do dnia zapłaty (tj. odpowiednio 04 i 05 marca 2009r.) w wysokości łącznej 1.133.437 zł i 46 gr., z tytułu szkody rzeczywiście poniesionej (damnum emergens), w całości korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawczyni, w świetle przedstawionego wyżej stanu faktycznego, otrzymane przez wnioskodawczynię odszkodowanie podwyższone o kwotę odsetek naliczonych od dnia 04 czerwca 2008r. do dnia zapłaty (tj. odpowiednio 04 i 05 marca 2009r.) w wysokości łącznej 1.133.437 zł i 46 gr., z tytułu szkody rzeczywiście poniesionej (damnum emergens), w całości korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że sąd powszechny zasądził wnioskodawczyni odszkodowanie w łącznej wysokości 1.040.339 zł i 66 gr. na dzień 04 czerwca 2008r. Odszkodowanie powyższe zostało zasądzone w związku z obowiązującym do dnia 30 września 2004r. art. 160 k.p.a. i w całości dotyczy szkody rzeczywiście poniesionej (damnum emergens). Zgodnie z tym artykułem stronie, która poniosła szkodę na skutek wydania decyzji z naruszeniem przepisu art. 156 § 1 albo stwierdzenia nieważności takiej decyzji, służy roszczenie o odszkodowanie za poniesioną rzeczywistą szkodę, chyba że ponosi ona winę za powstanie okoliczności wymienionych w tym przepisie. Z kolei, zgodnie z art. 160 § 4 i 5 k.p.a. o odszkodowaniu przysługującym od organu wymienionego w § 1 orzeka organ administracji publicznej, który stwierdził nieważność decyzji z powodu naruszenia przepisu art. 156 § 1 albo stwierdził, w myśl art. 158 § 2, że została ona wydana z naruszeniem przepisu art. 156 § 1. Strona niezadowolona z przyznanego jej odszkodowania przez organ administracji publicznej wymieniony w § 4, w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia jej decyzji w tej sprawie, może wnieść powództwo do sądu powszechnego.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. 2000 Nr 14, poz. 176 ze zm.), wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

W opisanym we wniosku stanie fatycznym nie zachodzi żadna z sytuacji wymienionych w punktach a) do g).

Niegdyś sporną wydawała się kwestia, jak należy rozumieć sformułowanie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, „(...) jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustawa (...)". Bez wątpienia ustawą odrębną w stosunku do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest ustawa z 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego. Spór polegał jednak na tym, że niektóre organy podatkowe rozumiały powyższy przepis w ten sposób, że ustawa (w tym wypadku k.p.a.) musi określać wprost wysokość odszkodowania lub ewentualnie przewidywać metodę jego kalkulacji. O błędności powyższego poglądu wypowiedział się m.in. WSA w Gdańsku, w wyroku z dnia 11 grudnia 2007r., sygn. akt I SA/Gd 801/07, gdzie czytamy: „za odszkodowania, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymane na podstawie ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw należy uznać takie odszkodowania, których źródłem jest przepis prawa, niezależnie od tego, czy bezpośrednim tytułem wypłaty odszkodowania jest wyrok, ugoda sądowa, decyzja, czy też umowa. W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości że bezpośrednim źródłem odszkodowania w niniejszej sprawie jest przepis art. 160 k.p.a. (...). Powołany art. 160 k.p.a. stanowi, że odszkodowanie należy się do wysokości faktycznie poniesionej szkody. Z całą pewnością zwrot „wysokość wynika wprost z przepisów” nie może być rozumiany w ten sposób, że ustawa powinna określać konkretną kwotę odszkodowania. Wysokość faktycznie poniesionej szkody należy bowiem ustalić w każdej indywidualnej sprawie.

Zatem, skoro przepisy prawa będące podstawą przyznania przedmiotowego odszkodowania określają zasady i zakres ustalania odszkodowania a jednocześnie nie zachodzi żaden z negatywnych wyjątków wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać, że otrzymane przez skarżącego odszkodowanie jest wolne od podatku dochodowego. Powyższe stanowisko WSA znalazło następnie potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów. Z ostatnich wnioskodawczyni przytacza następujące np.: z dnia 16 października 2008r. (znak: IBPB2/415-1282/08/ASz), wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, gdzie organ stwierdził: „z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że podstawą przyznania wnioskodawczyni odszkodowania była decyzja administracyjna wydana przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi na podstawie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. W związku z powyższym, o ile nie zachodzi żadna z negatywnych przesłanek wskazanych w lit. a)-g) w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to część odszkodowania wypłaconego na podstawie Kodeksu postępowania administracyjnego, za poniesioną rzeczywistą szkodę z tytułu przejęcia na rzecz Skarbu Państwa z rażącym naruszeniem prawa nieruchomości gruntowej, korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”

Dodatkowo wnioskodawczyni przytacza stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu wyrażone w interpretacji z dnia 26 lutego 2008r. (znak: ILPB2/415-344/07-2/AJ), gdzie organ orzekł: „ze zwolnienia korzystają te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub z przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Mając na uwadze taką konstrukcję przepisów uznać należy, że odszkodowanie uzyskane na podstawie art. 160 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego. Przepisy ww. Kodeksu nie wskazują co prawda wysokości należnego odszkodowania, lecz wskazują zasady i tryb dochodzenia odszkodowania, a mianowicie, że art. 160 § 4 i § 5, stanowią, że w postępowaniu jednoinstancyjnym orzeka organ administracyjny, który wydał decyzję stwierdzającą nieważność albo niezgodność z prawem decyzji wadliwej”.

Inne przykładowe interpretacje podatkowe potwierdzające powyższe stanowisko, to interpretacja z dnia 20 czerwca 2008r. (znak: IBPB2/415W-19/08/ASz (KAN-2504/11/07)) wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, czy też interpretacja z dnia 16 maja 2008r. (znak: IPPB2/415-313/08-2/MG), wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W opisywanym stanie faktycznym wyrokiem z dnia 04 czerwca 2008r. sąd powszechny zasądził wypłatę odszkodowania na rzecz wnioskodawczyni wraz z odsetkami naliczanymi od dnia wydania wyroku do dnia ich wypłaty. Sąd wydał orzeczenie o powyższej treści albowiem ostateczna wysokość odszkodowania nie była znana w dniu zapadnięcia wyroku. Nie można było wówczas przewidzieć, kiedy Skarb Państwa dokona jego wypłaty na konto wnioskodawczyni. Wysokość odszkodowania uległa zatem konkretyzacji dopiero w dniu wypłaty, tj. odpowiednio 04 i 05 marca 2009r. W tym dopiero momencie można było ustalić kwotę ostateczną odszkodowania na 1.133.437 zł i 46 gr. Zdaniem wnioskodawczyni całkowita wypłacona jej kwota 1.133.437 zł i 46 gr. powinna zostać uznana za kwotę odszkodowania. Wypłacane odsetki kapitalizują bowiem w dniu ich wypłaty kwotę zasądzoną tytułem odszkodowania. Gdyby wnioskodawczyni znała przed ogłoszeniem wyroku przez sąd datę wypłacenia odszkodowania, mogłaby sformułować roszczenie w taki sposób, aby dokonać kapitalizacji odsetek i od razu żądać przedmiotowej kwoty, tj. 1.133.437 zł i 46 gr. Nie ma zatem żadnych przesłanek, aby kwotę odszkodowania raz obejmować zwolnieniem w całości na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a innym razem odmawiać zwolnienia części tej kwoty odpowiadającej wysokości odsetek, jedynie z tego względu, że powód nie mógł z góry określić kwoty odszkodowania podlegającej wypłacie ze względu na nieznajomość przyszłej daty wypłaty odszkodowania.

Dodatkowo, wypłacane odsetki pozostają w ścisłym związku ze szkodą jaką Skarb Państwa wyrządził poprzednikowi prawnemu wnioskodawczyni, dokonując sprzedaży lokali w należącym do niego budynku (co zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem Sądu). U wnioskodawczyni nie powstaje zatem przychód, albowiem odszkodowanie, ma wyrównać stratę w jej majątku a nie przyczyniać się do jego przyrostu. W zamian za mienie w postaci nieruchomości niezgodnie z prawem utracone przez poprzednika prawnego wnioskodawczyni, obecnie do jej majątku „wejdą” pieniądze z odszkodowania. Reasumując, jeden element majątku zastępowany jest przez inny element (nieruchomość przez pieniądze). Wyrok Sądu nie prowadzi zatem do wzbogacenia wnioskodawczyni ale do odwrócenia ujemnych skutków w jej masie majątkowej. Gdyby stratę wyrównano wnioskodawczyni teoretycznie już w dniu zapadnięcia wyroku, tj. 04 czerwca 2008r. mogłaby - od tego momentu, korzystać z otrzymanego majątku (elementu zastępczego w postaci pieniędzy). Tym czasem w okresie od dnia 04 czerwca do dnia wypłaty odszkodowania, tj. odpowiednio 04 i 05 marca 2009r. wnioskodawczyni nie miała możliwości dysponowania własnym majątkiem zwróconym jej wyrokiem Sądu. Podobnie jak nie mogła nim dysponować przed 04 czerwca 2008r., czyli przed dniem wydania wyroku. Odsetki wypłacone za wskazany okres, to zatem również rekompensata za niezawinioną przez wnioskodawczynię niemożność korzystania z własnego majątku, a nie dodatkowe przysporzenie majątkowe. Faktycznie bowiem, to nie dzień ogłoszenia wyroku ale dzień wypłaty odszkodowania jest dniem, w którym wnioskodawczyni odzyskała niezgodnie z prawem odebrany niegdyś majątek jej poprzednikowi prawnemu. Dokładnie taka sama sytuacja powstałaby, gdy orzeczenie zapadło w dniu wypłaty, np. 05 marca 2009r., zasądzona kwota opiewałaby na 1.133.437 zł i 46 gr. a Skarb Państwa jeszcze tego samego dnia wypłaciłby odszkodowania.

Wykładania art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poparta przytoczonymi powyżej przykładami z orzecznictwa sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych Ministra Finansów wskazują, że w opisanym we wniosku stanie faktyczny, odszkodowanie w wypłaconej odpowiednio w dniach 04 i 05 marca 2009r. kwocie łącznej 1.133.437 zł i 46 gr., dotyczące w całości szkody rzeczywiści poniesionej (damnum emergens), przyznane wnioskodawczyni przez sąd powszechny na podstawie art. 160 k.p.a. w związku ze stwierdzeniem nieważności oraz uznaniem za wydane z naruszeniem prawa (art. 156 § 1 i art. 158 § 2 k.p.a.) decyzji organów administracyjnych o sprzedaży lokali w budynku będącym własnością poprzednika prawnego wnioskodawczyni jest zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Stosownie do postanowień art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów enumeratywnie wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Podstawową zasadą podatku dochodowego od osób fizycznych jest zatem powszechność opodatkowania.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy w brzmieniu mającym zastosowanie do dochodów (poniesionej straty) uzyskanych od dnia 01 stycznia 2009r. wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

• określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
• odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
• odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
• odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
• odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
• odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane na zasadach, o których mowa w art. 27 ust.1,
• odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
  
  

W myśl art. 160 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) stronie, która poniosła szkodę na skutek wydania decyzji z naruszeniem przepisu art. 156 § 1 Kodeksu albo stwierdzenia nieważności takiej decyzji, służy roszczenie o odszkodowanie za poniesioną rzeczywistą szkodę, chyba że ponosi ona winę za powstanie okoliczności wymienionych w tym przepisie. Natomiast zgodnie z art. 160 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego do odszkodowań stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego, z wyłączeniem art. 418 tego Kodeksu.

Odszkodowanie przysługuje od organu, który wydał decyzję z naruszeniem przepisu art. 156 § 1, chyba że winę za powstanie okoliczności wymienionych w ww. przepisie ponosi inna strona postępowania dotyczącego tej decyzji; w tym ostatnim przypadku roszczenie o odszkodowanie służy w stosunku do strony winnej powstania tych okoliczności, o czym stanowi art. 160 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego. Jednocześnie zgodnie z § 4 tego artykułu o odszkodowaniu przysługującym od organu wymienionego w § 1 orzeka organ administracji publicznej, który stwierdził nieważność decyzji z powodu naruszenia przepisu art. 156 § 1 albo stwierdził - w myśl art. 158 § 2 - że decyzja została wydana z naruszeniem przepisu art. 156 § 1. Dochodzenie odszkodowania od strony winnej powstania okoliczności wymienionych w art. 156 § 1 następuje w postępowaniu przed sądem powszechnym.

Przepis art. 160 został jednakże uchylony z dniem 01 września 2004r. przez art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 162, poz. 1692). Jednocześnie na mocy art. 5 ww. nowelizacji stosuje się go w tych sprawach, w których decyzja nieważnościowa (art. 156 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego) stała się ostateczna przed dniem 01 września 2004r. Natomiast wydanie w tym trybie decyzji po tej dacie skutkuje objęciem wniosku odszkodowawczego regulacją art. 417¹ § 2 Kodeksu cywilnego, a zatem jego rozpoznanie następuje przed sądem powszechnym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, wnioskodawczyni zostało zasądzone odszkodowanie w związku ze stwierdzeniem przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzjami wydanymi w okresie od maja do lipca 2004r., że decyzje Kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami dotyczące sprzedaży części lokali mieszkalnych będącym własnością poprzednika prawnego wnioskodawczyni budynku zostały wydane z naruszeniem prawa, oraz stwierdzeniem w dniu 25 września 2003r. decyzją Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, że decyzja Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 26 października 1951r. oraz orzeczenie administracyjne z dnia 17 lipca 1951r. dotyczące sprzedaży części lokali w budynku będącym własnością poprzednika prawnego wnioskodawczyni zostały wydane z naruszeniem prawa, a w pozostałej części stwierdzono ich nieważność.

Jako, że organy administracji publicznej stwierdzające nieważność decyzji oraz ich wydanie z naruszeniem prawa odmówiły wypłaty odszkodowań w trybie art. 160 Kodeksu postępowania administracyjnego, wnioskodawczyni wniosła w tej sprawie następnie powództwo do sądu powszechnego na podstawie art. 160 § 5 Kodeksu. Sąd powszechny zasądził tytułem odszkodowania na rzecz wnioskodawczyni odpowiednio od Skarbu Państwa reprezentowanego przez Ministra Infrastruktury kwotę 664.843 zł i 66 gr. oraz reprezentowanego przez Prezydenta Miasta kwotę 375.496 zł. Obie kwoty wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 04 czerwca do dnia zapłaty.

W świetle powołanych powyżej przepisów należy zauważyć, iż przepis art. 160 Kodeksu postępowania administracyjnego określa zasady ustalania odszkodowania. Tym samym, o ile istotnie, jak stwierdzono we wniosku, nie zachodzi żadna z negatywnych przesłanek wskazanych w lit. a)-g) w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to odszkodowania wypłacone na podstawie art. 160 Kodeksu postępowania administracyjnego, za poniesioną rzeczywistą szkodę w związku ze stwierdzeniem nieważności oraz uznaniem za wydane z naruszeniem prawa decyzji organów administracyjnych o sprzedaży lokali w budynku będącym własnością poprzednika prawnego wnioskodawcy, korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie ww. przepisu. Przepis ten stanowi bowiem, że wolne od podatku są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu

W związku z powyższym odszkodowanie przyznane wnioskodawczyni na podstawie art. 160 Kodeksu postępowania administracyjnego, w związku ze stwierdzeniem nieważności oraz uznaniem za wydane z naruszeniem prawa decyzji organów administracyjnych o sprzedaży lokali w budynku będącym własnością poprzednika prawnego wnioskodawcy z tytułu szkody rzeczywiście poniesionej, korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem stanowisko wnioskodawczyni w tym zakresie jest prawidłowe.

Natomiast odnośnie odsetek za zwłokę zauważa się, że instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 Kodeksu cywilnego. Z art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (§ 2 zdanie pierwsze ww. art. 481). Nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z odszkodowaniem (naprawieniem szkody). Istota odszkodowania związana jest z naprawieniem szkody i stanowi instytucję odrębną od odsetek za zwłokę. Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem niewykonania zobowiązań. Z tych względów wyłączenie z opodatkowania należności głównej nie oznacza, iż wolne od podatku są także odsetki od niej naliczone. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje zwolnienia od podatku odsetek ustawowych od ww. świadczeń, zwalnia od opodatkowania jedynie odszkodowania, tj. świadczenia polegające na naprawieniu szkody na rzecz poszkodowanego. Na zasadzie wyjątku, w art. 21 ust. 1 pkt 95 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały zwolnione z podatku jedynie odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, tj. stosunku służbowego, stosunku pracy, w tym spółdzielczego stosunku pracy, członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracy nakładczej, emerytury lub renty. Odszkodowania otrzymanego przez wnioskodawczynię nie można zaliczyć do tej kategorii przychodów. W konsekwencji, odsetki ustawowe stanowiące należność wierzyciela odrębną od odszkodowania, nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania. W art. 21, 52, 52a i 52c ww. ustawy dochód ten nie został wymieniony jako wolny od podatku i od tego dochodu nie zaniechano poboru podatku, a zatem należy uznać, że podlega opodatkowaniu. Zatem stanowisko wnioskodawczyni w tym zakresie jest nieprawidłowe.

Otrzymane odsetki stanowią w roku ich otrzymania przychód z innych źródeł. Rodzaje źródeł przychodów zostały wymienione w art. 10 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wśród nich w punkcie 9 ustawodawca zawarł „inne źródła”. Katalog przychodów zaliczanych do „innych źródeł” jest katalogiem otwartym. W art. 20 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca wskazał jedynie przykłady niektórych przychodów zaliczanych do innych źródeł. Świadczy o tym użyty w tym przepisie zwrot „w szczególności”.

W myśl natomiast art. 11 ust 1 ww. ustawy przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. A zatem, otrzymane odsetki należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Uzyskany przychód z odsetek podatnik winien wykazać w zeznaniu rocznym na druku PIT-36 składanym za rok, w którym ten przychód osiągnął jako przychody z innych źródeł opodatkowane na zasadach ogólnych zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według obowiązującej skali podatkowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnośnie powołanych przez wnioskodawczynię wyroków sądów oraz interpretacji indywidualnych Ministra Finansów stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.