INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Jawnej H., przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2008r. (data wpływu 14 października 2008r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 stycznia 2009r. (data wpływu 15 stycznia 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zaświadczeń wydawanych w trybie art. 96 ust. 13 ustawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2008r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zaświadczeń wydawanych w trybie art. 96 ust. 13 ustawy.

W odpowiedzi na wezwanie tut. organu z dnia 11 grudnia 2008r. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 8 stycznia 2008r. (data wpływu 15 stycznia 2008r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W prowadzonej działalności gospodarczej – handlu złomem w przypadku każdego dostawcy Wnioskodawca występuje z wnioskiem do właściwego urzędu skarbowego dla kontrahenta na podstawie art. 96 ust. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług o potwierdzenie, czy jest on zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. W dotychczasowej praktyce w każdym przypadku Wnioskodawca otrzymał takie potwierdzenie.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT od 4 marca 2002r. i składa deklaracje VAT-7. Dokonywane przez Wnioskodawcę transakcje zakupu są każdorazowo dokumentowane fakturami VAT, oraz stanowią one czynność opodatkowaną podatkiem VAT.

Wystawione przez kontrahentów faktury VAT dotyczą czynności (transakcji) faktycznie dokonanych.

Towary nabyte przez Wnioskodawcę od kontrahentów udokumentowane są fakturami VAT i służą wyłącznie do dokonywania sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT.

Uzyskane zaświadczenia z urzędów skarbowych dotyczące kontrahentów Wnioskodawcy potwierdzają, że są oni czynnymi podatnikami podatku VAT i są wydawane co jakiś okres czasu w czasie dokonywania transakcji z danym kontrahentem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostateczna wersja pytania sformułowana przez Wnioskodawcę w uzupełnieniu wniosku z dnia 8 stycznia 2009r.):

Czy posiadając zaświadczenie, o którym mowa wyżej, Wnioskodawca będzie ponosił odpowiedzialność w przyszłości, to znaczy w najbliższych pięciu latach, jeżeli po stronie kontrahenta Wnioskodawcy organ podatkowy stwierdzi nieprawidłowości w zakresie prawidłowego rozliczania podatku VAT co do jego wysokości, terminowości składania deklaracji VAT-7...

Zdaniem Wnioskodawcy (ostateczna wersja stanowiska Wnioskodawcy sformułowana w uzupełnieniu wniosku z dnia 8 stycznia 2009r.), posiadając stosowne zaświadczenie za okres, w którym kontrahent Wnioskodawcy wystawiał faktury VAT, Wnioskodawca nie może ponosić odpowiedzialności w zakresie utraty prawa do odliczenia podatku VAT z faktur wystawionych przez danego kontrahenta, gdyż właściwy urząd skarbowy wydając zaświadczenie zapewnia Wnioskodawcę, że podmiot ten reguluje swoje zobowiązania w zakresie podatku VAT.

Natomiast kwestia prawidłowego naliczania, deklarowania i zapłaty podatku VAT danego kontrahenta jest w gestii urzędu wydającego to zaświadczenie, gdyż to urząd rozlicza tego kontrahenta.

W opinii Wnioskodawcy, problemy te objęte są tajemnicą skarbową tego kontrahenta i jego urzędu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 306a § 1 - 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) organ podatkowy wydaje zaświadczenia na żądanie osoby ubiegającej się o zaświadczenie. Zaświadczenie wydaje się, jeżeli przepis prawa wymaga urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego lub też o zaświadczenie ubiega się osoba ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego. Zaświadczenie potwierdza stan faktyczny lub prawny istniejący w dniu jego wydania. Zaświadczenie wydaje się w granicach żądania wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 96 ust. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., ostatnia zmiana Dz. U. Nr 209, poz. 1320), zwanej dalej ustawą o VAT, na wniosek zainteresowanego naczelnik urzędu skarbowego jest zobowiązany potwierdzić, czy podatnik jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny lub zwolniony. Zainteresowanym może być zarówno sam podatnik, jak i osoba trzecia mająca interes prawny w złożeniu wniosku.

Powołany wyżej przepis stwarza mechanizm umożliwiający zainteresowanemu (którym może być sam podatnik, jak i osoba trzecia mająca interes prawny w złożeniu wniosku) uzyskanie urzędowego potwierdzenia co do statusu podatnika jako zarejestrowanego podatnika VAT czynnego lub zwolnionego.

Przepisy nie regulują, jak często można ubiegać się o wydanie przedmiotowego zaświadczenia, można więc jedynie domniemywać, że wniosek taki składa się ilekroć dla Wnioskodawcy koniecznym jest potwierdzenie określonych faktów lub stanu faktycznego lub też istnieje interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie handlu złomem w przypadku każdego swojego dostawcy występuje z wnioskiem do właściwego urzędu skarbowego na podstawie art. 96 ust. 13 ustawy o VAT o potwierdzenie, czy kontrahent jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. W dotychczasowej praktyce w każdym przypadku Wnioskodawca otrzymał takie potwierdzenie. Zaświadczenia te są wydawane co jakiś okres czasu w czasie dokonywania transakcji z danym kontrahentem.

Dokonywane przez Wnioskodawcę transakcje zakupu są każdorazowo dokumentowane fakturami VAT, oraz stanowią one czynność opodatkowaną podatkiem VAT. Wystawione przez kontrahentów faktury VAT dotyczą czynności (transakcji) faktycznie dokonanych. Towary nabyte przez Wnioskodawcę służą wyłącznie do dokonywania sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do kwestii, czy posiadając zaświadczenie, o którym mowa wyżej, Wnioskodawca będzie ponosił odpowiedzialność w przyszłości, to znaczy w najbliższych pięciu latach, jeżeli po stronie kontrahenta Wnioskodawcy organ podatkowy stwierdzi nieprawidłowości w zakresie prawidłowego rozliczania podatku VAT co do jego wysokości czy też terminowości składania deklaracji VAT-7.

Odpowiedzialność ta według Wnioskodawcy ma się przejawiać w utracie prawa do odliczenia podatku VAT z faktur wystawionych przez danego kontrahenta, gdyż zdaniem Wnioskodawcy właściwy urząd skarbowy wydając zaświadczenie zapewnia Wnioskodawcę, że podmiot ten reguluje swoje zobowiązania w zakresie podatku VAT.

Jak wynika z przytoczonych wyżej przepisów, zaświadczenie potwierdza stan faktyczny lub prawny istniejący w dniu jego wydania i jest ono wydawane się w granicach żądania wnioskodawcy.

Tym samym Wnioskodawca, wnosząc do właściwego urzędu skarbowego o potwierdzenie, czy jego kontrahent (dostawca) jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, uzyskuje urzędowe potwierdzenie stanu faktycznego (lub prawnego) istniejącego w dniu wydania zaświadczenia, dotyczącego wyłącznie faktu będącego przedmiotem wniesionego żądania.

Zatem w oparciu o uzyskane zaświadczenie potwierdzające fakt, iż kontrahent (dostawca) Wnioskodawcy jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, nawet jeśli takie zaświadczenie jest wydawane co jakiś okres czasu w czasie dokonywania transakcji z danym kontrahentem, Wnioskodawca nie może wywodzić wniosku, iż „posiadając stosowne zaświadczenie za okres, w którym kontrahent Wnioskodawcy wystawiał faktury VAT, Wnioskodawca nie może ponosić odpowiedzialności w zakresie utraty prawa do odliczenia podatku VAT z faktur wystawionych przez danego kontrahenta, gdyż właściwy urząd skarbowy wydając zaświadczenie zapewnia Wnioskodawcę, że podmiot ten reguluje swoje zobowiązania w zakresie podatku VAT”.

Tak więc wydane przez właściwy urząd skarbowy zaświadczenie potwierdzające, że kontrahent Wnioskodawcy jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym nie poświadcza faktu, że podmiot, którego zaświadczenie dotyczy, reguluje swoje zobowiązania w zakresie podatku VAT, w sposób prawidłowy rozlicza podatek VAT co do jego wysokości czy też terminowości składania deklaracji VAT-7.

Odnosząc się natomiast do kwestii związanej z ewentualną utratą prawa do odliczenia podatku VAT z faktur wystawionych przez danego kontrahenta, co do którego Wnioskodawca uzyskał potwierdzenie, iż jest on zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, należy powołać przepis art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym w zakresie, w jakim towary są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawodawca stworzył podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Stosownie do art. 88 ust. 3a ustawy o VAT nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
   a. wystawionymi przez podmiot nieistniejący lub nieuprawniony do wystawiania faktur lub faktur korygujących,
   b. w których kwota podatku wykazana na oryginale faktury lub faktury korygującej jest różna od kwoty wykazanej na kopii;
2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
3. wystawiono więcej niż jedną fakturę dokumentującą tę samą sprzedaż;
4. wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
   a. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
   b. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
   c. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;
5. faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
6. zaświadczenie, o którym mowa w art. 86 ust. 5, zawiera informacje niezgodne ze stanem faktycznym.
   
   

W świetle przytoczonych wyżej przepisów stwierdzić należy, że zaświadczenie będące w posiadaniu Wnioskodawcy potwierdzające, że jego kontrahent (dostawca) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, nie eliminuje negatywnych skutków wystąpienia jednej z przesłanek, o których mowa w art. 88 ustawy o VAT, powodujących utratę prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji, tj. po dniu 1 stycznia 2009r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.