INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 05 marca 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 09 marca 2009r.), uzupełnione w dniu 21 kwietnia 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stosowania 50% kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 marca 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 15 kwietnia 2009r. Znak: IBPB II/1/415-212/09/MK wezwano wnioskodawcę do jego uzupełnienia. W dniu 21 kwietnia 2009r. wpłynęło do tut. Biura uzupełnienie ww. wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest pracodawcą zatrudniającym pracowników m.in. przy realizacji prac związanych z projektowaniem i programowaniem systemów informatycznych, w ramach realizacji zleceń klientów lub w ramach projektów wewnętrznych. Pracownicy ci opracowują programy komputerowe, modyfikacje programów komputerowych, projekty systemów informatycznych i modyfikacje systemów informatycznych. Zadania te są realizowane w grupach, zespołowo – gdzie trudnym i wątpliwym jest przypisanie do konkretnego pracownika (członka takiej grupy czy zespołu) konkretnego wkładu do ich realizacji, a także stwierdzenie, iż część zadań przez tego pracownika realizowana, ma „autorski” charakter i stanowi niepowtarzalny utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Dane zadania są często realizowane w długich okresach czasu, nawet kilkumiesięcznych. Pracownicy wykonują kilka zadań jednocześnie, równolegle wykonując szereg czynności nie związanych z wykonywanymi zadaniami. Stałe wątpliwości – co do charakteru („autorskiego” lub nie) poszczególnych czynności oraz podziału nakładów pomiędzy poszczególnych pracowników wspólnie wykonujących konkretne zadania – niezwykle utrudniałyby lub czyniły niemożliwym ewidencjonowanie prac nad wykonaniem utworów. Dodatkowo czynności ewidencyjne i związane z ewidencjonowaniem wymagałoby dodatkowych nakładów – znacząco podnosząc koszty prowadzenie działalności wnioskodawcy. Wnioskodawca nie prowadzi ww. ewidencji.

Wnioskodawca dodaje również, iż w umowach o pracę zawarto ogólne postanowienie, iż każdy utwór będący wynikiem pracy pracownika stworzony w związku z jego zatrudnieniem – samodzielnie lub we współpracy z innymi pracownikami, zarówno w miejscu zatrudnienia, jak i poza nim – będzie należeć do pracodawcy; autorskie prawa majątkowe do wszystkich utworów stworzonych przez pracownika, w tym również tych, których pracodawca jest producentem oraz majątkowe prawa pokrewne do utworów, a także autorskie prawa majątkowe do utworów stanowiących samodzielne części innych utworów, nabywa pracodawca. Z umów tych jednak nie wynika, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez pracownika z praw autorskich, a jaka dotyczy wynagrodzenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków pracowniczych (służbowych).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wnioskodawca, będący płatnikiem – od dochodów pracowników – podatku dochodowego od osób fizycznych jest obowiązany samodzielnie i z własnej inicjatywy badać i ustalać charakter wykonywanych przez pracowników zadań lub prac w kontekście wypełniania przez te zadania i prace znamion lub cech utworu w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, w konsekwencji czego naliczać 50% kosztów uzyskania...
2. Czy w przypadku, gdy wnioskodawca przy wypłatach wynagrodzeń nie będzie uwzględniał kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50%, podatnik ma możliwość uwzględnienia tych kosztów w zeznaniu/rozliczeniu rocznym...
   
   

Wnioskodawca, powołując treść art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1, art. 22 ust. 1 i ust. 9 pkt 3, art. 31, art. 32 ust. 2 i art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) oraz art. 8 i art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej stwierdził, iż z uwagi na treść powyżej przytoczonych przepisów prawa oraz z uwagi na zasady nakładania obowiązków o charakterze publicznoprawnym i zasady postępowania podatkowego, w jego ocenie płatnik – pracodawca nie jest obowiązany do uwzględnienia samodzielnie i z własnej inicjatywy 50% kosztów uzyskania przychodów pracowników, a w szczególności w przypadku istotnych wątpliwości co do charakteru i rozmiaru pracy „twórczej” wykonywanej przez tych pracowników. Podkreślenia wymaga, iż w ocenie wnioskodawcy, obciążające płatnika obowiązki mogą być nakładane tylko w drodze ustawy i nie mogą być interpretowane rozszerzająco.

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie czy przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych, oraz czy podatnik jest twórcą czy też artystą wykonawcą należy rozpatrywać w świetle odrębnych przepisów, tj. ustawy z dnia 4 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006r. Nr 90, poz. 631 ze zm.). W szczególności koniecznym jest badanie i ocena, czy praca wykonywana przez podatnika ma twórczy charakter, tzn. jest niepowtarzalna i mam indywidualny charakter, a ponadto rezultat wykonywanej działalności (utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych) „musi być związany z osobą twórcy na tyle, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat” (z pisma Urzędu Skarbowego Warszawa – Targówek z dnia 27 lipca 2007r., Nr 1437/ZDF/423/99/07/LJ).

Art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nakłada na pracodawcę – płatnika li tylko (co do zasady) obowiązek obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy, przy czym zgodnie z art. 32 ust. 2 zdanie 1 tej ustawy dochód na potrzeby obliczenia tych zaliczek obliczany być winien z uwzględnieniem „ogólnych”, stałych kosztów pracowniczych określonych w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3. O kosztach określonych w art. 22 ust. 9 pkt 3 nie ma tu mowy. W ocenie wnioskodawcy przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnoszące się do obowiązku obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy mają charakter lex specialis (wyjątku od zasady) względem art. 8 Ordynacji podatkowej. Obowiązek rocznego obliczenia podatku aktualizuje się dopiero na wniosek podatnika i po spełnieniu wymogów określonych w art. 37 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przepisie tym nie nałożono jednak dodatkowego, kolejnego obowiązku ustalania wysokości kosztów z wykorzystaniem ich 50% stawki, zaś niedopuszczalną jest interpretacja zmierzająca do konstrukcji wymogu prowadzenia przez płatnika swoistych postępowań w tym zakresie. Zauważenia wymaga, iż płatnik jest z założenia tylko pośrednikiem w relacji (stosunku podatkowo-prawnym) organu podatkowego i podatnika. W tym kontekście podkreślenia wymaga treść art. 30 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym płatnik odpowiada za podatki nie wpłacone, przez co jakiekolwiek uchybienia prowadzące do pomniejszenia podatków obciążałyby płatnika pomimo, iż poniósł dodatkowe, znaczące koszty związane z ewidencjonowaniem czynności pracowników na potrzeby ustalenia istnienia i zakresu „twórczego” charakteru ich pracy i jej efektów w postaci konkretnych utworów. W ocenie wnioskodawcy pracodawca jest uprawniony do przyjęcia „na siebie” ryzyka z tym związanego, jednak nie można przypisać mu w tym kierunku obowiązku wynikającego z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa. Nie ma jednak, w ocenie wnioskodawcy, przeszkód, by weryfikacji poniesionych kosztów uzyskania przychodów, a co zatem idzie wysokości należnego fiskusowi podatku, dokonał podatnik – w szczególności w zeznaniu rocznym.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Pracownikowi uzyskującemu przychody m. in. z tytułu stosunku pracy przysługuje, zgodnie z przepisem art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej, pełnej, miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

Inaczej jest traktowana sprawa kosztów uzyskania przychodów twórców i autorów zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego.

Przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy stanowi, iż koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym, że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Powołany powyżej przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie czy:

• określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych, i
• podatnik jest twórcą czy też artystą wykonawcą

należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy z dnia 04 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006r. Nr 90, poz. 631 ze zm.).

Z treści art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynika, że przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Z przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy wynika, iż domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Jednakże należy zauważyć, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Przepis art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Stosownie do tej definicji ww. ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie stanowi przepisów prawa podatkowego, a więc działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, a tym samym do stwierdzenia czy dana osoba jest twórcą w rozumieniu przepisów ww. ustawy lub czy konkretna praca stanowi prawo autorskie lub prawo pokrewne.

W sprawach interpretowania przepisów ww. ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych uprawnione jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Departament Prawny, ul. Krakowskie Przedmieście 15/17, 00-071 Warszawa.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepis art. 32 ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego.

Z treści art. 39 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa m.in. w art. 31, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. (…)

Zgodnie z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r., Nr 14, poz. 176 ze zm.), jeżeli podatnik, od którego zaliczki miesięczne pobierają płatnicy określeni m.in. w art. 31, złoży płatnikowi przed dniem 10 stycznia roku następującego po roku podatkowym oświadczenie sporządzone według ustalonego wzoru, które traktuje się na równi z zeznaniem, że:

1. poza dochodami uzyskanymi od płatnika nie uzyskał innych dochodów, z wyjątkiem dochodów określonych w art. 30-30c oraz art. 30e,
2. nie korzysta z odliczeń, z zastrzeżeniem ust. 1a pkt 2-4,
3. nie korzysta z możliwości opodatkowania dochodów na zasadach określonych w art. 6 ust. 2 lub 4,
4. nie ma obowiązku doliczenia kwot uprzednio odliczonych, z zastrzeżeniem ust. 1a pkt 5

- płatnik jest obowiązany sporządzić, według ustalonego wzoru, roczne obliczenie podatku, na zasadach określonych w art. 27, od dochodu uzyskanego przez podatnika w roku podatkowym (PIT-40).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca zatrudnia pracowników, którzy opracowują programy komputerowe, modyfikacje programów komputerowych, projekty systemów informatycznych i modyfikacje systemów informatycznych. W zawartych z tymi pracownikami umów o pracę wynika, iż wnioskodawca zawarł ogólne postanowienia, iż każdy utwór będący wynikiem pracy pracownika stworzony w związku z jego zatrudnieniem – samodzielnie lub we współpracy z innymi pracownikami, zarówno w miejscu zatrudnienia, jak i poza nim – będzie należeć do pracodawcy; autorskie prawa majątkowe do wszystkich utworów stworzonych przez pracownika, w tym również tych, których pracodawca jest producentem oraz majątkowe prawa pokrewne do utworów, a także autorskie prawa majątkowe do utworów stanowiących samodzielne części innych utworów, nabywa pracodawca. Z umów tych jednak nie wynika, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez pracownika z praw autorskich, a jaka dotyczy wynagrodzenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków pracowniczych (służbowych). Z wniosku wynika również, że wnioskodawca nie prowadzi ewidencji czynności i prac nad wykonaniem utworu.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego sprawy oraz ww. przepisów prawa należy stwierdzić, iż z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wynika wprost aby pracodawca jako płatnik miał obowiązek stosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w przypadku, gdy z umowy o pracę nie wynika jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez pracownika z praw autorskich, a jaka dotyczy wynagrodzenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków pracowniczych (służbowych). Podwyższone koszty uzyskania można stosować wyłącznie w sytuacji uzyskania przychodu za wykonanie czynności (utworu) będącego przedmiotem prawa autorskiego. Tylko bowiem wyróżnienie takich przychodów daje podstawę do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50%. Nie oznacza to jednak, że pracodawca nie ma obowiązku zastosować podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, jeżeli takowe pracownikowi przysługują.

Należy bowiem zauważyć, iż z treści art. 29 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) wynika, iż umowa o pracę określa strony umowy, rodzaj umowy, datę jej zawarcia oraz warunki pracy i płacy, w szczególności:

1. rodzaj pracy,
2. miejsce wykonywania pracy,
3. wynagrodzenie za pracę odpowiadające rodzajowi pracy, ze wskazaniem składników wynagrodzenia,
4. wymiar czasu pracy,
5. termin rozpoczęcia pracy.
   
   

Ponadto art. 78 § 1 Kodeksu pracy stanowi, iż wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy.

Zatem z umowy o pracę powinno jednak wynikać, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez pracownika z praw autorskich, a jaka dotyczy wynagrodzenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków pracowniczych (służbowych).

Jeżeli powyższe nie wynika z umowy, to pracodawca powinien prowadzić dokumentację, z której będzie można ustalić wynagrodzenia z tytułu korzystania przez pracowników z praw autorskich.

Zwrócić należy uwagę również i na fakt, iż ustawodawca w składanych przez płatników formularzach PIT-11 i PIT-40 przewidział rozgraniczenie przychodów ze stosunku pracy na przychody, do których mają zastosowanie koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy (tj. 50 procentowe) oraz przychody, do których mają zastosowanie koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 ustawy.

I tak w „informacjach o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy” – PIT-11, w części E pod poz. 1, która dotyczy m.in. należności ze stosunku pracy, płatnik obowiązany jest do wykazania:

• w poz. 36 – przychód,
• w poz. 37 – koszty uzyskania przychodów,
• w poz. 41 – przychód, do którego zastosowano odliczenie kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy,
• w poz. 42 – koszty uzyskania przychodów,
• w poz. 38 – dochód.
  
  

Przy czym z opisu odnośnika „5” wynika, iż „w kwocie kosztów uzyskania przychodów wykazuje się koszty faktycznie uwzględnione przez płatnika przy poborze zaliczek na podatek”.

Natomiast w „rocznym obliczeniu podatku od dochodu uzyskanego przez podatnika w roku podatkowym …” – PIT-40, w części F pod poz. 1, która dotyczy m.in. należności ze stosunku pracy, płatnik obowiązany jest do wykazania:

• w poz. 37 – przychód,
• w poz. 38 – koszty uzyskania przychodów,
• w poz. 41 – przychód, do którego zastosowano odliczenie kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy,
• w poz. 42 – koszty uzyskania przychodów,
• w poz. 39 – dochód.
  
  

Jak z powyższego wynika, płatnik zobowiązany jest w świetle powołanych przepisów do poboru zaliczek w prawidłowej wysokości, a zatem również z uwzględnieniem w prawidłowej wysokości przysługujących pracownikowi kosztów uzyskania przychodów.

Nie ma bowiem podstaw, aby przez cały rok podatkowy zaliczki były pobierane w zawyżonej wysokości, bez zastosowania kosztów uzyskania w prawidłowej wysokości.

Faktem jest, że zgodnie z treścią art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, płatnik odpowiada za podatek niedobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Powyższa odpowiedzialność nie zwalnia go jednakże z poboru podatku w prawidłowej wysokości, a nie zawyżonej.

Zgodzić się jednakże należy z wnioskodawcą, że nie ma przeszkód, by weryfikacji poniesionych kosztów uzyskania przychodów, a co za tym idzie wysokości należnego fiskusowi podatku, dokonał podatnik – w zeznaniu rocznym, jeżeli zostały wypełnione dyspozycje art. 22 ust. 9 pkt 3 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mimo, iż pracodawca takich kosztów nie uwzględnił.

W sytuacji jednak takiej jaka została przedstawiona w stanie faktycznym sprawy, tj. gdy z zawartych przez pracodawcę z pracownikami umów nie wynika jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie autorskie z tytułu korzystania przez pracownika z praw autorskich, a jaka dotyczy wynagrodzenia ściśle związanego z wykonywaniem obowiązków pracowniczych (służbowych) i równocześnie pracodawca nie prowadzi ewidencji czynności i prac nad wykonaniem utworu, podatnik (pracownik) chcąc zastosować w zeznaniu podatkowym na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty 50% – nie ma możliwości w jakikolwiek sposób udowodnić i udokumentować, że uzyskał przychody z tytułu korzystania z praw autorskich.

Nawet jeżeli pracownik sam prowadzi dla siebie rejestr, to wobec prowadzenia takiej polityki przez pracodawcę, nie ma możliwości potwierdzenia, że uzyskał przychody, do których możliwe jest zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.