INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 roku w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2009 r. (data wpływu 16 lutego 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 kwietnia 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wynagrodzeń i składek ZUS – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2009 r. złożono ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 24 kwietnia 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wynagrodzeń i składek ZUS.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka, zgodnie z obowiązującym regulaminem wynagrodzeń, wypłaca pracownikom fizycznym wynagrodzenia do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu rozliczeniowym, tj. wynagrodzenie za styczeń jest wypłacane do 10 lutego itd. W księgach rachunkowych roku 2008 koszty wynagrodzeń pracowników fizycznych i odpowiadające im składki ZUS finansowane przez pracodawcę były ujmowane memoriałowo, natomiast na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych – metodą kasową, zgodnie z obowiązującym w roku 2008 art. 16 ust. 1 pkt 57 i 57a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał pytanie:

Czy w świetle wprowadzonych zmian w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, obowiązujących od dnia 1 stycznia 2009 r., wynagrodzenia należne za grudzień 2008 r., a wypłacone 2 stycznia 2009 r., jak również odpowiadające im koszty składek ZUS finansowanych przez płatnika, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu grudniu 2008 r., czy w styczniu 2009 r. – w części odpowiadającej wartości brutto wypłaconych w styczniu wynagrodzeń i w lutym 2009 r. – w części odpowiadającej składkom ZUS finansowanym przez pracodawcę...

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty wynagrodzeń należnych za grudzień 2008 r., a wypłaconych w styczniu 2009 r. i odpowiadające im składki ZUS, powinny być zaliczone w całości do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu grudniu 2008 r.

Z nowych przepisów wynika, że przedmiotowe należności (wynagrodzenia) wypłacane przez zakład pracy w obowiązującym terminie będą kosztem uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne. Składki stanowią natomiast koszt uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem, że zostaną opłacone:

1. z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu, za który są należne – w terminie wynikającym z odrębnych przepisów (tj. wynagrodzenie za styczeń wypłacone w styczniu, składka opłacona w ZUS do 15 lutego – koszt stycznia);
2. z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu następnym, w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawa łączącego strony – nie później niż do 15 dnia tego miesiąca (tj. wynagrodzenie za styczeń wypłacone w lutym, składka do 15 lutego, pomimo że termin przekazania do ZUS do 15 marca – koszt stycznia).

Ponieważ wprowadzone zmiany nie dotyczą zasad potrącalności kosztów podatkowych, w takim razie w przypadku, gdy koszty wynagrodzeń należnych za grudzień 2008 r. i należnych od nich składek ZUS zostaną opłacone w 2009 r. w terminach wynikających z odrębnych przepisów, to stanowić będą koszty podatkowe w miesiącu, którego dotyczą, tj. jako należne w 2008 r., a nie roku podatkowego, w którym zostały faktycznie wypłacone (2009 r.). należy tu podkreślić, że podatnik wypłacił należne pracownikom wynagrodzenia przy zachowaniu terminów określonych w regulaminie wynagrodzeń obowiązującym w jednostce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) – dalej: ustawa – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podkreślenia wymaga okoliczność, iż do dnia 31 grudnia 2008 r. przedsiębiorcy przy zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzeń pracowniczych mogli stosować wyłącznie metodę kasową. Taki sposób rozliczeń wynikał z przepisów art. 16 ust. 1 pkt 57 i pkt 57a ustawy.

Zgodnie z tymi normami, do kosztów podatkowych nie zaliczało się:

• niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności m.in. ze stosunku pracy,

• zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy,

• nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek na ubezpieczenia społeczne, w części finansowanej przez płatnika składek,

• nieopłaconych składek na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Natomiast z dniem 1 stycznia 2009 r., na mocy ustawy z dnia 6 listopada 2008 roku o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316) – dalej: ustawa zmieniająca, dodano przepisy art. 15 ust. 4g i 4h, zgodnie z którymi:

• należności z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, spółdzielczego stosunku pracy, członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi, wypłacone wynagrodzenie należy zaliczyć do kosztów podatkowych w miesiącu wypłaty (stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r.);
• składki z tytułu powyższych należności, określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 40, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem że składki zostaną opłacone:



1. z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu, za który są należne – w terminie wynikającym z odrębnych przepisów,
2. z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji w miesiącu następnym, w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony – nie później niż do 15 dnia tego miesiąca.
   
   W przypadku uchybienia tym terminom, składki staną się kosztem podatkowym w dacie faktycznego uiszczenia – art. 16 ust. 1 pkt 57a ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r.

Zgodnie z art. 14 ustawy zmieniającej, ustawa ta ma zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od dnia 1 stycznia 2009 r. Tak więc, do przedstawionych we wniosku należności (wynagrodzeń i składek ZUS) zastosowanie znajdą przepisy ustawy obowiązujące przed dniem 1 stycznia 2009 r., czyli podlegają one zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu, w którym zostały zapłacone.

W kontekście powyższego, wynagrodzenia należne za grudzień 2008 r., wypłacone w styczniu 2009 r., będą stanowiły koszt uzyskania przychodów miesiąca stycznia 2009 r. Analogicznie, opłacone przez Spółkę w lutym 2009 r. składki ZUS od tych wynagrodzeń będą kosztem uzyskania przychodów miesiąca lutego 2009 r.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta, co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej, powoduje, iż interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.