INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2008r. (data wpływu do tut. Biura 15 grudnia 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek należnych pożyczkodawcy, na podstawie odpowiednich postanowień umów za okres od poświadczenia notarialnego podpisów na tych umowach, pod warunkiem, że zostaną faktycznie zapłacone i nie będą umorzone (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek należnych pożyczkodawcy, na podstawie odpowiednich postanowień umów za okres od poświadczenia notarialnego podpisów na tych umowach, pod warunkiem, że zostaną faktycznie zapłacone i nie będą umorzone.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zawarła ze swoim jedynym udziałowcem, (dalej: "Pożyczkodawca"), umowy pożyczek:

• z dnia 16 listopada 2006r. (dalej "Umowa l");
• z dnia 20 grudnia 2006r. (dalej "Umowa II")

zwane również dalej łącznie "Umowami".

Zarówno w Umowie l, jak i w Umowie II, zawarte zostało postanowienie, na podstawie którego Spółka zobowiązała się do zwrotu pożyczki wraz z należnymi odsetkami naliczonymi do dnia faktycznego zwrotu pożyczki na każde żądanie Pożyczkodawcy, w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia wezwania do zwrotu pożyczki.

Ponadto, zgodnie z odpowiednimi postanowieniami Umowy I i Umowy II, odsetki są kapitalizowane w określonych w tych Umowach terminach.

Przedmiotowe Umowy zostały zawarte w zwykłej formie pisemnej. Zgodnie z art. 173 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000r. Nr 94, poz. 1037, ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od 15 stycznia 2004r. w przypadku, gdy wszystkie udziały spółki przysługują jedynemu wspólnikowi, w sprawach przekraczających zakres zwykłych czynności spółki, oświadczenie woli wspólnika składane spółce wymaga formy pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi. Z uwagi na wątpliwości, jakie powzięły obie Spółki odnośnie kwalifikacji obu Umów jako "czynności przekraczających zakres zwykłych czynności spółki", w dniach 11 i 12 września 2008r. Spółka oraz Pożyczkodawca dokonały notarialnego poświadczenia podpisów na Umowie I i Umowie II.

Biorąc pod uwagę potencjalne zastrzeżenia odnośnie właściwej formy prawnej, a w konsekwencji ważności i skuteczności prawnej Umowy I i Umowy II w okresie pomiędzy ich zawarciem a poświadczeniem notarialnym podpisów na tych Umowach, Spółka oraz Pożyczkodawca w dniu 28 listopada 2008r. zawarły porozumienie (dalej: "Porozumienie"), w którym oświadczyły, iż:

• od momentu zawarcia Umowy I i Umowy II ich intencją było przekazanie Spółce przez Pożyczkodawcę kapitału do korzystania pod tytułem zwrotnym, na zasadach określonych w Umowie I i Umowie II;
• ustalone w Umowie I i Umowie II kwoty pieniężne zostały faktycznie wypłacone Spółce przez Pożyczkodawcę, na warunkach uzgodnionych w tych Umowach, a Spółka rzeczywiście korzystała z udzielonych jej w ten sposób środków pieniężnych przez okres ustalony w tych Umowach;
• w konsekwencji, niezależnie od ważności Umowy I i Umowy II w okresie od ich zawarcia do poświadczenia notarialnego podpisów na tych Umowach, Pożyczkodawcy należne jest wynagrodzenie za użyczenie Spółce kapitału, w postaci odsetek obliczonych na zasadach określonych w Umowie I i Umowie II. Odsetki te, zgodnie z postanowieniami obu Umów, podlegają kapitalizacji do kwot głównych określonych w Umowie I i Umowie II;
• Spółka oraz Pożyczkodawca rozumieją, iż od dnia poświadczenia notarialnego podpisów na Umowie I i Umowie II, z uwagi na zachowanie właściwej formy prawnej, bezsporna jest ważność i skuteczność prawna Umowy I i Umowy II i wszystkich postanowień zawartych w tych Umowach.
  
  

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy odsetki należne Pożyczkodawcy na podstawie odpowiednich postanowień obu Umów za okres od poświadczenia notarialnego podpisów na tych Umowach, będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (dalej "PDOP"), pod warunkiem, że zostaną faktycznie zapłacone i nie będą umorzone... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem wnioskodawcy:

Odsetki należne Pożyczkodawcy na podstawie odpowiednich postanowień obu Umów za okres od poświadczenia notarialnego podpisów na tych Umowach, będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodów, pod warunkiem, że zostaną faktycznie zapłacone i nie będą umorzone.

Zgodnie z ogólną zasadą potrącalności kosztów zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP.

Kwota, jaką Spółka otrzymała tytułem pożyczki, została w całości wykorzystana na cele związane z bieżącym finansowaniem jej działalności gospodarczej. Koszt odsetek, jaki ponosi Spółka na podstawie Umowy I i Umowy II jest zatem wydatkiem, jaki Spółka jest zobowiązana ponieść, aby móc utrzymać płynność finansową i kontynuować prowadzoną działalność gospodarczą. Zdaniem Spółki, koszt odsetek jest niewątpliwie związany z zachowaniem/zabezpieczeniem jej źródła przychodów.

W art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o PDOP jako wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów zostały wymienione jedynie odsetki naliczone, lecz niezapłacone, bądź umorzone.

W konsekwencji, Spółka uważa, że odsetki należne Pożyczkodawcy na podstawie Umowy I i Umowy II będą mogły być przez nią uznane za koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem, że zostaną faktycznie zapłacone i nie będą umorzone.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. określanej w dalszej części skrótem „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Wiąże się to z koniecznością każdorazowej indywidualnej oceny prawnej poniesionego przez podatnika wydatku. Wyjątkiem będzie jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu. Kosztem uzyskania przychodów będą zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia bądź zachowania źródła przychodów.

W przedstawionym stanie faktycznym, na Spółce ciążył obowiązek zapłaty odsetek, stanowiących koszty uzyskania i korzystania z pożyczki. Zgodnie z ogólną zasadą, wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, dla kwalifikacji prawnej tych wydatków istotne znaczenie ma cel ich poniesienia, czyli przeznaczenie środków finansowych uzyskanych w drodze pożyczki. Kwestią wstępną dla oceny możliwości uznania uregulowanych odsetek za koszty podatkowe jest zatem ustalenie związku przyczynowo - skutkowego, jak i gospodarczego pomiędzy ich zapłatą, a przychodami, jakie Spółka osiąga lub ma szansę osiągnąć, wydatkując środki pieniężne pochodzące z pożyczki na dany cel.

Kwalifikacja przedmiotowych wydatków wymaga również uwzględnienia regulacji art. 16 ust. 1 ustawy o pdop. Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy o pdop w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2008r., do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków na spłatę pożyczek (kredytów) z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Od 1 stycznia 2009r. przepis ten brzmi: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu),

- w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Ponadto, przepis art. 16 ust. 1 pkt 11 tej ustawy wyłącza z kategorii kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz nie zapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Oznacza to, że odsetki stanowią koszt uzyskania przychodów Spółki w momencie ich faktycznej zapłaty lub kapitalizacji, rozumianej jako dopisanie zobowiązania z tytułu należnych odsetek do zobowiązania głównego, czyli przekształcenie go w zobowiązanie z tytułu spłaty części kapitałowej pożyczki.

Zwrócić jednak należy uwagę, iż w treści art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o pdop, ustawodawca zawarł regulację szczególną, dotyczącą pożyczek udzielanych spółce przez jej udziałowców. Na mocy tego przepisu, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek udzielonych spółce przez jej udziałowca posiadającego nie mniej niż 25% udziałów tej spółki albo udziałowców posiadających łącznie nie mniej niż 25% udziałów tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec udziałowców tej spółki posiadających co najmniej 25% udziałów i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale takiego udziałowca osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki – w części, w jakiej pożyczka przekracza tę wartość zadłużenia (trzykrotność wartości kapitału zakładowego), określoną na dzień zapłaty odsetek.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż odsetki należne pożyczkodawcy mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych, o ile zostaną faktycznie zapłacone bądź skapitalizowane, z uwzględnieniem postanowień zawartych w art. 16 ust. 1 pkt 60 i art. 11 ustawy o pdop, które to przepisy nie są przedmiotem niniejszej interpretacji.

Stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku odnośnie pytania 1 jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.