INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki akcyjnej reprezentowanej przez radcę prawnego, przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2009 r. (data wpływu 03.03.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wysokości odpisów amortyzacyjnych zaliczanych w koszty uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• stawek amortyzacyjnych stosowanych dla poszczególnych samochodów osobowych,
• wysokości odpisów amortyzacyjnych zaliczanych w koszty uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka oferuje swoim klientom samochody osobowe (określone w art. 4a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) w leasing operacyjny zgodnie z art. 17b ust. 1 ustawy. Opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód Spółki i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, przy tym umowa leasingu spełnia następujące warunki:

1. została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji samochodu osobowego,
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej samochodu osobowego.

Spółka pozostaje właścicielem samochodów osobowych oddawanych w leasing operacyjny i wykazuje je w prowadzonej ewidencji środków trwałych, stanowiącej podstawę do naliczania odpisów amortyzacyjnych. Wobec samochodów osobowych oddawanych w leasing operacyjny Spółka stosuje pięć podstawowych zasad amortyzacji:

1. dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej, ustalonej zgodnie z art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
2. dokonuje odpisów amortyzacyjnych od miesiąca następującego po miesiącu, w którym samochód osobowy został przyjęty do używania - zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy,
3. dokonuje odpisów amortyzacyjnych w równych ratach miesięcznych - zgodnie z 16h ust. 4 tejże ustawy,
4. dokonuje odpisów amortyzacyjnych do końca miesiąca, w którym nastąpiło zrównanie wysokości umorzenia z ich wartością początkową, lub w którym samochody osobowe postawiono w stan likwidacji, zbyto, bądź stwierdzono ich niedobór - art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka stosuje dwie stawki amortyzacji dla samochodów osobowych będących przedmiotami zawieranych umów leasingowych. Dla samochodów o wartości początkowej nieprzekraczającej kwoty 97.000 PLN, Spółka stosuje stawkę amortyzacji 20 %. Natomiast dla samochodów osobowych o wartości początkowej przekraczającej kwotę 97.000 PLN - stawkę amortyzacji 1 %.

Spółka planuje rozpocząć stosowanie różnych obniżonych stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych samochodów osobowych będących przedmiotami zawieranych umów leasingowych. Stawki, które planuje stosować Spółka będą zawierać się w przedziale pomiędzy 1% do 20% w skali roku. Ponadto, Spółka zamierza dokonywać amortyzacji samochodów osobowych w ten sposób, że odpisy amortyzacyjne będą w całości zaliczane w koszty uzyskania przychodów do momentu, gdy łączna suma odpisów amortyzacyjnych zaliczonych w koszty uzyskania przychodów zrówna się z kwotą w złotych 20.000 euro przeliczoną według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania tego samochodu do używania. Od tego momentu, dokonywane odpisy amortyzacyjne nie będą w całości uznawane przez Spółkę za koszty uzyskania przychodów. W wyniku zastosowania tej metody, suma odpisów amortyzacyjnych dla amortyzowanych przez Spółkę samochodów osobowych zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów nigdy nie przekroczy równowartości w złotych kwoty 20.000 euro przeliczonej według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania tego samochodu do używania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka może obniżyć stawkę amortyzacyjną dla samochodów osobowych do dowolnego poziomu zawierającego się w przedziale pomiędzy 20% i 1%...
2. Czy Spółka może stosować różne, obniżone stawki amortyzacyjne dla poszczególnych samochodów osobowych będących przedmiotami zawieranych umów leasingowych...
3. Czy Spółka może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych w taki sposób, odpisy amortyzacyjne będą w całości zaliczane w koszty uzyskania przychodów aż do chwili, gdy łączne odpisy amortyzacyjne zaliczane w koszty uzyskania przychodów zrównają się z kwotą w złotych 20.000 euro, przeliczoną według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, po czym następnie dokonywane odpisy amortyzacyjne nie będą uznawane za koszty uzyskania przychodów...
4. Czy Spółka może podwyższyć wcześniej obniżoną stawkę amortyzacyjną dla poszczególnych samochodów osobowych do poziomu stawek z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych...

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie trzecie. Wniosek Spółki w zakresie pozostałych pytań został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 26 maja 2009 r. nr ILPB3/423-181/09-2/MC.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

Spółka stoi na stanowisku, że można dokonywać odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych w taki sposób, że odpisy amortyzacyjne będą w całości zaliczane w koszty uzyskania przychodów, aż do chwili, gdy łączne odpisy amortyzacyjne zaliczane w koszty uzyskania przychodów zrównają się z kwotą w złotych 20.000 euro przeliczoną według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, po czym następnie dokonywane odpisy amortyzacyjne nie będą uznawane za koszty uzyskania przychodów. Zasady ogólne dokonywania odpisów amortyzacyjnych zaliczanych w koszty uzyskania przychodów określa art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie do tego przepisu: „Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16”.

Przewidziane powyższymi przepisami ograniczenia możliwości zaliczania odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodów polegają na tym, że odpisy amortyzacyjne, które są dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a - 16m ww. ustawy, muszą być również dokonywane z uwzględnieniem przepisów art. 16 ustawy. Zgodnie z poglądami doktryny, w przypadku wystąpienia ograniczeń i wyjątków przewidzianych w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczenie dokonanych odpisów amortyzacyjnych nie jest możliwe albo jest możliwe, ale w ograniczonej wysokości” (R. Kubacki „Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych” Kraków 2005, komentarz do art. 15 ust. 6). Zgodnie z powyższym poglądem, sposób dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest uregulowany w art. 16a - 16m ustawy, zaś art. 16 ust. 1 ustawy wprowadza jedynie wyłączenia przedmiotowe z kosztów uzyskania przychodów lub ograniczenia w wysokości zaliczenia w koszty uzyskania przychodów. Zasadą ogólną pozostaje jednak generalna „zaliczalność” odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodów. Za taką tezą opowiedział się również, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 26.05.2008 r. (sygn. akt l SA/Bk 166/08), wskazując, iż: „Zasadą jest, że konsekwencją wydatku jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych będących kosztami w ujęciu podatkowym”. Z uzasadnienia tego wyroku wynika ponadto, że skoro podatnik poniósł ciężar finansowy związany z nabyciem lub wytworzeniem środka trwałego, to jest uprawniony do zaliczania odpisów amortyzacyjnych, które nie zostały mu zwrócone, w koszty uzyskania przychodów. Zdaniem Spółki, wskazana w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, górna granica dokonania odpisów amortyzacyjnych dla samochodów osobowych stanowi właśnie jeden z wyjątków od generalnej zasady zaliczania odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodu. Jako wyjątek zatem, przepis ten nie powinien być interpretowany w inny sposób niż dla celów oznaczenia tej górnej granicy, gdyż nie modyfikuje on generalnych zasad dokonywania odpisów amortyzacyjnych, nie określa wartości początkowej, od której dokonywane są odpisy amortyzacyjne, ani nie wpływa na częstotliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych i ustalania wysokości stawki amortyzacyjnej. Znaczenie tego przepisu, tak jak i innych przepisów zawartych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, ogranicza się do wskazania wyłączenia przedmiotowego i ustalenia maksymalnej wysokości zaliczenia poszczególnych kategorii wydatków w koszty uzyskania przychodów. Warto również wskazać, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 4 tejże ustawy posługuje się pojęciem „wartości samochodu”, podczas gdy zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy: „Podatnicy (…) dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych (...)”. Środek trwały, którego wartość początkowa stanowi podstawę do amortyzacji, jest zatem kategorią szerszą, niż wskazana w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wartość samochodu osobowego. Należy także podkreślić, że wskazana w przedmiotowym przepisie art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy wartość samochodu osobowego, tj. kwota w złotych 20.000 euro przeliczonej według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, limituje wysokość kosztów uzyskania przychodów z tytułu dokonywania odpisów amortyzacyjnych tego samochodu, jednak nie modyfikuje sposobu dokonywania tych odpisów, ani nie ogranicza czasowo zaliczania tych odpisów w koszty uzyskania przychodów. Podatnik może zaliczyć odpisy amortyzacyjne w koszty uzyskania przychodów, zarówno na samym początku ich dokonywania, w trakcie, jak również na końcu. Jedynym ograniczeniem wynikającym dla podatnika z powyższego przepisu jest reguła, że suma odpisów nie może przekroczyć limitu w złotych 20.000 euro. Za taką wykładnią przemawia nie tylko analiza przywołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ale także prezentowanych przez organy skarbowe poglądów w zakresie amortyzacji (np. informacja z dnia 8 czerwca 2004 r. Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego, sygn. PDP-423/11-2/04, w której podniesiono, że niezależnie od zwiększenia wartości początkowej samochodu osobowego, część odpisów amortyzacyjnych, dokonanych w późniejszym okresie od ulepszenia środka trwałego, w całości nie będzie uznana za koszt uzyskania przychodów).

Reasumując, przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych Spółka jest związana przepisami art. 16a - 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdzie jest zawarte oznaczenie podstawy dokonywania odpisów w postaci wartości początkowej i jej zwiększenia, metod dokonywania odpisów amortyzacyjnych i stawek amortyzacyjnych. Wartość początkowa samochodu osobowego i wysokość dokonywanych odpisów amortyzacyjnych może się zmieniać, podczas gdy kwota limitująca wysokość kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy pozostaje niezmienna, ponieważ jest ustabilizowana niezmienną kwotą 20.000 euro oraz kursem średnim euro ogłoszonym przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Poniesienie wydatku na nabycie samochodu osobowego uprawnia do rozpoznania kosztu zgodnie z art. 15 ust. 6 w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zakres badania dokonywania odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych został określony również w tym przepisie. Stosunek art. 15 ust. 6 do art. 15 ust. 1 tejże ustawy, wyjaśnia następujący fragment z poglądów doktryny: „ Art. 15 ust. 6 przewiduje zaliczanie odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów, lecz nie wprowadził wymagania, aby działanie to nakierowane było na uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Powstaje zatem pytanie, czy przesłanka ta posiada znaczenie z punktu widzenia rozliczania tego rodzaju kosztów uzyskania przychodów. W tym zakresie trzeba zauważyć, że do związku środków trwałych z prowadzoną przez podatnika działalnością odwołują się art. 16a oraz 16b. Pojawia się w ten sposób przesłanka podobna do omawianej. W odniesieniu do analizowanego zagadnienia warto przywołać również fragment uzasadnienia wyroku NSA z 20 listopada 1998 r., SA/Rz 406/98 (LexPolonica): „W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, z usytuowania ust. 6 w art. 15 ustawy wynika, że kosztem uzyskania przychodów mogą być odpisy amortyzacyjne tylko od takich środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które są związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika i działalności tej służą („(...) w celu osiągnięcia przychodów”). Stanowisko przeciwne, pozwalające na nabycie dowolnych środków trwałych bądź wartości niematerialnych i prawnych i stosowanie ust. 6 w oderwaniu od art. 15 ust. 1 oraz bez uwzględnienia wykładni systemowej pozostałych przepisów ustawy o podatku dochodowym prowadziłoby do zaniżania dochodu, a w konsekwencji należnego podatku, co nie mogło być intencją ustawodawcy” (M. Ślifirczyk (w:) M. Ślifirczyk, F. Świtała, R. Krasnodębski, G. Dźwigała, P. Karwat, Z. Huszcz „Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz” Warszawa 2007, komentarz do art. 15, nb. 27).

Wyraziciele powyższego poglądu zaznaczają ponadto, że zaliczanie w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodów osobowych powinno być działaniem nakierowanym na uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, np. w wyniku zawarcia umowy leasingu operacyjnego. Dlatego też, Spółka planuje racjonalnie dokonywać zaliczenia całości odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodów do wysokości kwoty w złotych 20.000 euro przeliczonej według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, w okresie bezpośrednio po zawarciu umowy leasingu operacyjnego. Można sobie również wyobrazić sytuację, w której niezbędne byłoby opóźnienie zaliczania w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, jeżeli byłoby to uzasadnione przewidywanymi przychodami z tego tytułu. Na taką możliwość pośrednio wskazuje treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 22 grudnia 2005 r. (sygn. akt l SA/Po 2987/03), w którym sąd uznał, iż: „Przesunięcie terminu rozpoczęcia dokonywania odpisów może być przyczyną przesunięcia w czasie całego okresu amortyzacji, gdyż odpisów dokonuje się do czasu zrównania ich sumy z wartością początkową, chyba że wcześniej nastąpi zbycie, likwidacja albo wystąpią inne okoliczności przerywające bieg dokonywania odpisów. Nie ma przeto wpływu na naliczania okresu, po upływie którego nabyty towar - pojazd należy traktować jako używany, zaliczenie go najpierw w poczet inwestycji a rozpoczęcie amortyzacji dopiero później”. Jeżeli zatem możliwe jest opóźnienie momentu, od którego odpisy amortyzacyjne będą stanowić koszty uzyskania przychodu (rozpocznie się sumowanie kwot tych odpisów dla celów wskazanego ograniczenia kwotą 20.000 euro), to również możliwe jest początkowe skumulowanie wartości odpisów.

Za możliwością zaliczenia w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodu osobowego w pierwszym okresie używania samochodu, poprzez zaliczenie całości dokonywanych w tym okresie odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodów do wysokości określonej zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przemawia również wykładnia językowa tego przepisu, w której ustawodawca nie ogranicza podatnika w tym zakresie. Zgodnie z wyrokiem z dnia 6 czerwca 2006 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. akt II FSK 909/05): „Przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego, próbach odkodowania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową, a wykładnia systemowa czy celowościowa może mieć jedynie następcze, pomocnicze znaczenie”. Ustawodawca pozostawił podatnikowi w tym zakresie swobodę wyboru zaliczenia odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodów, wyznaczając jedynie górną granicę zaliczenia w koszty uzyskania przychodów w art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy. Jeżeli podatnik ma w tym zakresie swobodę, może dokonać wyboru, co potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 11 października 2005 r. (sygn. akt l SA/Bk 88/05). W wyroku tym wskazano, że: „Sąd powołuje się również na słuszny pogląd wyrażony przez P. Karwata, że „(...) jeżeli podatnik dokonuje wyboru formy swojej działalności spośród form dopuszczalnych przez prawo, nie może to być zabronione nawet wtedy, gdy motywem takiego wyboru jest zmniejszenie podatku - dążenie do zmniejszenia obciążenia podatkowego jest bowiem także prawnie dopuszczalne i należy do zachowań normalnych (zob. Obejście prawa podatkowego, Przegląd Podatkowy, 2003/2/46)”. Podobne stanowisko wyraził też Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku 7 sędziów z dnia 24 listopada 2003 r., sygn. FSA 3/03, w którym stwierdzono, iż działań polegających na eksporcie produkowanego przez podatnika sprzętu komputerowego (z zastosowaniem obowiązującej w eksporcie 0% stawki podatku od towarów i usług) za granicę, w celu uzyskania finalnego zwolnienia tych towarów od podatku od towarów i usług, nie można kwalifikować jako działań mających na celu obejście prawa podatkowego”.

Spółka pragnie ponadto wskazać na treść art. 16 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przepisie tym ustawodawca w przeciwieństwie do analizowanego przepisu art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy, chcąc ograniczyć możliwości podatników w zakresie swobodnego wyboru możliwości zaliczania pewnych kategorii wydatków do kosztów uzyskania przychodów, posługuje się terminem „proporcja”. Skoro zatem w treści art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy ustawodawca nie umieścił tego terminu, to znaczy, że celowo różnicuje zasady przypisane powyższymi dwoma regulacjami. Warto przy tym również zwrócić uwagę, że zgodnie z zasadami wykładni przepisów prawa, niedozwolone jest dokonywanie wykładni, w której do treści przepisu dodane zostaje wyrażenie tam nie znajdujące się. Takiej natomiast wykładni należałoby dokonać w sytuacji, w której uznalibyśmy za niedopuszczalną możliwość zaliczania w koszty uzyskania przychodów całości odpisów amortyzacyjnych dokonywanych do chwili przekroczenia przez niewskazanego przez ustawodawcę ograniczenia kwotowego - kwoty w złotych stanowiącej równowartość 20.000 euro.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego w pytaniu trzecim opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej oraz gdy wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy. Związek ten może być natomiast bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

Jednocześnie, zgodnie z przytoczonym przepisem, wydatki wymienione przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 – nawet jeżeli zostały poniesione w sposób celowy – nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a - 16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 EURO przeliczonej na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Zgodnie z przywołanym przepisem Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu nie przewyższającej równowartości 20.000 EURO.

Środki trwałe służą osiąganiu przychodów przez wiele lat, w związku z czym ustawodawca zdecydował, że związane z nimi wydatki powinny być również rozliczane w dłuższym okresie czasu. Stąd wydatki na ich nabycie, wytworzenie lub ulepszenie – stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – nie stanowią kosztu uzyskania przychodów, ale koszt taki stanowi ich zużycie mierzone amortyzacją (art. 15 ust. 6 tej ustawy).

Zatem jeżeli Wnioskodawca dokonuje zakupów samochodów osobowych, których wartość przewyższa równowartość 20.000 euro i jednocześnie stanowią one środki trwałe, to odpisów amortyzacyjnych dokonuje się wg ogólnych zasad określonych w art. 16a – 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednakże dokonane odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodów przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote wg kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, nie mogą zostać zaliczone – stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – do kosztów uzyskania przychodu. Przepis ten bowiem ogranicza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej samochodów osobowych, których wartość przekracza równowartość 20.000 euro.

Reasumując, sposób dokonywania przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych samochodów osobowych w taki sposób, że odpisy amortyzacyjne będą w całości zaliczane w koszty uzyskania przychodów aż do chwili, gdy łączne odpisy amortyzacyjne zaliczane w koszty uzyskania przychodów zrównają się z kwotą w złotych 20.000 euro, przeliczoną według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, po czym następnie dokonywane odpisy amortyzacyjne nie będą uznawane za koszty uzyskania przychodów jest nieprawidłowy. Spółka zobowiązana jest zatem do ustalenia jaka część każdego odpisu amortyzacyjnego dotyczy wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro i tylko tę część zaliczyć do kosztów podatkowych. Pozostała część odpisu, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.